Gezien & gehoord in: Domineeskamp Raalte op maandag 9 juni 2014: het Ribs & Blues festival met bands: Giant Tiger Hooch; Hollis Brown; Lee Fields; Lightnin’ Guy & the Mighty Gators; The Boom Band; Band Of Friends en Hamilton Loomis. Verslag door Nicolette Johns. Review edits en filmpjes door Giel van der Hoeven met foto’s van José Gallois.
Het Ribs & Blues Festival werd dit jaar gehouden van 7 tot en met 9 juni. Als vanouds tijdens de Pinksterdagen met als hoofdmoot weer veel live muziek op de twee podia op het Domineeskamp in het centrum van Raalte. De openingsdag met de Ad Vandenberg’s Moonkings, De Dijk en Kensington hebben we moeten missen. Dit omdat wij met ons team andere verplichtingen hadden, zoals het verslaan van het Blues Open Festival in Geldrop en een bezoek aan The Rolling Stones op het Pinkpop festival (wie neemt dat ons kwalijk?). Maar, op de Pinksterzondag togen wij – zoals het échte bluesliefhebbers betaamd – op volle sterkte naar het Overijsselse Raalte. Om verslag te doen van de achttiende editie van dit jaarlijkse blues- en roots festival. De voorspelling was uitgekomen: een mooi Pinksterweekend met veel blues met hier en daar wat rock! Gekleed in zomertenues met de zonnebril op de neus gingen we muzikaal (en klimatologisch) opwindende en huiveringwekkende momenten tegemoet. Lees hier het tweede deel van ons relaas en geniet weer van de schitterende beelden door onze fanatieke plaatjesschieters.
Na een uitermate, gezellige (lees tot laat of indien u wilt vroeg tijdstip) after-party in kleine kring op het terras van ons hotel zijn we weer monter om de tweede dag van Ribs & Blues te verslaan. De dag ook waar we eindelijk in Nederland de kans krijgen om de Engelse superband The Boom Band te zien optreden. Ook de dag waarop Amerikaan Lee Fields zijn opwachtig zal maken, de Belgische alleskunner Guy Verlinde en niet te vergeten Hamilton Loomis als afsluiter.
Wij van The Blues Alone? gaan als eerste Giant Tiger Hooch uit de stal van Cool Buzz bekijken, mede omdat wij hen op de vorige editie niet met een bezoek vereren konden doordat de band i.v.m. de ziekte van de bassist af moest zeggen. Nu zijn wij er klaar voor maar gezien het enthousiasme van de frontman van Giant Tiger Hooch is de band er méér dan klaar voor. Frontman Jeroen Ligter bespeelt linkshandig de gitaar, boomlange, gezeten op een stoel, Jorrit Makkinga bespeelt een vintage Gibson waarbij hij ook nog eens de bottleneck hanteert. Jeroen blijkt niet alleen over een goede stem te beschikken hij kan ook nog aardig spelen maar vooral blijkt hij een stand-up comedian in de dop te zijn. Hele conversaties heeft hij met zijn publiek over eerlijkheid, Jeroen vindt dat er meer gelogen moet worden nadat hij gevraagd heeft of Raalte en hij vrienden zijn. Zelf complimenteert hij het publiek met de leugen “Jullie zijn het beste publiek dat we ooit gehad hebben”…leuk hoor maar we willen je horen spelen Jeroen dáár kom ik voor! Een nummer waarvan ik denk dat het ‘Got My 6:49’ heet (er is weinig data te vinden op het web) klinkt mij lekker in de oren, het is een soort indie-pop maar ook weer niet want soms hoor ik invloeden uit de blues, soms een Dylanesque sound maar ook songs die aan CCR doen denken. Als Jeroen weer eens té lang op de praatstoel zit komt de man van de stage-opbouw zijn microfoon weghalen; hilariteit alom! Alle nummers worden afgeteld met “Eins, Zwei, Drei” geen idee waarom maar zij hebben er lol in en dat is wat telt! Ik heb wel genoten van hun optreden maar zou graag een optreden bijwonen waarbij de mannen iets minder grappen en grollen uit halen. Een stel goede muzikanten die samen als Giant Tiger Hooch ongetwijfeld een veel gevraagde band zal worden indien zij hun optredens iets professioneler zouden aanpakken.
