gezien en gehoord: Sean Taylor (support-act voor Eric Bibb) in de Lantarenvenster in Rotterdam op 26 april 2012. Tekst door Nicolette Johns met foto’s van José Gallois.
Vanavond verzorgt Sean Taylor het voorprogramma van Eric Bibb nadat hij eerder dit jaar in Zoetermeer het voorprogramma van niemand minder dan Tony Joe White mocht verzorgen. Deze 28 jaar jonge, in Londen woonachtige, Britse singer-songwriter met Ierse roots heeft al een paar albums op zijn naam staan, zo nam Sean Taylor al albums op in 2007, 2009 en 2010. Echter in 2010 ging het pas écht goed lopen nadat hij voor een interview en live-act bij BBC Radio-2 zijn opwachting maakte en door radio presentator Bob Harris werd genoemd als het “grootste akoestische bluestalent sinds tijden!”
Door zijn, bij het SGO Music (Rough Trade) label gereleasede 2012 album, ‘Love Against Death’ lijkt Sean ineens te zijn opgepikt door het grotere publiek.
Sean Taylor lijkt zeer onder de indruk van de opkomst vanavond in Lantaren-Venster maar talmt niet om te zeggen dat hij zich heel goed beseft dat de toeschouwers niet voor hem komen maar voor Eric Bibb.
Taylor staat er geheel alleen voor vanavond maar weet met zijn akoestische (Takamine) gitaarspel en hese fluisterstem al vroeg op de avond alle aandacht op zich te vestigen en wonder boven wonder blijft het muisstil in de zaal. Sean’s openingsnummer wordt geheel met gesloten ogen ten gehore gebracht en nadat hij dit nummer tot een goed einde heeft gebracht gaan ze weer open om zichtbaar te schrikken van het aantal fotografen die hun camera’s op hem hebben gericht. De ogen zullen vanavond slechts bij de intermezzo’s open zijn blijkt later. Aan de ene kant is dit beeld vertederend maar ook storend.
We horen songs van het nieuwe album ‘Love Against Death’, zoals ‘Stand Up’ maar ook van zijn eerdere albums. In ‘Calcutta Grove’ van het gelijknamige 2009 album weet Taylor een bijzondere sfeer te creëren. In deze song hoort men duidelijk de invloed van Tom Waits doorklinken.
Sean Taylor’s spel heeft iets ranks; het doet denken aan een waterval of een kabbelend beekje. Hij maakt gebruik van enkele gitaareffecten die doen denken aan een ritme-/backing-box en we zien hem zelfs de harmonica, gemonteerd op een halsbeugel, hanteren. Pas in het laatste nummer ‘Freedom’ van een van zijn helden Richie Havens lijkt hij bevrijdt van de zenuwen en gaat dan eindelijk los.
Helaas is het ranke geluid van zijn gitaar hier niet écht voor geschikt vinden wij, hij ragt en doet op zijn gitaar waardoor het er niet mooier op wordt! Beter had hij deze song op een andere, misschien elektrische, gitaar ten gehore gebracht.
Sean Taylor is een vituoos op gitaar maar zijn stem kent té weinig registers om spannend te zijn. Zijn songs bestaan uit veel ‘verse’ maar weinig ‘chorus’ ; heel veel tekst dus! ‘Knappe’ teksten weliswaar maar hierdoor zal zijn muziek gereserveerd blijven voor een kleiner en elitair publiek.
Sean Taylor wordt regelmatig vergeleken met met singer-/songwriter John Martyn en eerlijk gezegd is dat niet altijd terecht. Sean’s sound is toch wat ‘bluesy-er’en jazzy-er minder folk naar onze mening. Sean Taylor is nog heel jong en zal nog heel veel invloeden op zijn weg door de muziek tegenkomen waardoor hij zal gaan groeien dus vinden wij dat hij wel een artiest is om in de gaten te houden.
meer van José’s foto’s kun je hieronder bekijken:
Mooi geschreven Nicolette, de foto’s van José zijn top! x x x Garry & Karen