gezien & gehoord in: De Cultuurschuur te Monster
band: Whiskey River
datum: donderdag 19 mei 2011
review door: Giel van der Hoeven
foto’s door: © 2011 – R. Mauritz en H.Verlind
“Whiskey river, don’t run dry” zong de Texaanse country singer Johnny Bush ooit met zijn karakteristieke stem. Willie Nelson deed dat later nog eens dunnetjes over. In 2003 maakten de Welshmen Aidan & Martin een pelgrimstocht naar de muzikale swamps van Louisiana. Aan de rand van het Atchafalaya Swamp kwamen ze in een danszaaltje terecht: ‘Whiskey River Landing’ genaamd. Kort daarop – terug in Wales – werd de band ‘Whiskey River’ opgericht bestaande uit muzikanten met een uitgebreid instrumentarium zoals: een typische Louisiana cajun-accordeon, viool, mondharmonica, gitaar, basgitaar, wasbord, fluit, triangel en drums. Met een achteloze Keltische meerstemmigheid wordt vrolijk stemmende cajun accordeonmuziek gemaakt. Maar ook een aanstekelijke mix van zydeco, folk, roots en blues. Een jaar geleden stond Whiskey River voor het eerst in de Cultuurschuur, en dat werd een onvergetelijk feest met meezingende en dansende gasten. Op 19 mei maakte het illustere gezelschap na hun oversteek uit Groot-Brittannië wederom een tussenstop in het Westland. Op initiatief van vriend en collega “Monseigneur Hank the Cat”, zoals the Whiskey River Boys hem noemen, mochten ze voor de tweede keer de glazen gevels van het kastheater laten trillen. Bluesaccordeonist Henk de Kat, van de Delftse zydecoband Les Chats Cadiens, speelde zelf ook mee als gastmuzikant. Zo ook na de pauze de Haagse senior Wil ‘Steel’ die op zijn lapsteelguitar ooit furore maakte met de Kilema Hawaiians. Met ‘C’est La Vie’ van Chuck Berry opende het zestal
een optreden dat afgewisseld zou worden met veelzijdig repertoire waaronder verrassende coversongs. ‘That’s All Right’ (Arthur Crudup/Elvis Presley), Born on the Bayou (C.C.R.), ‘There’s a Riot Goin’ On’ (Sly & the Family Stone) en ‘Love Potion No. 9’ (Leiber & Stoller) zijn nou niet bepaald liederen die je in een cajun- of zydeco uitvoering zou verwachten. Dit in tegenstelling tot de swingende Mardi Gras song ‘Iko Iko’ (bekend van o.a. the Dixie Cups) of een Bluegrass song zoals ‘Diggy Liggy Lo’ (J.D. Miller). Welkom in de veelzijdige wereld van Whiskey River! Net zoals de gedistilleerde drank is ook deze smaakvolle muziekgroep doordrenkt van romantiek en omgeven met mystiek en altijd een prettige afdronk. Weg zwijmelen met ‘Black Girl (In The Pines)’ of jezelf dronken dansen op ‘Dance All Night’, het kan allemaal. De traditionele cowboysong ‘Ghost Riders In The Sky’ nodigde uit tot meezingen en kreeg “Yeehaaw!” yells als response. En de Jimi Hendrix compositie ‘Voodoo Chile’ of de Dire Straits kraker ‘Walk Of Life’ zijn het levende bewijs dat door Whiskey River zelfs ogenschijnlijk onaantastbare rockklassiekers gewoon in een zydeco- of cajun-jasje kunnen worden gestoken, en nog als gegoten zitten ook! “Bedrink je..”, zou dichter Johnny van Doorn zeggen “..bedrink je voortdurend! Aan wijn, aan poëzie of aan deugdzaamheid, dat moet je zelf weten!” Ik zou eraan toe willen voegen: bedrink je aan een muzikale Rivier van Whiskey! Alleen vandaag en morgen nog te zien in Café De Klok te Delft en op het Cajun & Zydeco Festival in Raamsdonksveer. En hopelijk gauw nog maar weer een keer in “the wonderful Culture Shack” in de nabije toekomst.
Foto’s van Han Verlind:
