Jimmy LaFave & band speelde in Cultuurpodium De Boerderij Zoetermeer en de North Sea Jazz Club, Amsterdam op woensdag 8 en donderdag 9 oktober 2014. In De Boerderij speelde Charley Cruz & The Lost Souls als support. Teksten van Nicolette Johns & Giel van der Hoeven met foto’s van José Gallois & Arjan Vermeer; filmpjes door Giel van der Hoeven.
De meeste vertolkers van de muziekstijl Americana komen uit de Verenigde Staten. Als de meest invloedrijkste op een grote verscheidenheid aan Americana artiesten worden in het bijzonder Gram Parsons en Townes Van Zandt genoemd. Maar de belangrijkste grondlegger is natuurlijk Bob Dylan. Hij werd in de tweede helft van de jaren zestig begeleid door de Canadees-Amerikaanse groep The Band. Die later op eigen kracht zeer invloedrijke vertolkers werden van de Americana muziek. En, die ook van grote invloed waren op de Amerikaanse liedjesschrijver en muzikant Jimmy LaFave. Maar ook op de Nederlandse band Charley Cruz & The Lost Souls. En dat steken ze beide niet onder stoelen of banken. LaFave is een grote bewonderaar van Bob Dylan en heeft al jaren diverse nummers van de meester op zijn repertoire staan. Charles Croes (Charley Cruz) noemde The Band hún grootste invloed en de klassieker ‘The Weight’ stond daarom als enige cover op hun setlist. Niet geheel toevallig waren beide acts in de Boerderij te Zoetermeer aan elkaar gekoppeld. In de North Sea Jazz Club deed LaFave het zonder support, maar wederom met zijn uitstekende begeleidingsband.
Charley Cruz & The Lost Souls bracht in 2005 al hun debuutalbum ‘Life On The Edge’ uit, maar treden jammer genoeg veel te weinig op. Ze speelde wel al eerder als support voor Jimmy LaFave en ook voor The Black Crowes, Triggerfinger en Dwight Yoakam. Een zekere reputatie van bekwaamheid in het circuit is dus bekrachtigd. Het Dordtse kwartet opende de avond met de titeltrack van hun derde CD ‘The Other Side’ (2013). Een pakkende melodieuze countryblues song. Wat eigenlijk een blauwdruk is van hun repertoire dat dus bestaat uit traditionele muziek waarin ze country, folk, blues en rock ‘n roll versmelten. Hierin speelt de prettige zangstem van Charley en het afwisselende bluesy en country gitaargeluid door Jerry Brown een belangrijke rol. Ook de onvermijdelijke akoestische gitaar in dit genre, eveneens bespeeld door Charley Cruz, wordt doorlopend ritmisch gehanteerd. En zowel tekstueel als muzikaal klinkt de band begaafd volwassen.
Met zes songs van die laatste plaat en drie van de tweede CD uit 2009, ‘The Last Warrior’ (“met een Southern feel”) plus een cover, werd een set neergezet die boeiend en consistent was. “Baby-brother” Ronald Croes drumt relaxed en gebruikt afwisselend sticks en brushes. Het aftikken zonder geluid met de zogenaamde kwasten, halverwege de show, was grappig om te zien. Bassist DJ Ciggaar zong routineus maar met veel gevoel de rauwe uptempo bluessong ‘Lala Queen’. DJ is medecomponist en de vader van Dusty, de gitarist van The Rhythm Chiefs, die op het album o.a. pedalsteel speelt op het kuierende ‘Baby’s Trail’. Maar ook zonder die toevoeging is deze song live gespeeld een juweeltje. In The Band cover ‘The Weight’ hoorden we zowaar close harmonie zang door Charley, Ronald, DJ en Jerry. Het ging ze goed af. Niet perfect maar wel met respect, en dat was duidelijk voelbaar. Het traditionele slotnummer was ‘Small Town Girls’ van het Last Warrior album. Jerry Brown kon daarin nog één keer briljant losgaan op zijn elektrische gitaar. Jimmy LaFave kon zich geen betere supportact wensen. De grote onbekenden zijn vaak onbekende groten. Want Charley Cruz & The Lost Souls is gewoon een prima door de wol geverfde band die veel meer aandacht verdient.
