Paaspop weer op zijn Paasbest.

gezien & gehoord tijdens Paaspop te Schijndel op zaterdag 7 april 2012. Met Tekst en foto’s van Hen Metsemakers en met speciale dank aan Nicky Disters voor het Triggerfinger verslag.

De jaarlijkse festivalaftrap vindt op een niet mis te verstane wijze traditioneel plaats in Schijndel op het jaarlijkse Paaspop festival. Met maar liefst 150 acts uit binnen- en buitenland op diverse podia en buitenlocaties is het 3 dagen en nachten feest. Met 51.000 bezoekers dit jaar is dit een van de grootste muziekevenementen van het land. Voor mij was het de eerste keer dat ik dit festival bezocht, in goed gezelschap van Nicky Disters die de review van Triggerfinger voor haar rekening zou nemen. Allereerst hulde voor de organisatie en opzet van het festival. We werden ontvangen met een drankje en kregen onze bandjes en fotopas uitgereikt. De auto geparkeerd en hop…op naar het terrein wat met al zijn kleur, pracht en praal uitgestrekt voor ons lag. Met een soort kruising tussen een enorm kermisterrein en de gebruikelijke festivalinrichting met grote tenten en horeca waren we al gelijk onder de indruk en kregen flink zin in de middag en avond. Het is ondoenlijk om alle acts te zien en horen dus moest er een selectie gemaakt worden voor ons bezoek afgelopen zaterdag. Het is geworden: Triggerfinger: Het trio dat vuige rock op een hoger platform tilt was op Paaspop heftiger dan ooit tevoren. Letterlijk soms ook, want zanger/gitarist Ruben Block houdt wel van een klimpartij op zijn tijd. Al rockend op een monitortoren met zijn heupen en gitaar swingen is eerder regel dan uitzondering. Met een mid-tempo stonerrock track, ‘I’m Coming for You’ gespekt met vette riffs en dito percussie, de mededeling ‘gij Hollanders zijt een uitputtend volk, maar da’s een goed ding’, gaat de band van start. Vinger aan de trekker en knallen maar. Triggerfinger bezorgt ons een optreden die vlamt, glinstert sprankelt en rockt. De charismatische en charmante Block trekt hard van leer met ‘Feed Me, ‘Inner Peace’ en ‘Let it ride’ geven vervolg aan de ronkende motor. Triggerfinger gaat aan het eind van de rit dan ook snoeihard, maximum overdrive misschien wel. ‘First Taste’ en ‘Is It’ worden luidkeels meegebruld door de zaal terwijl Block zijn gitaar langs elke zijde van zijn lichaam begeleidt en brullend als een leeuw slingert Ruben zijn teksten de zaal in. Drummer Mario Goossens die ondanks het verhoogde podium verscholen achter de vele bekkens van zijn drumkit zit laat overduidelijk horen dat hij aanwezig is en geeft ons zoals Block het dan ook brengt ‘de sexiest beats’. Bassist Paul van Bruystegem is de rustige van de drie en komt pas echt los bij de toegift ‘I follow Rivers’ de nieuwste single van hun. Hiermee is het feest compleet en iedereen gaat uit zijn dak. Met behulp van een kratje Becks, een bekken en twee drumstokken gaan Bruystegem en Goossens los. De laatste beatboxt nog wat diepe tonen en Block zorgt voor de gelikte en duistere riffs. Laat de heren maar komen opdraven voor de nodige zomerfestivals, want zeker live is deze muziek uiterst plezant! Het trio sluit een bruisend ijzersterk liveoptreden op perfecte wijze af. Chapeau! Verder ging het naar The Devil’s Blood, niet ons beider bloedgroep, gothic metal met bombastische begeleiding die ons niet echt kon bekoren. Het publiek reageert ook tamelijk matjes op wat fanatieke headbangers in lang zwart gekleed na. Veel tijd was er ook niet, want The Kyteman Orchestra stond op het punt om te beginnen. Hier hebben we ons even opgesplitst. The Kyteman Orchestra: In 2009 maakt Colin Benders, alias Kyteman, met zijn Hiphop Orkest furore langs alle grote Nederlandse podia en festivals. Hij wordt geloofd als een vorst en aan superlatieven ontbreekt het niet. Het publiek vindt het geweldig en gaat volledig uit zijn dak met zijn mengeling van Hip-Hop, pop en jazz invloeden. Een bont gezelschap muzikale vrienden maakt deel uit van zijn orkest.Het album ‘The Kermit Sessions’ breekt diverse records. Instrumenten als tuba’s, violen, percussie etc. worden in een ongebruikelijke combinatie ingezet en het klinkt fantastisch en zeer vernieuwend. Ondanks het gigantische succes vindt Benders het echter in 2010 welletjes geweest. Hij mist de uitdaging, ontbindt zijn orkest en trekt zich terug in zijn Utrechtse vrijhaven Kytopia om aan nieuwe muziek te gaan werken.

