Blues Peer: ‘Tour du Blues eindetappe – ‘Is The Thrill Gone?’

‘Tour du Blues eindetappe zondag 15/07/12 – ‘Is The Thrill Gone?’

De eerste act van de laatste dag van de ‘reguliere’ festival dagen, er is namelijk dit jaar een extra avond ingelast om John Fogerty te kunnen ontvangen, zal door ‘Philippe Ménard’ ingevuld worden.

Deze Fransman uit Nantes heeft een act als ‘One Man Band’ zoals zijn voorganger op ‘Blues Peer’ Ben Prestage. ‘Philippe Ménard’  bespeelt linkshandig de gitaar, is de zanger van de band én blues-harp speler en neemt óók nog eens de drums en de percussie voor zijn rekening. ‘Philippe Ménard’ is voor ons gehéél onbekend al hebben we zijn naam wel eens voorbij zien komen op affiches van nationale en internationale festivals, nog nooit mochten wij de eer hebben hem live te zien optreden. Dat ‘Philippe Ménard’ al zeker 7 albums op zijn naam heeft staan is aan ons voorbij gegaan máár we staan op deze zondag in Juli met open vizier klaar voor deze ‘Mémène’ wat later zijn koosnaam blijkt te zijn als hij ons exemplaar van de gekochte cd tekent. ‘Philippe Ménard’  speelt tóch een iets andere stijl dan Ben Prestage, Philippe speelt meer blues-rock dan Ben.

Later tijdens het praatje met de (Franse) fotograaf van ‘The Blues Alone?’ komt na voren dat ‘Philippe Ménard’ , overigens net als Roland van Campenhout, Rory Gallagher tot zijn vrienden mocht rekenen. Dat hij sterk beïnvloed is door de laatst genoemde mag dan ook geen verrassing zijn maar we horen ook ‘I’m Going To Sit On The Banks Of The River’ van Rev.Gary Davis en ‘Who Do You Love’ van Bo Diddley op dit vroege uur van de zondag tijdens ‘Blues Peer’. Dat ‘Philippe Ménard’ humor heeft blijkt als hij de volgende uitspraak doet “the disadvantage of a one man band that there’s nobody to hand you your guitars”, hij heeft nu definitief de goodwill van het publiek wat toch in grote getale voor deze man achter de hekken heeft plaatsgenomen. Het setje is van een alleraardigste kwaliteit, héél goede uitspraak van het Engels (zéker voor een fransman!!) en zeer goed te verstaan. Met de aankondiging van het eigen werkje ‘Shanghai Blues’ geeft hij aan dat hij nog nooit in China was maar “hey, it’s just another love song”. Wanneer ‘Philippe Ménard’  als ‘One Man Band’  Jimi Hendrix’ ‘Voodoo Child’ inzet krijgt hij hier de handen van de meeste toeschouwers op elkaar, dit oogst waardering en zijn stem mét randje is hier uitermate geschikt voor. Voor degene die nieuwsgierig zijn geworden naar ‘Philippe Ménard’; hij komt voor een optreden op 3 November in Nederland (Rosblues) en op 25 November in België (‘t Gompelhof). Wij hebben in ieder geval genoten van deze ‘Philippe Ménard’.

