My Baby speelde op 24 oktober 2014 in Cafe de Amer te Amen. Tekst: Ria Pronk, foto’s: Roelf Rozema
Even voor achten zoeken we vanavond een plek in de Amer. Het is opvallend leeg op het kleine podium. Dat klopt want er is nog geen band. De bandleden van My Baby hebben een forse vertraging opgelopen op de Afsluitdijk. Nou raakt het publiek daar in de Amer niet echt van in de war, maar 
laten we hopen dat dat ook geldt voor de muzikanten. Ik kan me een prettiger entree voorstellen. Wij nemen alvast een biertje op de goede afloop. Als het drietal uit Amsterdam eenmaal gearriveerd is worden alle zeilen bijgezet om de band snel op het podium te krijgen. Vrijwilligers sjouwen met spullen en een dusdanig korte soundcheck kan zo in het Guinness Book of Records.
In 2013 bracht My Baby haar eerste cd. uit. Daarvoor al werd zij opgemerkt door Larry Graham (bassist van Sly & The Family Stone) die een aantal optredens met de band deed. Gedenkwaardig is het optreden in De Wereld Draait Door met Larry Graham in 2012. Na Noorderslag, begin 2014, toerde My Baby door Nieuw-Zeeland en Australië en moesten wij dus even wachten voor we haar in Nederland konden aanschouwen. En nu zou die Afsluitdijk bijna roet in het eten gooien!
Terwijl zangeres Cato van Dyck zich vlug nog even omkleedt beginnen de beide heren alvast. De groove staat als een huis en heeft iets betoverends. My Baby loves voodoo en dat kunnen we horen in de Amer delta! Verantwoordelijk voor dit ijzersterke begin zijn drummer Joost van Dyck en gitarist Daniel Johnston. Wanneer Cato zich bij de heren voegt is de betovering compleet. Cato heeft een heel eigen stemgeluid dat zij zelf beïnvloedt door het gebruik van een galmpedaal. Dat zorgt soms voor hippieachtige, psychedelische effecten. Het zingen gaat haar trouwens opvallend gemakkelijk af. Mooie hoge uithalen met de kopstem en dan weer dromerig luchtig zingend. Zij kirt als Michael Jackson en knort als een souldiva. Hoe fijn is ook zo’n klein gedoseerd snikje. En dan speelt Cato er ook nog eens gitaar bij. De vocalen van Joost, de drummer, zijn een prima aanvulling op het geluid van My Baby.
Trouwens als we het hebben over het gemak van 
spelen dan geldt dat ook voor de waanzinnig strakke drummer, Joost van Dyck en de voortdurend variërende gitarist Daniel Johnston. Soms clean, dan weer smerig. Een bas of toetsen, je mist ze niet. De drie muzikanten afzonderlijk zijn in staat een stap terug te doen, te vlammen, te sturen, te stralen, te bepalen en te volgen.
De stijl van My Baby laat zich niet gemakkelijk omschrijven. Zelf noemen ze het Delta Trance Louisiana Dub Indie Funk. Ja, dat maakt het een stuk gemakkelijker. De muziek doet je aan van alles denken maar voordat je er achter bent waaraan, doet het je alweer aan iets anders denken. Het mooie is dat door het combineren van roots en moderne muziek een eigen stijl is ontstaan, die van alles in zich heeft, geen moment verveelt en heel 2014 is. Het is vooral de groove die je in trance brengt, het gaat maar door, dan weer funky, dan weer bluesy en soms lijk je even in de discotheek beland. Het zijn voornamelijk songs van het album My Baby Loves Voodoo die passeren. Meer uptempo nummers dan ballads, hoewel die ene ballad “Singin’ in chains”een prachtig rustpunt is. De mevrouw naast mij verzucht dat zij nog wel een dergelijk nummer wil horen.
Valt er dan helemaal niks op aan te merken? De teksten zijn niet altijd verstaanbaar en de songs moeten het doen zonder introducerend praatje, zoals ook de muzikanten niet worden voorgesteld. Maar ach wie maalt erom? Zeker niet die ene fan uit Zeeland, die volgens goed Amer-gebruik een dankwoord mag richten tot de band. Hij had er een hard hoofd in dat hij de hele avond op een stoeltje moest zitten, maar is er daardoor achter gekomen dat My Baby nog beter is dan hij al wist.
