Parkpop: Een groot feest in Zuiderpark

tekst door Arjan Vermeer, foto’s door Ramonda en Arjan Vermeer

De bewolking blijft dreigend hangen als we richting het haagse Zuiderpark togen. Maar wij vertrouwen volledig op de weersvoorspeling van de KNMI, dit in tegensteling tot een aantal VVD-ers. En gelukkig maar, want eenmaal voor het podium kunnen we al genieten van de eerste zonnestralen. Samen met die eerste zonnestralen stromen massaal de bezoekers het park binnen. Naar later blijkt, in totaal zo’n 275.000. En die maken er een waar feestje van. Gewoon genieten van de muziek op het gras, of fanatiek meeswingen vooraan bij een van de twee podia, of met het hele gezin op een kleedje picknicken tussen al die andere zon- en muziekliefhebbers.

Het muziekfestijn is door de crises noodgedwongen ingeperkt tot twee podia: de voor intimi bekende Jupiler en Steadion Stage. De X-stage moest helaas afvallen. Maar daar was bij het publiek -qua enthousiasme- niets van te merken. Voor ons als verslaggevers wel. Het scheelt zeker 100 meter minder rennen tussen de verschillende podia.

We beginnen bij de engelse Crookes op het Jupiler stage. Ze waren al eerder dit jaar in Het Paard actief. Een soort van boy-rockband. Veel jongedames aan de hekken die luisteren naar catchy liedjes. Al snel verscuiven wij naar de meer ruigere haagse herrie van The Deaf. Deze offspring van Di-Rect’s Spike doet het vanaf het begin erg goed. Energie spat van het podium af. Het publiek neemt het moeiteloos over. Ook de oudere hagenezen smelten weg voor deze band als “You’re The Victor” van Q65 wordt gespeeld. Fantastisch optreden. Hoopvol schakelen we door naar Graffiti6. Maar waar The Deaf moeiteloos de klik met het festivalpubliek maakt, wil Graffiti6 maar niet overkomen. Alhoewel er muzikaal gezien niets mis is met dit product van Jamie Scott, wil het gewoon niet boeien. Dan maar weer teruggehold naar de wheelchair blues van Staf Benda Bilili. En ondanks het feit dat deze -voorheen- dakloze straatmuzikanten gebonden zijn door hun lichamelijke beperkingen weten ze een rythme te produceren die zowel het publiek als henzelf in vervoering brengt. Heerlijk!

Go Back To The Zoo behoort inmiddels tot de gevestigde festival-orde. Ze spelen Nederland letterlijk plat. Vakkundig en met plezier bespelen de heren op natuurlijke wijze de festivalgangers in het Zuiderpark. Maar we willen wel eens zo langzamerhand een nieuwe CD horen. Hoe catchy hun huidige repertoire ook is, we willen wel weer eens verrast worden. Neemt niet weg dat Go Back To The Zoo, samen met Di-Rect en The Deaf, zo’n beetje de beste act van het festival was.

Na een korte pauze swingen we door bij Mojo Morgan. Echter, hij weet niet echt het publiek mee te krijgen. Soms worden er meezingnummers gestart die hij ook gewoon weer afbreekt als er onvoldoende response is. Jammer. Di-Rect daarentegen zet een spetterende rockshow neer. Met hun nieuwe zanger Marcel Veenendaal speelt deze band natuurlijk een thuiswedstrijd. Haagse rock in volle glorie. Ook de Memphis Maniacs zetten een festival-waardige show neer. Mash-up muziek wordt dit genoemd. Beats van oude hits vermengen met andere hits. Leuk, maf, gek en ook nog’s muzikaal in orde. Prima afsluiter op de Jupiler Stage. Jamie Cullum was voor ons toch nog een verrassing . Als je als pop/jazz-pianist 275.000 festivalgangers in beweging krijgt ben je gewoon een topartiest. De parkpoppers gaan dit jaar dan ook weer uitermate tevreden naar huis. Tot Parkpop 2012 !!