In 2004 werd ik aangenaam verrast door de debuut CD ‘Trouble’ van de Amerikaanse singer-songwriter Ray LaMontagne (spreek uit: Reej LaMonteen). De voormalige fabrieksarbeider die aanvankelijk geïnspireerd werd door Stephen Stills leverde toen middels tien fantastische nummers gezongen met een schuurpapieren stem een puik stukje werk af. Daarna verschenen nog ‘Till The Sun Turns Black’ (2006) en ‘Gossip In The Grain’ (2008) die van een zelfde origineel gehalte en niveau waren. Toegegeven je moet een beetje een dromer zijn of in elk geval in een melancholieke bui verkeren om de klanken van LaMontagne je trommelvliezen te laten masseren. Liedjes die voor de één als bloedstollend mooi worden aangeduid en door de ander (mijn vrouw) als zeikmuziek wordt betiteld.
Consequentheid kunnen we de 37-jarige singer-songwriter in ieder geval niet ontzeggen, hij levert tot op heden trouw om de 2 jaar een studio album af waarop hij blijft ontroeren (of zeiken dus). ‘God Willin’ & The Creek Don’t Rise’ is zijn vierde studioalbum maar werd weliswaar ‘live’ met de band The Pariah Dogs in vijf dagen tijd opgenomen in de homestudio van zijn eigen woning in het bos in West Massachusetts. Bovendien produceerde Ray LaMontagne het album zelf. Het berustende landelijke geluid klinkt dan ook in alle tracks door. Ray LaMontagne and the Pariah Dogs klinken hecht en loepzuiver en doen aan de Canadees-Amerikaanse rock band The Band denken. De ervaren mede-muzikanten dragen bekwaam bij met country- en blues-getinte instrumenten zoals bij gelegenheid de slide gitaar, drums met kwasten, mondharmonica, tamboerijn en soms een banjo. Geheel passend bij de voortkabbelende songs en Ray’s milde teksten over spijt en tevredenheid. Oké in de openingstrack ‘Repo Man’ horen we nog een up-tempo ritme sectie dat een swing-ritme speelt en een redelijk agressief klinkende elektrische gitaar maar hierin is Ray dan ook een beetje boos en zingt hij met verheven stem: “what makes you think I’m gonna take you back, and I can’t, I ain’t your Repo Man!”. In zijn jeugd maakte Ray al weinig vrienden, hij leidde met zijn moeder voornamelijk een zwervend bestaan door het oosten en midden van de Verenigde Staten. Dat verklaard wellicht dat hij bij onrust ineens de grotestads mentaliteit weer beu is en naar het platte land verlangt (’New York City’s Killing Me’). ‘Beg Steal Or Borrow’ is als de eerste single gebombardeerd maar zal met aangrenzende zekerheid de hitparades niet halen. Daarvoor zijn deze raspige ballads en lome melodieën teveel luisterliedjes. Het uiterst breekbare ‘This Love Is Over’ is zo’n voorbeeld dat het zowel bij de open haard als op een zwoel nacht terras goed zou doen, in intieme kringen welteverstaan. In ‘Like Rock & Roll And Radio’ klinkt weer de Ray LaMontagne die me op ‘Trouble’ zo aansprak; een beetje een stuntelige virtuoos met een gitaar en harmonica die weemoedig zingt over toen en nu en later. En het laatste nummer ‘Devil’s In The Jukebox’ zal zowaar de blues liefhebbers muzikaal en tekstueel gaan aanspreken. Ray LaMontagne is geen Bob Dylan of Neil Young maar hij treedt met dit album inmiddels wel langzamerhand in hun voetsporen. Oh ja, als je een download of aanschaf toch nog niet aandurft, het gehele album is te beluisteren op NPR music.
Track listing
01. Repo Man (6:08)
02. New York City’s Killing Me (4:13)
03. God Willin’ & The Creek Don’t Rise (3:10)
04. Beg Steal Or Borrow (4:32)
05. Are We Really Through (4:59)
06. This Love Is Over (3:30)
07. Old Before Your Time (4:04)
08. For The Summer (3:52)
09. Like Rock & Roll And Radio (6:05)
10. Devil’s In The Jukebox (3:59)
Personnel
Ray LaMontagne – vocals, guitar, harmonica
Jay Bellarose – drums
Jennifer Condos – bass
Patrick Warren – keysboards
Eric Heywood – guitar, banjo
Greg Leisz – steel guitar
