Exclusief interview met Serena Pryne

Exclusief interview met: Serena Pryne door Giel van der Hoeven met foto’s van Arjan Vermeer & José Gallois op zondag 27 mei 2012 te Ribs & Blues Festival 2012 in Raalte

Als afsluiter van de Pinksterzondag stond op het open air podium van het Ribs & Blues festival de Canadese zangeres Serena Pryne met haar band The Mandevilles. Een relatief jonge band die een mix van pakkende rock- en bluesmuziek spelen. Serena is een rockzangeres met een rasperige stem en een dynamische podiumpresentatie. Een vrijgevochten pittige tante die van een borrel houdt en van ruige bebaarde mannen. Zo blijkt o.a. uit het interview dat we de middag vóór het indrukwekkende Ribs & Blues optreden, én aan de vooravond van haar muzikale live hoogtepunt met haar mochten hebben. Want het Pinkpop optreden wat daags na ons interview zou plaats vinden was iets waar Serena al weken naar uitkeek en haar behoorlijk opgewonden maakte. En daar deden wij van TBA? ons voordeel mee want een onstuimige Serena Pryne is als een spraakwaterval vergelijkbaar met de haar zo geliefde Niagara Falls. Een opgewekte dame met een hoog OMG-gehalte (“Oh My God”) in haar uitspraken, wanneer ze van de ene in de andere verbazing lijkt te vallen. Na een periode van tegenwind heeft ze nu de wind weer in de rug en dan kan het hard gaan. Gelukkig heeft Nederland haar in de armen gesloten zodat ze met beide voeten op de grond blijft staan. En zweeft ze zo nu en dan alleen tijdens de ontspanningsoefeningen boven haar yogamatje, oefeningen die als heilzaam worden ervaren tijdens een jachtig leven on-tour.

– Serena, je bent Canadese van geboorte maar van Nederlandse afkomst. Wat wist je over Nederland voordat je hier voor de eerste keer kwam?
Yes, my ‘oma en opa Pruijn’ came over to Canada about 70 years ago. En ik ben opgegroeid in de buurt van de Niagara Falls waar veel Nederlandse emigranten wonen. Maar ik heb niet echt een binding met die Nederlands tak hoor en voel me vooral Canadese. Voordat ik hier kwam wist ik wel het een en ander over jullie land. En ik hoorde ook verhalen van vrienden die hier geweest waren, over de laid-back lifestyle, de cultuur, de architectuur… dat soort dingen.

– Welke vraag is je nog nooit gesteld maar zou je wel graag willen beantwoorden?
Ohw jezss… ik bloos ervan haha, uhh… misschien wat ik doe ter voorbereiding voordat ik het podium op ga? Ik drink graag wat voor een optreden, don’t get me wrong, een shot alcohol moet kunnen. Maar ik kan niet heel te tijd gaan party’en met de jongens natuurlijk, bovendien hoeven zíj niet te zingen en moet ík zuinig zijn op mijn stem. Het is belangrijk om gezond van lichaam en geest te blijven als je op tournee bent, en dat is een grote uitdaging. Dus heb ik ook altijd een yogamat bij me om tussendoor wat ontspanningsoefeningen te kunnen doen.

– Je hebt met Serena Pryne and The Mandevilles al als support gespeeld voor wereldacts als Bryan Adams, Ted Nugent, Walter Trout, Kenny Wayne Shepherd enz. Maar morgen sta je op het bekende Pinkpop festival, op dezelfde dag als Bruce Springsteen! Hoe vind je dat?
Ja dat is ‘the coolest thing ever’ natuurlijk! Het wordt waarschijnlijk ook het grootste optreden dat we tot nu toe gedaan hebben. En ik ben ‘totally exited’ maar ik moet daar nu maar niet teveel aan denken en op het moment zelf gewoon een optreden geven zoals we dat altijd doen: er helemaal voor gaan!

