Beth Hart and Joe Bonamassa – Don’t Explain [CD review]

Door: Giel van der Hoeven

Tante Betje en oom Joe hebben elkaar gevonden. In 2010 bezocht Beth Hart een concert van Joe Bonamassa in Los Angeles en in de backstage ontmoeting die daarop volgde was er gelijk al een klik. Met als gevolg een vocaal gastoptreden van Beth op Bonamassa’s album ‘Dust Bowl’ en het besluit begin 2011 om samen een compleet album op te nemen. Voorbode voor een actieve, vruchtbare en spannende muzikale relatie, zou je zeggen…

Actief zeker, Joe Bonamassa timmert de laatste jaren solo en met de band Black Country Communion flink aan de weg en pakt dit soort projecten tussendoor ook net zo makkelijk mee. En Beth Hart werkt zich al jaren een slag in de rondte om zich te bewijzen bij het grote publiek. Haar trouwe volgers zijn sinds het debuutalbum ‘Immortal’ (1996) allang overtuigd maar vooral in haar geboorteland Amerika wordt haar talent nog steeds zwaar ondergewaardeerd.

Vruchtbaar ook, want een prettige bijkomstigheid van de samenwerking met Joe Bonamassa zal voor Beth zijn dat juist die onderwaardering eindelijk te niet gedaan kan worden. Want het wonderkind Bonamassa wordt van kinds af aan wel liefdevol omarmd door zijn landgenoten. En wat krijg je als je één van de beste gitaristen en één van de beste zangeressen van het laatste decennium samen een plaat op laat nemen? Grote klasse! Want dat is doorgaans de som van klasse plus klasse. Zeker als je begeleidt wordt door topmuzikanten als Carmine Rojas (bas), Anton Fig (drums), Arlan Scheirbaum (keyboards) en Blondie Chaplin (gitaar). En als je de befaamde rockproducer Kevin Shirley (Aerosmith, Rush, Led Zeppelin, Black Crowes, Dream Theater, Journey) inhuurt is een topsound ook gegarandeerd.

Spannend dus? Wat mij betreft niet genoeg. Want wat je ook krijgt bij de aankondiging van zo’n samenwerking zijn hooggespannen verwachtingen. En die worden toch onvoldoende ingelost. Om te beginnen vind ik het jammer dat het duo Joe & Beth uitsluitend voor covertracks hebben gekozen. Verder hoor ik een perfect gladjes geproduceerde plaat waarmee je thuis kan komen. Over de invulling van de songs niets dan lof, Beth Hart zingt alle tien de nummers alsof ze speciaal voor haar zijn geschreven en Joe musiceert en soleert er lustig op los, zoals we hem kennen. ‘Don’t Explain’ [Provogue Records] is daardoor een gepolijste diamant geworden. Dus eentje zonder ruwe randjes, dat vind ik jammer. Ik had meer gehoopt op originele eigen composities, het slepende (live) gitaargeluid van Joe (en geen violen alsjeblieft), een wat rauwere live in de studio sound, de heftige emotionele (piano)uitbarstingen die we van Beth Hart kennen. En, niet te vergeten, op z’n minst één duet tussen New York Dude Joe en L.A. Vamp Beth. Maar er is voor een andere aanpak gekozen.

Het album opent met de klassieker ‘Sinner’s Prayer’ van Ray Charles en BB King. Onmiskenbaar Joe Bonamassa op de slide gitaar met een repeterende riff, en ook Beth Hart is gelijk dwingend aanwezig in dit zondaars gebed met haar zwoele blues stem. Twee personen veroordeeld tot elkaar en tot het verlangen om een muzikale ‘vernieuwende’ relatie met elkaar aan te gaan. De liedjes van Tom Waits zijn al heel vaak gecoverd. Soms subliem (Bruce Springsteen, Nick Cave) en vaak matig (Rod Stewart, Met Loaf). De cover ‘Chocolate Jesus’ door Joe & Beth is ook subliem. Zoals ‘Jersey Girl’ destijds speciaal voor The Boss leek te zijn gecomponeerd door Waits, zo lijkt ‘Chocolate Jesus’ op het lijf geschreven van Beth Hart.

[vertrouwde tante en oom]

Beth die ook een enorme liefhebster is van vroegere jazz zangeressen (Ella Fitzgerald, Billie Holiday) koos voor haar jazzy bijdrage op deze CD voor een compositie van de jonge componiste Melody Gardot: ‘Your Heart Is As Black As Night’. De levensloop van Gardot is indrukwekkend, deze compositie minder. De ijzingwekkend intense vocalen van Hart zijn een pluspunt, de violen een min. Ik krijg bij diepmelancholisch bedoelde strijkers meestal koude rillingen zonder kippenvel. En dat geldt dus ook voor de titeltrack ‘Don’t Explain’ (Billie Holiday). De soulsong ‘For My Friend’ (Bill Withers) daaintegen krijgt een Led Zeppelin-achtige aanpak, vol pakkende hooks en een krachtig refrein. Zo horen we de twee graag: Bonamassa met indrukwekkend gitaarwerk en Hart met veel vibrato in haar stem.

Vervolgens twee songs die we kennen van de Amerikaanse blues-, R&B- en gospelzangeres Etta James ‘I’d Rather Go Blind’ en ‘Something’s Got A Hold On Me’. Beth Hart blijkt een grote fan van haar te zijn en het moet gezegd, ze interpreteert de klassiekers van ‘Miss Peaches’ origineel en met verve. Met namen de laatst genoemde song laat zich bij uitstek lenen voor een zinderend duet maar wordt nu op de achtergrond vocaal ingevuld door anonieme gospeldames. Ook uit adoratie voor de componist, de Amerikaanse dichter en muzikant Gil Scott-Heron, werd de song ‘I’ll Take Care Of You’ opgenomen. Prachtig gitaarwerk door Joe en adembenemende vocalen van Beth en weer die strijkers. En opeens verlang ik weer naar het intense pianogeluid van Beth, zou het zeker goed gedaan hebben in dit nummer.

‘Well, Well’ is een nummer van Delaney en Bonnie Bramlett. Wie kent ze niet? Het echtpaar heeft in de jaren zestig en zeventig een rock & soul revue gehad die veel invloed schijnt te hebben gehad op grootheden als Eric Clapton, The Allman Brothers en Leon Russell. Een ontzettend fijne organische mix van blue-eyed soul, gospel en country. ‘Ain’t No Way’ van The Queen of Soul Aretha Franklin is als original een prachtige ballade met soulvolle vocalen, een nuttige blazers sectie en piano begeleiding. In de Hart/Bonamassa versie ook deze ingrediënten met dien verstande dat de blazers zijn vervangen door wederom (die drommelse) strijkers en de piano slechts een bescheiden rol speelt. Wel weer adembenemende vocalen door Beth Hart. Als de serieuze Amerikaanse muziekliefhebbers haar nu nog over het hoofd zien weet ik het niet meer!

Ik kan me voorstellen dat sommige Joe Bonamassa fans niet naar de winkel rennen om dit album te kopen. En ik begrijp dat de over het algemeen zeer fanatieke Beth Hart fans ‘Don’t Explain’ niet veel beter zullen vinden dan haar laatste album ‘My California’. Maar ‘Don’t Explain’ is absoluut een plaat voor liefhebbers die houden van klassieke soul- en bluesmuziek met een snuifje gospel en jazz. Want het voelt zo vertrouwd als je tante en je oom uit Laren, ze horen erbij en je kent ze al jaren.

Tracklisting Don’t Explain
01. Sinner’s Prayer (Ray Charles w/ B.B. King)
02. Chocolate Jesus (Tom Waits)
03. Your Heart Is As Black As Night (Melody Gardot)
04. For My Friend (Bill Withers)
05. Don’t Explain (Billie Holiday)
06. I’d Rather Go Blind (Etta James)
07. Something’s Got A Hold On Me (Etta James)
08. I’ll Take Care Of You (Gil Scott-Heron)
09. Well, Well (Delaney & Bonnie)
10. Ain’t No Way (Aretha Franklin)

hartandbonamassa.com