The Boss’ Wrecking Report [part 2: Who’ll stop the rain?]

gezien & gehoord in: Florence Italië / evenement: Wrecking Ball Tour / met: Bruce Springsteen & the E Street Band / datum: 10 juni 2012 / review door: Paul Meerman / foto’s & filmpjes door: Giel van der Hoeven & brucespringsteen.net

Bruce Springsteen toert weer door Europa. Love him or hate him, but never doubt his skills! Nou, wij van The Blues Alone? zijn weg van hem en volgen The Boss en zijn E Street Band al sinds de jaren zeventig. Ook tijdens deze European Wrecking Ball Tour 2012  zullen de TBA? afgevaardigde Paul, Herman, Willem & Giel afwisselend aanwezig zijn om verslag te doen van concerten in Nederland, Duitsland, Italië, Frankrijk, Ierland en Groot-Brittannië. Hier deel 2 van The Boss’ Wrecking Report: Who’ll stop the rain? (een verslag van een muzikale trip naar, in en rond Florence, Italië).

Rijdend over de Fi-Pi-Li van Pisa naar Firenze Italia (ook wel bekent als Florence) mijmeren wij, vier Bruce- en Stones fanaten, over de te verwachten setlist. Maar meer nog gaat het gesprek over de lengte van het concert. Drie dagen eerder heeft Bruce ruim 3 uur en 45 minuten gespeeld in het San Siro stadion te Milaan. Voor ons, doorgewinterde concertgangers, iets dat zelfs wij nog nimmer hebben meegemaakt. Edoch, het gaat niet om de kwantiteit, het gaat om de kwaliteit. En we zijn in Italië, land in eurocrisis. Kwaliteit is hier en daar ver te zoeken. Onderhoud aan de wegen en straten wordt niet of nauwelijks uitgevoerd. We begeven ons derhalve over Rocky Ground. Het zijn sombere tijden die boven Italië hangen. Juist nu komt Bruce met zijn boodschap en zijn vingertje om nog een keer te wijzen naar de schuldigen: de financiële wereld. We take care of our own, wij zorgen er wel voor dat wij kunnen genieten, we take care of our own en zijn dankbaar dat wij The Boss diverse keren mogen aanschouwen in deze tour. Vanavond dus Firenze, en we zouden deze avond een memorabel concert beleven, eentje waarbij de kwaliteit, zoals eigenlijk altijd bij Bruce, grote hoogte zou halen.

We zijn rond 15.30 uur bij het stadion, thuisbasis van Fiorentina, vergane voetbalclub in de Italiaanse serie A. Rond het stadion veel stewards. De Italianen hebben dit schijnbaar wel goed georganiseerd. Veel mensen die de weg wijzen. Ook staan er pick-up trucks met zuilen met daarop plattegronden van het stadion. Eigenlijk is het onmogelijk dat je niet de goede ingang neemt. Wij zijn in het bezit van veldkaarten en moeten naar ingang 3 of 8. Bij 3 is ook de ingang voor de Front of Stage tickets. We besluiten dat we die kant op gaan. Gedecideerd worden we de weg gewezen. Maar we komen bij ingang 8 uit. Bewust naar deze ingang gedirigeerd soms? Het lijkt er wel op. We staan in dubio, lopen we door naar 3 of gaan we via 8 (veld ingang) op zoek naar de ingang voor FOS? We nemen de gok en nemen ingang 8. Aan de rotzooi te zien hebben hier al velen de doorgang gepasseerd. Het stadion is dan ook al open en we zien dat FOS al vol staat. Ook het veld is voor een ¼ gevuld. Jeu, dat is vroeg open gegaan. En tja, waarom niet, het is zondag dus waarom iedereen lang laten wachten? Zo kan je nog wat verkopen. Hoewel de Italianen daar weinig moeite voor doen. Hun prijzen zijn wel torenhoog! (beker drinken kost € 5,- en broodjes zijn niet of nauwelijks te verkrijgen). We nemen onze positie in, iets links van het midden. Het lange wachten begint. We hopen nog op beelden van Italië – Spanje (EK 2012), maar helaas, er wordt niets uitgezonden. Van 16.00 uur tot 20.15 uur wachten we. De posities van diverse sleutelfiguren rond het podium worden ingenomen. De vaste cameramensen gaan zitten. Ieder moment kan ons concert beginnen. De temperatuur is goed, de lucht is echter dreigend. Het is vrijwel windstil, de Italianen zijn gemoedelijk. Dan, om 20.28 uur klinken de klanken van Enico Morricone’s theme van ‘Once Upon a Time in the West’. Bruce en zijn E Street Band (voor deze tour dan) betreden het podium. Een groet aan Firenze, een groet in het Italiaans en we gaan van start. Zoals al vaker gedurende deze Europese leg van de Wrecking Ball tour start Bruce met de klassieker ‘Badlands’. Het knalt er gelijk in, de stemming is gelijk gezet. Er wordt met en door niemand gesold vanavond dat straalt The Boss uit. De handen gaan omhoog, naar voren wijzend en op elkaar. Het lijkt wel 5 december, een heerlijk avondje is begonnen. Deze natie houdt van deze kunstenaar, zijn muziek, zijn tempo en zijn teksten. De kracht, moed, liefde voor muziek: È forza, è bravura, è amore per la musica.