Na het optreden de Amsterdamse Giant Tiger Hooch zou het New Yorkse Hollis Brown het Open Air podium betreden. Echter de weersvoorspellingen zijn zo heftig dat de organisatie van Ribs & Blues op de diverse grote tv schermen op het festivalterrein de bezoekers waarschuwt maatregelen te treffen. Met de gig op het buitenpodium van Hollis Brown zou dus nog even gewacht worden totdat de bui over Raalte was getrokken. Nadat de hemel donkergroen was geworden en een hels onweer en een stortbui los barste besloot de organisatie het programma iets aan te passen waardoor er meer overlappingen waren dan aanvankelijk bedoeld was. Met ongeveer een half uur vertraging kon Hollis Brown dan toch de Open Air Stage betreden. Zoals gezegd: we gingen muzikaal én klimatologisch opwindende en huiveringwekkende momenten tegemoet. Want of er niets gebeurd was trok de hemel weer open en brandde de zon wederom op de bolletjes van de opgewekte bezoekers (die het verfrissende buitje op de koop toe namen). En welhaast nóg 
verfrissender als die bui klonk deze jonge band. Hollis Brown (vernoemd naar de song ‘Ballad of Hollis Brown’ van Bob Dylan uit 1964) staat onder leiding van de vrienden zanger/gitarist Mike Montali en gitarist Jonathan Bonilla. Samen met bassist Dillon DeVito, drummer Andrew Zehnal en toetsenist Adam Bock spelen deze stadjongens een eigenzinnige vorm van 60’s/70’s countryrock. Hoor wat je erin wilt horen maar invloeden van CCR, Lynard Skynyrd en de Stones zijn onvermijdelijk. Toch klinkt dit vijftal modern en hebben ze een plezierig voorkomen met een grote aanstekelijkheid. En dat bleek vrij overdraagbaar want snedige composities zoals ‘Ride On The Train’ en ‘Down On Your Luck’ klonken opgewekt en kreeg je na het beluisteren ervan niet meer uit je kop. Maar ook het betere bluesrock werk als ‘Walk On Water’ of de Dylan (Hendrix)-cover ‘All Along The Watchtower’ werd door de New Yorkers met speels gemak ten gehore gebracht. De meest nummers kwamen van hun goed ontvangen CD ‘Ride On The Train’ uit 2013. Maar Raalte mocht ook even aan de nieuwe songs, ‘Highway One’ en ‘Wait For Me Virginia’ genaamd, snuffelen. Wij zien Hollis Brown dus gráág spoedig back in town! [red/: lees binnenkort een interview met Hollis Brown hier op TBA?]
Onder het genot van een gezonde versnapering van de Vitamine Bar maak ik zachtjes aan beweging richting de Main Stage, want daar in de tent heeft de Amerikaans
e soulman Lee ‘Little JB’ Fields met de Expressions zijn opwachting gemaakt. Lee Fields, hét antwoord van platenmaatschappij Truth & Soul Records op het succes van Daptone Records’ performer Charles Bradley. Lee Fields lijkt ook een kleine James Brown incarnatie vandaar de bijnaam ‘Little JB’. De man is gekleed in een knalgeel getailleerd jasje op een zwart ensemble van pantalon en shirt en is drieënzestig waarvan hij alweer zo’n 45 jaar aan zijn carrière wijdt. Het mooie van dit schouwspel is toch wel dat de man zich laat regisseren door een bandleider en bassist die minimaal vijfendertig jaar jonger is. De band bestaande uit een blazerssectie van trompet en sax, zoals eerder vermeld bassist (4 snaren bas), drums, Hammond B3 Leslie en gitaar, wat dan weer een vintage Harmony is. Als we ‘Still Got It’ van zijn 2012 album ‘Faithful Man’ krijgen te horen wordt het toch over het algemeen jonge publiek dat aan de dranghekken geplakt staat met een dansje á la the Ojays verrast. Échte soul is hier op het podium gaande, een goed stemgeluid en een fantastische jonge band die hem begeleidt. Het laatste album ‘Emma Jean’ (2014) herbergt ook zo’n mooi seventies soul stuk ‘Standing By Your Side’ een nummer wat Lee Fields op zijn hele eigen manier brengt, nergens wordt het een imitatie van Charles Bradley de man die wat meer ‘over the top’ is. Inmiddels gutst het zweet van z’n hoofd en als ‘Ladies’ volgt van zijn 2009 album ‘My World’ vraagt hij jammer genoeg om die handjes… De complete James Brown workout incluis twirl zien we als hij ‘Money I$ King’ van voorgenoemd album zingt. Lee Fields & the Expressions zetten een goede show neer waarna zélfs ‘Honey Dove’ volgt als toegift. Wij hebben lekker gedanst, meegeblèrd, gezwijmeld kortom genoten van dit soul optreden van Lee Fields & the Expressions. Voor de liefhebbers de man komt in oktober nog eens naar Nederland en soul legende Charles Bradley doet in september ons landje weer aan.
