tekst en foto’s door Berbera van den Hoek
Op de de aankondiging staat ‘An accoustic evening with Patti Smith and her band‘. Dat belooft heel wat, vooral toen ik zag dat het optreden in De Du
if geprogrammeerd stond. De Duif is een kerk in Amsterdam waar de laatste tijd ook concerten worden georganiseerd. Een intieme setting voor een uniek concert.
Zodra je binnenkomt valt op hoe stijlvol en mooi de kerk is en wat een cadeautje om daar de ‘godmother of punk’ te kunnen zien. Op het podium achter in de kerk voor de preekstoel staan een aantal akoestische gitaren, een drumstel en een piano. Het publiek reageert in eerste instantie wat onwennig en verbaasd op de klapstoelen. ‘Een zitconcert?‘ Patti Smith komt rond half negen het podium op, uiteraard gekleed in spijkerbroek, laarzen, wit t-shirt en zwart colbert. Ze is ontspannen en geniet zichtbaar van de hele avond.
Na ‘Grateful’ en ‘My Blakean Year’, van een van haar recentere albums begint het kippenvel langzaam op te komen bij ‘Redondo Beach’ en ‘Ghost Dance’. Ze vertelt dat ze de volgende song niet vaak live speelt. Ze heeft het geschreven met haar man Fred ‘Sonic’ Smith voor hun goede vrienden Samuel J. Wagstaff en R
obert Maplethorpe toen ze ernstig ziek waren en uiteindelijk de strijd tegen AIDS hebben verloren. Daarna bood het haar zelf troost toen haar man en haar broer Tod heel kort na elkaar zijn overleden. ‘Paths that Crossed’ is nu voor iedereen die een geliefde heeft verloren. Tijdens de indrukwekkende uitvoering voel je de emoties in de zaal opkomen.
Er is vanavond ook ruimte voor het wat stevigere oudere werk. Dat blijkt wel als tijdens ‘Aint’t it Strange’ de 64-jarige zangeres helemaal losgaat en probeert het publiek te overtuigen mee te dansen. Dat lukt niet helemaal maar tegen het einde van de avond komt dat helemaal goed. Een van de oudgedi
enden in de band, Lenny Kaye, krijgt daarna ruimte om te improviseren met ‘Pushing too Hard’. Patti geniet en danst in het gangpad en deelt met glimlach een enkele handtekening uit.
Ze gaat weer even terug het podium op en tijdens ‘Dancing Barefoot’ gaat ze het andere gangpad in. Het publiek houdt zich toch in en gaat tijdens weliswaar wat ongemakkelijk bij ‘Dancing Barefoot en haar bekendste song ‘Because the Night’ nog niet massaal staan. Dat verandert als ‘Beneath the Southern Cross’ eindigt in spetterend gitaargeweld en een staande ovatie van het publiek. Eindelijk staat iedereen en blijft staan, danst en zingt mee met ‘People have the Power’. Een tekst, geschreven in 1988 maar die nog steeds pijnlijk actueel is. Patti eindigt de set met: ‘Amsterdam, don’t forget. Use your voice’.
Het publiek is nu echt losgekomen uit de stoelen en zingt en danst mee als ze als toegift ‘A perfect Day’ een Lou Reed cover inzet. Dit wordt gevolgd door een lange rauwe uitvoering van ‘Gloria’. Helaas is er dan echt voor de 500 getuigen van een legendarisch concert in De Duif een einde gekomen aan een perfecte avond.
