Een sfeerimpressie van het Cross-Linx festival in de Oosterpoort in Groningen op 8 februari 2014. Tekst: Ria Pronk, foto’s: Gerrie van Barneveld.
Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik me moet voorstellen bij het Cross-Linx festival. Op Wikipedia wordt het omschreven als een rondreizend muziekfestival dat de verbinding legt tussen indie, klassieke en avant-garde popmuziek. Maar ja, dan kan het nog alle kanten op. Als het om muziek gaat laat ik me graag verrassen dus ik ga het vanavond in Groningen meemaken. Bij binnenkomst zit in de foyer een jongeman achter de piano met strak achterover gekamde haren. De muziek van Douglas Dare doet me denken aan de new wave muziek van de jaren ’80. De uit Londen afkomstige muzikant vormt samen met drummer een intrigerend geheel. Goede stem, slecht geluid vind ik.
In de grote zaal van de Oosterpoort maken Olafur Arnalds en de Philarmonie Zuid-Nederland zich op voor hun optreden. Het is een samenwerking tussen orkest en popact, die jaarlijks voor en door Cross-Linx wordt geënsceneerd. Terwijl ik niet de indruk heb dat het heel druk is in de Oosterpoort vanavond raakt de grote zaal flink gevuld. Arnalds is een IJslandse componist, multi-instrumentalist en producer. Hij heeft zijn eigen strijkkwartet meegenomen en wordt tevens bijgestaan door de 22-koppige Philarmonie Zuid-Nederland. De muziekwereld waarin ik terechtkom is van een bijzondere schoonheid. De combinatie van fragiele pianomuziek gedragen door dromerige violen en cellos, ingetogen blaasinstrumenten, modernistische samples en een enkele breekbare zangpartij van Anór Dan Arnarson, voelt als een reis door een surrealistisch landschap.
Als je gewend bent om tijdens festivals af en toe eens flink met je medeconcertbezoeker te bespreken wat je ervan vindt levert dat hier als snel geïrriteerde blikken op. Dat is even wennen. Wil je halverwege het concert op weg naar iets anders of een biertje halen, dan doe je er verstandig aan te wachten tot het stuk is afgelopen en dat kan wel even duren.
Harpiste Lavinia Meijer geeft acte de presence in een iets kleinere zaal. Ze wordt af en toe bijgestaan door de techniek, die stemmen toevoegt aan haar harpspel. Het is bijzonder, maar het kan mij niet zo boeien. Misschien vertrek ik te snel. Verderop pak ik een klein staartje mee van het concert van liedjesschrijver Tim Fite. Zijn optreden doet humoristisch aan met een tekenfilm op de achtergrond. Om er echt iets over te kunnen zeggen, ben ik er niet lang genoeg.
Terugkerend, verrassend element van Cross-Linx is de mogelijkheid om een mini-concert bij te wonen op een ongebruikelijke plek, het zgn. Music Mining. Het is bedoeling dat je je meldt bij de Music Miners, gestoken in overall en met helm op het hoofd. Zij nemen je mee naar het concert van je keuze. Ik kom terecht bij Garrett Mendolow in een achteraf kantoor. Mendolow won de 2e prijs tijdens het internationale percussiefestival TROMP 2012. Hij leidt je een klein halfuur door de wereld van de gekke geluiden. Verschillende ritmes vloeien in elkaar over. Je waant je in Afrika of met beide benen op de grond in Groningen. Mendolow legt aan het eind uit hoe de geluiden tot stand komen. Denk niet alleen aan technisch vernuft. Het kan ook gewoon een tandenborstel zijn die vastgeplakt is op de snaredrum.
Grote publiekstrekker vanavond is de Zweedse singer-songwriter José González. Met zijn gitaar en zijn ietwat dromerige stem begint hij op het grote podium alleen aan zijn optreden, zoals een singer-songwriter betaamt. Al snel wordt hij bijgestaan door drummer en pianist en later volgt ook de Philarmonie Zuid-Nederland. Ik vind dat het optreden alsmaar krachtiger wordt en dan heb ik het niet alleen over de geluidssterkte. De volle zaal luistert ademloos. De covers: “Tear
drop”(Massive Attack) en “Heartbeats” (The Knife) gaan erin als koek. Ik hoor ook “Stay Alive” uit de film “The secret life of Walter Mitty” voorbijkomen, waarvoor González onlangs een aantal songs schreef. Een prachtig mooi optreden voor een volle zaal.
My Brightest Diamond sluit de avond op bijna cabareteske wijze af. Een masker hier, een hoedje daar. Geen saai moment tijdens een optreden van de eigenzinnige, uit New York afkomstige, Shara Worden. Ze wisselt niet alleen van masker maar is ook in staat met haar stem verschillende sferen neer te zetten. Vind je haar klassieke manier van zingen niks, dan volgt daarna wellicht een nasale jaren ’50 imitatie, die je geweldig vindt. Opvallend is de fijne swingende ritmesectie die haar begeleidt en ook hier levert een aantal blazers van de Philarmonie een bijdrage. Jammer dat er nog maar weinig publiek is want zeker ook de inbreng van de kleurrijke Detroit Party Marching band, bestaande uit amateurmuzikanten, laat de Oosterpoort nog even trillen op de grondvesten. Het moge duidelijk zijn: Cross-Linx is absoluut de moeite waard om je schommelstoel op zaterdagavond voor te verlaten. Ga het meemaken volgend jaar!
