Zoek de sleutel
Deze lente staat bol van de cd-releases van bluesbands van Nederlandse bodem. En wat voor cd’s! Het gaat te ver om hier namen en titels te noemen (het is wat mij betreft onzinnig, onmogelijk en ook onwenselijk om dit te gaan vergelijken met cd’s van collega-bands), maar het nivo van de muzikale prestaties van onze landgenoten lijkt wel een boost te hebben gekregen afgelopen winter. Kortom het nivo stijgt.
En de Twelve Bar Blues Band zet deze zegereeks onverminderd voort met haar laatste cd: “Key To Your Heart”.
De band van Kees Dusink en Jan “JJ” Scherpenzeel onderscheid zich door de rauwe stem van JJ die soms doet denken aan Joe Cocker in zijn jonge(re) jaren, het loepzuivere harmonicaspel van JJ, een Toets Thielemans waardig (maar dan gelukkig meer blues gericht), en niet op de laatste plaats het gitaarspel van Kees Dusink die ook weer op deze CD laat horen dat ie precies weet wanneer en met welke dosering hij zijn snaren moet beroeren.
Maar laten we snel tot de kern van de zaak komen. “Key To Your Heart” is een -op zijn zachtst gezegd- schitterende blues-cd. En dat blijkt al gelijk uit het openingsnummer:
“Can You Hear me Howlin´” is een stevig bluesrock-achtig nummer met een vleugje Stones, een hint Led Zeppelin, kortom het zou zo uit de zeventiger jaren kunnen komen. Heerlijk slide werk van Kees Dusink. Je merkt hier ook dat een stevige rythme sectie de basis is voor een goeie cd. Randy Pears op rythme gitaar, Patrick Obist op Bass en Marcel Bakker op drums leveren een puik stukje werk af. Stevig en strak vanaf het begin tot het eind van de cd. Daarmee geven ze de heren Dusink en Scherpenzeel wel een heel mooi podium om te excelleren. Maar dat doen ze dan ook. Gelijk al na het openingsnummer trekken ze van leer met een gewoonweg prachtige vertolking van Peter Green’s “Love That Burns”. En als je weet dat Kees zijn solo “stiekem” is opgenomen terwijl de rest van de band de basistrack opnam. Ik kan mij helemaal voorstellen dat, toen ze dit terughoorden in de studio, de reactie moet zijn geweest van, ‘niets meer aan doen’.
Gelukkig komt er na deze slowblues een lekkere shuffle waarin Jan haar probeert over te halen om er nog ‘s over te praten en opnieuw te beginnen: “Let’s Talk About It”. Met dit nummer moet dat lukken.
De hoop is echter vervlogen in het tearjerkende “I’m Losing You”. JJ ziet het niet meer zitten. Ze heeft een ander en hij zit aan de whiskey. Ik zie JJ al zitten op zijn stoel in een donker hoekje, met een fles Four Roses Single Barrel naast hem. Hij pakt zijn mondharmonica en speelt een meeslepende solo. Heerlijk nummer.
JJ gaat hier nog even op door nadat ze hem heeft verlaten met “Talk Of The Town”. Hij houdt nog steeds van haar, maar dat laat ie aan de buitenwereld niet blijken: ‘They say I’m a joker, but that’s the face I make ‘m see’.
In -weer zo’n juweeltje- beschrijft JJ echter dat ie het opnieuw wil proberen met haar, hij smeekt haar te vertellen hoe hij haar hart kan veroveren: “I Can’t Find The Key To Your Heart”. Een smartlap van de eerste orde, maar ja dat is de Blues. En zeker als dat vergezeld gaat van een net zo gevoelige gitaarsolo van de heer Dusink. Wat wil je nog meer.
Tijd om maar s lekker uit ons dak te gaan met het lekkere r&b nummer “Saturday Night”. We vergeten gewoon alles even, het loonzakje keren we om en we nemen er nog een op. Veel plezier mannen.
Alhoewel gezongen door JJ is “Marian” een volledige bekentenis van Kees Dusink dat, alhoewel zijn leven verbonden is met de blues, “while music filled my life, you gave me so much more” hij daarom de rest van zijn leven met haar wil delen. Ook weer zo’n heerlijke tearjerker, met fantastisch subtiel gitaarwerk van zowel Randy als Kees.
“I Ain´t Born In Chicago” begint als een Muddy Waters-achtige blues en ook de titel doet iets vermoeden, maar JJ bezweert ons dat ie ‘toch echt is geboren en opgetogen in Amsterdam. Desondanks wilde hij al op zijn 12e jaar een echte Bluesman worden. Een mooi biografisch nummer waarin JJ zijn liefde voor de blues -en BB King- laat doorklinken.
En dan, …… ja dan komt het nummer waar ik al naar uit keek toen ik de tracklist zag: “Big legged Woman” van Israel Tolbert. Eerder zei ik al dat het onmogelijk, onwenselijk en onzinnig was om vergelijkingen met andere bands te maken, maar in dit geval……. ik was al helemaal ‘hooked’ aan de vertolking van King MO, waar ik de betreffende dame zo voorbij zag lopen dus……….!?
Ik start het nummer op de cd en ……….. het is een heel andere vrouw!!?? Ze loopt heel anders, wel met zo’n zelfde minirokje maar deze, nou ja,….. deze beweegt meer met haar ……. nou ja …. ummm…. ik bedoel, eeeehhh…… nou kijk dan zelf !! ‘Wel Sheeee’s Allriiiight‘ 
PS de Twelve Bar Blues Band heeft -in ieder geval- met deze CD de sleutel naar mijn blueshart gevonden!
Tracks:
01. Can You Hear me Howlin´
02. Love That Burns ( Peter Green)
03. Let´s Talk About It
04. I´m Losing You
05. Talk Of The Town
06. Key To Your Heart
07. Saturday Night
08. Marian
09. I Ain´t Born In Chicago
10. Big legged Woman ( I. Tolbert)
JJ Sharp : Vocals / Harmonica / Piano
Kees Dusink : Lead & Slideguitar
Randy Pears : Rhythm guitar
Patrick “Sideburn” Obrist : Bass
Marcel Bakker : Drums
