Een minstreel daalt neer in De Bosuil: Martin Barre unchained

De Martin Barre Band speelde op 24 oktober 2014 De Bosuil, Weert. Tekst door Frank Hurkmans met foto’s van Hen Metsemakers.

De Martin Barre Band is aan een intensieve Europese tournee bezig. Martin Barre, natuurlijk bekend van zijn cruciale en herkenbare bijdragen aan de legendarische band Jethro Tull, is aan een opmerkelijke fase van zijn muzikale leven bezig. Onder het juk van Ian Anderson uit wil Barre lekker muziek maken met een eigen band. De bezetting bestaat naast Barre uit de zeer gerenommeerde bassist Alan Thomson, de jonge drummer George Lindsay en zanger/gitarist Dan Crisp.

De ingetogen Alan Thomson is een bekende voor ons vanwege zijn 25 jarig dienstverband bij de te jong overleden John Martyn. Martyn was een pionier die de grenzen tussen folk, jazz, blues en rock samensmolt tot een uniek soort muziek. Alan Thomson heeft daar een substantiële bijdrage aan geleverd en heeft een herkenbare, strakke en to the point stijl van bassen. Althans zo herinneren we ons hem van de vele Martyn albums en bijgewoonde optredens uit de jaren tachtig. George Lindsay is erg actief in het live circuit in de UK. Dan Crisp heeft een album, Far From Here (2008,) op zijn naam staan; een album waar verschillende ex-leden van de John Martyn Band meespelen.

Het oeuvre van de Martin Barre Band bestaat hoofdzakelijk uit het spelen van klassiekers uit de rijke Tull historie evenals odes aan de diverse invloeden van Barre. Het optreden stond dan ook in het teken van een leerzame muzikale geschiedenisles.

Het concert begint met twee vlammende nummers, Watch Your Step en Steal Your Heart Away van Bobby Parker. Watch Your Step (1961) is een bijzonder op Dizzy Gillespie’s Manteca gebaseerd nummer. Led Zeppelin heeft de riff uit het nummer gebruikt als basis voor Moby Dick en ook The Beatles hebben zich laten inspireren door dit sterke nummer. De band geeft direct zijn visite kaartje af. Het publiek, merendeel vijftig plussers en Jethro Tull kenners, voelt zich ook terug gaan naar de jaren zestig. Barre ziet er fotogeniek uit, maakt een vitale indruk en laat zien ook muzikaal in goede vorm te zijn. Thomson maakt meteen waar wat we verwachtten; een diepe gevarieerde en strakke bas die de muziek richting geeft. Lindsay levert een functionele ongecompliceerde bijdrage aan de ritme sectie. Crisp trekt tijdens het zingen authentieke grimassen en zit lekker in de songs.

Na de sublieme Minstrel In The Gallery en To Cry You A song wordt het duidelijk dat hier een staaltje (prog) rock gespeeld wordt, die door bands in deze tijd niet meer wordt gemaakt. De lat lag destijds toch wel een streepje hoger wat composities en vindingrijkheid betreft. Tijdens de introductie van de Beatles cover Eleanor Rigby vertelt Barre met typisch Engelse humor dat een hoogleraar hem geleerd heeft dat om het publiek aan het dansen te krijgen je het beste een Beatles song kunt spelen. Een ijzersterke uitvoering volgt …

Tijdens een selectie uit Thick As A Brick laat Crisp horen dat hij zich goed kan inleven in de nummers. Hoewel de band geen keyboards en blazers heeft gaat een één op één vergelijking met veel originele Tull songs dan ook mank. Dat was echter geen issue. Wat gaandeweg het concert heel duidelijk werd is dat dit viertal enorm veel plezier beleeft aan het spelen van deze klassiekers. En Martin Barre kan zonder dat ene Ian Anderson in de buurt is gewoon zijn ding doen. En dat is lekker musiceren en erg goed gitaar spelen. Het plezier, de vitaliteit en instrumentbeheersing spraken voor zich en dwongen daarvoor alleen al bewondering af.

Het bijna twee uur durende optreden kende vele hoogtepunten. Gov’t Mule’s Thorazine Shuffle was subliem in zijn uitvoering; een mix tussen Tull achtige sfeer en typische Warren Haynes stijl. Los van de loepzuivere geluidsweergave had dit nummer een hypnotiserende werking. Verrassend was dat de band Blackest Eyes van Porcupine Tree speelde. Of dit te maken heeft met de sublieme remasters van Thick As A Brick en A Passion Play door Steven Wilson?

Het tweede deel van het concert bestond voor een deel uit een odes aan Robert Johnson, Howlin’ Wolf en B.B. King met louter sterke vertolkingen. De duels en duetten tussen Barre en Crisp waren een genot voor het oor. Dit laatste was ook de mix en volume in de zaal. Oordopjes waren (gelukkig) niet nodig.

Als toegift werd een ademloze uitvoering van Locomotive Breath gespeeld met geweldig gitaarwerk van Barre. Het publiek was unaniem in haar mening: Martin Barre zette samen met zijn band een energiek en geïnspireerd optreden neer.

Martin Barre Band: