Eindelijk! Tom Petty and The Heartbreakers

gezien & gehoord in: Heineken Music Hall, A’dam band: Tom Petty and The Heartbreakers Opening act: Jonathan Wilson datum: zondag 24 juni 2012 review en filmpjes door: Giel van der Hoeven foto’s door: Sam Jones, Robert Sebree en TBA?

The waiting is the hardest part: sinds het memorabele optreden met Bob Dylan op 19 september 1987 in Ahoy, Rotterdam waren Tom Petty & The Heartbreakers niet meer in ons land geweest! Dit ondanks een aantal succesvolle albums, van ‘Into the Great Wide Open’ (1991) tot aan het bluesalbum ‘Mojo’ (2010) en een serie Greatest Hits en Anthology uitgaven. Of misschien wel ondanks dat, want juist in thuisland Amerika bleef Petty in al die jaren tientallen miljoenen platen verkopen en hits scoren. Want Tom Petty & The Heartbreakers is één van Amerika’s grootste mainstream Southern rockbands en ze werden in 2002 dan ook bijgezet in The Rock & Roll Hall of Fame. Maar eindelijk én gelukkig stond de eigenzinnige Amerikaan dan toch weer een keer met zijn begeleiders op een Nederlands podium, op zondag 24 juni in de Heineken Music Hall te Amsterdam.

Omdat Tom Petty géén Bruce Springsteen is – die met gemak 3,5 uur op een podium staat – werden aanstekelijke hits als ‘Breakdown’, ‘Into the Great Wide Open’, ‘Jammin’ Me’, ‘A Face in the Crowd’ en ‘Stop Draggin’ My Heart Around’ (destijds een wereldhit als duet met Stevie Nicks) niet gespeeld. Evenals de klassiekers ‘Even The Losers’ en ‘Don’t Do Me Like That’ van (nog steeds mijn favoriete album) Damn The Torpedoes uit 1979. Maar uit die 35 jaar dat Tom Petty & The Heartbreakers platen gemaakt hebben, bleef er nog genoeg moois over om toch een aantrekkelijke setlist samen te stellen.

Sinds de start van de European Summer Tour 2012 op 7 juni in Dublin’s O2 Arena speelt de band steeds nagenoeg dezelfde setlist. Alleen is het per concert de vraag welke coversong(s) Petty en zijn mannen gaan spelen. En, of hij een gastmuzikant het podium op laat draven? Zo werd het Royal Albert Hall concert vorige week ‘een historische’ volgens de Britse pers omdat Petty’s vriend en collega Steve Winwood (v/h Spencer Davis Group, Blind Faith, Bill Wyman’s Rhythm Kings) twee songs mee mocht doen. Een leuke verrassing natuurlijk, maar niets vergeleken bij de megasurprise die Petty voor Nederland in Petto had. Niemand minder dan Eddie Vedder werd geïntroduceerd om ‘The Waiting’ mee te zingen! De dag ervoor nog met zijn band Pearl Jam op het Isle of Wight festival en nu eveneens voor twee optredens in onze hoofdstad (26 & 27 juni in het Ziggo Dome). De samenwerking was niet helemaal onverwachts want exact hetzelfde kunstje had het duo in juli 2006 al eens opgevoerd in Auburn, Washington. Het had verder ook niet veel toegevoegde waarde maar bezorgde velen wel een kippenvelmoment! Gewoon omdat het Eddie Vedder was.

Voor die tijd had de goedgeluimde Petty en zijn 5-mans band al strijdlustig afgetrapt met puike versies van ‘Listen To Her Heart’, ‘You Wreck Me’, ‘I Won’t Back Down’ en ‘Here Comes My Girl’. Met de perfectie van kwaliteit van doorgewinterde muzikanten en een gitaargeluid dat aan dat van the Byrds grensde. In de denkbeeldige gedaante als alias Charlie T. Wilbury werd ‘Handle with Care’ van de Traveling Wilburys ook gespeeld, met alleskunner Scott Thurston in de rol van Roy Orbison. Een prachtige uitvoering van ‘Good Enough’ volgde met indrukwekkend gitaarwerk van soulmate Mike Campbell en van Petty zelf. Het deed de oude Mudcrutch tijden weer herleven. Voor de Fleetwood Mac cover ‘Oh Well’ hing Tom Petty de gitaar even af om twee rumba shakers te hanteren. Het was een koddig gezicht maar de Peter (ever)Greene klassieker klonk prima. Na de mid-tempo nummers ‘Something Big’ en ‘Don’t Come Around Here No More’ dreigde de boel een beetje in te kakken, maar gelukkig was daar dus the Almighty Vedder om de gig weer een impuls te geven. “Oh baby don’t it feel like heaven right now. Don’t it feel like something from a dream”. Het maakte ‘the waiting’ van bijna 25 jaar meer dan waard!

Een blokje met de akoestische gitaar was de volgende traktatie. Het zijn lijzige songs waarin Petty’s quasi-nonchalante manier van zingen eens temeer tot uiting komen. En waarin door de prachtige solo het dromerige ‘It’s Good To Be King’ van Wildflowers (1994) toch ook weer een hoogtepunt was. Bij ‘Learning To Fly’ nam het publiek in de – op de valreep toch nog uitverkochte – HMH het refrein harmonieus zingend over. Met wederom een song van Mojo kwam de vaart er weer in, ‘I Should Have Known It’ heeft zo’n smerige down-and-dirty feel, en dát doet het juist zo lekker in het gehoor liggen. Ook de bekendste track van Damn the Torpedoes ‘Refugee’ kwam aan bod. En ‘Runnin’ Down a Dream’ met weer Mike Campbell in een hoofdrol, gaf een rockend slotakkoord aan een gevarieerd rockconcert, waarin ook oprechte akoestische folk en vette blues te horen was. De encore liet nog behoorlijk lang op zich wachten, wat ons weer deed verleiden om te speculeren dat Eddie Vedder nog wel eens een keertje terug kon komen. Of wellicht toch Jack White?! (maandag in de HMH voor een optreden). Maar inderdaad, na ‘Mary Jane’s Last Dance’ was het toch weer Vedder die met zijn gouden bariton stem ‘American Girl’ nieuw leven in mocht blazen. Het wachten had in meerdere opzichten lang geduurd maar eindelijk was de comlex kid Tom Petty terug, en hoe! Even the losers, get lucky sometimes.

Setlist: 01. Listen to Her Heart 02. You Wreck Me 03. I Won’t Back Down 04. Here Comes My Girl 05. Handle with Care (Traveling Wilburys) 06. Good Enough 07. Oh Well (Fleetwood Mac) 08. Something Big 09. Don’t Come Around Here No More 10. The Waiting (w/ Eddie Vedder) 11. Free Fallin’ 12. It’s Good To Be King 13. Something Good Coming 14. Learning to Fly 15. Yer So Bad 16. I Should Have Known It 17. Refugee 18. Runnin’ Down a Dream Encore: 19. Mary Jane’s Last Dance 20. American Girl (w/ Eddie Vedder)