Blues on the River op 24 mei 2014. Tekst door Nicolette Johns met foto’s van José Gallois.
Als opnieuw de motoren van de Ameland gestart worden om deze keer de tocht naar Dordrecht te gaan maken openen de Bluesbones met ‘Hoochie Coohie Man’, velen die meteen na aankomst naar het boven-dek verdwenen waren komen gelukkig terug om te kunnen genieten van deze Belgische, succesvolle band uit de stal van King Bee Music. De band, die inmiddels een grote fan-base heeft weten te verwerven en die ook hier weer acte-de-présence geeft, brengen als tweede nummer van de eerste set een nieuw geschreven song. ‘The End’, een knijter van een nummer met een funky groove waar Andy Aerts tekent voor de solo en Stef Paglia (Airline) tekent voor de slide-partij. Bassist Ronald Burssens hanteert wederom de 5-snarige bas en Dave Grohl look-a-like Dominque Christens staat weer zijn mannetje op de drums. Het inmiddels stámpvolle beneden-dek is ook nog getuige van ‘I’m Still Your Man’ een slow blues over een vrouw die de bloemetjes buiten zet, een nummer waarin wederom een grote rol voor Andy Aerts op de Gibson maar de hoofdrol is weggelegd voor Stef Paglia op de Fender Stratocaster. Als we het intro horen van ‘Help Me’ blijkt dat bassist Ronald Burssens even van de spotlights mag genieten; wat een vette bass-lijn! Andy Aerts neemt het van hem over maar Stef Paglia wil graag de meeste noten exposeren waarbij hij er helaas ook een paar laat vallen. We horen ook weer ‘Believe Me’ waarin Nico de Cock bezingt dat Johnny Walker nog steeds zijn beste vriend is. En als het dan tijd is voor Nico de Cock’s uitvoering van ‘She’s Got the Devil’, waarin Stef deze keer speelt op de Epiphone en frontman Nico dit keer kiest om halverwege over te gaan in een ‘Barry White-mode’ om het spannend te houden – goede keus. Helaas moet ik bekennen dat Stef niet helemààl uit de verf komt in het ‘adagissimo’ gedeelte van het nummer. Desalniettemin is het uur om gevlogen en krijgen de vele, vele, vele toeschouwers op het beneden-dek er geen genoeg van! Geen nood; de mannen uit België spelen nà de Nimmo Brothers die nu hun opwachting zullen maken, nóg een set.
Zoals gezegd is het na een kleine ombouw tijd geworden voor de Nimmo Brothers, de twee broers afkomstig uit Glasgow, Schotland treden alweer zo’n 15 jaar op in de blues rock scene. Deze Schotse broers, Alan en de 6 jaar oudere Stevie die hun passie voor blues erfden van moederlief, treden vanavond tijdens BotR op met bassist Mat Beable op bas en tweevoudig BBA winnaar Wayne Proctor op drums aan. De Schotten traden nog niet eerder op een boot op maar hebben gezien de kracht van hun openingsnummer ‘Walk Over Me’ geen enkele last van de ‘swell’ van de Maas. Het Schotse kwartet zullen echter in tegenstelling tot de Bluesbones slechts één keer optreden. Een set die zo’n anderhalf uur zal blijken te duren. Direct zijn mijn oren na het horen van ‘Walk Over Me’ gespitst want niet alleen blijkt Alan over een bijzonder stemgeluid te bezitten maar ook broer Stevie blijkt een begenadigd zanger ongetwijfeld erfden zij hun stemgeluid van hun vader die ook zanger was in de vele etablissementen die Glasgow rijk was. Stevie, hersteld van kanker in 2009, woont inmiddels in Frankrijk waar hij veelvuldig ‘toe moet geven’ aan de drang songs te schrijven want zoals hij zelf pleegt te zeggen “song writing isn’t something that you plan, it’s something that you need to do”, “when you have that something inside you, that feeling be it happy or sad, you just have to let it out. It’s an extremely emotional process and my only way to do that is through song”. Nou dàt is wel te merken mr. Stevie Nimmo, het is in één woord prachtig wat U brengt – ik ben geroerd (en dat is goooooeeeeed!!).
Alan bedankt vooraf ‘Bring On Home’ de Bluesbones maar vraagt tevens het publiek iets dichterbij te komen……waar de vele vrouwelijke fans gretig op in gaan; begrijpelijk want Alan bezit een charisma waar maar moeilijk weerstand tegen te bieden is. Ik ben vooral blij dat ik dit keer niet tegen de blote kuiten van de man hoef aan te kijken, i.t.t. de kilt die Alan normaliter draagt tijdens zijn optredens met King King is hij gekleed in een pantalon met mooie schoenen. Stevie Nimmo zorgt voor het ‘t intro van ‘Long Way From Everything’, en mijn hemel wat een emotie maakt die Stevie in mij wakker! Ook hier zet Alan zijn stempel meteen weer op door héél zachtjes te spelen speciaal voor de liefhebbers. ‘Waiting For My Heart To Fall’ een nummer waarin lang uitgesponnen solo’s van de beide broers Nimmo gaan er bij het publiek in als koek; Stevie Nimmo steekt de tong uit naar Alan als teken dat de arm inmiddels zijn limiet op de gitaar bereikt heeft. Inmiddels is Alan helemaal kleddernat, de transpiratie druipt uit het overhemd zo over de gitaar! Ik kan me slechts een voorstelling van de hitte onder de lampen op het podium want inmiddels ben ik ook een kledingstuk armer i.v.m. de hitte op het beneden-dek ongetwijfeld gegeneerd dat het inmiddels propvol is in de zaal; het lijkt wel of alle gasten op de Ameland de Nimmo Brothers staan te bewonderen. Geregeld zoekt Alan Nimmo de rand van het podium op, broer Stevie Nimmo heeft de hele set een lach op het gezicht zichtbaar genietend van de synergie met broer Alan maar ook genietend van het enthousiasme van het publiek voor het getoonde. Alles lijkt hier vanavond te kloppen, muziek, geluid, omgeving en beleving. De Nimmo Brothers sluiten af met ‘Black Cat Bone’ en ik kan u als lezer van ‘The Blues Alone?’ melden dat indien de heren nog nooit aan het werk zag u zeker een bezoek aan een optreden van de twee charismatische Schotten dient te overwegen.
