The Boss’ Wrecking Report [part 3: Parijs is nog ver]

Gezien & gehoord in Parijs, Palais Omnisport Bercy: Wrecking Ball Tour  met: Bruce Springsteen & the E Street Band op datum: 5 juli 2012. Review door Paul Meerman met foto’s van Paul Meerman en Veerle Rombouts

Bruce Springsteen toert weer door Europa. Love him or hate him, but never doubt his skills! Nou, wij van The Blues Alone? zijn weg van hem en volgen The Boss en zijn E Street Band al sinds de jaren zeventig. Ook tijdens deze European Wrecking Ball Tour 2012 zullen de TBA? afgevaardigde Paul, Herman, Willem & Giel afwisselend aanwezig zijn om verslag te doen van concerten in Nederland, Duitsland, Italië, Frankrijk, Ierland en Groot-Brittannië. Hier deel 3 van The Boss’ Wrecking Report: Parijs is nog ver. Een verslag van een muzikale ‘ruimtereis’:  “Andre Kuipers kwam deze week terug uit de ruimte. Ik ging juist de ruimte in”.

Op de A1 richting Parijs zijn twee vrachtwagens gekanteld. Ze liggen overdwars en de weg wordt afgesloten. De Fransen organiseren direct een omweg, hulpdiensten plaatsen omleidingsborden en in no time cruisen we langs koren- en tarwevelden, pittoreske dorpjes en steken we veel rotondes over, heel veel rotondes. Een kenmerk van een rotonde is dat het een cirkel is, een cirkel met hier en daar een in- en uitgang. Op dat moment weten we (schrijver, dochters en a.s. schoonzoon) nog niet dat we die avond ook in een cirkel gaan belanden. Een cirkel van emoties, une cercle des emotions, ook met in- en uitgangen. Het wordt het debuut voor mijn reisgenoten, de eerste keer bij Bruce. Hoe gaan ze het vinden? Zal Bruce ook hun inpakken, voelen ze de energie, zien ze zijn plezier, voelen ze de chemie tussen de baas en de band, begrijpen ze mijn passie? Het is immers meer dan alleen maar een snaartje op een gitaar raken, het is emotie, het is wellicht wel een vertaling van een deel van het leven.

Van mijn Stones/Bruce vrienden had ik per sms al begrepen dat FOS plaatsen er niet in zitten. Zij waren er de avond ervoor ook bij en haalden ’s-nachts alvast een nummertje. Een kleine FOS (pit), dus het was zó vol. Bovendien het is bij Bruce tegenwoordig eerder regel dan uitzondering dat de fans al dagen van te voren in de rij gaan liggen. We spraken af dat één van mijn vrienden een plekkie voor ons vrij zou houden tegen de barriers van de mix-desk/PA. Dus we hebben eigenlijk niet veel haast. En toch, toch wil je er zo snel mogelijk zijn. Ondanks dat er meer dan 50 kruisjes bij Stones en Bruce concerten achter mijn naam staan, wil je toch iedere keer weer deelgenoot zijn van de lichte spanning die er heerst zo vlak voor een concert.

We naderen Parijs, eigenlijk is het hélemáál niet ver zoals altijd beweerd wordt tijdens Tour de France weken. Le tour zit trouwens akelig dichtbij vandaag, maar geen tijd om te gaan kijken natuurlijk. Eenmaal halverwege de Peripherique Est eindigt het racen door deze brede straat, en loopt het akelig vast, een incident is de oorzaak. Een Incident, grappig, toevallig het nummer die mijn maat nog eens live mee wilt maken. Zelf hoop ik, na Barcelona aangehoord te hebben, op Racing in the Street. We schuiven door en bereiken dan eindelijk ons hotel, haasten ons met de metro naar Palais Omnisport Bercy. Daar begroeten we Herman, Willem en Gert en na een korte babbel nemen we plaats in de rij. Het valt allemaal mee, zo ver staan we niet achter de nummertjes. We nemen nog even de tactiek door m.b.t. de plaatsen bij de mix-desk. Deel 1 van onze reis is voltooid. We zijn definitief gelanceerd.

