The Eagles in Ziggo Dome: begeesterd maar berekenend

The Eagles speelde op donderdag 22 mei 2014 inde Ziggo Dome, Amsterdam.  Tekst door Giel van der Hoeven met Eagles stockfoto’s.

Ze deden in het kader van The History of the Eagles Tour 2013/2014 sinds 6 Juli 2013 in Louisville (Kentucky) al 68 shows in Noord-Amerika. Tot aan 4 oktober 2014 in San Diego (Californië) komen daar minstens nog eens 36 optredens bij. Waarvan 20 stuks in Europa. Dat eerste Europese optreden was afgelopen donderdag 22 mei in de Ziggo Dome Amsterdam, gevolgd door een tweede op de vrijdag erna. Statistieken en cijfers, maar we hebben het hier wel over één van de succesvolste rockbands aller tijden, de Eagles. Of moeten we zeggen het snelle bedrijf Eagles? Of zoals Don Henley en Glenn Frey het zelf in hun tekst van de song ‘Fast Company’ op het laatste studioalbum Long Road Out of Eden (2007) al pende: “Everybody wanna check you out / Everybody wanna be your friend / And all this pressure / Where do I fit in?“

The History of the Eagles Tour is een lange concertreeks door de Eagles die in 2013 gepaard ging met de release van een gelijknamige documentaire box-set.  In de dagen voorafgaande aan deze twee Ziggo Dome concerten werd door NPO Cultura (goes West)  exclusief de complete documentaire ‘Eagles – To the Limit’ uitgezonden. Plus een registratie van het Eagles optreden op het Popgala in de Vliegermolen te Voorburg in 1973. Wat voor mij weer een aanzet was tot het nóg eens nauwkeurig doornemen van de gehele Eagles discografie. Die inmiddels weliswaar 40+ jaar beslaat, maar slechts zeven studioplaten bevat (de overige 12 zijn live- en compilatie albums). Hierbij dient wel vermeld te worden dat in die vier decennia ook een fikse adempauze zat van ruim 13 jaar. Wie de documentaires heeft gezien en zo een kijkje kon nemen in het adelaarsnest weet nu wel ongeveer wáárom dat was. Gewiekste hartstochtelijkheid. Zo konden we de capriolen van in- en uitvliegende dwaalgasten en uitgekookte adelaarseieren wel noemen.

Afijn, officieel opgewarmd en ernstig ingeluisterd gingen we dus naar de Ziggo Dome. Voor een anthologie uit werk van ‘one of the world’s best-selling bands of all time’. Ze verkochten wereldwijd meer dan 150 miljoen albums! En in die huidige band, jawel, toch weer drie van de vier originele oprichters: Glenn Frey (gitaar, toetsen, harmonica en zang – sinds 1971), Don Henley (drums, percussie, gitaar en zang – sinds 1971) en Bernie Leadon (gitaar, banjo, mandoline, pedal steel en zang – sinds 1971). Plus de twee latere groepsleden, Joe Walsh (gitaar, toetsen en zang – sinds 1975) en Timothy B. Schmit (bas, akoestische gitaar en zang – sinds 1977). En dit vijftal roofvogels werd voor deze tour ook nog eens aangevuld met vijf meevliegers in de back-up band. Een podium met 10 eigenzinnige klasse muzikanten dus, en dat schept verwachtingen. Maar ook verplichtingen dit keer. Want via de grote videoschermen kon het publiek nog maar eens lezen en horen dat het maken van mobiele videobeelden en foto’s ten strengste verboden was. Een lachertje natuurlijk in deze moderne multimediale tijd, waarin het gebruik van smartphones niet meer weg te denken is. Waren het vroeger de stiekeme gloeiende sigaretjes als zondige lichtpuntjes in een donkere concertzaal, tegenwoordig zijn dat dus de oplichtende beeldschermpjes.

De show wordt geopend door Don Henley en Glenn Frey samen die van verschillende kanten door het donkere gordijn opkomen. In een intieme setting gaan ze met hun akoestische gitaren onder applaus op roadcases zitten. In zijn gesproken inleiding (waarvan er nog veel zouden volgen die avond) relateert Henley aan hun eerste repetities die hij met zijn vriend Glenn Frey hield in een geïmproviseerde oefenruimte achter een drankenwinkel op een parkeerplaats. Een sneer in een woordspeling naar een Amerikaanse biergigant, en tevens een

compliment naar de grootste Nederlandse brouwerijgroep (en zaalsponsor) is al voldoende om die zaal los te krijgen (“wij hadden Bud, maar jullie Nederlanders weten tenminste wat écht bier is). De toon is gezet, vanavond krijgen we van bovenmeester Henley en zijn medeleerkrachten geschiedenisles met een vleugje humor. Waarbij de gebeurtenissen en songs overigens niet geheel in chronologische volgorde de revue passeren. “Saturday Night” afkomstig van hun elpee Desperado (1973) is het akoestische openingsnummer als duet. Vervolgens komt medebandlid van het eerste uur Bernie Leadon erbij (op gitaar, banjo en met zang) die, zo later blijkt, slechts een bescheiden (gast)rol in het geheel zou gaan spelen.