Nu we door ‘Philippe Ménard’ in de stemming zijn gebracht voor de beleving van de laatste dag van ‘Blues Peer’ is het voor de tweede act van vandaag een fluitje van een cent ons te doen dansen van plezier. Die tweede act is niemand minder dan de 36 jarige Belg, uit Brugge afkomstige maar nu in Gent woonachtig, Guy Verlinde beter bekend als ‘Lightnin’ Guy & the Houserockers’  de laatste 6 jaar is hij een goede bekende in de Belgische etablissementen en zalen maar ook in de Nederlandse getuige zijn aanwezige vaste schare Nederlandse fans hier vertegenwoordigd op ‘Blues Peer’. MC Walter Broes stelt voor dat indien men nog niet van ‘Lightnin’ Guy ‘  had gehoord men snel het gat in zijn cultuur bij gaat spijkeren.  Dat ‘Lightnin’ Guy’  al eerder op ‘Blues Peer’ stond is bekend; al was het toen met zijn Mighty Gators.  Nu is hij als ‘Lightnin’ Guy & the Houserockers’  door de organisatie geboekt om zijn nieuwste project en cd te promoten Lightnin’ Guy Plays Hound Dog Taylor uitgegeven bij het Franse platenlabel Dixie Frog, de Houserockers zijn vandaag Guy’s vaste drummer Erik Heirman en niemand minder dan de Nederlander Richard van Bergen op gitaar. ‘Lightnin’ Guy ‘ speelt zijn oude vertrouwde Eastwood Airline gitaar met 3 pick-ups en becommentarieert het geheel met een “Godverdomme dat doet goed” . We horen ‘Sadie’, ‘Freddie’s Blues’, ‘Wild About You Baby’ (met Richard van Bergen als backing-vocal) en ‘Roll Your Money Maker’ al weten velen niet écht waar die zit, zingt het publiek dit alles op verzoek van Guy uit volle borst mee al dan niet geholpen door de afdaling van het podium op een van de levensgrote boxen voor het podium geposteerd. Dat ‘Lightnin’ Guy & the Houserockers’  een energieke set kon neerzetten wisten we al maar dat deze band zoveel mensen aan het dansen en zingen kon krijgen hadden we nooit durven hopen. Een hardwerkend podium beest die ‘Lightnin’ Guy ‘ maar we willen de Nederlander Richard van Bergen toch nog een compliment maken voor zijn wederom geweldige gitaarspel tijdens deze set én dat hij ondanks zijn deelname in ‘Rootbag’, ‘The Shiner Twins’ en ‘Quaux Quaux Joans zich óók nog dienstbaar op kan stellen als tweede man, een klassebak die Richard!!

De man en zijn band die wij moesten missen tijdens hun optreden op Kwadendamme vorig jaar staat gelukkig deze editie van ‘Blues Peer’ op de line-up van vandaag; ‘Hamilton Loomis Band’. Compleet met Nilfisk hulpstuk (gelach alom) als standaard voor zijn blues-harp wordt de set wederom door de mannetjes- én vrouwtjesputters van de stage-crew en sound van ‘Blues Peer’ omgebouwd. Deze Texaan ‘Hamilton Loomis’ speelde naar het schijnt al vóór zijn twintigste bij o.a. Johnny Copeland en Bo Diddley, niet dat zoiets een garantie is voor een goede act want het gaat toch mijn inziens toch om het totààl plaatje. Heeft de mens charisma, stem en skills? ‘Hamilton Loomis Band’ .spelen een mix van blues, R & B, rock en funk. ‘Hamilton Loomis Band’  bestaat uit vier man t.w. Fabian Hernandez op keys en sax (vreemde combi niet ?), Ryan Cortez op drums, Kent Beatty op bas en zoals u wel zult vermoeden Hamilton Loomis op gitaar, blues-harp en vocals. Volgens de aankondiging wordt deze ‘Hamilton Loomis Band’ een band om niet te missen en kan ‘Hamilton Loomis’  een miljoen noten per seconde spelen; nou dàt lijkt mij ietwat overdreven maar we zijn wel érg benieuwd naar deze set! Inmiddels heeft deze ‘Hamilton Loomis Band’  alweer 5 CD’s op hun naam staan dus het publiek die zich weer massaal in de beschutting ‘(het komt wéér met bakken naar beneden) van de tent hebben geschaard staat een gevarieerde set te wachten. We horen Stevie Wonder’s, in een blues jasje gestoken, ‘Jammin’ Till the Break of Dawn’ maar ook eigen nummers zoals o.a. ‘Best Worst Day of My Life’ van zijn 2007 album ‘Ain’t Just Temporary’ en het aanstekelijk ritmische meezingertje ‘Bow Wow’ van hetzelfde album maar een live uitvoering van dit nummer is ook te beluisteren op zijn 2009 album ‘Live in England’  wat opnames zijn van de optredens in Oxford en Liverpool. Tijdens dit laatst genoemde nummer wordt onder en het podium alles in stelling gezet voor een aanstaande afdaling van ‘Hamilton Loomis’ in het publiek. Alle aanwezige fotografen hergroeperen zich nerveus om zo een goede spot voor het beste shot te kunnen garanderen. ‘Hamilton Loomis’  weg wordt gebaand door stage security-officials van weleer Johan Richards en Dirk Snoeks en eenmaal afgedaald wordt ‘Hamilton Loomis’  vlak vóór mijn neus op de schouders van Dirk Snoeks genomen om over de hekken getild en door de tent gedragen te worden, het publiek joelt en fluit als dank voor dit extraatje van ‘Hamilton Loomis’. Later krijg ik nog excuses van de security én van ‘Hamilton Loomis’ omtrent het fysieke contact tijdens de lift over het hek, ach ik ben een blauwe plek rijker! We worden nog gefêteerd op ‘Slow Lover’ (album idem) waarin eindelijk het Nilfisk hulpstuk in gebruik wordt genomen en ook die blues-harp bespeelt ‘Hamilton Loomis’  ook weer op een fenomenale manier. Een, zoals de aankondiging van ‘Blues Peer’ meldde, niet te missen muzikant die ‘Hamilton Loomis’  samen met zijn band zorgt hij voor een puike, zéér professionele set waarin zijn gitaarspel en zang van hoog niveau zijn.

