Bluesweekend 2014 inGrand Hotel Vianden, Luxemburg. Tekst door Ton Kok met stockfoto’s van José Gallois en Arjan Vermeer
Na maanden lang veel festivals en concerten te hebben afgelopen, blues cd’s te hebben gerecenseerd, concertverslagen te hebben geschreven en de overgebleven tijd te hebben gevuld met een grote verscheidenheid aan blues gerelateerde bezigheden, neem ik in oktober eindelijk even de gelegenheid waar, om er een weekendje tussenuit te gaan. Even een paar dagen uitrusten in het Grand Hotel in Vianden, Luxemburg. Een heel weekend zonder 
muziek? Nou, dat dan ook weer niet. Op 17 en 18 oktober staat de veertiende editie van het jaarlijkse bluesweekend op het programma, waar dit jaar vier Nederlandse bands acte de presence geven.
De eerste avond wordt geopend door Bluezofeel, bestaande uit Niko Christiansen (zang/gitaar/sax), Marius Bos (zang/accordeon) en Joaquin Lorenzo (gitaar/zang). Nu heb ik Niko Christiansen in de loop der jaren vele malen zien optreden, maar dit trio is toch nieuw voor me. Maar een aangename kennismaking is het zeker. De muziek wordt door de band op hun facebook site omschreven als Americana, maar eigenlijk is het een combinatie van veel muziek stijlen. We horen blues, jazz, pop, latin, tango, rock ‘n’ roll en wat al niet meer. Niko Christiansen zingt de meeste nummers, maar ook de anderen nemen regelmatig de leadvocalen voor hun rekening. Fraai werk, uiteenlopend van “Got My Mojo Working”, “Johnny B. Goode/Roll Over Beethoven”, tot “Right Next Door/Forever Man”, maar ook jazz evergreens als “Sentimental Mood” of “Take 4” (Dave Brubeck’s “Take 5’ in vierkwartsmaat gespeeld, met reggae ritme) gaan de heren goed af. En toch wel een van de hoogtepunten: “Eleanor Rigby” met een vleugje tango. Een bijzondere band.
Vervolgens is het de beurt aan de Guy Smeets Band. Aan het optreden gaan een paar discussies vooraf met de geluidsmensen over het volume, maar als men eindelijk overeenstemming bereikt heeft, laten de Limburgers horen tot wat voor hechte, volwassen eenheid de band in enkele maanden is uitgegroeid. In anderhalf uur tijd zet de band een prima show neer met eigen werk en meer of minder bekende covers. Als openingsnummer speelt met een nieuw eigen nummer, dat nog niet eerder op de setlist heeft gestaan. Enkele klassiekers als “Going Down” en “Sunshine Of Your Love” prijken nog steeds op de setlist, maar wel als onderdeel van een goed uitgebalanceerd geheel. Guy Smeets is, ondanks zijn zestien jaar, al veel verder dan veel wat oudere gitaristen en weet ingetogen, subtiele momenten af te wisselen met ongeremd scheurwerk, zonder overigens over the top te gaan. Hij wordt vakkundig ondersteund door zanger Rob van der Sluis, toetsenist Colly Franssen, bassist Nick McGrath en drummer Herm Klaassens. Op twee november a.s. komt hun debuut cd uit. Na afloop van hun set voegen Nico Kristiansen en Marius Bos, evenals Bart Peterselie, de man achter het hotel en het bluesweekend, zich nog bij het gezelschap om nog wat te jammen en met een paar shuffles een einde te maken aan deze geslaagde eerste avond.
Na de zaterdag voor een groot deel ‘ noodgewongen’ met ijsgekoelde drankjes op het terras te hebben doorgebracht staat zaterdagavond het debuut van Kees Dusink’s “The Blues Forever Project” op stapel. Ons staat een volledig instrumentaal optreden te wachten van gitarist Kees Dusink, samen met Bart Mali (ritmegitaar), Bas Buis (bas), Frans Ogier (drums) en Willem van der Schoof (Hammond en piano). Nu zijn de muzikale kwaliteiten van de heren boven alle twijfel verheven, maar anderhalf uur lang instrumentaal is toch wel een uitdaging, niet alleen voor de muzikanten zelf maar ook voor het publiek. Hoewel de bandleden erg gespannen zijn, leveren ze wel vakwerk af met nieuw werk als “Forever Blue (versie 1 en 2)”, “Less Is More”, met mooi pianospel van Willem van der Schoof, “Blues To The Bone” met spannend, dreigen slidewerk, maar ook een instrumentale versie van het van de Twelve Bar Blues Band bekende “Marian”, met naast het gitaarspel het even weergaloze Hammondgeluid, evenals wat Freddie King nummers (“Someday After A While” en “The Stumble”) en een versie van Fleetwood Mac’s “Albatross”, die enkele aanwezigen tot tranen weet te beroeren. Er verschijnt begin volgend jaar een cd van dit project, gevolgd door een aantal optredens, waar elke gitaarliefhebber op af zal moeten.
Aan Sugar Boy and the Sinners de eer om het festival af te sluiten en de jongens doen dat met verve. Veel materiaal van hun cd ‘All You Can Eat’ komt voorbij, met de slow blues “If I Had Money”, waarin zowel gitarist Ron Guerin op gitaar als Boy Vielvoye op harmonica excelleren. Vinnie Guerin staat als een rots in de branding te bassen en Frank Duindam is als drummer nagenoeg onnavolgbaar, maar is na afloop graag bereid om wat trucjes met een collega drummer te delen. Buiten het eigen werk gaan ze een cover als “Keep On Loving Me, Baby” van Otis Rush of ZZ Hill’s “You Were Wrong” niet uit de weg. De band heeft er geen moeite mee om langer door te spelen als gepland en ook een lange toegift blijft niet achterwege, zodat de de speeltijd ongeveer uitkomt op een uur en drie kwartier met als enige rustpuntjes de eerder genoemde slow blues en de rumba “She Tricked Me”.
Helaas komt aan al het goede een einde. Een goed verzorgd weekend in een gezellig hotel met gastvrije uitbaters en vriendelijk personeel is voorbij gevlogen. Op 15 maart 2015 krijgt men niemand minder als Zakiya Hooker op bezoek (red.: Lees hier ook het TBA?-interview met Zakiya tijdens het Highlands Festival in 2012: “Zakiya Hooker, stralende dochter van ‘the father of the boogie’ “). Enig minpuntje van het weekend, mijn fototoestel heeft helaas de geest gegeven, vandaar geen actuele beelden. Vandaar de stockfoto’s van betreffende artiesten van de hand van José Gallois en Arjan Vermeer.
