Ian Siegal: (B)Raindogs in Mol-België

Een Akoestisch Avon(d)tuur in Mol-België

Alsof wíj de artiesten van de avond zijn, zó worden de reporter en de fotograaf van ‘The Blues Alone’ op deze 3e Pinksterdag (Dinsdag 29.05.12) ontvangen door de, altijd goedlachse uitbater van bluescafé ‘t Gompelhof (www.gompelhof.be), Jo Mast en zijn team. Toegegeven; wij hebben heel wat goede optredens moeten missen in dit etablissement gedurende de laatste 6 maanden. Gedwongen door persoonlijke omstandigheden weliswaar, maar toch!

 

Nadat we op het terras van het bluescafé snel wat hebben bijgepraat (we zijn aan de late kant vanavond) zien we, tot ons genoegen, dat langzamerhand de zaal aan het vollopen is. Veel bekende gezichten maar ook nieuwkomers vandaag, al dan niet getipt door anderen! We zijn vanavond afgereisd voor het akoestische solo optreden van ‘Ian Siegal’ met als support-act ‘The Garry MacCoen Band’ (spreek uit als mek-ko-en). Ian Siegal is de dag ervóór zijn toer gestart met de Bigger (mét Dusty Ciggaar) Blues Band op Ribs & Blues in Raalte (Ned.) en zal gedurende een kleine week solo optredens geven om de toer wéér als band af te sluiten op het jaarlijkse festival ‘Goezot’ in het eveneens Belgische Oud-Turnhout. Als het voorprogramma begint zien we ook de aanpassing van deze sympathiek ogende blueszaal, er hangt een reusachtig fotodoek met de afbeelding van Bealestreet Memphis (in kleur) als decor voor de optredende acts. Een hele goede keuze vinden wij, dit geeft sfeer!

 

‘The Garry MacCoen Band’  wordt vandaag als duo gevormd met Guy Vernelen op akoestische bas, drums, djembé en andere percussie en Garry Marcoen op akoestische gitaar, slide, harmonica en zang máár men kan deze band óók boeken als trio en dan fungeert Guy Vernelen op drums en Geert Schurmans op bas en contrabas. Dit is slechts hun tweede officiële optreden vanavond en zij ogen toch wel ietwat nerveus.Wij van ‘The Blues Alone’ kennen Garry Marcoen slechts van zijn rol in een reeds ter ziele gegane band ‘the Blues Conspiracy’ die zich weer hebben her-vormd in ‘Dusty Dollar’ en ‘the Blues Bones’. We zijn benieuwd wat er komen gaat; de twee beginnen de set met Martin L. Gore’s (Depeche Mode), maar populairder geworden door de vertolking van Johnny Cash, ‘Your Own Personal Jesus’. Een mooie integere vertolking moet gezegd worden, dat belooft een mooi setje te worden. Maar tijdens de vertolking van Neil Young’s ‘Out of the Blue into the Black’ lijkt het of er een storing van een box is, het kan ook de kabel zijn van Garry’s gitaar. Er worden allerlei kunstgrepen toegepast maar de storing verdwijnt niet en dus gaat de band mét storing verder met Warren Zevon’s ‘Carmelita’. Toch lichtelijk van hun apropos gebracht krijgen de mannen uit onverwachte hoek hulp aangeboden van ‘gentleman’ Ian Siegal die zijn eigen ‘Harmony Hollywood’ te leen geeft aan de zanger/gitarist Garry Marcoen. De set gaat dus verder op deze Harmony met wederom een Warren Zevon cover n.l. van ‘Lawyers, Guns & Money’, helaas hebben de zenuwen én de verstoring van dit optreden tot gevolg dat dit nummer wat té hard wordt gebracht én dat de zanger hier niet helemaal stemvast is. Eén en ander wordt hen gul vergeven door het publiek dat hen een warm hart toe draagt deze avond. Dat Garry Marcoen een groot fan van Ian Siegal is mag de lezer duidelijk zijn, tijdens deze set brengt hij eveneens vele van de door Ian Siegal op solo optredens gebrachte covers ten gehore. Even denken wij dat hij óók nog de traditional ‘Mary Don’t You Weep’ gaat brengen maar dit is niet het geval. Blijkbaar is de set-list tóch besproken met de hoofdact van vanavond.Als blijkt dat het euvel eenvoudig door Guy Vernelen is verholpen is het voor driekwart gevulde Gompelhof ervan getuige dat de band zich herpakt en met o.a. John Lee Hooker’s ‘Dimples’ en ‘Got My Eyes on You’. Het publiek vraagt aan het eind van de set zelfs om een ‘bissss’ zoals ze hier zeggen. Deze volgt in de cover van Ed Harcourt’s ‘Good Friend is Hard To Find’ én Percy Mayfield’s ‘Hit the Road Jack’ , ‘The Garry MacCoen Band’ bestaat uit professionele muzikanten die hun sporen in andere bands verdiend hebben en die je, ondanks je plaatsvervangende schaamte van vanavond, een goed gevoel geeft over het optreden van de band.

