Exclusief interview met: Lies, Mieke en Fré van Girls Wanna Have Fun (GWHF), tekst & filmpje: Giel van der Hoeven met foto’s door: Arjan Vermeer © In: Cultuurpodium De Boerderij Zoetermeer op zaterdag 21 februari 2015.
Samen kunnen ze het goed vinden. Ze brachten 25 jaar vertier en vermaak voor ieder
een. Iedereen kent er wel iemand van. En iemand zong ooit voor iedereen: ‘Girls Just Want to Have Fun’. Dat was Cyndi Lauper met haar eerste succesvolle single in 1983. Het inspireerde in 1990 zangeres en artistiek leider Lies Schilp (Herman Brood’s Bombita’s, Gruppo Sportivo) mede tot het oprichten van de all-female band Girls Wanna Have Fun (GWHF). De aanvankelijk gezellie gelegenheidsgroep groeide in 2,5 decennia uit tot Nederlands meest roemruchte vrouwenband. Meiden die – ondanks een succesvolle eigen carrière – regelmatig bij elkaar kwamen en komen, ‘just for the fun’. En om af en toe op te treden op de meest uiteenlopende gelegenheden en plaatsen met een breed popcover repertoire. Maar na bijna 25 jaar vinden de dames het welletjes. En zullen ze na een korte afscheidstournee op 18 april a.s. in het Amsterdamse Paradiso hun zilveren jubileum vieren met een vaarweloptreden. Althans, als we Lies mogen geloven een vaarwel zonder afscheid, want een nieuwe tour Just Fooled You! getiteld zou in 2016 alweer op stapel staan. Gemakshalve gaan we er maar vanuit dat ook deze uitspraak ‘just for fun’ was. In een interview in één van de dameskleedkamers waarin uw mannelijke reporter en fotograaf zich soms voelde als spionnen vlak voor een belangrijke finalewedstrijd. Maar, waar we ook enthousiast te woord werden gestaan door drie (van de 15) levenslustige collega’s die zich onvermoeibaar als één man op hun werk storten en als beste vriendinnen door het leven (blijven) gaan. Want ‘women rule the world’ nietwaar! Nou ja, op deze avond in Cultuurpodium De Boerderij te Zoetermeer in ieder geval wel. In gesprek met… Lies Schilp, Mieke Stemerdink en Frédérique Spigt.
“Beter opbranden dan uitdoven”
Dames, even voor hen die jullie collectief niet kennen. Hoe kunnen we GWHF het beste omschrijven?
Lies: Uhm, ja beschrijf het maar eens…
Mieke: Een georganiseerde chaos kan je het wel noemen.
Fré: We houden allemaal van muziek en van elkaar, dat maakt het sowieso anders dan alle andere dingen die we doen.
Na 25 jaar stoppen jullie ermee, is het girl-gevoel weg of was de fun er niet meer?
Lies: Nee, allebei is het er nog. “I had a dream”, ik werd wakker en dacht: het is mooi geweest. Ik heb toen de andere girls gebeld en die zeiden allemaal…
Fré: … wij hadden precies diezelfde droom! Hahaha.
Lies: Ja, haha. Zij dachten er dus allemaal hetzelfde over. Herman Brood zei altijd: “beter opbranden dan uitdoven”, en dat gaan wij nu dus ook doen.
“Just Fooled You ….”
Toch, in 2012 vond er nog een tour plaats onder de naam: Too Late To Stop Now! (naar een uitspraak van Keith Richards). Wat is er mis gegaan in de afgelopen 2 jaar?
Lies: We houden eigenlijk iedereen voor de gek en komen volgend jaar gewoon weer terug met een nieuwe tour: Just Fooled You! Whahaha!
Fré: We zijn allemaal druk met onze eigen dingen bezig en het is gewoon waanzinnig lastig om deze groep steeds weer bij elkaar te krijgen. Dat heeft onze Opperkorenwolf Lies in al die jaren heel goed gedaan. Maar ze dacht we kappen er nu mee, en wij staan daar volledig achter. Maar, je weet het nooit.
