Sugaree en Boogie Beasts speelden op 21 februari 2015 in Cultureel Centrum De Luchtbal, Antwerpen. Tekst door Nicolette Johns met foto’s van José Gallois.
Zaterdagavond 21 Februari is het Boogie Time in C.C. De Luchtbal in Antwerpen met de Boogie Beasts en Sugaree; deze line-up heeft ons doen besluiten weer eens de grens over te gaan om een fijn avondje muziek te gaan beleven.
Ons welkom is een verrassende, we komen in de foyer drummer Darryl Ciggaar (o.a. Dave Chavez Band) tegen en na wat gekeuvel blijkt hij ook deel uit te maken van de voor ons nog onbekende Sugaree waar ook broer Dusty Ciggaar in is vertegenwoordigd. Net als de Boogie Beasts blijkt ook bij deze band dat muziek (land)grenzen doet vervagen, de voorlaatst genoemde heren uit het Nederlandse Dordrecht en de twee andere bandleden uit België.
Sugaree is een samenwerking van Roel Jacobs op sax, die u natuurlijk nog kent van de Seatsniffers, frontman/zanger en up-right bassist Carl Kenis speelde o.a. bij de Moonshine Reunion. U vermoedt het al, deze band speelt een mix rockabilly en rhythm & blues. De sound van de band doet natuurlijk aan de Paladins denken maar dat is een onvermijdelijk feit als je Neerlands fijnste gitarist, Dusty Ciggaar in je gelederen hebt. Dusty speelde al op zéér jonge leeftijd mee met Dave Gonzalez.
De songs liggen lekker in het gehoor en de band geniet zichtbaar de bijval van het publiek. Overigens valt het bezoekersaantal mij toch ietwat tegen…..ik had de opkomst groter verwacht. Echter dit blijkt voor Sugaree geen belemmering een lekkere set neer te zetten. We horen met plezier de stem van Carl Kenis, op de set-list staat bijvoorbeeld Ted Nugent’s ‘Wango Tango’ waarin Dusty Ciggaar een gitaar solo neerzet die menige toeschouwer versteld doet staan. Roel Jacobs is niet alleen een geoefend saxofonist maar ontpopt zich ook als zanger als hij ‘Bacon Fat’ een nummer wat vaak toegeschreven is aan ‘The Band’ maar werd geschreven door André Williams zingt. Een lekkere swampy sound zet Roel Jacobs met dit nummer neer, óók een nummer met vette gitaar riffs. ‘I’ve Got a Dollar’, ‘Don’t Break Up with Me’ en ‘Red Rockin’ Blues’ staan ook de set-list, Bukka White’s ‘Po’ Boy Long Way From Home’ levert een mooie show met de up-right bass op. Dit schouwspel genereert zó veel bijval bij het publiek dat het nu eindelijk écht los komt, jammer dat deze kunsten met de up-right bass zo laat in de set zijn ingebouwd…. Eén van de twee bis-nummers is een instrumentaal nummer waarin eens te meer Dusty Ciggaar het doet lijken of elk akkoord gemakkelijk te spelen is maar de bezoekende gitaristen in de zaal weten wel beter! Sugaree is wat ons betreft op de kaart gezet; Carl Kenis, Roel Jacobs hebben hun sporen verdiend in de Rockabilly en zijn ook hier in Antwerpen weer met vlag en wimpel geslaagd; de broers Dusty en Darryl zijn in iedere stijl van het muziek spectrum een verwennerij voor het oog en het oor!
De band waar we éigenlijk voor gekomen zijn hebben we al eens gezien, om precies te zijn op Swing Wespelaar afgelopen zomer, juist dàt optreden heeft ons doen besluiten dat we meer willen zien van deze mix van Walen en Vlamingen. Walen Matthias ‘The Goon Mat’ op gitaar en Fabian ‘Lord’Bernardo – bluesharp – vormen samen met de Vlamingen drummer Gert Servaes en Jan Jasper die óók de gitaar bespeelt de Boogie Beasts. Ik beschreef in het eerdere verslag van hun optreden op Swing Wespelaar dat hun muziek het beste is te omschrijven als garage-, ruige blues, soms lijkend het op North Mississippi Allstars, The Black Keys, R.L. Burnside. Maar ook John Lee Hooker, Muddy Waters en Curtis Mayfield zijn een inspiratie. De twee gitaristen (beide op een Guttlin – Hasselt/ België) wisselen elkaar af in de vocals óf vullen elkaar aan op dit vlak. ‘The Goon Mat’ neemt zodra hij de eerste gitaarklanken de zaal inslingert het heft in handen en spoort hij het publiek aan dichter bij het podium te komen staan. Juist, zó gaan we een écht feestje bouwen op de klanken van de Boogie Beasts als zij de set beginnen met R.L. Burnside’s ‘Poor Black Mattie’. De afstemming van de bluesharp van ‘Lord Bernardo’ zal tot aan het derde nummer in beslag nemen maar dan is het geluid dan ook écht perfect te noemen. De grote inspirator voor ‘Lord’ Bernardo blijkt Lester Butler te zijn. Hij vertelt de fotograaf van TBA? na de set dat hij ooit Lester zag optreden juist dit optreden deed hem beseffen dat het niet altijd om de perfecte techniek op de bluesharp hoeft te gaan maar wél om beleving en passie! ‘The Goon Mat’ is een kunstenaar met de slide, hij meestert een lekker, naar eigen zeggen ‘Fuzzy’, geluid uit de recent aangeschafte Guttlin. Dit exemplaar wordt gewisseld als het tijd is voor “Lowdown Boogie Shit” ‘Spread Your Love’. Covers maar ook eigen nummers staan op de set-list zoals ’The Game’ waarbij Jan Jaspers er vooraf subtiel op gewezen wordt dat hij de capo vergeet. ‘The Game’ is de titel track van hun EP-tje, ik zeg kom maar op met een dubbele vinyl want ook de eigen nummers zijn van een hoog kaliber. Het feestje wordt afgerond als het publiek aangesproken wordt om mee te zingen. De respons is hartverwarmend, van de Belgische terughoudendheid is niets meer te merken, niet bij de band maar ook zeker niet bij het aanwezige publiek. Er wordt behoorlijk gejoeld voor een bis-nummer……de band zet ‘Pusherman’ van Curtis Mayfield in. Wij van TBA? zeggen nóóit meer van de set-list halen dit nummer wàt een winner in een saus à la Boogie Beasts. De Boogie Beasts hebben de aanwezigen in C.C. de Luchtbal bewezen dat het voor deze mannen geen verschil maakt of zij voor 3000 man staan te spelen of 300 honderd, zij geven zich voor 150 %!
De reporter en de fotograaf van ‘The Blues Alone?’ bedanken de programmeurs van C. C. De Luchtbal voor hun gastvrijheid met de belofte de agenda van C.C. De Luchtbal regelmatig te zullen raadplegen.
[embedvideo id=”R0bbJ78lilU” website=”youtube”](met dank aan Walter Wouters)
