The Boss’ Wrecking Report [part 1]

gezien & gehoord in Frankfurt, Keulen, Landgraaf (Pinkpop): Wrecking Ball Tour met: Bruce Springsteen & the E Street Band op 25, 27 en 28 mei 2012; Review door Paul Meerman; foto’s door Paul Meerman & brucespringsteen.net

Bruce Springsteen toert weer door Europa. Love him or hate him, but never doubt his skills! Nou, wij van The Blues Alone? zijn weg van hem en volgen The Boss en zijn E Street Band al sinds de jaren zeventig. Ook tijdens deze European Wrecking Ball Tour 2012 zullen de TBA? afgevaardigde Paul, Herman, Willem, Gert & Giel afwisselend aanwezig zijn om verslag te doen van concerten in Nederland, Duitsland, Italië, Frankrijk en Groot-Brittannië. Hier deel 1 van The Boss’ Wrecking Report.

Pinkpop, waiting on a sunny day: Paul, Herman & Willem

Om 13:00 uur stonden we aan de balie in het snikhete Frankfurt. Na het inchecken, opfrissen en omkleden gingen we richting centrum om een schnitzel te downloaden. Daarna met de tram richting Commerzbank Arena. Om ca. 16:45 uur waren we daar, beetje rondgelopen en positie bepaald om naar binnen te gaan. We hadden FOS tickets, maar je wilt toch een lekker stekkie hebben, niet dan? Het was erg erg erg rustig. We kwamen op een ingang met veel schaduw en ploften neer. Na amper 10 minuten (om 17:30 uur) gingen de hekken open en konden we na een korte wandeling rond het stadion het veld betreden. Vervolgens was het doorstappen naar FOS en settelen tegen de barriers. Het FOS-vak stond al aardig vol. Later bleek dat de eerste nummers al om 16:30 uur naar binnen mochten. Sommige stonden al op vrijdagmiddag in de rij!
We hebben weer veel lol gehad natuurlijk maar miste toch onze trouwe Boss-kompaan Giel (die verslag ging doen van het Ribs & Blues festival in Raalte). In het FOS vak kwamen we al gelijk bekenden uit het Springsteen- en Stones circuit tegen. Wij stonden iets naast de helft, naast de kleine cameraman Ian. Na wat gesjoemel door omstanders met FOS-polsbandjes werd de Duitse security pissed, en volgde een razzia langs de barriers. Vervolgens moest iedereen zijn kaart laten zien. Aanwezigen zonder kaart werd er resoluut uit gesodemieterd en/of werd het bandje van de pols afgerukt.

Om 20:03 uur klonken de klanken de… ‘Magnificent Seven’ (ik dacht eerst aan ‘High Shaparel’) en betrad de 16-koppige band de stage. Simpele stage, as usual. Soozie staat nu op Clarence zijn plek voor de rest ‘the same old shit’. Wel hebben we nu een clubje blazers (waaronder Curt Ramm en Ed Manion) en dat doet het wel goed. Ook hebben we een extra percussionist, de lachende neger (vraag me niet om namen) en op saxofoon het neefje van Clarence (Jake Clemmons). Ja, wat moet ik zeggen, het is iedere keer weer godsgruwelijk fantastisch! Ik snap het niet hoor, nooit valt er iets tegen, nooit zeg je mwahh. De man begon om 20:05 uur en stopte pas om 23:30 uur! Gewoon 3 uur en 25 minuten! En dat in een tempo… daar wordt je akelig van. Fucking Unbelievable! 30 nummers hoorden we, waarbij voor mij in ieder geval 8 debuten (waarvan 7 van de nieuwe cd). De nieuwe cd moet je wel even goed beluisteren, want dan herken je de nummers ook. Ze zijn live stuk voor stuk juweeltjes, alhoewel Willem niks had met ‘Rocky Ground’. Herman en ik dus wel. Bruce speelde tot nu toe in Europa de volgende songs nog niet van de nieuwe cd: ‘This Depression’, ‘You’ve Got It’ en ‘Easy Money’. De rest dus wel. Bruce verraste ons door ‘Summertime Blues’ te spelen en hij haalde toch weer bordjes op (‘Cadilac Ranch’/’Sherry Darling’/’Glory Days’). Prachtuitvoeringen heb ik gehoord van ‘The River’ (fluweel zacht einde, kippenvel), en rockers als ‘Out In The Street’, ‘Youngstown’ (Nils Lofgren solo), ‘Born In The USA’. Een superconcert dus.