De Vlaming Guy Verlinde (1976) uit Aartrijke is een bezig baasje! “Ie werkt knie over elleboge” zoals men in West-Vlaanderen pleegt te zeggen. In dat heerlijke Vlaamse dialect waar de aimabele Belg zich op het podium zelf tussen de nummers door ook van bedient. Hij speelde in het verleden solo, in duo en met het Hound Dog Taylor trio, maar nu was Lightnin’ Guy weer als vanouds met zijn vertrouwde Mighty Gators paraat. Na “de rapste change-over ooit” knalde het vijftal gelijk de crowd-teaser ‘Feel Alive’ erin. De geroutineerde Gators met drummer Thierry Stiévenart, bassist Karl Zosel en gitarist Toon Vlerick werden dit keer ook weer bijgestaan door Patrick Cuyvers achter het Hammond orgel. Een instrument dat de Chicago Blues klanken van Lightnin’ Guy en zijn mannen nóg smeuïger doet klinken. Guy heeft een erg aangename bluesstem, speelt zeer verdienstelijk gitaar en heeft een goede beheersing van de bluesharp. In de jonge Vlerick lijkt hij de perfecte begeleider op de slaggitaar gevonden te hebben die met inventieve riffs en vloeiende solo’s ook zijn mannetje staat. In tegenstelling tot een aantal andere acts die we afgelopen dagen op Ribs & Blues zagen zijn dit échte podiumbeesten die de ware festivaltijgers aan het brullen kregen! Want dat Guy tot de verbeelding spreekt blijkt wel uit het feit dat hij bij ieder optreden steeds weer een vaste schare fans (“lieve mensen”) op de been weet te brengen die hem en zijn kompanen steeds hartstochtelijk steunen. Ze zijn fier op Lightnin’ Guy & the Mighty Gators maar zijn ondertussen ook alweer benieuwd naar het volgende project met de Finse blueszangeres Ina Forsman, dat deze workaholic op stapel heeft staan.
De delegatie van The Blues Alone? komt weer bij elkaar tegen de tijd dat het nieuwste project van Engelsman en frontman van The Motives Matt Taylor, The Boom Band, het podium zouden moeten betreden. Er is enige beweging maar van de muzikanten 
nog geen spoor, ze blijken met grote vertragingen te maken hebben gehad en zijn letterlijk 10 minuten voor aanvang van hun set op het festival terrein aan de Domineeskamp in Raalte gearriveerd. Matt Taylor (mét baardje – leuk!) wordt vergezeld door nóg 3 gitaristen, niemand minder dan Jon Amor van The Hoax en Jon Amor Blues Group is van de partij maar ook tweevoudig BBA winnaar Marcus Bonfanti maakt deel uit van deze ‘super groep’. Tóch zien we een voor Nederland nieuw gezicht, ex cricket international (1992-2009) Mark Butcher bespeelt de vierde gitaar op rij. Dan zien we op het podium nóg een BBA winnaar, namelijk Paddy Milner die in 2012 gekozen werd tot beste keyboard speler van de UK. Ritme sectie van deze band wordt gevormd door Alex Reeves op drums en invallende bassist John Michael McKenzie. De crème de la crème van gitaristen uit de UK staan hier dus in Raalte het Main stage onveilig te maken. De verschillende fabrikanten zouden zeer verguld zijn bij het zien van deze gitaarwinkel die zich van het podium meester maken, Epiphone, Dean, Fender en Gibson ze staan er allemaal! Tijdens ‘Work Together’ zien we Jon Amor op de Epiphone soleren, Marcus Bonfanti speelt fijn een stukje slide terwijl Matt Taylor tekent voor de vocals. We zien de heren elkaar afwisselen op de vocals Als Mark Butcher ‘Remember It Well’ zingt krijg ik Sam Cooke door; wat een lekkere stem heeft deze Mark Butcher! Maar de knaller vocalist is tóch écht Marcus Bonfanti. Hadden we hem in het verleden al in YouTube clips samen met Ian Siegal voorbij zien komen, en hem vorig jaar op dit festival als gitarist van Saint Jude mogen bewonderen, als live vocalist is hij nóg indrukwekkender. Zijn stem is er weer zo een met een randje, ondanks zijn jonge leeftijd (ongeveer 30), is de stem al behoorlijk gehavend. De man die ooit begon als trompettist is, als we alle lovende kritieken mogen geloven, dé nieuwe grote gitarist die de UK voortbrengt. Jon Amor zingt een mooie uitvoering van Little Feat’s ‘Spanish Moon’, Marcus Bonfanti een ijzersterke, krachtige uitvoering van Al Green’s ‘I’m A Ram’ en ook Paddy Milner zingt een nummer ‘Waste My Time’. The Boom Band heeft bij mij vooral associaties met The Band opgeroepen terwijl andere toeschouwers de vergelijking met The Eagles trokken. De mannen brengen een mix van Southern rock, blues en country. Een mooie mix van songs die diversen stromingen in de muziek vertegenwoordigen maar wat bij betreft mag het laatste nummer van de setlist geschrapt worden. Misschien leuk voor in de UK maar hier in ‘The Low Lands’ werkt dit soort kinderliedjes niet.
