Gary Clark Jr. speelde in Paradiso Amsterdam op dinsdag 27 mei 2014. Tekst & filmpje door Giel van der Hoeven met foto’s van Arjan Vermeer.
Zijn debuutalbum Blak and Blu (2012) werd eerder omschreven als een ‘bumpy ride’. Doelend op het ontbreken van consistentie en samenhang tussen de onderlinge tracks, te wijten aan de grote verscheidenheid aan genres. Gary Clark Jr. (30) flirt inderdaad graag met verschillende muziekstijlen en invloeden. Van Sam Cooke tot Jimi Hendrix, om maar eens twee uiterste te noemen. En van een jonge dertiger uit een generatie die opgegroeide met hip-hop en R&B kunnen we hem ook dié invloeden niet kwalijk nemen. Temeer niet, omdat het zuurstofrijke bluesbloed hem hartstochtelijk door de aderen stroomt. Live staat de Texaanse zanger/gitarist wel degelijk zijn mannetje! Hij deelde al het podium met o.a. B.B. King, Jimmie Vaughan, Buddy Guy, Dave Matthews, Eric Clapton, The Roots, Sheryl Crow en met The Rolling Stones. Je wint dan ook niet zomaar de ‘Blues Music Award For Contemporary Blues Male Artist’. Swingende gitaarblues met een soulvolle aanpak was dinsdagavond onmiskenbaar het credo in Paradiso.
Alleen al van het nummer ‘Third Stone from the Sun/If You Love Me Like You Say’ van Blak and Blu kan ik heel blij worden. En dan te bedenken dat Jimi Hendix ook hier heilig is verklaard. Maar als je toch een song covert, doe het dan zó! Prachtig. Live kwam deze Jimi Hendrix/Little Johnny Taylor bewerking dit keer helaas niet aan bod. Wel veel ander mooi werk, blueswerk vooral. Verder kwam aan het licht dat de ingetogen Gary Clark Jr. echt heel bescheiden is. Als hij sprak was het netjes (vaak onverstaanbaar) met twee woorden, maar hele volzinnen kwamen er niet uit. Hij was duidelijk niet naar Amsterdam gekomen om te oreren. Maar iets meer vrijmoedigheid en een vleugje humor zouden hem en zijn bandleden zéker niet misstaan. Maar voor Gary Clark Jr. is het:‘no showbizz, but serious business in music!’
We zagen een sobere podiumbelichting met veel blauw, paars en rood (een crime voor fotografen) en vier statische heren in overwegend donkere maar trendy casual kleding. Het meest passief was bassist Johnny Bradley, de bebrilde Texaan speelde foutloos maar is nog geen meter van zijn vaste podiumplekje geweken. Maar goed, het gaat om de muziek. En dat zat wel snor, een potje solide bluesrock zonder poeha. Met een zeer fuzzy gitaargeluid en Clark’s unieke smoothy zangstem. Een beetje R&B, ietwat neo-soul, en blues bij de vleet. Clark Jr. begon zijn set in het volgepropte en loeiwarme Paradiso met ‘Catfish Blues’. Een Robert Petway cover die hij begin 2012 ook in the White House voor president Obama had gespeeld. Ja, GCJr. had ooit even een carrière aanloopje nodig – hij speelt sinds zijn 12e gitaar en maakt al 10 jaar platen – maar eenmaal serieus gelanceerd, belandt hij nog eens ergens!
“Hello, good to see you” waren na ‘Ain’t Messin ‘Round’ zijn eerste zuinige woorden. Een mid-tempo elektrische versie volgde van het op de plaat akoestische ‘Next Door Neighbor Blues’. Met nu ook gitarist Eric ‘King’ Zapata in een prominente rol. De eerste bluesballad was ‘If Trouble Was Money’ (Albert Collins) van de Bright Lights EP uit 2011. Het was de tweede van totaal vijf covers die deze avond gespeeld zouden worden. Even rock and rollen met het Chuck Berry-achtige ‘Travis County’, een remake van ‘Travis County Courthouse’ van zijn ‘110’ album uit 2004. Uit een periode net nadat bluespromoter Clifford Antone hem uit de clubs van Austin had geplukt, en hem aan Jimmie Vaughan had gekoppeld. ‘When My Train Pulls In’ krijgt een groovy gitaarbegeleiding met een donkere bas ondertoon mee. Het straffe drumwerk door Johnny Radelat accentueert dit nog eens. De song eindigt met een psychedelische gitaarsolo door Clark. ‘WMTPI’ is onlangs als nieuwe single uitgebracht maar was natuurlijk al eerder bekend van EP en LP in zowel een akoestische- als elektrische versie.
Dan, bijna op de helft van het optreden, een rustpuntje in de vorm van het soulvolle ‘Please Come Home’. Cool gezongen met zijn falsetstem, maar het smolt in de oren bij het horen ervan. Prince? Lenny Kravitz? Nee, ook dít is Gary Clark Junior! En ook de stap naar garagerock is zo gemaakt met ‘Don’t Owe You a Thang’ (van de Bright Lights EP) en ‘Numb’. Heeft de song ‘Numb’ op de plaat nog een Black Keys vibe, live krijgt het echt de GCJr-signature mee. Want de samenhang die op de plaat zou ontbreken is er live gelukkig wel. Al doet het geheel door gebrek aan interactie soms wel weer wat tam aan. Ook de trage wisselingen van zijn gitaren tussen de nummers door zijn hier mede debet aan. Maar, niet zeiken en gewoon luisteren en genieten. Van bijvoorbeeld weer zo’n magnifieke langzame twelve-bar blues zoals ‘3 O’Clock Blues’. Een covertje van B.B. King die het zelf ook weer coverde van Lowell Fulson. Ja, d’r wordt wat afgejat in de Blues scene. Met de titelsong ‘Blak and Blu’ wordt tussendoor een blikje jaren negentig R&B open getrokken. En met aansluitend het dampende ‘Bright Lights’ sluit de band het officiële gedeelte af.
Maar met in de eerste encore, het solo gespeelde akoestische ‘In the Evening (When the Sun Goes Down)’ – een Leroy Carr cover – kunnen we uitwasemen. Voor even dan. Want met de Albert King cover ‘Oh, Pretty Woman’ (nóg beter bekend van Gary Moore) kregen we wederom een bluesrock throwback toegeworpen. In de slotsong, de ballad ‘You Saved Me’, leken alle hoofdbestanddelen, Soul R&B en Blues, nog één keer samen te komen. Met vanzelfsprekend weer een verrukkelijke gitaarsolo als nagerecht. Gary mompelt nog wat laatste woorden in de microfoon, zwaait, geeft een krabbeltje aan een fan, en nog nonchalanter dan hij opkwam verlaat hij weer het podium. Donderdag wacht Rock in Rio (Lissabon). En dan, wie weet, ook nog even een nummertje meedoen met The Stones daar. Just another day at the office, zo lijkt het. Maar ondertussen maakt zijn hart een sprongetje.
SETLIST:
1. Catfish Blues;
2. Ain’t Messin ‘Round;
3. Next Door Neighbor Blues;
4. If Trouble Was Money;
5. Travis County;
6. When My Train Pulls In;
7. Please Come Home;
8. Don’t Owe You a Thang;
9. Numb;
10. 3 O’Clock Blues;
11. Things are Changin’;
12. Blak and Blu/Bright Lights.
Encore:
13. In the Evening (When the Sun Goes Down);
14. Oh, Pretty Woman;
15. You Saved Me.