Het koelde niet af en het bleef rond de 30 graden. Na een langzame terugreis per tram bereikten we city centre en de Ierse pub. Daar hebben we regelmatig geproost met bekende ui ons land. De volgende morgen Frankfurt city bekeken en rondgeslenterd. De dag erna (zondag) vertrokken we weer naar Keulen. Na het inchecken in het hotel voegde Gert zich bij ons en (wederom) per tram vertrokken we naar het RheinEnergie Stadion. Daar sloten we aan in de rij en na circa 45 minuten kwam daar ook beweging in. Langzaam slopen we naar binnen. Het FOS-vak stond al aardig vol, maar we hadden het weer geflikt (later bleek dat er nog een tweede vak achter ons was, ook voor FOS kaarten). Een dochter van Herman en zijn broer sloten zich aan bij ons. Keulen was weer een heel ander concert. Daar waar Frankfurt echt een rock concert was, was het hier meer soul. Wel hadden we een voor ons alle drie fantastisch moment toen hij de begintune van ‘Darlington County’ over liet gaan in ‘Honky Tonk Women’! Ik hoorde het gelijk en stootte Willem ‘Pinmaster’ aan. Bij Herman viel het kwartje een paar fikse tellen later (de leeftijd? ;). Bruce zette door en speelde HTW, de band sloot aan en Bruce zette de tekst in. Zo kregen wij dan eindelijk ons Stones nummer (wat we hem in Stockholm 2009 al gevraagd hadden). HTW ging ook weer naadloos over in ‘Darlington County’. De ‘Apollo Medley’ en ‘7 Nights To Rock’ waren naast HTW dé verrassingen. Ook waren er drie meiden met Patti pruiken op, die mochten dus op het podium komen om te dansen bij ‘Dancing in the Dark’. Dit keer totaal 3 uur en 15 minuten. Acht i.p.v. 7 Wrecking Ball songs en 13 andere nummers dan in Frankfurt. Mooi dus. Vervolgens hebben we nog een afzakkertje genomen op een terras.

De volgende dag naar Landgraaf gereden. Een eind lopen vanaf de parking naar het festival terrein. Lekker in de zon gaan liggen en naar Seasick Steve geluisterd. Leuk en onderhoudend. Daarna kwamen The Specials (zeer matig, niet boeiend) en we waren inmiddels al tegen de barriers beland. We zouden tot vlak einde Mumford & Sons buiten het FOS-vak blijven, maar we lagen/zaten wel goed en op de main stage ging het snel met op en af, dus bleven wij in FOS. Vlak voor M&S nog piessen en drinken halen… dat moest het dan worden. M&S een leuke band, beetje veel hetzelfde qua opbouw van songs. Langzaam beginnen en snel eindigen. Ieder liedje. Ook jammer dat die gasten barsten van de onzekerheid. Continue moesten roadies dingen bijstellen. Beetje jammer. Tsja en dan komt het feestje. Je weet dat Bruce dit keer geen 3 uur zal volmaken, je weet dat het voornamelijk greatest hits gaan worden. En zo geschiedde ook, maar mijn God wat een beest is het, wat kan hij de boel bespelen. M&S kwamen nog on stage en ook Garland Jeffreys zong ‘96 Tears’ met Bruce. Hij maakte een dansje met een oudere fan en legde Pinkpop helemaal plat! Achter ons in de loopgang was een mini podium geplaatst en op 1 meter afstand stond hij daar ‘Waiting On A Sunny Day’ te zingen. Welke line up er ook staat: The Boss is in da House, de rest verbleekt dan. Je zag bijvoorbeeld aan het gastoptreden van M&S dat ze giga genoten, als kleine kinderen stonden ze erbij. “Slechts” 2 uur en 20 minuten en 23 nummers later was het voorbij.
Vier mooie, maar vooral leuke en gezellige, dagen gehad. In totaal 82 nummers waarvan 45 identieke en 13 debuten voor mij. 9 uur muziek van The Boss. Pracht weer, goede vrienden. Top dus! Op naar de volgende serie.