Dat de ‘North Mississippi Allstars’ (opgericht in 1996) met weinig andere bands te vergelijken kan tweeërlei uitgelegd worden; als eerste kun je zeggen dat ze origineel zijn maar dat kan tegelijkertijd ook als een handicap ervaren worden omdat men eerst even wat moet ‘wennen’ aan de sound. Voor ons was dat niet moeilijk, ooit hebben wij met hun sound kennisgemaakt door de film ‘Black Snake Moan’ die op ons een uitwisbare indruk achterliet. De ‘North Mississippi Allstars’ bestaan uit de broertjes Dickinson (i.d.d. de zonen van wijlen Jim Dickinson) waarvan Cody de drums, percussie en het washboard bespeelt en Luther de vocals en de gitaarpartijen voor zijn rekening neemt. Omdat de vaste bassist Chris Chew kampt met gezondheidsproblemen is hij deze tour vervangen door Alvin Youngblood Hart wat meteen betekent dat Luther Dickinson en Alvin van instrument zullen wisselen tijdens bepaalde nummers. De ‘North Mississippi Allstars’  spelen een mix van blues, country en blues-rock maar vooral gaat Luther Dickinson zich te buiten aan héél wat aangename slide-stukken vandaag! We beginnen met ‘Station Blues’ van het 2000 album ‘Shake Hands With Shorty’ waarop we naadloos verder gaan met ‘Let It Roll’ van het 2011 album ‘Keys to the Kingdom’ waarin Luther op een probleem met zijn pedalen-set stuit. Hij lijkt ietwat geïrriteerd maar Cody trekt de aandacht door ‘Shake (what your mama gave you)’ van het 2009 album ‘Hernando’ in te zetten. Grijzend van oor tot oor bespeelt hij met de samba-ballen de cimbalen van de drumkit. Alvin Younblood Hart maakt zich tijdens de cover of ‘In My Time of Dying’ behoorlijk boos over het volume van de microfoon, die moét omhoog en hij heeft gelijk want zijn vocals zijn moeilijk te horen en te verstaan. Alvin en Luther wisselen weer van bas en gitaar om Luther  de mogelijkheid te geven het ‘Goin Down South’ te brengen. Deze Luther Dickinson is zó een begaafde slide gitarist (Gibson) dat hij niet voor niets ook bij ‘The Black Crowes’ de huidige gitarist is, hij was eerder ook al bij ‘John Hiatt’ de gitarist. Dan volgt waarop iedereen in de tent had gehoopt, Cody Dickinson komt vanachter zijn drumkit vandaan om de elektrisch, eigenhandig gefabriceerde, washboard compleet met wah-wah set te bespelen tijdens ‘Thunder & Lightning’ terwijl Luther Dickinson plaatsneemt achter de drukit. Dit spectakel is een winner want tent gaat helemaal uit zijn dak! Na afloop als Cody door broer Luther erop geattendeerd wordt dat hij de versterker van zijn washboard aan heeft laten staan kan hij de wel bekende middenvinger samen met een big smile als antwoord in ontvangst nemen, hilarisch dit tafereel tussen broers! Top set van top muzikanten al leek het vaak wel een sneltrein die over ons heen denderde……..

