Ramblin Roots Festival: Americana In – Blues Out ?!

Ramblin Roots Festival werd gehouden op 18 oktober 2014 in TivoliVredenburg, Utrecht. Sfeerverslag en foto’s door Arjan Vermeer.

Het werd dit seizoen al een beetje zichtbaar in de programmering van onze nationale poptempel, Paradiso: veel bluegrass, singer-songwriter, americana en hier en daar een beetje blues(rock). Je zou het kunnen toeschrijven aan de pensionering van Jan-Willem Sligting, dé rootsprogrammeur van Paradiso, maar andere signalen (bijv het Take Root Festival in Groningen) leidden ook al tot de conclusie dat blues(rock) toch een beetje op zijn retour is ten koste van de subtiliteiten, nuances, maar ook het ‘volkse’ van americana en/of singer-songwriters. Het is dan ook tekenend dat de line-up van het Ramblin Roots Festival in het -nog steeds nieuwe- TivoliVredenburg, grotendeels laat bestaan uit singer-songwriters, americana, bluegrass en wat blues. Maar die blues-artiesten staan dan weer wel als headliner in de Grote Zaal geprogrammeerd.

Dus beginnen we maar met de blues(rock)artiesten: Eric Sardinas beet de spits af in de Grote Zaal van het ‘oude’ Vredenburg. Ja, de zaal waar o.a. The Rolling Stones hebben gestaan (2003). Maar Sardinas begint in een  vrijwel lege zaal, hij vergoelijkte dit door te stellen dat het dit festival toch eigenlijk een ode is aan de liefhebbers van Live Music, een schrale troost voor de aanwezige liefhebbers. Het optreden van Sardinas is echter niet overtuigend . Wellicht had een kleinere zaal hem meer inspiratie opgeleverd.

Ook de Texas Blues van Memo Gonzalez & The Bluescasters ft. special guest Holland K. Smith lieten geen ‘oude tijden’ herleven. Holland K. Smith -samen met de familie Özdemir (vader Erkan en zonen Levent en Kenan) probeerde het publiek in Pandora een half uur lang op te warmen voor de -letterlijk- grote bluesman Gonzalez. Maar toen die eenmaal opkwam “….zo en nu kunnen we beginnen…(uit het publiek)” werd dit niet veel meer dan een geforceerd bruiloftsfeestje. Het zal in vroeger tijden ongetwijfeld veel indruk hebben gemaakt, maar -anno 2014- , is dit niet meer dan muzikaal vermaak voor een beperkte groep die-hards!

Weer terug naar de Grote Zaal voor Lee Fields & the Expressions. En -alhoewel geen blues, maar oude soul en funk- zelfs Lee Fields past in het rijtje. Met de gelikte en gemaakte podiumbewegingen probeert Fields oude tijden uit de zestiger jaren te herleven. Let wel, over muzikale kwaliteit geen verkeerd woord!! Maar de ‘oubolligheid’ druipt er toch wel van af.

Gelukkig staat The Robert Cray Band nog geprogrammeerd in de Grote Zaal. Kwalitatief een van de beste gitaristen en blueszangers ter wereld, musicprofessional ten top. Zijn laatste album, In My SOul (2014) kreeg lovende kritieken. Het album zou goed aansluiten op de oude hits uit de tachtiger jaren. Zijn optreden is prima, maar zelfs Robert Cray kan mij vanavond niet echt boeien.

Bijna al deze grootheden stonden in de Grote Zaal van Vredenburg geprogrammeerd, en -wellicht veel- fans hadden speciaal daarvoor een Ramblin-kaartje gekocht.  Als die fans een paar verdiepingen hoger gaan in TivoliVredenburg…….

……. om -ten eerste- het speciaal gecreerde Ramblin’ Stage te bezoeken waar de Groningse Tightropes speelden met hun energieke mix van rock, jazz, blues en funk. Gierende gitaarsolo’s afgewisseld met subtiele rythmes. Gewoon eerlijke en frisse muziek. Dé revelatie van dit festival, voor wat betreft de bluesrock dan. Eigenlijk hadden zij in de Grote Zaal moeten staan, vergezeld van bussen vol Groningse fans en we hadden een muzikale feestavond gehad. Het zelfde geldt voor The Dry Riverbed Trio die -gedurende het optreden van Robert Cray- een handjevol fans mocht plezieren. Indrukwekkende rockabilly van Dusty Ciggaar, zijn broer Darryl op drums en Ronald Tilgenkamp op stand-up Bass die veel meer exposure verdienen dan op zo’n donker podium naast het Grand Cafe. “Zoiets dus…” sluit Dusty zijn openingsnummer af. En zo gaat het een uur lang met instrumentale hoogstandjes uit de 50-er jaren, met hooguit een titelvermelding.