Lies: Voor mijn gevoel is het nu na 25 jaar een mooi moment om ermee te stoppen.
Fré: Nou, in Curaçao zou ik nog wel een keertje willen optreden hoor…
Lies: Ja, maar we stoppen er alleen mee in Nederland toch? Haha. Als ze ons nog eens uitnodigen voor een fantastisch leuk snoepreisje gaan we dat echt wel doen hoor! Maar vanuit Curaçao zijn we ooit op een treinbiels met pek en veren verwijdert. Dus ik denk niet dat ze ons daar nog terug willen zien.
Met zo’n groot gezelschap moet ‘the fun’ wel centraal staan, want lucratief kan zoiets niet zijn. Een echte Nederlandse vraag: hebben jullie het in al die jaren kostendekkend of misschien wel winstgevend kunnen doen?
Mieke: NO! Eigenlijk betaalde we onze theatertours met het geld dat we verdienden met optredens op bedrijfsfeesten. Maar door de crisis viel dat weg en dus ook ons potje om de andere optredens te financieren. En als je dan moet gaan sappelen vind ik dat persoonlijk minder ‘fun’ hoor.
Lies: Financieel dus niet, maar op ieder ander front wel.
Fré: Maar we hebben wel lekker met elkaar in een jacuzzi gezeten!
“Drank, drugs en beffen?”
Jullie hebben ook veel voor goede doelen gedaan. Waren jullie daarover ook altijd eensgezind?
Lies: Zeker. Zoals voor de Stichting Kinderen Kankervrij (KiKa) waar Manuëla al actief mee bezig was…
Mieke: …en voor Orange Babies hebben we in het begin ook heel veel gedaan! [een Ned. stichting die met hiv besmette zwangere vrouwen in ontwikkelingslanden helpt – red].
Lies: Maar ja, toen werden de Girls zelf ‘noodlijdend’ en zijn we daar ook weer mee gestopt. Met eigen bands en projecten doen een aantal meiden nog wel steeds wat op dat gebied.
Lies, hoe ben je eigenlijk ooit op het idee gekomen om GWHF op te richten. En hoe heb je de boel al die tijd bij elkaar weten te houden?
Fré: Drank, drugs en beffen!
Lies: Ja, dat is het antwoord. Whahaha. Ohw Fré, mag ik die titel gebruiken voor ons volgende programma? Haha, nee joh, het was steeds gewoon héél leuk om te doen! Daarom was het echt niet zo moeilijk om de rest mee te krijgen hoor.
Mieke: Nou, ik vond het leuk dat ik door GWHF andere contacten heb opgedaan die anders waarschijnlijk nooit waren ontstaan. We zaten destijds ook vaak in populaire radioshows zoals Los Vast en Hollands Glorie, en daar kwamen we elkaar dus regelmatig tegen.
Lies: Fré, Inge, Robbie en ik zaten natuurlijk in de rock-hoek met bands als I’ve Got The Bullets, Wild Romance en Gruppo Sportivo. En Mieke maakte met De Gigantjes vooral muziek in het populaire genre. Monique en Suzanne Klemann deden dat met Loïs Lane. En toch zijn we allemaal door GWHF steeds weer bij elkaar gekomen en blijven hangen.
“Vera Springveer”
Op 9 juli 2008 overleed Vera Springveer (Charles Lücker) aan de gevolgen van aids. Vera heeft 13 jaar deel uitgemaakt van GWHF. Is er toen al overwogen om ermee te stoppen soms?
Lies: Nee, helemaal niet. We miste hem in het begin wel heel erg. Als mens maar ook in de partijen die hij zong. En met zijn felle uitspraken met ballen zoals: “Nou, ik vind dit hélemaal niks!”