‘Ten Years After’ (1967) ooit opgericht door zanger/gitarist Alvin Lee, start de set met een veelvoud aan aanwijzingen van de huidige (2003) én de jongere zanger ‘Joe Gooch’, zij het de zenuwen? De meeste muzikanten van ‘Ten Years Ater’, die ooit nog op Woodstock speelden, Leo Lyons op bass, Rick Lee op drums en Chick Churchill op keys hebben de pensioen gerechtigde leeftijd bijna of allàng bereikt maar Joe Gooch is slechts 35 jaar maar kan zich getuige de recensies goed in deze samenstelling ontplooien. Ondertussen staat het in de V.I.P. ruimte vóór de hekken van het publiek 3 rijen dik van mannen boven de 55 à 60 jaar oud, ze wachten op die buzzz die de Britse band ‘Ten Years After’ vroeger kon bewerkstelligen. Of dat Ten Years After’ ook lukt zal ik later een kenner vragen. ‘I’m Coming Home’, ‘Baby Please Don’t Go’, ‘King of the Blues’ en vele van hun successen van weleer worden ten gehore gebracht, drumsolo’s van 10 minuten zijn geen uitzondering maar het is hard, heel hard. De piano wordt fabuleus bespeeld door Chick Churchill ik had er echt van kunnen genieten als het volume van de versterkers 1 tandje lager hadden gestaan. Later vraag ik de kenner van ‘Ten Years After’ of hij die buzzzz opnieuw had ervaren en of mijn uitblijvende buzzzz mijn gemis was maar nee hij moest toegeven dat dit optreden toch wel afgeraffeld aandeed. Maar de rest van de toeschouwers hadden net als hij alles mee kunnen zingen en head-bangen en hadden dus toch genoten van een vleugje nostalgie.

Nostalgie is ook wat er zo meteen zal plaatsvinden op het podium van ‘Blues Peer’ want na een stilte van 10 jaar gaat ‘El Fish’ na het in 2011 gespeelde reünie concert in de Ancien Belgique te Brussel dit nog bij grote uitzondering één keer overdoen. Maar ‘El Fish’  zal hier op ‘Blues Peer’ geen opsomming van oude successen doen maar een meer experimentele set brengen; de muziek zal wat doorweven zijn met meer ‘wereld’ muziek.