Weer een grap – over (ongeveer) hetzelfde overhemd dat beide dragen, de één heeft het gewassen de ander blijkbaar niet – waarna Leadon’s eigen geschreven Eagles compositie ‘Train Leaves Here This Morning’ met z’n drietjes wordt gespeeld. Een nummer van de Eagles debuut elpee uit 1972. En zo komt er per liedje een ‘origineel’ bandlid bij op de bühne. Na lovende woorden over de eerste bassist en stichtend Poco-lid Randy Meisner, verschijnt zijn opvolger bassist Timothy B. Schmit ten tonele. Het kwartet speelt een uitgeklede versie van ‘Peaceful Easy Feeling’ in een meerstemmige zangstijl, één van de kenmerken bij die typische Eagles-sound. En Henley met de handen trommelend op zijn akoestische gitaar. Bij het inzetten van ‘Witchy Woman’, inmiddels met Henley achter een minimaal formaat drumstel, komt onaangekondigd de excentrieke Joe Walsh met een elektrische gitaar het podium opgewandeld. Hij zou die avond behalve de akoestische gitaar een stuk of zes van die besnaarde scheurijzers gaan gebruiken. Waaronder diverse Gibsons, Fenders en andere in het oog springende (glitter) modellen. Aan het enthousiaste applaus was te horen dat ik niet de enige was, die deze avond met speciale aandacht voor de clowneske meestergitarist was gekomen.

En het eerste dat opvalt, is dat Joe niet opvalt. Net als de anderen gaat hij gewoon in jeans gekleed, met een zilver peace-teken op zijn zwarte t-shirt en een donker spijkeroverhemd. Dit even voor de vrouwelijke Eagles-fans, die voor aanvang van deze Europese leg op internet al druk hadden gespeculeerd over het uiterlijk en de aankleding van de boys. Rondom het Amstel Hotel was Timothy B. Schmit afgelopen dagen al gespot met een grijs sikje aan zijn kin. Sommige dames hoopte dat die ‘Goatee’ tijdens de show eraf zou zijn, maar niets was minder waar. Belangrijker is dat de zangstemmen van alle heren nog niets aan zuiverheid en kracht hebben ingeboet. Waarbij het perfecte warme stemgeluid van Don Henley nog steeds de meeste bewondering wekt. Met de song ‘Doolin-Dalton’, geschreven door Henley/Frey met behulp van niemand minder dan J.D. Souther en Jackson Browne, komt aan de intieme setting een einde. Het zwarte gordijn onthult nu ook de back-up muzikanten en een podiumbrede volledig verlichte videowall. Waarop gedurende de verdere show sfeervolle videoclips en kleurrijke graphics worden vertoond.

Dit zet het publiek aan tot het meezingen van de countryrock ballade ‘Tequila Sunrise’, dat overgaat in ‘Doolin’-Dalton/ Desperado (Reprise)’. Met Wild-West taferelen op de achtergrond. Inmiddels is het ons duidelijk dat The History of the Eagles Tour 2014 exact dezelfde opbouw en vormgeving heeft als de 2013-editie in Noord-Amerika. Inclusief de vooraf opgenomen video’s van Frey en Henley die ingaan op de evolutie van de band. De eerste helft van de show richt zich vooral op de vroege dagen van de band, de periode 1971-1975. Het is een luisterconcert van greatest hits en van minder bekende ballades, dat met die gesproken interrupties soms ook wat theatraal en berekenend aandoet. En helaas kon ook niet iedereen daar de aandacht bijhouden (in groepjes pratend met de ruggen naar het podium, wáárom ga je dan überhaupt naar een concert?!). Gelukkig waren daar ook nog de One of These Nights album warhorses uit 1975 om die wezenloze desinteresse te doorbreken. Zoals: ‘Lyin’ Eyes’, de titelsong (met heerlijk basintro) en ‘Take It to the Limit’. Ongeëvenaarde close harmony, heerlijk (slide)gitaarspel plus het gouden duo Glenn Frey en Don Henley (nu achter de grote drumkit) met hun samenzang en spel, die de rest deden.