We halen wat te eten en wachten geduldig. Dan begint het te regenen, en Firenze beelden doemen bij mij op (lees die review hier).
Herman komt en schenkt ons zijn paraplu. Fijn. Dan gaat de rij bewegen en de bandjes mogen naar binnen. Dat levert een hoop paraplu’s op, die halen we op, en zo staan we dan toch nog droog. We stromen snel naar binnen, geen gekken dingen bij de security en we staan zo bij de mix-desk. Dan ploffen we neer en zien langzaam Bercy vol stromen. Ik geniet. Ik geniet van mijn dochters die wel een idee hebben, maar het vermoedelijk nog niet helemaal bevatten. Ik geniet van mijn mede Springsteen fans. Ik geniet van de drukte in de mix desk. De klok tikt naar 20.00 uur. De lichtjongens zitten al hoog en droog. De pers (foto) staat al in de mixdesk ruimte. Ineens komt de tune van Magnificent Seven voorbij. Ik sta direct op, maar nee, het blijkt nu gewoon een van de warming-up nummers te zijn. De klok tikt verder, 20.30, 20.40, 20.45 uur. Dan arriveert mama Springsteen. Wat een grappig mens is het toch, ook nu is ze weer vrolijk en lekker kauwgom knauwend (90 jaar!) neemt ze plaats. Mijn Franse buurman wordt helemaal wild. Mon dieu, gisteren begonnen ze om 20.38 uur. En nu, Qu’est-ce qui ne va pas? Wat is er aan de hand? Voor de derde keer worden de papieren op het podium verwisseld. De laatste teksten, setlist changes? Ik zie een glimp van een setlist bij de mixdesk. Ik wil het niet weten eigenlijk. Er zijn doorhalingen te zien. 20.55 uur. Amai, als de curfew om 00.00 uur is, dan hebben we “maar” een concert van 3 uur. Het zal toch niet…

Dan, 20.58 uur tikt weg op de klok. Roy Bittain en Charlie Giordano komen met accordeon het podium op. 20.59 uur boemmmmmm lights out! We gaan van start. Mijn laatste concert deze tour. De tune Au Claire de la Lune klonk niet helemaal super, een beetje rommelig zelfs. Maar misschien kwam dat ook wel omdat ik het niet herkende (ha), de zaal direct uit haar dak ging en ik keek hoe mijn meiden reageerde. Miss Patti is on board, die heb ik nog niet vaak gezien on stage. Bon Soir Paris. De intro, huh welk nummer wordt het, ik herken het niet direct, dan de switch naar het begin van ‘Ties’. De start met The Ties that Bind en No Surrender was gelijk goed. En dan verwacht je We Take Care Of Our Own, maar nee Bruce gaat verrassend verder met Two Hearts. Zoals we gewend zijn raast de trein verder en Bruce wijst naar de tribune. Een groep zit daar met bordjes omhoog (weliswaar in de verkeerde volgorde gespeld). In een trance met zijn ogen dicht volgt een mooie uitvoering van Downbound Train. Sister Soozie, Patti en Nils spelen de akoestische gitaar, Little Steven ondersteunt Bruce op de achtergrond naar de perfecte uitvoering. Knap om te zien hoe The Boss drie keer zijn riff speelt, snel de gitaar bijstelt en dan de volgende riffs inzet. Nils verliest zijn baas niet uit het oog. Deze machine is zo verdomd goed op elkaar in gespeeld, bijna eng!

We gaan verder, er is veel verbazing bij mij en om me heen. Waar blijven de Wrecking Ball nummers? Na Downbound Train gaat Bruce verder met Candy’s room. We zijn pas bij het vijfde nummer, maar bijna heel Bercy staat al te springen. Een kakafonie aan geluid en Bruce haalt alles uit zijn gitaar, Max zweept de band (en zaal) met harde slagen op. Wat een begin, wat een waanzin. Ik bedenk me ineens dat ik Badlands niet eens mis. Badlands is ook niet meer nodig als icebreaker. Het ijs was direct al gebroken bij Lights-Out. Bercy heeft het begrepen, vanavond gaat alles anders, en we accepteren het met liefde. Alsof het nog niet genoeg is, gaan de verrassingen door. Een super uitvoering van Something in the Night volgt. De band komt tot rust, het publiek komt tot rust. Bij mij staat het kippenvel op mijn arm. Ook nu weer een super geconcentreerde Bruce die helemaal op gaat in het nummer. We hebben inmiddels het eerste gedeelte van de 4-traps raket afgestoten.

We tellen nummer 7 als we dan het eerste Wrecking Ball nummer krijgen. We Take Care Of Our Own. Bruce daagt ons uit, het publiek pakt het op en Bruce plaatst een tussenriff, oeh oeh oeh, hee hee. Live toch alweer een lekker nummer geworden. Eigenlijk zoals met ieder nummer van Bruce. Het pakt live altijd uitstekend uit. Wrecking Ball krijgen we vervolgens. De handpalmen worden danig getest. En dan een ultra lange intro van Death to my Hometown. Charlie, Sister Soozie, Nils, Bruce, Garry W, Little Steven en Mrs. Springsteen, ze staan in line-up vooraan het podium. Wederom een mooie uitvoering. Ergens, heel ver in mijn achterhoofd doet dit nummer mij heel sterk denken aan een kinderliedje van Samsom en Gert. Heeeeeeeeeee.