Fré: Oh ja, of: “dit is toch niet te vréten!” Maar we missen hem echt, tot op de dag van vandaag.
Mieke: Ik zat toen ook samen met Charly in het trio De Smartlappen, maar dat werd na zijn dood wel opgedoekt. Zoiets werkt gewoon niet meer als er een belangrijke schakel wegvalt. Maar wat betreft GWHF had hij alleen maar gewild dat wij door zouden gaan. Dat weet ik zeker.
Lies: En in 2010, toen we 20 jaar bestonden, hebben we in onze 4e theatertour ‘The Meaning of Fun’, met een song een ode gebracht aan Vera Springveer.
Mieke: Dat was gelijk ook onze beste show, in die zin dat het niet geforceerd was. Iedereen kon lekker haar eigen ding doen. Niet dat we anders met een regisseur werkte hoor, want als we dat wel zouden doen luisteren de meeste van ons daar toch niet naar, hihi.
“Rock & Roll Vriendschap”
De schrale tastbare oogst in 25 jaar is: 1 fotoboek met gratis single en 1 Bootleg DVD. Waarom niet meer? Of komt er nu wellicht nog een “all time favorites” afscheidsdocument uit?
Lies: En er is ook nog een klein boekje uitgekomen hoor!
Fré: Nou nou, schrale troost, daag me uit! We hebben gewoon nóóit de intentie gehad om muziek op te gaan nemen of dingen uit te brengen. We wilden gewoon lekker spelen en lol maken in het nú. Dan kan je daar ook wel weer business van gaan maken maar dat zou volgens mij zéker een vroegtijdig einde van The Girls betekend hebben. Nee, ik geloofde daar niet in en uiteindelijk de rest van The Girls ook niet.
Lies: Kijk, die boeken en plaatjes zijn voor ons leuk, maar we hebben het nooit zelf geïnitieerd. Het werd ons steeds weer aangeboden. En ook met deze tour hebben we op dat gebied wederom géén plannen. Opnemen en uitbrengen is ook meer iets voor ieders eigen band. Dus hoefde we dat juist niet te doen met The Girls.
Mieke: We hebben het zelf ook nooit commercieel aan willen pakken, of het werd in de kiem gesmoord. Maar ik denk als we ons op Duitsland of Engeland hadden gericht, dat het wel een commercieel succes had kunnen worden. Maar dat kwam helemaal niet ter sprake. Het GWHF fotoboek uit 2008 is natuurlijk ook ons eigen document over rock & roll-vriendschap. Daarom juist leuk dat het er is! Maar laat ik het zo zeggen: we zijn dan wel met een grote groep maar ook weer niet echt een democratie, omdat iedereen ook individuele belangen heeft. Dus uiteindelijk beslist altijd weer de Opperkorenwolf! [koosnaampje voor Lies – red.] En dat is dus juist weer een goed ding omdat je anders gewoon knettergek wordt.
“15 meningen…..”
Jullie repertoire is veelzijdig. Wat is het geheim om tot een democratische setlist te komen?
Mieke: Hihi, dát is dus wat ik bedoel, in alle opzichten heb je met 15 meningen te maken.
Lies: Ja, ik ben daar ook leidend in en je hoopt dus dat de anderen daar dan genoegen mee nemen. En als het niet werkt roep ik hard: “help!” en dan schrijft Mo of Fré een set en kijken we er met z’n allen naar zodat uiteindelijk iedereen wél tevreden is. Fré: En áls we een keer onenigheid hadden waren we het de volgende dag toch weer vergeten omdat we teveel gedronken hadden!
Die setlist bestaat vaak hoofdzakelijk uit 70’s/8o’s classics en ballads. Heeft dat een speciale reden?