Nog voordat Bruce de tonen van ‘No Surrender’ in kan zetten begint het te miezeren boven het stadion. Niemand die er erg in lijkt te hebben, niemand die er ook maar enige aandacht aan besteedt. Bruce en band stomen door, de ene na de andere song wordt over ons heen geslingerd. Het duurt bijna een uur voordat Bruce even een adempauze neemt. Even een pasje op de plaats maakt. Intussen hebben we 3 nummers van de titel-cd gehoord, en heeft Bruce aandacht geschonken aan zijn overleden bandleden Danny Federici en Clarence Clemons. Bruce heeft ons mee genomen in een gospel en laat ons de spirit van de soul voelen. De spirit hebben we, die spirit is continue aanwezig. Het is slechts een bevestiging van hetgeen Bruce zelf ook wel weet: hij is er, wij zijn er, zij zijn er! Wat ook nu weer opvalt is dat de neef van wijlen Clarence Clemons, Jake Clemons een behoorlijke rol op saxofoon toebedeeld krijgt, Bruce veelvuldig gebruik maakt van de soulstemmen van Cindy Mizelle en Curtis King. Nils Lofgren heeft maar een bescheiden rol. Meestal is er wel een nummer opgenomen in de set waarin Nils kan excelleren, dit keer in Firenze bleef dat (jammerlijk) achterwege. Bruce speelt verrassend het ingetogen ‘Be True’, een verzoeknummer. Opgepikt uit het publiek. Het 41.000 koppige publiek pakt het niet helemaal. Het is geen kraker, een onbekend nummer voor de meeste. Maar de piano-intro van professor Roy Bittan doet het overtollige water dat op ons neerdaalt, verder vergeten. Achtereenvolgens passeren: ‘Jack of All Trades’ (Bruce brabbelt in het Italiaans over de recessie en the occupy movement), hij haalt het vlammende ‘Trapped’ uit de kast en laat het stadion swingen op ‘Prove It All Night’. Bruce verrast ons na Keulen opnieuw. In de intro van ‘Darlington County’ heeft hij wederom ‘Honky Tonk Woman’ verwerkt. Bijna twee minuten een ode aan de oude Britse mannen, de groep waarvan wij ook al zoveel concerten hebben mee mogen maken! Komen die mannen ooit nog op het podium samen? Op dit moment even helemaal niet belangrijk. Het is immers zwaar genieten van The Boss in Firenze.

Jammer dat de regen niet minder wordt, maar juist meer lijkt te worden. Het wordt een lange natte show (uno spettacolo molto tempo umido). Maar, het deert niet, het regent warm water. We worden meegesleept in de cover ‘Burning Love’ (geschreven door Dennis Linde en groot gemaakt door Elvis Presley) en ritmisch gaan we verder met ‘Working on the Highway’ en ‘Shackled and Drawn’, waarbij de soulstemmen van de backing vocals aan het werk worden gezet en Cindy laat horen waar haar roots liggen. Halleluja! Dan komt ‘Waiting on a Sunny Day’. Nu een extra lading vanwege de alsmaar aanhoudende regenval. Helaas heeft dit nummer ook iets walgelijks. Er wordt steevast een kind op het podium getrokken (geduwd), die zingt dan het refrein mee en roept (op aanwijzing van Bruce) “Come on E Street Band!” … leuk, maar niet echt. Nu we toch swingend door het concert gaan gooit Bruce de ‘Apollo Soul Medley’ er tegenaan. Jake Clemons gaat breakdansend tekeer en de hoornsectie krijgt gelegenheid om zich te etaleren. Leuk, lekker en we gaan vervolgens even rustiger en een tandje gevoeliger. ‘The River’ met op het einde een fantastische falset stem van Bruce. Jammer dat het publiek zo vroeg het gejuich inzet. Na de kippenvelstem volgt nog een tranentrekkend stukje harmonicawerk. Klasse, ‘The River’ zoals zelden gespeeld.