Ook na de pauze komt de band terug met meer slow ballads zoals ‘Wasted Time (Reprise)’, ‘Pretty Maids All in a Row’ (solozang door Joe Walsh) en het R&B-achtige ‘I Can’t Tell You Why’ (solozang door Timothy B. Schmit). De vijf sessie muzikanten laten zich nu nóg meer gelden en vooral gitarist Steuart Smith mag veel solopartijen voor zijn rekening nemen. De songs uit einde jaren zeventig van de albums Hotel California (1976), The Long Run (1979) en Eagles Live (1980) zijn zowel commercieel als live het meest succesvol. Met in de Ziggo Dome ‘Heartache Tonight’ in een Beach Boys arrangement en ‘Those Shoes’ met het Walsh-trademark als positieve uitschieters. Persoonlijk vond ik het Joe Walsh-blokje met daarin verder The Warriors soundtrack ‘In the City’, zijn grootste hit en FM soundtrack ‘Life’s Been Good’ en de James Gang cover ‘Funk #49’, hét hoogtepunt van de show! ‘Life’s Been Good’ van zijn soloalbum But Seriously, Folks… (1978) staat bol van ironie en losbandigheid. Compleet met destructief filmpje op de achtergrond ging “the Master Blaster of te Stratocaster” nu ook weer helemaal los op zijn Fender. Zijn medebandleden zorgde tot grote hilariteit letterlijk voor de toeters en bellen tussendoor.

En, die ironie is er ook nu nog steeds: hij wist niet waarom ‘ie het nummer ooit geschreven had en kon zich zelfs niet herinneren dát ‘ie het ooit geschreven had, zo zei hij spottend. Ondertussen ontpopte hij zich wel als de grote animator van de avond, o.a. door het publiek massaal op commando een oerkreet te laten slaken: “uhh!” Ook de Frey/Walsh gitaarjam in ‘Funk #49’, dit keer op zijn witte Fender, met flipperkastgeluid als gierende afsluiting was subliem. Het is bewonderenswaardig dat dit fuifnummer die je in de jaren tachtig geen kwartje meer zou geven, momenteel weer blinkt als een nieuw geslagen euromunt. Sommige Amsterdammers hebben het afgelopen week van dichtbij kunnen waarnemen toen hij even door de stad wandelden en muziekwinkel De Plug bezocht. Tot slot kwam de 66-jarige Don Henley bijna buiten adem aangerend voor het laatste nummer, ‘Life in the Fast Lane’. Zoals in één van de documentaires te zien is, muzikaal ontstaan uit Joe Walsh zijn warming up riff.

De eerste toegift ‘Hotel California’ werd vol overtuiging en uit volle borst meegezongen door zo’n beetje alle 17.000 bezoekers. Het zelfde gold in de tweede  (ingecalculeerde) encore eigenlijk ook voor zo’n andere héle bekende Eagles song ‘Take It Easy’: “Wooooo! Wooooo!” En wederom een Joe “Superman” Walsh song: ‘Rocky Mountain Way’, de evergreen die live al in de jaren zeventig door de Eagles werd geadopteerd. De netelige slow ballad van het gelijknamige concept album ‘Desperado’ uit 1973 vormde de slotakkoorden van deze bijzondere bijna drie uur durende muzikale geschiedenisles. Met hun fraaie voorjaarstooien zongen de kemphanen (op twee na dan) van weleer hartstochtelijk: “You better let somebody love you, before it’s too late”.

History of the Eagles 2013/2014 Tour:
Set 1:
Saturday Night
Train Leaves Here This Morning
Peaceful Easy Feeling
Witchy Woman
Doolin-Dalton
Tequila Sunrise
Doolin’-Dalton/Desperado (Reprise)
Already Gone
The Best of My Love
Lyin’ Eyes
One of These Nights
Take It to the Limit
Set 2:
Wasted Time (Reprise)
Pretty Maids All in a Row
I Can’t Tell You Why
New Kid in Town
Love Will Keep Us Alive
Heartache Tonight
Those Shoes
In the City (Joe Walsh song)
Life’s Been Good (Joe Walsh song)
The Long Run
Funk #49 (James Gang cover)
Life in the Fast Lane
Encore:
Hotel California
Encore 2:
Take It Easy
Rocky Mountain Way (Joe Walsh song)
Desperado

Eagles:
Glenn Frey – vocals, guitar, keyboards
Don Henley – vocals, drums, guitar, percussion
Joe Walsh – vocals, guitar, keyboards
Timothy B. Schmit – bass guitar, vocals
Bernie Leadon – guitar, banjo, vocals

Sessie muzikanten:
Scott Crago – drums, percussion
Richard Davis – keyboards, vocals
Will Hollis – Keyboards, vocals
Steuart Smith – guitar, vocals
Michael Thompson – keyboards, vocals

Eerdere bandleden:
Randy Meisner – bass, vocals, guitar, guitarrón (1971–77)
Don Felder – guitars, mandolin, vocals, keyboards, pedal steel (1974–80, 1994–2001).