Lies: Nee niet per sé want we gaan altijd uit van een thema en daarbinnen zoeken we dan repertoire dat past bij ieders eigen stijl. Die 70’s en 80’s songs passen ook gewoon goed bij ons. En sommige nummers zijn wel van deze tijd hoor, maar je moet ook ontzettend uitkijken dat je niet teveel richting bruiloften- en partijen repertoire gaat. Want wij pretenderen wel wat meer te zijn dan een doorsnee bruiloftsband.
“Popcultuur ligt zo goed als plat”
Veel muziekliefhebbers van middelbare leeftijd bewaren ook speciale herinneringen aan jullie eigen band- of soloactiviteiten in die jaren zeventig en tachtig. Was die periode voor jullie net zo’n avontuur als dat het toen voor de fans was?
Fré: Het was toen een totaal andere tijd vind ik. Nu is het voor jonge muzikanten veel lastiger om regelmatig te kunnen spelen. Cultuur ligt hier zo goed als plat en we hebben eigenlijk ook geen echte eigen popcultuur of glamour scene in ons land. Nederland is gewoon een waardeloos land in dat opzicht.
Lies: Maar in de persoonlijke beleving door de hedendaagse jeugd zie ik niet veel verschil hoor. Ik ken behoorlijk veel jonge muzikanten die dat avontuur nu ook weer op hún eigen manier aan het invullen zijn.
Fré: Laat ik het zo stellen: het is momenteel in een muzikantenleven waanzinnig moeilijk om werk te vinden! Ik kon toen ik jong was best van de muziek bestaan hoor… maar ik werd ondertussen weer genaaid door m’n manager, en die leeft nu dus niet meer. Nee, ik noem geen namen!
Mieke: Ohw, die!
Lies: We hadden allemaal dezelfde manager begrijp je, hahaha!
Luisteren jullie zelf nog wel eens naar eigen platen uit die tijd?
Lies: Ik luister naar helemaal niets van wat ik zelf allemaal gedaan heb.
Fré: Geen één muzikant doet dat! Behalve als -je een keer visite hebt – ernaar gevraagd wordt misschien.
Mieke: Of de narcistische types.
“Chili Con Carne”
Wat was tot op heden jullie hoogtepunt in dat muzikantenleven?
Lies: Voor mij dus met Gruppo Sportivo.
Fré: Ik beleefde dat in de jaren tachtig met de powerrockband I’ve got the Bullets en daarna als soloartiest.
Mieke: Dat van mij moet nog komen! [Mieke doet een graai naar achteren en overhandigd ons haar solo-CD ‘Oh Liefde’ – red]. Deze CD werd in 2014 uitgebracht en staat vol met levensliedjes; klassieke smartlappen en nieuw werk over moeders, mannen, hoeren en de dood.
Lies: Mieke is met die CD genomineerd voor een Edison hè, wist je dat? In de categorie Volksmuziek! [De winnaars van Edison Pop 2015 worden 2 maart bekend gemaakt – red.]
Mieke: De single ‘Yaki taki oowah!’ van de Gigantjes uit 1985 was natuurlijk ook succesvol. Net zoals Mo en Suz toen landelijk bekendheid kregen met hun band. En Manuëla later regelmatig op tv verscheen met o.a. het RTL4-programma De Heeren van Aemstel…
Lies: …én Janice in de soul scene én Neel met haar new wave band of als Etna Vesuvia & the Flames…
…Táráá! Kijk, daar is mijn moeder!
Mieke: Dat is ook wel leuk om te vertellen, mevrouw Schilp heeft voor ons allereerste optreden in Het Paard van Troje in Den Haag in 1990 chili con carne gekookt. We aten daar in een soort van gymlokaal, heel apart. Maar dat staat dus ook allemaal in het grote roze boek beschreven, wat volgens mij nog steeds te koop is [Het GWHF fotoboek is o.a. nog te koop bij Bol.com – red].