We gaan verder met onze reis door de ruimte. Moederschip Bercy is inmiddels helemaal in de stemming. Bruce spreekt ons voor het eerst toe, waarbij opvalt dat hij beter Frans spreekt dan een paar weken geleden Duits, dat blijkt bij zijn intro van My City of Ruïns. “Yeah yeah, with these hands”. Emoties natuurlijk bij: “are we missing anybody?” Een moment van bezinning, het zoeken in het diepste van je soul, een herinnering aan degene die ons ontvallen zijn. Ik denk even aan Stones maatje Cor. We are missing you Cor. Tegenslagen zijn er om te overwinnen. With these hands. Trouwens, altijd heerlijk om de E-Street Horns even in solo te horen bij het begin van het voorstellen. En wat te denken van Mama, ze staat met de handen aan de railing continue mee te deinen. Bruce speelt met Bercy. Hij wil ons horen, voelen, zien. Hij vraagt ons of er een Red Headed Woman in The House is Een kus op de wang van Patti volgt. We gaan er een party van maken deelt de baas ons mee. Volgens mij is deze party inmiddels al aardig op gang. De band zingt mee met Are we missing anybody. Bercy sluit aan. Ondanks de zeiknatte onderarmen weer een kippenvel moment. Nu we toch met Gospel bezig zijn en bijna ieder nummer tot nu toe wel een andere versie kent, gooit de band er een jazzy sausje over heen tijdens Spirit in the Night met een fantastisch een-tweetje tussen Bruce en Jake Clemmons.

De eerste tonen worden ingezet en weer frons ik mijn wenkbrauwen. Ik moet denken aan Herman, mijn maat. Hij staat in de pit en heeft zoals gezegd Incident on 57th Street erg hoog op ‘t verlanglijstje staan. Hij wordt beloond. Een uitvoering die er zo verschrikkelijk mooi inhakt. Rond me worden nu al mensen afgevoerd. De warmte eist zijn tol. Bercy gaat compleet uit haar dak. De ene verrassing na de andere, de hitte, het tempo. In welk ruimteschip zitten we eigenlijk? Ruim 10 minuten duurt Incident. Ik geniet met volle teugen. Na Incident krijgen we Because the Night. Nils krijgt ruimte om zijn solo te spelen. En hoe. Duimen gaan omhoog, luid gejuich. Wat een artiest.

Mijn buurman kijkt me weer aan: où cela mène-t-il ? (waar gaat dit naar toe?).
Ik: Me fait pas l’affaire, c’est déjà super (Maakt mij niet uit, dit is al super).
Buurman: Oui vraiment super (ja het is echt super).
Ik: Ce qu’un héros, ce qu’une bête (wat een held, wat een beest).

We gaan lekker door met She’s the One, gevolgd door Working on a Highway (Bruce zet een van fan gekregen cowboyhoed op) en een heerlijke uitvoering van I’m Going Down (crew was te laat met het plaatsen van de vaste microfoon). Wederom speelt Bruce met het publiek en degene die tegen het podium geplakt staan hebben ’t natuurlijk helemaal fantastisch. Wat heerlijk voor die mensen. Wachten (wat je er ook van vindt dat men er dagen van te voren staat) wordt altijd beloond. Er volgt een debuut voor mij: Easy Money. Blij dat ik die nu toch ook live mee heb mogen maken. Tja en dan komt Waiting on a Sunny Day. Voor mij staat een man met een meisje van een jaar of 6, 7. Ze gaat op de schouders. Ik heb het vermoeden dat die man dacht dichter bij het podium te staan en zo mogelijk zijn dochter het refrein mee te laten zingen. Het meisje viel tijdens het concert in slaap hangend tegen de benen van haar vader. De idioot. Persoonlijk vind ik het steeds walgelijker worden. Uit het niets gaan kinderen op de schouder. Ouders hopen dat hun kind door Bruce naar voren wordt gehaald om het refrein te mogen zingen. Bah. Ik snap Bruce niet. Ook hij moet toch signalen krijgen dat dit uit de hand is gelopen. Vooraan staat een knaapje op de schouders van iemand. Hij probeert de aandacht te trekken van Bruce. Tevergeefs. Bruce haalt een meisje en maakt met haar een kniesliding.

Soulmusic, de Apollo Medley. I Love the Way You do the Things You do en 634- 5789 ineengevlochten. Het nummer wordt in het begin abrupt onderbroken door een harde ruis. Vermoedelijk veroorzaakt op het moment dat Bruce het meisje terug brengt naar haar plaats. Het deert Bruce en de band niet. Bruce begeeft zich naar zijn mini stage achter de pit. En dan, première voor Europa. Bruce laat zich crowdsurfend terug dragen naar main stage. Formidable!