We grijpen door in tranen en Bruce zingt over New York en 9-11: ‘The Rising’. Bruce roept ons op om met onze handen op te gaan bouwen, “our hands” staan aan het begin van de nieuwe welvaart. We zijn inmiddels door- en doornat. Tot op de enkels staan we te soppen. Verstoppen in ‘The Backstreets’ is er niet bij. We staan op een open veld, geen backstreet te bekennen. ‘Land of Hope and Dreams’ volgt nog en samen met Michelle Moore gaan we (wederom) over ‘Rocky Ground’, het 7e nummer van de nieuwste cd Wrecking Ball deze avond. Dan neemt de band, na 2 uur en drie kwartier afscheid. Voor korte duur, want in no time gaat het pas echt los. ‘Born in the USA’, rockend gespeeld en ‘Born to Run’ maken de Italianen pas echt gek. Langzaam gaan er steeds meer mensen weg. Of ze moeten de trein halen óf ze zijn te nat geworden. Wij stampen met ‘Hungry Heart’, ‘Seven Nights to Rock’ en ‘Dancing in the Dark’ de plassen onder onze voeten weg. Een groepje Italianen om ons heen loopt de polonaise nota bene! Er volgt nóg een indrukwekkend eerbetoon aan Clarence met ‘10th Avenue Freeze Out’ en dan is het finished. Normaal gesproken dan. Het stadion stroomt verder leeg. De band loopt weg, Bruce loopt weg… Bruce komt terug! Hij deelt mee dat wij “fucking Die Hards” zijn, hij wijst naar boven, staat zelf vol in de regen (samen uit, samen thuis, samen nat): “You are Die Hards, you deserve one more song! Shall we do one more song?” Het (nog aanwezige) publiek schreeuwt de longen uit de natte lichamen. Bruce roept de band en voordat iedereen zijn of haar positie heeft ingenomen begint Bruce al te spelen, de tonen van ‘La Bamba’ gaan langzaam over in ‘Twist and Shout’, een versie die zijn weerga niet kent. Bij de laatste tonen stroomt het Stadio Artemio Franchi verder leeg. Het deert ons niet, het deert Bruce niet, het deert niemand! Bruce is klaar, of…? De band komt wederom naar voren! Buigingen, Bruce loopt weg, als laatste, als veldheer achter zijn troepen. Zelf is hij ook doorweekt. Dan draait hij zich om. Hij steekt zijn wijsvinger omhoog: “one more?” fluistert hij, “one more?!” En dan komt nummer dertig eraan, het kon niet uitblijven. De C.C.R. hit ‘Who’ll Stop de Rain?’ volgt en daalt als een laatste muzikale hoosbui over Firenze neer. Na 3 uur en 30 minuten, even voor middernacht, stapt Bruce dan echt het podium af. Ongelofelijk, wat een beest, what an animal. Wat een band. 30 songs in 3,5 uur(!) Grazie alla voce del vero “Re del Rock”: Bruce Springsteen! [The Boss’ Wrecking Report – part 1]

Set List:
Intro: Once Upon A Time In The West – Ennio Morricone
Badlands
No Surrender
We Take Care of Our Own
Wrecking Ball
Death to My Hometown
My City of Ruins
Spirit in the Night
Be True
Jack of All Trades
Trapped
Prove It All Night
Honky Tonk Woman
Darlington County
Burning Love
Working on the Highway
Shackled and Drawn
Waitin’ on a Sunny Day
Apollo Medley
Save My Love
The River
The Rising
Backstreets
Encore:
Rocky Ground
Born in the U.S.A.
Born to Run
Hungry Heart
Seven Nights to Rock
Dancing in the Dark
Tenth Avenue Freeze-Out
Twist And Shout
Who’ll Stop The Rain