Ook de bluegrass-lichting op Ramblin Roots is afkomstig vanuit Neerlands talent: zo noemen drie stoere kerels uit Groningen zichzelf de Reverse Cowgirls, die met country, bluegrass, punk, blues en soul het ‘Utregse’ publiek vermaken. De Bluegrass Boogiemen en  Cannonball Johnsons mogen het festival in de nacht afsluiten. De Blue Grass Boogiemen zijn vier Utrechters met beangstigend goede instrumentbeheersing, The Cannonball Johnsons zijn vier piepjonge jongens, met stokoude zielen, uit Leiden.

Het is kenmerkend dat de blues-liefhebbers verleid werden om -beneden- in de Grote Zaal hun vermaak te kiezen terwijl in Pandora en -twee verdiepingen hoger- Cloud Nine, de americana liefhebbers hun heil moesten zoeken. Een grotere scheiding tussen de twee rootsstijlen was niet denkbaar. Waar ‘beneden’ de muzikale acts werden begeleid door Stetson hoeden, helgele showjassen en acrobatische podiumbewegingen, zaten de americana-muzikanten in Pandora en Cloud Nine, voornamelijk in ‘gewone’ kledij op een kruk, hun muzikale verhalen te vertellen. Hier is de ‘oubolligheid’ in zekere zin nog authentiek. Pandora en Cloud Nine zaten dan ook al vanaf de start van het festival min of meer vol. De americana-fans bleven ook in de zaal, soms zelfs met een boek op schoot om tussen de optredens door de tijd te vullen.

In het volle pandora trof ik de Iers-Amerikaanse singer-songwriter Gregory Page in chique vintage kleding, duidelijk de heimwee naar de jaren twintig en dertig van de vorige eeuw etalerend. In eigen land kent bijna niemand hem, maar in Nederland daarentegen heeft hij een vaste schare fans, na een optreden in Vrije Geluiden van de VPRO, zo’n vijf jaar geleden. Page’s nostalgie-opwekkende nummers leunen op Ierse folk, oude jazz, Americana en pop. Met zijn ietwat zwoele stem laat hij het publiek meezingen op een oudje van Bob Seger.

Otis Gibbs staat ook strak van de verhalen uit zijn kleurrijke leven waarmee hij zijn liedjes aan elkaar praat. Zoals een verhaal waar hij door een Duitse televisieploeg wordt verward met een dakloze. Zijn stem klinkt rauw en doorleeft en wordt vergeleken met Bruce Springsteen en Steve Earle. Zijn muziek raakt diverse kanten van de rootsmuziek zoals country, folk en bluegrass.

De Amerikaanse singer-songwriter Greg Trooper begon zijn carrière in de jaren tachtig met The Greg Trooper Band. Steve Earle nam ooit het nummer Little Sister van hem op. Waar zijn stem de richting op gaat van Bob Dylan, doen zijn teksten denken aan Bruce Springsteen, met verhalen van de ‘gewone man’.  Mary Gauthier en Gemma Ray hebben we helaas gezien het drukke tijdschema moeten overslaan, maar de geluiden van de muziekliefhebbers in TivoliVredenburg waren bemoedigend.

Voor mij was het hoogtepunt van de Americanavond toch wel Dave McGraw & Mandy Fer. Met losse vrijmoedigheid bonden ze het publiek aan zich vanaf de eerste seconde. De twee hebben een heerlijk warme samenzang, waarbij McGraw een donkere warme en Fer (afgekort van Ferrarini) een meer helder stemgeluid heeft. Ze zijn vanaf 2010 een duo, met in 2012 een eerste CD Seed of a Pine. Dit jaar (2014) is de opvolger er, Maritime!! Hun zelf geschreven nummers zijn doordrenkt met folk, maar hebben ook pop-achtige melodieen en funky rythmes. Daarbij speelt -verrassenderwijs- Mandy de elektrische en Dave de akoestische gitaar. Duidelijk een van de betere bands van dit Ramblin Roots Festival.

Is het nu afgelopen met de Blues(rock)? Nee natuurlijk niet! Maar het is wel opvallend dat de americana- en folk stijlen van de rootsmuziek met een come-back of misschien wel inhaalslag bezig zijn. Het is dan ook mooi en goed gezien dat de programmeurs van het Ramblin Roots Festival deze trend hebben vormgegeven in hun festival. Het Ramblin Roots Festival is de opvolger en indoor-versie van het Roots in the Park Festival uit 2013. Twee heel verschillende initiatieven, maar vergelijkbaar door hun varieteit in programmering. Wellicht is er een toekomst voor een buitenfestival met meer blues(rock) georienteerde acts en een indoorversie meer gericht op americana en folk. Elk om het jaar geprogrammeerd. En daarmee kan Utrecht het centrum worden voor rootsminnend Nederland. Wij kijken er naar uit!!