De moeder van Lies is dus gearriveerd en tegen het einde van het interview komt ook Manuëla Kemp binnen wandelen. Ze kijkt eerst verbaasd naar ons (mannelijke indringers?) maar groet dan hartelijk en neemt ook nog even de tijd voor een kort praatje in de kleedkamer. Waar al die tijd eveneens Janice Williams en Inge Bonthond aanwezig waren. Ook de zusjes Klemann en Neel van der Elst drentelen af en toe in en uit om damesspulletjes als make up en hairspray uit te wisselen of om gewoon even met elkaar bij te kletsen.
“Charly is our Darling”
Als het goed is houden jullie straks weer wat tijd over. Wie van alle dames heeft de meest bizarre hobby?
Fré: Ik, noken en keuken of neuken en koken.
Lies: Hahaha, nou Janice zeg jij het dan maar.
Janice: Nee hoor ik ben heel saai. Het leven is al raar genoeg dan hoef je toch geen rare dingen erbij te gaan doen.
Mieke: Ik heb geen tijd voor hobby’s en blijf op zoek naar deze manier van overleven. Want muziek maken met elkaar is de mooiste manier van overleven.
Fré: Het leuke van The Girls is dat het allemaal zulke individuele aparte mensen zijn – toevallig vrouwen – die met elkaar een soort planeet geschapen hebben waarop ze kunnen bestaan en ook nog eens samen muziek mogen maken! Dat is héél bijzonder en zal nooit verloren gaan want die band is onlosmakelijk.
Op 18 april a.s. is in Paradiso het allerlaatste GWHF concert. Er mag nog één keer een all-time-guest die jullie allemaal bewonderen meedoen. Wie zou dat dan moeten worden?
Fré: Uhm, al is het dead or alive… Elvis wellicht, nee ik denk er nog even over na want binnen The Girls mag er eigenlijk niemand bij.
Mieke: Misschien Nina Hagen, maar die is tegenwoordig in de Here en treedt volgens mij niet meer op.
Fré: CHARLY!
Lies: JA! Daar dacht ik ook aan, Charly natuurlijk!
Alle Girls zijn dus eensgezind over een denkbeeldige terugkeer van Vera Springveer (Charles ‘Charly’ Lücker) in de groep want: “Charlie is our darling!”
The Girls & The Gig
Ja, en dan het optreden. “We pretenderen wel meer te zijn dan een doorsnee bruiloftsband” had Lies ons tijdens het interview toevertrouwd. Nou, daar hoeven de dames niet aan te twijfelen. Want behalve de ‘fun’ druipt ook de kwaliteit er vanaf. De vijfkoppige ‘female’ begeleidingsband is zorgvuldig samengesteld uit ambitieuze muziekmeiden, die allemaal beroepsmatig het vak uitoefenen. Want professionaliteit staat bij alle 15 Girls hoog in het vaandel. En de setlist met uitsluitend covers biedt ook deze tour weer een mooie trip down memory lane! Althans, voor de wat meer ‘belegen’ luisteraars onder de aanwezigen (de meerderheid dus). En in een lekker gevarieerd repertoire ook: Van New Wave tot Disco en van (Neder)pop tot Blues en Rock. Dat neemt niet weg dat jongere muziekliefhebbers ook gewoon ‘fun’ kunnen beleven aan een GWHF optreden! Want het feest der herkenning – maar vooral de spontaniteit – is zó duidelijk aanwezig, dat het een belevenis van alle tijden en voor alle leeftijden is. En ondanks dat de dames over een gezonde dosis zelfspot en relativering beschikken, kwam op bepaalde momenten de emotie duidelijk zichtbaar (en soms zelfs hoorbaar) los. Zoals in de toegiften ‘If I Could Love Somebody’ en ‘Kiss and Say Goodbye’. Want ook een Fun Girl is maar gewoon een mens met gevoelens.
