2 april 2011, “Bleuzy’s” Goothstock Bluesfestival, Sporthal de Fakkel, Ridderkerk.
verslag en foto’s: Arjan Vermeer
Voor de tweede keer vond op 2 april jl het fameuze “Bleuzy’s” Bluesfestival plaats in de Sporthal De Fakkel in Ridderkerk. En daarmee zijn definitief de nostalgische gevoelens aan de voorgaande edities in het oude schoolgebouw verdwenen. Halverwege het optreden van de energieke ‘Lighting’ Guy Verlinde en zijn ‘Mighty Gators’ loop ik de al behoorlijk gevulde zaal van de sporthal binnen. En de sfeer zit er al behoorlijk in. Er wordt behoorlijk meegeswingd en -gezongen met het inmiddels bekende repertoire van deze heerlijke band tot en met de klassieke afsluiter “Bon Ton Roulez”. Organisator Nico Bravenboer loopt dan al tevreden rond, druk handjes schuddend.Maar ook was er nadrukkelijk aandacht voor de -vorig jaar- overleden Hans Munter door een prominente foto op beide podia.
Het was niet Lightning Guy die de bluesfakkel aanstak in de sporthal. Die eer viel te beurt aan Black Top. Maar door mijn late aankomst kan ik hierover alleen maar uit tweede -doch betrouwbare- hand vertellen dat de heren van Black Top de fakkel snel en hevig deed ontvlammen. Een mooi optreden dus.
Bas Paardekooper had ik de woensdagavond hiervoor al samen met Ian Siegal in de Boerderij mogen aanschouwen. Maar het was absoluut geen straf om Paardekooper en zijn Blew Crue voor een tweede maal te mogen beluisteren. Gepassioneerd, geconcentreerd en retestrak zet Bas een hele mooie set neer. Stevig gitaargeweld laat hij gepaard gaan met een steeds voller wordende stem.
Alhoewel behorend tot de klassieke bluesiconen van Nederland speelt Ted Oberg nog steeds de sterren van de hemel, daarbij veel ruimte latend voor Mick Hup, zijn gitaarbuddy. Voor mij was het de eerste keer dat ik Liane Hoogeveen mocht aanhoren. Ze heeft een schitterende stem, maar overheerst de band niet. Daarmee past ze perfect in deze ‘no-nonsense’ bluesband.
Ook voor de tweede maal deze week komt voor mij de Ian Siegal Band voorbij. Vanaf een optreden eind 2008 in De Boerderij ben ik onder de indruk van deze rasartiest. Dit keer met Evan Jenkins op drums, maar met vaste bassist Andy Graham. Met zijn drieen staan ze garant voor een stevig en divers optreden. Ongepolijst, als een ruwe diamant die maar niet geslepen wil worden. Puur natuur. Niet alleen spelen de heren blues maar zijn de songs doordrenkt met soul, funk, rock ‘n roll en zelf singer-songwriter Warren Zevon komt langs. De heren waren zaterdagavond goed op dreef. Het enige verschil tussen een festival optreden en een theaterconcert is dat Siegal pas na de toegift echt los komt, die meestal dan ook zeker nog drie kwartier duurt. Maar dat maakte Ian weer goed met zijn bijdrage aan het eind van het optreden van Johnny Mastro.
Maar eerst zet Bert nog even Nico in het zonnetje, die ons vraagt of we volgend allemaal weer komen. En ….. je raadt het al… dit werd uit volle borst bevestigd door de -nog steeds- volle sporthal.
Johnny Mastro & The Mammas Boys nemen er aanvankelijk de tijd voor. Het voltallige publiek stond al hongerig aan het podium gekluisterd tijdens een korte soundcheck, maar daarna wandelen de mannen nog rustig terug naar de kleedkamer, “for a couple of minutes”, Bert Reinders met vragende blik achter latend.
Maar als het optreden eenmaal begonnen is, is het net alsof er een stoomtrein is vertrokken die niet meer te stoppen is. Mondharmonica met passie. Slidegitaar van ‘Smokehouse’ wiens baard maar geen ZZ Top achtig formaat wil krijgen. Vette bluesrock a la Red Devils. Een mooi afsluiter van een stevig bluesfestival.