Setlist Charley Cruz & The Lost Souls: 01. The Other Side 02. A Lovers Goodbye 03. Curfew City 04. Lala Queen 05. Baby’s Trail 06. Closer to Your Heart 07. Vertigo 08. The Last Warrior 09. The Weight (The Band cover) 10. Small Town Girls.
Jimmy LaFave (1955) is ook ervaren en hij krijgt inmiddels wel de aandacht die hij verdient. In de bruisende muziekscène van Wills Point (Texas) wist LaFave zich in de jaren zeventig te ontplooien tot een bekwame singer-songwriter. Via Stillwater (Oklahoma) kwam hij mid jaren tachtig in Austin (Texas) terecht waar hij bij een groter publiek bekend werd. Het zou nog een aanzienlijke tijd duren voordat ook (een deel van) Europa voor hem overstag zou gaan. Natuurlijk waren er hier diehards die hem al jarenlang op de voet volgde en in 1994 nam hij voor de VPRO zelfs een minialbum op. Maar vooral na het uitbrengen van de albums Favorites 1992-2001 (2010) en Depending On The Distance (2012) groeide zijn populariteit hier pas gestaag. Voornamelijk in Nederland dus en dan vooral bij de Americana liefhebbers. Dit ondermeer door toedoen van rootsmuziek kenner Johan Derksen, die al heel lang een grote bewonderaar van deze Texaan is. Niet voor niets werd de song ‘River Road’ van het Blue Nightfall album uit 2005 in de North Sea Jazz Club spontaan door Jimmy aan hem opgedragen.
Wij hadden dus het voorrecht om twee achtereenvolgende concerten op verschillende locaties te mogen bezoeken. De twee setlijsten kwamen grotendeels met elkaar overeen (en was in Amsterdam verdeeld in twee sets), maar met Jimmy LaFave weet je het maar nooit. De man heeft nog nooit met een (papieren) setlist opgetreden en met de topband waarmee hij nu toert, lijken de muzikale mogelijkheden onbegrensd. Hóe bescheiden de heren ook overkomen, het zijn stuk voor stuk virtuozen die ons hun vakmanschap tonen. En het blijft een groot genot om dit in deze intieme settings mee te mogen beleven. Gekscherend riep Jimmy in Amsterdam: ‘binnenkort niet meer in kleine clubs te hoeven optreden’. Dit omdat de Italiaanse zanger Zucchero Fornaciari met zijn compositie ‘Never Is A Moment’ aan de haal is gegaan. Maar in werkelijkheid geniet de hedendaagse troubadour nog van iedere minuut die hij op de clubpodia staat. Dat kan je aan zijn uitgestreken smoelwerk misschien niet aflezen maar de hartstocht spreekt boekdelen: LaFave en zijn hondstrouwe publiek zijn bestemd voor elkaar.
Opvallend genoeg opende LaFave in beide concerten met de Neil Young soundtracksong ‘Journey Through The Past’. En beide keren werd de zin “Now I’m going back to Canada” vervangen door “Now I’m going back to Amsterdam”. Zoetermeer… het blijft een lastig woord om uit te spreken voor buitenlanders. Behalve zijn eigen delicate pareltjes; ‘Only One Angel’, ‘Never Is A Moment’, ‘Going Home’ en een zinderende versie van ‘Deep South 61 Delta Highway Blues’ kregen we zowel in Zoetermeer als in Amsterdam uiteraard Bob Dylan covers te horen, o.a. ‘Queen Jane Approximatley’ en ‘Just Like a Woman’. En ook nog de prachtige ingetogen coversongs ‘These Days’ (Jackson Brown) en ‘Oklahoma Hills’ (Woody Guthrie). Voorafgaande aan laatstgenoemd lied hield LaFave één van zijn onderhoudende toespraakjes. Zo kwamen we te weten dat drummer Bobby Kallus afkomstig is uit het Texaanse stadje Hallettsville dat bekend staat om het Sausage and Polka Fest. Bobby’s korte live polka shuffle was daarvan het bewijs. Op een simpele drumkit trouwens, dat slechts bestond uit een basdrum, 1 platte trom en 2 bekkens. Verder wist Jimmy te vertellen dat bassist Glenn Schuetz een halve Nederlander is (want hij heeft hier 2 jaar gewoond).