De Band Of Friends zijn ook geen onbekende op het Ribs & Blues festival én op de vele andere blues(rock) festivals in Europa. Bassist Gerry McAvoy en drummer Ted McKenna waren ooit trouwe begeleiders van de Ierse bluesrock legende Rory Gallagher. In de Nederlandse gitarist Marcel Scherpenzeel hebben ze een frontman gevonden die de zware vuurproef heeft doorstaan. Met als grootste publiek geheim: niet Rory náspelen maar Rory’s muziek spélen, met veel passie en een eigen identiteit! En dat werkt. Want wederom stond de tent op z’n kop tijdens het spelen van Gallagher klassiekers als o.a. ‘The Last Of The Independents’, ‘Moonchild’, ‘Follow Me’ en ‘Shadow Play’. Dat de band niet in het tribute circuit blijft hangen en zich doorontwikkeld valt ook te prijzen. Onlangs werd de EP ‘Too Much Is Not Enough’ uitgebracht met daarop, behalve de Gallagher compositie ‘If I Had A Reason’, ook zes eigen geschreven tracks. Toch hopen we dat hiermee de Rory verering niet op zal houden want van goede (bestaande) bluesrock krijgen wij nooit genoeg. Rory-On!
Tijdens deze set moest ik toch weer snel mijn collega’s van The Blues Alone? opzoeken want die hadden zich al eerder bij het Open Air podium geposteerd om daar, de voor ons laatste act, Hamilton Loomis te zien optreden. Zagen wij de man al twee jaar geleden op Blues Peer optreden, deze Texaan uit Galveston maakte toen alle tongen los en werd beschreven als een top entertainer mede doordat hij het podium verliet en over de hekken klom om met een zender tussen het publiek te musiceren op zijn gitaar. Ik kom net aanlopen als hij het ‘winning’ nummer ‘Pow Wow’ aan het spelen en hij nét als bij eerdere optredens wéér het publiek op zijn hand heeft. De kleine, sympathieke Texaan heeft hier op Ribs & Blues de beschikking over een saxofonist en dat klinkt o zo lekker, liet Hamilton Loomis al met zijn uptempo nummers menige heup swingen met de sax erbij is het nog meer feest! Ook hier op Ribs & Blues wil de Texaan het publiek in echter zijn enige optie is van het podium springen, als een kat komt hij op zijn pootjes terecht. Het publiek geniet van zijn actie maar als hij weer het podium op wil klimmen heeft Hamilton Loomis een kontje nodig wat hem gelukkig gegeven wordt door een oplettende fotograaf. Hamilton Loomis heeft ook deze keer weer zijn stofzuiger-mondje erbij waar hij zijn blues-harp in vast zet, dat hij niet alleen een goede gitarist is, lekkere volwassen stem heeft maar ook nog eens een goede blues-harpist maakt dat Hamilton Loomis een muzikant is waar de diverse venues in binnen- en buitenland niet meer omheen kunnen. Wij hebben genoten van zijn succes op het Open Air podium van Ribs & Blues waar inmiddels niet alleen de muziek de menigte verwarmt maar ook de zon weer krachtig schijnt.
Het team van The Blues Alone? is weer getuige geweest van een tot in de puntjes goed verzorgde Ribs & Blues festival. We feliciteren de organisatie met de programmering en vlekkeloze organisatie en danken iedereen voor hun gastvrijheid. Ook de politie heeft tijdens de drie dagen dat het festival Ribs en Blues in Raalte duurde erg rustig gehad. Gezien het formaat van het festival – tienduizenden bezoekers waren er – mag het ook op dit vlak een zeer geslaagd feest genoemd worden! Daarom graag tot 2015.
Lees ook: Ribs, Blues & Sunglasses @ Ribs & Blues 2014 – Dag 1