Nadat het album Kytecrash verschijnt, dat samen met zijn vroegere trompetleraar Eric Vloeimans is opgenomen, volgt de oprichting van The Kyteman Orchestra. Live valt me op dat er toch nog de nodige hiphop wordt gespeeld (‘Fout’ en ‘On S’), maar voor het grootste deel is het toch pop & klassiek met links en rechts jazz invloeden. Blazers en percussie plus een koor maken deel uit van het orkest waarin heel erg veel ruimte voor improvisatie wordt gegeven aan de diverse muzikanten en rappers. Ondanks de toch wel niet alledaagse toegankelijkheid van zijn muziek reageert het publiek erg goed. D.w.z. de echte liefhebbers en mensen die ongeveer weten wat hun te wachten staat vooraan het podium tm het midden van de grote mainstage tent. Achterin wordt e.e.a. voor lief genomen en vinden de mensen onder het genot van bier hun geluk in dagelijkse prietpraat zonder veel aandacht voor wat zich op het podium afspeelt. Veel dynamiek en afwisseling tijdens het schitterende ‘While I was Away’ waar het orkest compleet ontaard aan het einde na een rustig tussenstuk. Respect voor de zeer creatieve Colin die jazz, pop, klassiek en hiphop ongebruikelijk en schijnbaar moeiteloos weet te combineren tot diverse afwisselende muziekstukken met een verrassend resultaat. Soms bombastisch, dan weer luchtig en fris. Benders leidt het orkest en geeft aanwijzingen op zijn geheel eigen gefocuste wijze. Hij lijkt wel in een soort van trance te raken tijdens het musiceren en alle solisten worden bedankt en geknuffeld na hun inbreng. Geen Music for the Millions! Peter Pan Speedrock: Om maar meteen met de deur in huis te vallen: wat een enorm contrast met voorganger Kyteman, maar dat wist ik van tevoren. Het is niet de eerste keer dat ik deze Eindhovense rocktrots zie en hoor speedrocken. Na een aankondiging van boegbeeld Dikke Dennis trekken ze van leer en in een enorm tempo en met oorverdovend volume worden o.a. ‘We want Blood’ en ‘Schoppenaas’ de tent ingeslingerd. Het bier vliegt me om de oren en uit de moshpit voor het podium stijgt nog net geen rook op… heftig, vuig en krakend. Op naar het laatste grote concert van vandaag, The Golden Earring: Dat Barry Hay, Rinus Gerritsen, Cesar Zuiderwijk en George Kooijmans op hun leeftijd het rocken nog lang niet hebben afgeleerd wordt me al snel duidelijk. Een schitterende podiumopstelling en lichtshow maakt daar deel van uit. Voor mij als fotograaf is alleen Cesar onbereikbaar. Ik sta achter een 2 meter hoog scherm vlak voor het podium, daar weer achter het enorme podium waar de drumkit van Cesar helemaal achteraan staat opgesteld. Helaas.. ‘When the Lady Smiles’en uiteraard ‘Radar Love’ met een hele nieuwe intro komen voorbij. Het publiek zingt luid en enthousiast alle hits uit volle borst mee. Een bassolo van Rinus volgen plus de vrijwel standaard bij Earring-shows horende drumsolo met veel show en geluidstrucjes. Is wel ok, maar echt bekoren als drummer kan Cesar mij nog steeds niet. Hij drumt strak en functioneel maar is in mijn ogen (en oren) nooit een echte virtuoos geweest, maar dat is ook helemaal niet erg. Na 3 nummers heb ik het concert afgeluisterd en bekeken vanuit een positie achter in de tent. Dichterbij komen met mijn fotobagage was onmogelijk. Heb er zeer van genoten. Wat is die Barry nog goed bij stem en wat een energie en bevlogenheid toont deze band nog! In de toegift komt saxofonist Bertus Borgers een mooie begeleiding en solo spelen waarna het concert na exact een uur spelen ten einde komt. Buiten tref ik Nicky weer en we besluiten na nog een ronde over het terrein te hebben gelopen om het voor gezien en gehoord te houden, het was een toffe dag waar alleen een iets hogere temperatuur nog wat aan had kunnen bijdragen.