een recensie van Giel van der Hoeven; foto’s van Carin Willemsen en Arjan Vermeer.
Op de ochtend van de tweede dag van het Highlands Festival in een Amersfoorts hotel in mei bekeek muziekvriend en fotograaf Arjan op zijn laptop de nieuw geschoten plaatjes van de dag ervoor. Op de achtergrond klonk muziek, aanstekelijke muziek! “Wat is dit?” vroeg ik hem verbaasd. “Oh da’s de nieuwe King MO CD die zo meteen ten doop gehouden wordt”, was zijn antwoord. “Wow man, dat klinkt écht lekker!” Toen had ik alleen nog maar de eerste twee tracks ‘Everyday You’re Running’ en ‘I Was Wrong’ gehoord (de 18 seconden durende proloog ‘Japanese Analog’ laat ik even buiten beschouwing). Of het door de festivalsfeer kwam waar we midden in zaten weet ik niet, maar deze anders klinkende frisse stijl van King Mo sprak me direct aan. Pakkende deunen met toch een rauw blues geluid, bijtende gitaar riffs, prachtige overdubs, een fijn jengelende Hammondorgel en het onmiskenbare stemgeluid (dat ik natuurlijk gelijk had moeten herkennen) van Phil Bee. Eigenlijk maar in één term samen te vatten: Groovy! Met de hoofdletter G. Dat was nog eens lekker wakker worden zo. Het vijftal had van tevoren wel aangekondigd dat deze 4e CD anders zou worden dan hun voorgaande albums ‘Live at la Bonbonnière’, ‘Sweet Devil’ en ‘Live in Holland’. Maar eerlijkheidshalve had ik wel slow blues en ballads in de trend van de titelsong ‘King Of The Town’ verwacht, maar het dagelijks frivole geluid van de eerste up- en mid-tempo tracks niet bepaald. Ik zat ernaast, een song als ‘I Was Wrong’ grijpt je bij de strot en laat je niet meer los. In dit opzicht is de funksong met heerlijk basloopje: ‘I’m A Ram’ (Green/Hodges) ook een logische cover, net zoals de keuze voor ‘Coming Home’, een dansbare bluesrocker in de beste King MO traditie met swingend pianospel van Colly Franssen. ‘200 Miles’ is een eigen compositie en nu al één van de beste bluesballads van Hollandse bodem in zijn soort, durf ik te beweren. Deze road ballad ademt de sfeer van pak ‘em beet Flavium’s ‘Nightlife’ (en dát is dan nog een cover). Terecht dus dat deze zalige track ook nog een instrumentale reprise krijgt als Slight Return op ‘King Of The Town’ met gitarist Sjors Nederlof in een glansrol. ‘The Shape You’re In’ is er weer eentje die uit het Texas cederhout is gesneden, met duidelijke Stevie Ray Vaughan invloeden. Altijd goed zeker als Sjors dat doet. De laatste track zit vol verrassingen. ‘Take Me As I Am’ krijgt een Aziatisch gesploken inleiding van Koning MO zelf, who ever he may be? (ik vermoed het 6e bandlid King André 
), ritmisch gevolgd door de drum grooves van Henk Punter, het ronkende basgitaargeluid door Roelof Klijn en Colly’s duistere Hammond B3 orgelgeluid. Sjors doet er met vervormde gitaarklanken vol echo’s nog een schepje bovenop. En Phil Bee zingt melancholisch en smekend, soulfull en vol overgave. Je dacht vooraf naar een track van ruim 10 minuten te gaan luisteren, maar na een minuut of zes eindigt het slotnummer weer net zo mysterieus als dat het begon: met het krassende geluid van een diamantnaald op een schijf vinyl. De quasi Duitse repetitiehok humor die dan nog rest, had wat mij betreft achterwege gelaten mogen worden. Maar met de slotuitspraak “dit is ghewoon helemaal gheil, het nieuwste van het nieuwste!” heeft Phil eigenlijk gewoon gelijk. Een nieuwe lente, een nieuw geluid: the King is back in town!
Track Listing:
01. Japanese Analog (0:18)
02. Everyday You’re Running (3:22)
03. I Was Wrong (4:31)
04. 200 Miles (7:22)
05. I’m a Ram (3:31)
06. King of the Town (5:41)
07. Coming Home (4:06)
08. The Shape You’re In (4:15)
09. 200 Miles, Slight Return (4:01)
10. Take Me As I Am (10:14)
De CD kun je bij continental records bestellen