 

Na een korte rook- en drank-pauze gaat dit Akoestisch Avon(d) tuur verder met de hoofd-act van deze dinsdagavond: ‘Ian Siegal’  die zijn set opent met het door hem zelfgeschreven ‘Silver Spurs’ van zijn 2008 album ‘The Dust’. Dat de lezers van ‘The Blues Alone’ geen introductie meer nodig hebben over deze eigenzinnige Britse muzikant zal duidelijk zijn maar tóch zijn er nog lezers die hem slechts als bandleider hebben zien optreden. Dat zijn solo optredens iets geheel anders behelzen hebben wij al eerder gemeld via deze site dus zullen wij niet te veel uitweiden over zijn rauwe, onopgesmukte stijl van musiceren. Ooit lazen wij eens een quote over zijn musiceren die ons altijd is bijgebleven die luidde “Voor Ian Siegal is musiceren zoiets als naar de bloedbank gaan”. We horen o.a. ‘Down the Dirt Road Blues’ van Charlie Patton maar ook Dylans’ ‘She Belongs To Me’, de traditionals ‘God Can Use You’ en ‘Mary Don’t You Weep’ komen langs vanavond. Maar wat écht vermelding verdient is dat dit Belgische publiek tijdens dit alles muisstil is en dat heeft een wisselwerking op de man met de gitaar op het podium. Dat ‘Ian Siegal’ het vanavond naar de zin heeft blijkt als hij met een “Aah, fuck it” het Tom Waits hoofdstuk aanboort. Wat niet eerder gebeurde tijdens niet-besloten optredens gebeurt vanavond; hij brengt aan één stuk meerdere covers van de grote Tom Waits. ‘Ian Siegal’ speelt en zingt ‘Heart of Saturday Night’, ‘Raindogs’, ‘Cold, Cold Ground’, ‘Shiver Me Timbers’, ‘Jockey Full of Bourbon’ en het prachtige ‘Christmas Card from a Hooker in Minneapolis’. ‘Ian Siegal’  becommentarieert het geheel met de vermelding dat hij samen met een aantal Hongaarse muziek-vrienden (leden van Quimby, Ripoff Raskolnikov en Frènk) jaarlijks in Boedapest-Hongarije op de verjaardag (6 December) van Tom Waits een tribute brengt aan deze man. Vanavond solliciteert ‘Ian Siegal’ voor het éérst openlijk naar een promotor die het lef heeft deze band naar Nederland/België te halen ondanks de kosten die het faciliteren van een 9 man-koppige band met zich meebrengt. Deze gelegenheidsband noemt zich dan voor 1 avond de ‘Braindogs‘, wij van ‘The Blues Alone’ waren daar afgelopen december ook bij en zullen u als lezer binnenkort verblijden met een ‘Special Report’ van deze muziek-reis naar Boedapest. Tijdens de na-zit van het optreden in ‘t Gompelhof blijkt dat ‘Ian Siegal’ wederom vele aanwezigen verrast heeft met zijn repertoire, zélfs uitbater Jo Mast wist niet dat ‘Ian Siegal’ een zo goede vertolker is van het oeuvre van Tom Waits is.

Voor de promotors onder de lezers willen wij nog graag even vermelden dat ‘Ian Siegal’ inmiddels is overgestapt van booking-agency n.l. naar ‘Rock ‘n Roots Concerts’ (contactpersoon Sjef Athmer).

.