Dan wordt het tóch écht tijd voor de reporter en fotograaf van ‘The Blues Alone?’ om naar de inmiddels alweer tweede set van de Schiedamse Dave Chavez Band te gaan kijken op het midden-dek. Dave Chavez lijkt wel ge-jinxeddit week-end; een weekend wat een prachtige promotie diende te worden van de DCB is door de afwezigheid n.a.v. een naar ongeval van vriend en vaste blues-harp speler Robin van Roon (hij brak een aantal ribben tijdens een fietsongeval) een week-end gebleken is van snel improviseren. Hadden de mannen de eerste avond van BotR de Belgische blues-harpist Paul de Laat (De Laat Brothers) als steun en toeverlaat; deze jongeman is de ochtend van de tweede dag van BotR zélf ook in het ziekenhuis beland! Ook is de toetsenist, Rowan de Vos (Wolf in Loveland) die de eerste avond de band complementeerde ook vandaag (helaas) niet van de partij. Een trio dus op het podium, Dave Chavez gitaar en zang, Eric Lipman bas en inmiddels vaste drummer Darryl Ciggaar (i.d.d. díe van de bekende familie!) op de drums. Tegenwoordig schijnen er meerdere zangers dan alleen Dave de band vorm te geven want ook Erik en Darryl zingen ieder op hun beurt een lekker partijtje. Wél moet ik melden dat de ruimte waar de mannen staan op het midden-dek té klein is voor het produceerde geluid, het geluid kan niet weg. Het podium is in de breedte van het vaartuig opgesteld waardoor het geluid weerkaatst wordt door de houten wand tegenover het podium. Bovendien is het geheel toch wel er smal voor het publiek. Dave Chavez zit er naar mijn gevoel niet écht lekker in, laat hier en daar wat steekjes vallen; is hij geërgerd, van zijn stuk gebracht door de problemen met de bezetting? Ondanks de uitgekleedde bezetting is dit Dave Chavez Trio tóch een goede set aan het neerzetten; Darryl zit stevig te drummen, mooie gitaarsolo’s van de frontman en natuurlijk zorgt de back-bone van de band Erik dat de bass partijen weer gelikt zijn. Het feit dat Dave kampt met een rondzingende microfoon maakt voor het aanwezige (trouwe) publiek niets uit; als Dave het laatste nummer en titel nummer van hun album ‘Sharp Like a Knife’ inzet stelt hij nog eenmaal zijn kompanen voor en zichzelf als Rob! Het optreden op de tweede dag van BotR van de entertainende band geleid door een charismatische, niet onverdienstelijke gitarist met een hoog timing niveau Dave Chavez was weer, gegeven de omstandigheden, een goede. Door de overlapping van de programmering is het de reporter en de fotograaf helaas niet gelukt om ook het optreden van La Blusa met Wouter Kiers ‘mee te nemen’; wellicht een volgende keer!
Tijdens de tweede set van het Belgische succes de Bluesbones gonst het al van de geruchten dat het niet bij de tweede set zal blijven want er vond de eerste dag van BotR een jam met de Nimmo Brothers plaats. Dát willen we in geen geval missen dus is het wringen en liefelijk glimlachen om naar voren te komen tot aan het podium wat gezien de lengte van de reporter van ‘The Blues Alone?’ wél een vereiste om alles wat er op een podium gebeurt mee te kunnen krijgen. Jammer dat in de tweede set de motor en de geur van de diesel de stoorzender is tijdens het intro van ‘Voodoo Guitar’ het nummer waarin Stef Paglia onverdeeld de show steelt met zijn string-bending talent. In ‘Whiskey Drinking Woman’ zien we een gitaarduel tussen Andy en Stef waar Nico de tijd doodt door de cimbalen van Dominique Christens te bespelen. Als dan aan het einde van de set dan ook écht de geruchten van de jamsessie tussen de Bluesbones en de Nimmo Brothers bewaarheid worden zijn de inmiddels bijna àlle bezoekers van BotR op het beneden-dek aanwezig. Natuurlijk kan een eerbetoon aan Jimi Hendrix niet ontbreken; de vier gitaristen hitsen elkaar op door hun kunsten te vertonen, Stevie Nimmo op de Gibson en de drie anderen, Andy Aerts, Stef Paglia en Alan Nimmo allen op de Fender! Nico de Cock geniet zichtbaar tijdens ‘Mr. Highway Man’ en als Stef en Alan ieder de duim likken ten teken van ‘spot on’ kan ik hen slechts voor de volle 100% gelijk geven. Het was inderdaad ‘spot on’ mannen! Wij van ‘The Blues Alone?‘ vinden dit fenomeen, de jam, àltijd hét feestje van een optreden! Wij danken organisatoren René Wijs en Peter Wijs voor hun gastvrijheid, het BotR-team voor de goede zorgen en wensen hen veel succes met het organiseren van de 18e editie van Blues on the River dat gezien het groeiend aantal bezoekers wellicht ook op de ‘Rotterdam‘ gehouden zal worden!