Vervolgens mocht pianist Radoslav Lorkovic uitblinken op zijn rode accordeon. Ook een man én een instrument met een verhaal. Want het rode buikorgel was volgens Jimmy gestolen tijdens een Woody Guthrie tribute in Tulsa Oklahoma. Radoslav is van Kroatische afkomst en de zoon van een beroemde concertpianiste. Hij speelde al met veel grootheden waaronder The Holmes Brothers en Levon Helm. En in Afghanistan had hij op een officiële gelegenheid vol militair vertoon het volkslied mogen (moeten) spelen (“I didn’t miss a note!”). Gitarist John Inmon heeft kennelijk ooit nog schouder aan schouder gestaan met Stevie Ray Vaughan, aldus LaFave. Zoals gezegd, hij is vaak onvoorspelbaar en doet soms merkwaardige (maar vermakelijke) uitspraken tussendoor, dus doe met deze informatie wat u wilt. Feit is dat hij met Inmon wel één van de six-string-wonders uit de Lone Star State in zijn band heeft. Die het hanteren van de gevoelige snaar combineert met werkelijk sublieme gitaarsolo’s. Mede daardoor kreeg Robert Johnson’s blues song ‘Love in Vain’ een kippenvel uitvoering!
Ook Radoslav Lorkovic kreeg alle vrijheid om te soleren op de piano (een Yamaha vleugel in de NSJC!). Van wonderschone melodieën zoals in ‘Blues In C Minor’ en ‘Never Is A Moment’ tot stampend toetsenwerk (“pounding piano!”) in de Chuck Berry rock and roll classic ‘Bye Bye Johnny (B. Goode)’. Typisch dat voor dit nummer gekozen was en niet voor de eigen – soortgelijke – song ‘That’s The Way It Goes’. In Zoetermeer kregen we ook nog de Butch Hancock cover ‘If You Were A Bluebird’ en ‘I’m Ready, Willin’ & Able (to Rock & Roll All Night)’ van Fats Domino te horen. In Amsterdam was dat het swingende ‘Tulsa Time’ van JJ Cale. Covers, die over het algemeen live veel beter uit de verf komen dan op de plaat. Tracks als ‘Missing You’ (John Waite) en ‘Land Of Hope And Dreams’ (Bruce Springsteen) van de laatste studioplaat Depending On The Distance (2012) vind ik persoonlijk in de LaFave-versie minder geslaagd. Toch was ik wel benieuwd hoe dié songs live zouden klinken. Maar in deze twee optredens kwamen ze niet aan bod (in de USA-gigs eerder wel).
LaFave is een Americana-artiest die gretig van alle subgenres in het spectrum gebruik maakt. Van alternatieve country en blues tot rootsrock. Stijlen die de levenslustige singer-songwriter ook met zijn band op het podium samen weet te brengen. Daarom was de swamp blues ‘Have You Ever Seen The Rain?’ van John Fogerty (CCR) als afsluitende singalong ook een logische keuze. En zelfs die meezinger zingt hij gewoon op zijn eigen karakteristieke wijze; bedaard wiebelend en met de ogen gesloten. Maar altijd met die mooie snik in zijn stem en vol emotie. Want wie het niet horen wil moet het maar voelen. Koesteren tot diep in het hart, dit soort ondergewaardeerde muzikanten.
Songs die o.a. gespeeld werden zijn: Journey Through The Past (Neil Young cover); Blues In C Minor/ Deep South 61 Delta Highway Blues; Queen Jane Approximatley (Bob Dylan cover); Only One Angel; Riverroad; These Days (Jackson Brown cover); Hideaway Girl; Love in Vain (Robert Johnson cover); Polka Tune/ Oklahoma Hills (Woody Guthrie cover); The Price We Pay; If You Were a Bluebird (Butch Hancock cover); Never Is a Moment; Just Like a Woman (Bob Dylan cover); Going Home; Café In The Rain; I’m Ready, Willin’ & Able (to Rock & Roll All Night)(Fats Domino cover); Bye Bye Johnny (B. Goode)(Chuck Berry cover); Have You Ever Seen The Rain? (John Fogerty/CCR cover); Shenandoah (traditional); Clear Blue Sky; Tulsa Time (JJ Cale cover).
Line-up:
Jimmy LaFave – zang, akoestische gitaar
Radoslav Lorkovic – piano, accordeon
Bobby Kallus – drums
John Inmon – elektrische gitaar
Glenn Schuetz – basgitaar