– Op Pinkpop 2009 speelde The Killers op dezelfde dag als Bruce Springsteen’s E Street Band. Toen mocht zanger Brandon Flowers ‘Thunder Road’ samen met the Boss zingen! Uhh… wishing… hoping… praying?
Ohw mijn God, als mij dat zou overkomen dan zou ik gillend gek worden! Dus daar ga ik maar niet vanuit. Maar Seasick Steve mag het ook vragen hoor, die vind ik ook té gek. Ik hou van duetten, maakt me niet uit met wie ik zing eigenlijk.
[Mumford & Sons en Garland Jeffreys waren de gelukkige dit keer, zo bleek achteraf – red.]

– Je ziet eruit als een vriendelijk meisje, wat is het wildste dat je ooit gedaan hebt?
Pfff… mijn God, dat zal wel iets geweest zijn nadat ik teveel gedronken had…

– En dat komt voor?
Ja, dat komt wel eens voor, maar zoals ik al zei gedraag ik me on tour wel goed hoor. Wat is het wildste dat ik ooit gedaan hebt? Jeetje… the stupidest shit was denk ik dat ik een keer beroofd ben. Ik was dronken in een badkamer in slaap gevallen, de volgende dag bleek dat mijn tas was leeggeroofd. Niet echt wild, maar je wordt wel razend als je dat achteraf merkt!

– Terug naar het Ribs & Blues festival: zijn hier artiesten die indruk op je maken?
Ik ken het programma eerlijk gezegd niet, en weet alleen dat Miss Montreal vandaag heeft gespeeld. Zijn het meest bluesbands? Wat raden jullie me aan om te gaan zien?

– Israel Nash Gripka, die speelt vlak voor jullie op hetzelfde podium.
Israel Nash, okay lijkt me een goede tip. Ik luister sowieso graag naar live bands hoor, maakt mij niet zoveel uit wat ze spelen als het maar goed is. Ik koop wel vaak oudere muziek zoals platen van Bonnie Raitt. Maar een nieuwe band zoals de Deense alternatieve rockband The Asteroids Galaxy Tour vind ik ook erg goed.

– Ik heb veel namen gelezen waar jou stem en muziek mee vergeleken worden. O.a. Bonnie Raitt, Loretta Lynn, Stevie Nicks, Melissa Etheridge, Bonnie Tyler, Sheryl Crow en zelfs de Nederlandse zangeressen Ilse DeLange en Miss Montreal. Wat vind je daar zelf van en op welke vergelijking ben je het meest trots?
Van Bonnie Raitt ben ik zelf wel erg gek hoor, niet alleen als zangeres maar ook als songwriter. En van Big Mamma Thornton én Loretta Lynn! Dat zijn legendarische zangeressen, kippenvel artiesten, I love that! En als je daarmee vergeleken wordt is dat toch mindblowing! Helemaal niet erg.

– Jullie hebben Warren Zevon’s ‘Keep Me In Your Heart’ gecoverd. Zevon schreef heel veel schitterende composities, waarom juist die song?
Warren heeft zeker een catalogus vol prachtige nummers! The Mandevilles is relatief gezien nog een vrij nieuwe band met niet al teveel eigen materiaal. Toen Nick en ik cover nummers gingen selecteren kwam hij met ‘Keep Me In Your Heart’. Ik had gelijk zoiets van: oh mijn God, dit móeten we gaan coveren! En het voelde ook meteen ‘eigen’ toen we het gingen spelen. Dus eigenlijk is dat gewoon de reden.

– Je speelt soms ook nog akoestisch met je vriend en Mandevilles gitarist Nick Lesyk (onder de naam Oliver Black). Wat is het verschil in het samen spelen met hem en het spelen met de complete band The Mandevilles?
De energie. Het is spelen op twee verschillende levels, akoestisch is meer chill en laidback. Bij zo’n intiem optreden hoor je het publiek beter en heb je toch meer contact. Een full-band optreden is veel harder en energieker. Ik doe beide graag en bij beide is de interactie met het publiek heel belangrijk.