 ‘El Fish’ bestaat vanavond uit Steven De Bruyn op vocals, gitaar, omnichord, loop-station (bedankt Garry!!) en blues-harp, Jan Leven op contrabas, bas en keys, Filip Casteels op gitaar en vocals en ‘last but certainly not least’ Ronald De Ridder en Toon Derison op de 2 drum-sets die klaar staan. Kortom de Belgische Super Band! Natuurlijk hebben we een gokje gelegd dat Roland van Campenhout ook nog even een stukje mee komt ‘jammen’ hopen dat we winnen! We horen inderdaad blues maar toch blijkt dat dit voor velen in het publiek als onherkenbaar en het geheel als onsamenhangende ervaren wordt. Wij houden hier wel van en vooral van de ‘Southern Sound’ van de vocals Filip Casteels, ook in de V.I.P. ruimte is het weer vol met o.a. Guy Verlinde en Richard van Bergen die hier klaarblijkelijk niets van willen missen. Als we ‘Dr. Boogie’ van deze band horen bekruipt ons het gevoel dat men aanstonds gratis joints uit komt delen; zo psychedelisch doet het aan en dat wordt helaas niet door iedereen begrepen gezien het vertrek van velen uit de voorste rijen publiek. Iemand die het, gezien zijn komst naar de V.I.P. ruimte, wél begrijpt is Helmut Lotti al kunnen wij dat dan weer niet begrijpen…….Leuk is de anekdote dat ‘El Fish’ 19 jaar geleden in de ‘Blauwe Kater’ in Leuven (wij waren daar ook ooit) debuteerde voor slechts 30 man publiek en nu wil het Belgische publiek niet dat de band ophoudt met spelen. Juist tijdens een van ‘nature’s calls’ is Roland van Campenhout het podium opgekomen om een nummertje mee te jammen, nouja ‘t lijkt op jammen maar dit was natuurlijk van te voren écht wel afgesproken. Ondanks de gevarieerde beleving van velen hebben wij van ‘The Blues Alone?’ wél erg genoten van dit optreden van deze gewéldige muzikanten en vooral van het spel met name op de bas-harmonica van Steven De Bruyn.

Dan is het intussen nokkie,nokkie, nokkie vol in de tent want men wacht, sommige toeschouwers zijn zojuist gearriveerd en dus speciaal alleen hiervoor naar ‘Blues Peer’ afgereisd, op Blues Boy aller tijden ‘B.B. King’ !  Dat deze ‘B.B. King’ nog op zijn 86 ste op een festival als ‘Blues Peer’ staat is natuurlijk prachtig maar tegelijkertijd worden wij door een gevoel van plaatsvervangende schaamte overmand. Wil de Blues Boy ‘B.B. King’  dit zélf nog óf is het zijn entourage die de ‘Death Presidents’ willen binnenhalen zolang het nog kan?  We krijgen een opwarmer van de band van 25 minuten eer Riley Ben King het podium op komt, hij is duidelijk verouderd maar ook vermagerd vergeleken bij de eerdere keren dat wij ‘B.B. King’ zagen optreden gedurende de jaren.

Genietend van het ovationele applaus en het gefluit van de toeschouwers baant hij zich een weg naar de voor hem klaar staande stoel alwaar hij zich nog zeker 20 minuten laaft aan de aandacht van het publiek. Dat de drummer van ‘B.B. King’ ‘s band Tony Coleman inmiddels een ruggensteun-kruk bij zijn drum set nodig heeft komt als geen verrassing gezien de gemiddelde leeftijd van de bandleden maar het oogt niet, de ‘horn-section’ van maar liefst 4 man waar onder neef Walter King dáár likken wij als publiek natuurlijk onze vingers bij af. Het gitaarspel wordt door ‘B.B. King’  jammer genoeg voor 95 % aan zijn vaste gitarist Charlie Dennis overgelaten. Helaas moeten we u als lezer van de ‘The Blues Alone?’ melden dat ‘B.B. King’  ‘Rock Me Baby’ drie keer op zijn Gibson speelt. ‘B.B. King’ speelt nog steeds op een onnavolgbare manier en zijn vocals zijn nog krachtig vol maar toch! Ondanks zijn trouwe metgezel de prachtig mooie ‘Lucille’, met zélfs op de pick-up gegraveerde B.B., het gebrachte ‘The Trill is Gone’ helaas niet meer de elan heeft van een paar jaar geleden. Onze conclusie moet dan ook helaas zijn dat ‘The Trill Is Definitely Gone’!!

Nogmaals willen de fotograaf en de reporter van ‘The Blues Alone?’ àlle 400 vrijwilligers én de organisatie van ‘Blues Peer’ bedanken voor hun gastvrijheid tijdens deze 28ste editie van het ‘BRBF’.

Hopelijk tot volgend jaar!

Lees ook ons verslag van de vrijdagavond “A Belgian Affair” en de zaterdag “The Mud Slide Story”