Gospel en Soul stoten het tweede gedeelte van onze 4-traps raket af. We trekken verder de ruimte in. Bruce neemt plaats achter de piano, op de plaats van professor Bittain. Solo speelt hij For You. Adembenemend. Het applaus is nog niet verstomd of de volgende piano riedels stijgen op. Bruce staat met zijn gitaar langs zijn lichaam omhoog stokstijf op het podium. Roy Bittain speelt de intro. Het zal toch niet waar zijn, het kan toch niet… ja hoor Racing in the Street. Fantastisch. Voor mij ongelofelijk. Van mijn verlanglijstje mis ik deze tour alleen nog Does This Bus Stop… maar we zijn nog niet klaar vanavond. Het wordt een behoorlijk lange uitvoering van Racing, en het is werkelijk heerlijk om te zien hoe een nummer zo intens opgebouwd kan worden door een band. Langzaam vallen de instrumenten in en krijgen we het magnifieke nummer in volle passie te horen. Ik zit op een wolk en kijk naar mijn kids. Ze moeten voelen dat ik vol emotie zit. Het nummer hoort voor mij namelijk ook een beetje bij het opkrabbelen uit een medische situatie. Als ik mijn ogen sluit bij de piano riedels van Roy zie ik allerlei mooie beelden. Het mag van mij zo lang mogelijk duren. HEERLIJK.
The Rising, Out in the Street en het vrolijke Land of Hope and Dreams sluiten de eerste set af en er is weer een stukje van onze 4-traps raket afgestoten. En we zijn weer een stukje verder de ruimte ingeschoten. Kunnen we nog verder de ruimte in? Om me heen worden mensen moe. Begrijpelijk. De hitte is intens. De security bij de mix desk deelt geen water uit. Vooraan doet Little Steven dat wel.

Bruce begint aan de tweede set. “My Mama is here tonight”. Bruce stelt zijn moeder voor, zijn zus en zijn schoonmoeder. Hij vertelt, in de lange intro van We are Alive, hoe belangrijk zijn moeder was bij het afmaken van Wrecking Ball. We are Alive wordt gevolgd door het mooie Thunder Road, het stampende Born to Run (Tramps like us, baby we were born to run) en het swingende Glory Days. Krijgen we nog wat extra’s? Ja wel, het wordt 7 Nights to Rock, waarbij Bruce rock ’n rollend zijn gitaar op de rug tegen de microfoonstandaard laat poetsen, waarbij hij met zijn hoofd de piano toetsen beroerd en zelfs met zijn kont de piano bespeeld. Bercy est secouer, balancer (Bercy staat te schudden, te rocken).

We gaan richting de 3 uur en 30minuten en Bruce en band persen er Dancing in the Dark uit. Daarbij komt Jessica, zijn dochter, op het podium. Samen met haar maakt hij een dansje. Het concert wordt afgesloten (na 3 uur en 40 minuten) met 10th Avenue Freeze Out. Tijdens deze tribute aan Clarence verschijnt Bruce weer op het mini podium achter de pit. Ik sta er vlak bij en kijk hem in de ogen, hij kijkt terug (maar zal mij vast niet zien, haha). Ik voel het, ons ruimteschip is gearriveerd en kan gekoppeld worden. Wat een concert, wat een energie, wat een belevenis.

Het zal nog enige dagen duren voordat ik weer op aarde terug zal (kan) keren. Andre Kuipers zou trots geweest zijn op deze gigantische ruimtereis. [Paul M]

Lees ook de vorige recensies, deel 2 Who’ll Stop The Rain en deel 1 The Boss Wrecking Report

Setlist: start 20:58 u
00. Intro – Au Claire de la Lune (accordeon)
01. The Ties that Bind
02. No Surrender
03. Two Hearts
04. Downbound Train
05. Candy’s Room
06. Something in the Night
07. We Take Care Of Our Own
08. Wrecking Ball
09. Death to my Hometown
10. My City of Ruïns
11. Spirit in the Night
12. Incident on 57th Street
13. Because the Night
14. She’s the One
15. Working on the Highway
16. I’m Going Down
17. Easy Money
18. Waitin’ on a Sunny Day
19. Apollo Medley
20. For You
21. Racing in the Street
22. The Rising
23. Out in the Street
24. Land of Hope and Dreams
25. We are Alive
26. Thunder Road
27. Born to Run
28. Glory Days
29. Seven Nights to Rock
30. Dancing in the Dark
31. 10th Avenue Freeze Out
End: 00:38 u

Filmpje door: bpapuche