Gezien & gehoord in Heineken Music Hall, A’dam: Jack White & The Peacocks met als openings act First Aid Kit op maandag 25 juni 2012. Review door Giel van der Hoeven met foto’s van Giel & Jo McCaughey (©jackwhiteiii.com/live-photos)
De Amerikaanse rockmuzikant/producent Jack White, officieel John Anthony Gillis uit Detroit (1975), was maandag 25 juni voor een optreden in Nederland. In 1997 richtte White met zijn toenmalige vrouw Meg de band The White Stripes op. In 2005 startte hij ook een ‘hobbyband’ The Raconteurs en in 2009 begon hij aan zijn derde band, The Dead Weather. In alle drie de bands was White vrijwel gelijktijdig actief. Tussendoor deed hij nog productiewerk voor anderen (o.a. Wanda Jackson) en in 2008 nam hij samen met Alicia Keys de titelsong van de James Bond film ‘Quantum of Solace’ op. Een drukbezet en hyperactief mannetje dus die Jack. Maar in januari 2011 gingen The White Stripes definitief uit elkaar en scheidde hij ook van zijn 2e vrouw zangeres en model Karen Elson. Anno 2012 is de excentrieke Jack White dus weer alleen. Nou ja alleen, hij heeft als muzikant wel zes dames in witte jurken om zich heen verzameld die hij The Peacocks noemt (niet te verwarren met de Zwitserse rockabilly punkrock band) en die stuk voor stuk niet eens onverdienstelijk musiceren.
Toch hadden we maandag het idee alsof White en zijn Witte gevolg de laatste trein op het nabij gelegen Station Bijlmer ArenA moesten halen. Zo gehaast werd er bij tijd en wijlen (vooral in de toegiften) gemusiceerd. Dat de dames hun instrumenten beheersen staat als een paal boven het zwanenmeer, en de donkere zangeres Ruby Amanfu is ook een dijk van een zangeres. Gedurende het concert stonden wij links vooraan bij het podium met schuin zicht op drumster Carla Azar, en wat kan die meid strak meppen zeg! Ook de andere dames lieten zich niet onbetuigd en de roodharige toetseniste Brooke, violiste Lillie Mae, de donkerharige bassiste en de blonde Deense steelgitariste blonken uit in schoonheid. Alles lijkt uiterst nauwgezet in detail uitgedacht maar oogt toch spontaan en ontspannen. Als een herenboer laat White zijn Pauwen floreren en pronkt hij zelf met de eer. Visueel gezien was alles dus weer dik in orde, zoals we dat van Jack White III ook gewend waren bij het rood-en-wit-beklede duo de White Stripes.
De steunkleur is nu lichtblauw; deltablauw in een zwarte en witte omgeving, waarbij het Romeinse cijfer III een prominente rol inneemt als bandlogo. In een artikel in de NY Times las ik dat Jack White geobsedeerd is door kleuren, stijlvolle kleding en hoeden (high-end gentlemen’s hats). Muzikaal heeft hij een hang naar het (analoge) verleden. Oude blues- en soulmuziek zoals we dat ook vóór aanvang van het concert door de zaalspeakers hoorden galmen. Het eerste live concert dat hij zelf ooit meemaakte was er één van Bob Dylan (inmiddels een vriend van Jack). Met invloeden uit diens muziek en van authentieke jaren 50/60 tunes creëerde hij een eigen coole garagerock sound verenigt met opwindende hot soul. In combinatie met een unieke zangstem ontstond het onmiskenbare JWIII trademark dat garant staat voor kwaliteit en bevlogenheid. De virtuoze White is ook nog eens een van de beste gitaristen van zijn generatie en oogst veel waardering bij collega’s en publiek. Zo ook in de uitverkochte HMH afgelopen maandag.
Des te jammer was het dat we ‘slechts’ anderhalf uur live show te zien kregen. Was er niet meer repertoire dat de dames Peacock konden spelen? Of was White het echt zat in Amsterdam (hij hing er de dag ervoor immers ook al rond bij het concert van Tom Petty). Of wilde/moest hij weer snel naar een andere bestemming? Op tijd naar bed misschien? Wie zal het zeggen. Vooraf ging het gerucht dat Jack White deze avond wel eens met beide bands zou kunnen gaan spelen! Maar de swingende mannenband kregen we in de HMH niet te zien. De enige heren die buiten White zelf op het podium verschenen waren roadies in Blues Brother outfits. De setlist bestond uit 7 nummers van de CD ‘Blunderbuss’ (2012) waarvan het ruige ‘Sixteen Saltines’ de soulballade ‘Love Interruption’ met Ruby Amanfu in
een glansrol en de door ragtime piano begeleide ‘I Guess I Should Go to Sleep’ het meest indrukwekkend klonken. White zijn huidige muziek kent ook veel country en bluegrass fiddle invloeden. Als inwoner van Nashville bracht hij met ‘You Know That I Know’ daarom een tribute aan wijlen ‘buurman’ Hank Williams.
Verder stonden er nummers van The White Stripes, The Raconteurs en zelfs van The Dead Weather (‘Blue Blood Blues’) op het programma. Vooral bij ‘Ball and Biscuit’ (The White Stripes), ‘Steady, As She Goes’ (The Raconteurs) en natuurlijk ‘Seven Nation Army’ (The White Stripes) gilde men de kelen schor. Catchy liedjes die zijn geworteld in de Amerikaanse folk volkstaal. En vooral de laatste is zó populair dat het al jaren wordt gezongen in stadions en sportarena’s wereldwijd. Indrukwekkend maar wel haastig en met wat slordigheden gespeeld. Het zal nog de onbekendheid en wat onwennigheid van de dames geweest zijn, in ieder geval soleerde Jack zelf er lustig op los. Zijn gitaargeluid klonk loepzuiver en ging door merg en been. Het allerlaatste nummer voor het slapen gaan (daar houden we het dan maar op) was de folk standard ‘Goodnight Irene’ van Lead Belly. De eigenzinnige held had geëxcelleerd, en wij mochten erbij zijn. Minder voorspelbaar en gedenkwaardig als het Tom Petty concert van de dag ervoor, maar deze kunnen we tenminste wel op onze obscure concertenlijst bijschrijven.
Setlist
01. Dead Leaves and the Dirty Ground
(The White Stripes song)
02. Sixteen Saltines
03. Missing Pieces
04. Love Interruption
05. Top Yourself
(The Raconteurs song)
06. Hotel Yorba
(The White Stripes song)
07. Weep Themselves to Sleep
08. Cannon
(The White Stripes song) (W/ John The Revelator snippet)
09. Blue Blood Blues
(The Dead Weather song)
10. I Guess I Should Go to Sleep
11. We’re Going to Be Friends
(The White Stripes song)
12. You Know That I Know
(Hank Williams cover)
13. Hypocritical Kiss
14. Ball and Biscuit
(The White Stripes song)
Encore:
15. Steady, As She Goes
(The Raconteurs song)
16. Freedom At 21
17. Carolina Drama
(The Raconteurs song)
18. Seven Nation Army
(The White Stripes song)
19. Goodnight Irene
(Leadbelly cover)
Lees ook Jack White – Blunderbuss [CD review]
.