– Nick ‘Riot’ Lesyk is mede-oprichter en één van de belangrijkste songschrijvers van Serena Pryne and The Mandevilles. Hoe belangrijk zijn die composities en teksten én zijn Gibson gitaargeluid voor deze band?
Zeer belangrijk! Wij werken nu zo’n tien jaar samen en momenteel kan ik me geen band zónder hem voorstellen. Nick en ik zijn als broer en zus, we zijn erg ‘in sync’. We componeren beide met de gitaar en schrijven veel samen, maar ook apart. En als we dan met onze individuele composities bij elkaar komen is het nog alsof het uit één gedachten is gekomen, echt bizar is dat. De bijnaam Nick ‘Riot’ kreeg hij lang geleden al aangemeten door voormalige bandleden van coverbands. Vraag me niet waarom, we weten niet beter haha.

– Misschien door zijn rellerige uiterlijk. Je hebt trouwens alleen maar van die harige figuren om je heen verzameld, wat heb je eigenlijk met ‘hairy guys’ Serena?
Whahaha… wat moet ik daar nou weer op antwoorden zonder idioot over te komen? Veel Canadese kerels hebben nou eenmaal baarden en lang haar. Jullie Europeanen zijn echter vaak glad geschoren en hebben korte koppies. Ik vind het wel stoer dat harige gedoe. Ik hou gewoon van ruige mannen, “I love it!”

– Je hebt ooit gezegd dat je The Rolling Stones één van de beste oudere bands vind. Heb je ze wel eens live zien optreden en wat vind jij hun beste album?
Jazeker, twee keer! Ik zag ze een keer live met The White Stripes in Toronto en op het ‘SARSStock’ festival in Toronto in 2003. Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat AC/DC op dat festival nog beter speelde dan de Rolling Stones. Zij stalen de show… “they were awesome!” Maar ik blijf een gigantische Stones fan hoor, vooral hun vroege werk was te gek. Ze waren zó ‘bad-assed’ in die tijd, prachtig! ‘Sticky Fingers’, ‘Let It Bleed’ en ‘Flowers’ zijn mijn favoriete albums. Ja, dat is wel mijn top-3.

– Ik las in je bio: het album ‘Goodnight Golden Sun’ is het hoogtepunt van jaren van hard werken, ups en downs. “De tegenslagen en donkere tijden hebben ons alleen maar sterker gemaakt.” Sterk genoeg om meer ‘muzikale kinderen’ te baren? Of: wat kunnen we in de toekomst nog van je verwachten?
Yeah, daar werken we zeker aan, maar je begint niet zomaar aan een nieuw ‘kindje’. We zijn door een heleboel shit gegaan met onze vorige band, veel tegenslagen op het gebied van labels en zo. Het is niet vanzelf gegaan dat het album ‘Goodnight Golden Sun’ er kwam. En ook niet dat we nu hier staan en morgen op Pinkpop, weet je. Daar hebben we nogal wat ontberingen voor moeten doorstaan. Ik wil me nu focussen op alles wat goed en positief is, op de volgende stap: “I’ve got my eyes on the prize”. We schrijven inderdaad alweer nieuwe songs maar dingen afmaken of opnemen is weer wat anders. Soms passen we een nieuw lied in bij een clubshow, als het publiek er positief op reageert, houden we het erin, zo niet dan knikkeren we het er weer uit. Zo werkt dat momenteel zo’n beetje bij ons.

– Laatste vraag: ik ben één keer in mijn leven in Canada geweest. Waarom zou ik er nog eens heen moeten gaan?
Om een thuisshow van ons te bezoeken natuurlijk, whahaha!! En als toerist moet je zeker een keer bij de Niagara watervallen geweest zijn, dat is echt indrukwekkend. Ik woon er vlakbij en kom er vaak langs maar vind het nog steeds bijzonder. Verder wou ik nog zeggen dat ik Nederland ook té gek vind. Ondanks dat jullie met zoveel mensen op een kleine ruimte leven zijn er veel overeenkomsten tussen Hollanders en Canadezen. Ik heb inmiddels veel vrienden hier en jullie houden van kwaliteit maar ook van gezelligheid en een feestje op z’n tijd, “you guys are crazy!”