Lawaaipapegaai onder een volle maan; review door Giel
Op 24 september verschijnt Le Noise, het nieuwe album van Neil Young. Het soloalbum werd geproduceerd door Daniel Lanois. Verwacht echter geen akoestische aangelegenheid, Young pakt met regelmaat ook zijn witte Gretsch om loos te gaan. Samen met de loops en effecten van Lanois levert het een verrassende en erg goede plaat op. In een interview met Greg Kot van de Chicago Tribune zei Neil o.a. over het gitaar spelen op het album ‘Le Noise’ : ‘It sounded like God’.
Eindelijk heeft Neil Young dan een plaat gemaakt met producer/songwriter Daniel Lanois, bekend van zijn werk met o.a. U2, Bob Dylan, Peter Gabriel, Brian Eno, Emmylou Harris, Willie Nelson, The Neville Brothers en vele andere. Tijdens Neil Young’s Bridge School Benefit Concerts en zijn performances op de Farm Aid Festivals hadden beide al wel live samengewerkt, de klik was er dus al. Vandaar dat Lanois toen de tijd er rijp voor was niet schroomde om Young bij hem thuis in Los Angeles in de buurt van Silverlake uit te nodigen om deze acht tracks op te nemen en wat uiteindelijk Young’s 34e solo studioalbum zou worden.
Zijn bagage bestond uit niet meer dan een paar akoestische- en elektrische gitaren en ook de begeleidingsband mocht (op verzoek van Young zelf) thuis blijven. En het lijkt erop dat hij die band – na het overlijden afgelopen jaar van zijn rechterhand en vriend voor ruim 40 jaar, de steel gitarist Ben Keith – even laat voor wat het is, om zo zijn emoties in zijn eentje te kunnen verwerken. Want een loner zal deze bijna-pensionado altijd wel blijven. In een interview zei Neil Young hier onlangs over: “I don’t see myself playing those songs with a band in the future. I can play them by myself, but I can’t play them with a band. I just don’t think I could handle it. I don’t know anybody who can do what he did. It closes a door on a period of my life, and it also opens up a giant space for me to be creative in the future.”
Alle songs zijn dus opgenomen met uitsluitend zang en gitaar, zes elektrische en twee akoestische tracks (Love and War en Peaceful Vally Boulevard). De typische Lanois-behandeling (effecten, geluidsmotieven, vocale loops) die de producer de rauwe songs erna heeft meegegeven, zorgen voor een afwisselende warme en kille sfeer waarin Neil’s weemoedig klinkende witte hollow-body Gretsch gitaar weer door merg en been snijdt. Over het eindresultaat zei Lanois: “gewoon een man op een kruk en ikzelf klaarde een mooie klus met deze opnamen”.
Neil Young is een experimentele kunstenaar die om zich aan de vergrijzing te onttrekken voortdurend op zoek is naar nieuwe uitprobeersels die eigenlijk botsen met zijn eigen fundamentele kromgetrokken folk sound, doch zonder die eigen sound onrecht aan te doen. Zijn eigengereidheid houdt hem scherp. En de toestand in de wereld uiteraard! Huis en haard (Sign of Love), de boze buitenwereld (Angry World), politieke vraagstukken (Rumblin’) en het ecologische lot van onze aarde zijn al jaren lang zijn ‘favoriete’ thema’s. Met dien verstande dat de angry young man van weleer tegenwoordig wel meer beschouwend te werk gaat.
Hoe rauw er tijdens deze thuis-sessie ook is opgenomen en hoe het geluid op bepaalde tracks naderhand door Lanois is ver-lawaaid tot folk-metal, de songs blijven toch stuk voor stuk breekbaar. Dit door de combinatie van Young’s altijd herkenbare iele stemgeluid, zijn gevoelige composities en zijn wereldbeschouwende lyrics. De plaat klink op het eerste gehoor zoals de titel aanduidt ‘Le Noise’ (het lawaai) maar ook net zo eenvoudig als de gebruikte woordspeling (Le Noise > Lanois): zó voor de hand liggend! Maar je moet er maar weer opkomen! Alle opnamesessies in Huize Lawaaipapegaai hadden plaats onder een volle maan “omdat Neil zei dat hij juist ’s-nachts onder een volle maan goed werk aflevert”, volgens Lanois en “It sounded like God” voegde Neil daar zelf nog aan toe.
Track-listing:
Walk With Me
Sign of Love
Rescue Me
Love And War
Angry World
Hitchhiker
Peaceful Valley Blvd.
Rumblin’
