Hot & Steamy Friday @ North Sea Jazz 2012

gezien & gehoord in: Ahoy Rotterdam | evenement: North Sea Jazz Festival 2012   | datum: vrijdag 6 juli 2012 | tekst door:  Nicolette Johns | foto’s door: José Gallois |

 Al om 17:15 uur staan we op rij twee in de ‘Nile’, de grote zaal van het Ahoy met twee naast elkaar gelegen podia die vanavond als gastheren zullen fungeren voor vijf acts van geheel verschillende stromingen in de muziek, te wachten op de eerste act van deze vrijdag John Hiatt & the Combo. Onze keus voor de act was een makkelijke, inmiddels prijken er thuis diverse albums van deze bijna zestig jarige heer van stand in onze platenkast maar nog nooit hadden de mogelijkheid hem live te zien optreden.

Mede door het vroege uur van zijn optreden is de zaal nog niet helemaal volgelopen maar later zal John Hiatt enigszins verbaasd reageren dat het toch nog vol geworden is. Dat hij nog nooit op een festival van dit formaat heeft opgetreden blijkt dat hij in het begin moeilijk contact met het publiek legt, maar al naar gelang de set vordert kan men zien dat de zenuwen beter onder controle worden gehouden en hij er zelfs plezier in krijgt in Rotterdam op te treden.

John Hiatt wordt zoals al zo vele jaren op de drums bijgestaan door zijn maatje Kenneth Blevins, de jonge Nathan Gehri op de bas én backing/harmony vocals en de gitaar wordt bespeeld door Doug Lancio. Deze man verdient de solo’s die hem gegund worden door John, wat kan deze man spelen zeg! Eigenlijk steelt hij een beetje het applaus van John! John’s stem laat vanavond een beetje te wensen over, niet altijd zuiver en sommige hoge tonen haalt hij niet. Maar ondanks deze kleine perikelen krijgen we toch dat lekkere onmiskenbare geluid van John Hiatt te horen. Twintig albums maakte deze man al; noem het Americana/Blues/Country/Swamp, zijn oeuvre is té veelzijdig om John’s nummers in een hokje te plaatsen. Natuurlijk brengt John veel nummers van weleer zoals ‘Drive South’ (album Slow Turning), ‘Crossing Muddy Waters’, ‘A Thing Called Love’ (album Bring the Family) én grote hit voor Bonnie Raitt maar hij brengt ook van zijn laatste album ‘Dirty Jeans and Mudslide Hyms’ ten gehore zoals ‘Adios California’ en ‘Down Around My Place’ . Wij hebben genoten en de Duitse delegatie die met veertien man speciaal naar Rotterdam afreisde voor John Hiatt ook.

We hebben na anderhalf uur staan wel een drankje verdiend vinden we en dus lassen we een drank- en rookpauze in op een van de buitenpleinen op het terrein van het North Sea Jazz. Zodra we de eerste tonen van horen die zijn set inzet met ‘Brown Eyed Girl’, lopen we toch nog even naar binnen om een paar nummers te luisteren vanuit achter in de ‘Nile’. Mede omdat wij ‘Van Morrison’ al zeker acht keer live hebben zien optreden hebben we vanavond gekozen om dit optreden te laten voor wat het is. We eten snel een Thaise Curry op het ‘Food-Square’ vóórdat we naar de ‘Darling’ zaal afreizen om daar Gregory Porter  te kunnen bijwonen. Als we arriveren is de zaal al afgeladen, stoelen, gangpaden, overal zitten mensen te wachten op wat komen gaat. Wij kunnen ons slechts in de rij naast het podium posteren om toch nog wat mee te krijgen van dit optreden. Wat zijn wij blij dat we het avontuur hebben laten prevaleren boven de zekerheid van ‘Van Morrison’ . Deze man, zo groot als een reus mét Kangol pet en gezichtsbedekking, maakt alleszins de lovende berichten over zijn stem en muzikaliteit voor ons waar. Leuk te vermelden is dat ‘Gregory Porter’ vindt dat hij deze aandacht allemaal niet waard is, hij zingt toch alleen maar! Zijn enthousiasme voor de wisselwerking met zijn band laat een paar keer merken door ineens, geheel niet op ritme, zijn handen te klappen.

In die band zit o.a. de Japanner Yosuke Sato die de saxofoon voor zijn rekening neemt, de sax solo’s zijn niet van de lucht tijdens deze set! Mooi pianospel van Chip Crawford completeert de contra bas en drums. Wat een souplesse heeft Gregory’s stem, die mij vooral aan het timbre van Bill Withers doet denken, maar ook aan Luther Vandross wat een élègance. Het is jazz maar een zeer toegankelijke, de stroming heet ‘New Urban Jazz’ maar het is nauw verwant aan R & B en Soul. We horen zijn prachtige ‘Painted on Canvas’, ‘Be Good’, ‘1960 What?’ en ‘On My Way To Harlem’ en zijn volledig verkocht!

