Door Arjan Vermeer
Als je de credits van de nieuwe cd van Buddy Guy, “Living Proof”, bestudeert valt je meteen op dat de meeste nummers zijn geschreven door de songwriter-kanonnen Tom Hambridge en Gary Nicholson. Buddy heeft ‘slechts’ aandeel in vijf van de twaalf songs. Daarnaast heeft Tom Hambridge de cd ook nog eens geproduceerd en speelt hij drums op alle nummers. Je vraagt je dan gelijk af, is dit eigenlijk wel een Buddy Guy CD?’.
Dat antwoord krijg je gelijk al in het eerste nummer “74 Years Young” waar Buddy akoestisch, bijna timide, begint. Maar na anderhalve minuut barst hij los met een gitaarsolo die geen songwriter kan verzinnen. Dit is Buddy Guy zoals hij ook live speelt. En dat hoor je ook aan zijn vocale prestaties: de intonaties, de kracht, de subtiliteit zijn precies dezelfde die hij ook ‘on stage’ ten gehore brengt en waarmee hij zijn publiek tot groot enthousiasme brengt, danwel muisstil krijgt.
“Living Proof” laat muzikaal zien en horen waar Buddy Guy toe in staat is. Maar is tegelijkertijd een document waarin Buddy zijn levensverhaal vertelt, en waarin hij zijn -wellicht ongewilde- status van “elder” in de blueswereld overpeinst. Want -naast B.B.King- is hij nog een van de weinige bluesmannen van statuur, een grootheid, die hedentendage nog muzikaal actief is.
Naast het openingsnummer, “74 Years Young”, gaat Guy door op het thema van de cd met “Thank Me Someday”. Daarin vertelt hij hoe hij zijn ouders altijd heeft voorgehouden dat het wel goed zou komen met die herriemakende “two-string” gitarist. En dat zelfde vertelt hij zijn kleinkinderen, dat ze maar lekker muziek moeten maken, zonder over de buren na te denken: ‘You’ll thank me someday’. Na het lekkere funky “On The Road” gaan we weer op het thema door met “Stay around a little longer”. Deze heerlijke bluesballad die Buddy Guy samen met zijn vriend en voorbeeld B.B.King zingt en speelt. Daarin is opmerkelijk hoe goed Buddy met de stijl van B.B. kan meedoen. Beide bluesgrootmeesters willen nog wel een tijdje doorgaan met ‘the life they live’.
Ook hun onderlinge waardering steken ze niet onder stoelen of banken hier: ‘If I’ll be pushing up daisies, you’ll still my Buddy!’ Ook “Living Proof” kun je meer zien als een blues-spiritual waar Buddy vertelt over de rol die God in de moeilijke periodes van zijn leven heeft gespeeld. De biografische en spirituele kant van deze CD sluiten we af met het mooie gedragen “Everybody’s Gotta Go”. Weer een bluesspiritual, dit keer over het feit dat we allemaal een keer het eindige voor het eeuwige moeten ruilen. Daarin herrinnert Buddy aan zijn twee jaar geleden overleden jongere broer: ‘The day my brother died I thought about a song, my mamma used to sing before she passed on’.
Maar, Buddy heeft toch ook nog ruimte vrijgehouden voor ouderwetse bluesthema’s, gedompeld in funky grooves (“On the road”), stevige blues-rock (“Skanky”), rock’n roll (“Too Soon”) of gewone blues.
Met Carlos Santana zet hij de toon met “Where the blues begins” waarin de tragiek van het (liefdes-)leven wordt geschetst. De resterende bluessongs gaan door op het thema van de liefdesrelaties met een vrouw. En dat varieert van een eenvoudige liefdesafwijzing in “My Key Don’t Fit” (‘I got a funny funny feeling, you don;t want me anymore’), tot aan meer uit de hand gelopen relaties zoals in “Guess What” (‘I smell a rat because it stinks all over you’), “Let the doorknob hit ya” (‘You’re always bitching about something I didn’t get ya’). Enige humor kan Buddy Guy ook niet ontzegd worden als hij vertelt over een vrouw die hij absoluut niet ziet zitten in “Too Soon”: ‘If I was horny as a billy goat, I’d still say, ‘Woman get yo ass out the door!’.
De afsluiter van deze CD is “Skanky”, waar Buddy zich lekker instrumentaal laat gaan. Voor Buddy Guy liefhebbers een nummer om van te kwijlen.
Ondanks of dankzij de bijdragen van Tom Hanbridge, Gary Nicholson en ook Richard Fleming is dit een Buddy Guy cd zoals een Buddy Guy cd moet zijn: scherp en hard, maar ook subtiel en zelfs gevoelig, waar nodig. Een ‘must’ om te hebben voor elke bluesliefhebber. Voor diegenen die nooit verder zijn gekomen dan Jimmy Hendrix is deze cd ook een aanrader. Doe je ogen dicht als je luistert en je hoort waar Hendrix zijn inspiratie vandaan had. En dat anno 2010 !!!
Met zijn 74 jaar is Buddy nog steeds ‘alive and kicking’, en daar is zijn nieuwste cd Living Proof, het levend bewijs van.
