50 years Rolling Stones: '62-'67 Making Fame

deel 1 in de serie “50 years Rolling Stones”

Op 12 juli 2012 is het precies 50 jaar geleden dat The Rolling Stones hun eerste optreden gaven in de Londense Marquee Club. En om dit te vieren willen we bij The Blues Alone? die voorbije 50 jaren nog eens kort belichten. Met name voor diegenen die het allemaal al weer vergeten waren of het niet eens hebben meegemaakt. We gaan het niet zozeer hebben over de sex en de drugs, maar meer over de Rock ‘n Roll. Ze zijn immers nog steeds “The Greatest Rock ‘n Roll Band In The World”?

Nadat Mick en Keith, in 1960, in de trein naar Dartford naar Londen elkaars muziekvoorkeur hebben leren kennen duurde het nog twee jaar voordat ze echt als The Rolling Stones zouden spelen. Op 12 juli 1962, spelen Brian Jones, Ian Stewart, Mick Jagger, Keith Richards, Dick Taylor en Tony Chapman in de London Marquee International Jazz Club. Later dat jaar zou Bill Wyman de vervanger worden van Dick Taylor en begin ’63 voegt Charlie Watts zich bij de band als vaste drummer. Andrew Loog-Oldham wordt de manager van de band en ze tekenen een platencontract bij Decca. In 1965 wordt Allen Klein co-manager van de Stones. Eén van Oldhams eerste daden is het buiten de band plaatsen van Ian Stewart. Hij zou niet bij de ‘looks’ van de band passen. Stewart blijft echter aan -loyaal als hij is- als roadmanager, vaste pianist en interne recensist (‘My Three Chord Wonders“) tot aan zijn vroegtijdig overlijden in 1985.

In de beginjaren zijn The Rolling Stones eigenlijk met name een rythm blues coverband. Op een gegeven moment bestaat hun repertoire uit zo’n 80 nummers, waaronder Smokestack Lightnin’, Susie Q, Walking The Dog en You Can Make It If You Try. Waar Jones een voorkeur heeft voor de oude blues van bijv. Elmore James en T-Bone Walker, Ian Stewart voor boogie-woogie, Charlie Watts voor jazz, brengen Jagger en Richards de rythm in, met Jimmy Reed, Chuck Berry en Bo Diddley songs. Hun eerste hitsingle is dan ook ‘Come On’ van Chuck Berry.

Legendarisch is het verhaal (waar of niet) dat Oldham, Jagger en Richards opsluit in de keuken om eigen songs te schrijven en zo van de extra inkomsten van royalties te kunnen genieten. “Tell Me” is hun eerste zelfgeschreven single, meer een pop-song dan rythm & blues. En zo zouden er nog meer volgen. Een journalist, Ritchie Unterberger, zegt er over, “When Jagger and Richards began to write songs, they were usually not derived from the blues, but were often surprisingly fey, slow, Mersey-type pop numbers..“. Pas eind 1964 brengen ze een soul-ballad uit, “Heart of Stone” die meer doet denken aan de roots muziek waar hun muzikale interesse uit was geboren. In 1965 wordt de ultieme signature song van The Rolling Stones geboren: “I Can’t Get No Satisfaction“. Er zullen nog meer rock-nummer volgen zoals “Get Off Of my Cloud“, “Paint It Black” en “Let’s Spend The Night Together“. Maar steeds afgewisseld met gevoelige pop-ballads als “As Tears Go By“, “Lady Jane” en “Ruby Tuesday“. Het eerste album met, alleen, Jagger & Richards nummers verschijn in 1966: Aftermath.

“Satisfaction was the song that really made The Rolling Stones, changed us from just another band into a huge, monster band..” vertelt Mick Jagger. De monsterhit zette ze op de kaart naast the Beatles. Het succes maakt ze nu tot echte celebrities waarvan de sex en drug verhalen de pers domineren. In 1967 worden ze dan ook -voor het eerst- gearresteerd voor drugsbezit. Brian Jones wordt zelfs in eerste instantie veroordeeld tot 9 maanden gevangenis, maar de gerechtsuitspraak wordt ingetrokken. De positie van Brian verslechterd ook in die periode. Bill Wyman zegt hier over: “…he formed the band. He chose the members. He named the band. He chose the music we played. He got us gigs … Very influential, very important, and then slowly lost it – highly intelligent – and just kind of wasted it and blew it all away.”

In december 1967 wordt ‘Their Satanic Majesties Request’ uitgebracht. Het album wordt vergeleken met ‘Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band’ van The Beatles. maar waar “Pepper’s” een hoogtepunt voor The Beatles wordt, is “Their Satanic” een dieptepunt voor The Rolling Stones. Andrew Loog Oldham neemt halverwege de opnames afscheid van de band. Jagger: “The reason Andrew left was because he thought that we weren’t concentrating and that we were being childish…“. De drugsaffaires en bijbehorende rechtszaken spelen de band duidelijk parten. Ondanks een paar juweeltjes van nummers, “2000 Lightyears from home” en “She’s a Rainbow” is het album geen muzikaal hoogtepunt voor de Stones. Charlie Watts vat het -in 2003- als volgt samen: “Sometimes you listen back to some music later on that is really quite good and which you’ve forgotten about – but I don’t think that’s true of Satanic Majesties“.