Na het gesproken intro door Margreet Dolman zette Neel in het openingsnummer gelijk al op zeer overtuigende wijze een Cindy Wilson en Kate Pierson in één persoon neer in The B-52’s kraker ‘Planet Claire’. En ze nam in de 2e set weer even de gedaante aan van Etna Vesuvia met het stoute liedje ‘Johnny’, erg grappig. De zusters Klemann blonken uit in het swingende werk en de ballads. Waarvan het disco duet ‘No More Tears (Enough Is Enough)’ – ooit een hit door Donna Summer en Barbra Streisand – van Mo & Janice wel erg symbolisch was. Maan nam soeverein een rockballad (‘Gold Dust Woman’) en Chi Coltrane’s popgospel (‘Go Like Elijah’) voor haar rekening. Mieke & Janice kregen vooral complimenten als stemvirtuozen, zoals in Nina Hagen’s ‘Ich Glotz TV’ (origineel ‘White Punks on Dope’ van The Tubes). En Lies en Inge blijven met hun Gruppo- en Brood-verleden alleskunners in het poprock genre. Ook Lies haar persoonlijke favoriete rocksong ‘School’s Out’ (Alice Cooper) mocht natuurlijk niet ontbreken. Helaas ontbrak er dit keer wel een Rolling Stones nummer op de setlist vanwege de afwezigheid van Robbie tijdens dit optreden. Fré ging lachend en tamboerijn-gooiend van hot naar her, zoals we dat van haar gewend zijn. Van een mean rockbitch in ‘Bad To The Bone’ (George Thorogood) tot een vocale en fysieke stoeipartij met Inge in Roy Orbison’s ‘Crying’. Alle girls gezamenlijk brachten een ode aan Jerney Kaagman met een Earth and Fire medley. En na het geslaagde voltooien van het probeersel ‘Bohemian Rhapsody’ (Queen) door het hele collectief werd er door de dames zelf enthousiast gereageerd met de kreet: “Yes! We did it!” En zo was het maar net. Want een GWHF optreden kent muzikaal en visueel geen dieptepunten of wegzakkers en blijft ook na 25 jaar nog steeds een luistergenot en kijkspel vol licht, klank, kleding, kleur en kanjers!
SETLIST: Planet Claire – The B-52’s (Neel); Ready To Go – Republica (Suz); Don’t Speak – No Doubt (Mo); Happy Together – The Turtles (Lies); Grace Kelly – Mika (Mieke); Gold Dust Woman – Fleetwood Mac (Maan); Crying – Roy Orbison (Fré & Inge); Pink – Aerosmith (Janice); Earth and Fire medley (girls) SET2: Bohemian Rhapsody – Queen (girls); Johnny – Boris Vian (Neel); Bad To The Bone – George Thorogood (Fré); Creep – Radiohead (Suz); Go Like Elijah – Chi Coltrane (Maan); Ich Glotz TV – Nina Hagen (Mo & Janice) ; No More Tears (Enough Is Enough) – Donna Summer en Barbra Streisand – (Mo & Janice) ENCORE: If I Could Love Somebody – Frédérique Spigt (Fré): School’s Out – Alice Cooper (Lies): Kiss and Say Goodbye – The Manhattans (Fré, Suz, Inge, Mo, Lies, Janice).
Girls Wanna Have Fun bestaat uit:
Astrid Akse (gitaar)
Dalâl Marouf (gitaar)
Frédérique Spigt (zang)
Inge Bonthond (zang)
Mandy Hopman (drums)
Janice Williams (zang)
Lies Schilp (zang)
Manuëla Kemp (zang)
Marianne Stel (toetsen)
Mieke Stemerdink (zang)
Monique Klemann (zang)
Neel van der Elst (zang)
Phaedra Kwant (basgitaar)
Robbie Schmitz (zang)
Suzanne Klemann (zang)
Vera Springveer (zang)
Discografie
2006 – The first official GWHF bootleg.
2008 – Girls wanna have fun (fotoboek).
2008 – The Earth and Fire medley (single, gratis bijlage bij het fotoboek).