Dat bijwonen van het North Sea Jazz festival keuzes maken betekent weten de fotograaf en de reporter van ‘The Blues Alone?’ al meer dan vijfentwintig jaar maar soms verfoeien we dat! Doordat we té lang bij ‘Gregory Porter’ zijn gebleven, hebben we het begin van de set van Michael Kiwanuka moeten missen en we komen dus halverwege binnen in de ‘Maas’ zaal van het Ahoy complex. Dat we te laat zijn heeft ook gevolgen voor de mogelijkheid te kunnen fotograferen, het is niet anders! We zijn heel benieuwd hoe deze jonge, bebaarde, van Oegandese afkomst, Brit het er vanavond afbrengt. Is hij al bekwaam genoeg om zo’n grote zaal te bespelen of is het nóg te hoog gegrepen voor deze jongeman?

 ‘Michael Kiwanuka’ is bij het grotere publiek bekend geworden door bij Jools Holland’s ‘Later’ op te treden. Hij zit vanavond in Rotterdam op een barkruk in het midden van het levensgrote podium ‘kleine’ liedjes te zingen zichzelf begeleidend op de akoestische gitaar. Wij zijn wél onder de indruk én blij dat zijn stem niet zo ‘slick’n klinkt als op zijn single ‘Home Again’ maar iets rauwer. Natuurlijk komt ‘Tell Me a Tale’ ook voorbij. Het moet gezegd; ‘Michael Kiwanuka’ zal, mits goed begeleid, niet slechts een eendagsvlinder zijn máár hij zal toch eerst meer ervaring op moeten doen dan wel zijn intermezzo’s moeten oefenen want bij tijd en wijlen is het goedbedoelde praatje écht niet te verstaan. Wij vinden dat de grote ‘Maas’ zaal écht een maatje te groot was voor ‘Michael Kiwanuka’.

We gaan even ‘luchten’ en de kelen bevochtigen op een van de vele buitenpleinen gevuld met tafeltjes en stoeltjes voordat we weer terug moeten keren in de ‘Maas’.

 Tja en dan is het tijd voor Troy Andrews uit New Orleans, beter bekend als ‘Trombone Shorty’ een bijnaam die hij kreeg doordat hij al op zijn zesde met fanfarekorpsen in New Orleans mee te lopen. We zijn klaar voor het feestje á la Dwayne Dopsie al is het geen cajun wat ‘Trombone Shorty’ speelt maar soul funky jazz-fusion! Hij toerde al met Lenny Kravitz dus grote podia zijn hem niet vreemd. Allerlei prachtige vrouwen op de eerste rij achter de dranghekken staan hem al op te wachten; zij weten waarschijnlijk wat er komen gaat! Een hot & steamy set van ‘Trombone Shorty’, de afgetrainde, gespierde trompettist/trombonist uit New Orleans blaast tijdens dit concert een luttele 11 minuten (ik heb getimed) weliswaar dezelfde toon op trompet, al maar meer zweet producerend stijgt de stemming en waardering in de zaal en als ook de band het volume opschroeft met als apotheose het neerstorten van ‘Trombone Shorty’ op het podium. Vermeldenswaardig vinden wij dat als afsluiting van de set alle muzikanten wisselen van instrument. ‘Trombone Shorty’ neemt plaats achter de drumkit, drummer neemt de gitaar over van de gitarist die vervolgens de saxofoon overneemt. Dat de bassist van de 6-snarige bas vervolgens de trompet hanteert is toch wel een verrassing te noemen, de saxofonist is ineens bassist en de trombone is overgenomen door de tweede saxofonist van de band. HOT & STEAMY zei ik dat al?

 Voor ons was dit vanavond het laatste optreden wat we kunnen bijwonen binnen de zalen van het Ahoy omdat we buitenom naar de deuren van het Sportpaleis Ahoy dienen af te reizen om de ‘After-Party’ van het North Sea Jazz 2012 te kunnen bijwonen; Lenny Kravitz!!
Een verslag van dit optreden zal apart gepubliceerd worden.

Lees een verslagje van het Van Morrison optreden tijdens NSJ op het blog van Aart: 
Arthur’s Musical Yourney. Hier zijn ook filmpjes van John Hiatt en Van Morrison te zien.

Ter informatie: de foto’s zijn dit keer gemaakt met een compact camera
(geen toegang met professionele camera’s)