Door Arjan Vermeer met persfoto’s van Betty Lavette
Al jaren loop je langs dat mooie oude landhuis. Dan -op een dag- wordt je gevraagd een aantal van de kunstwerken uit dat huis, over te nemen. Je mag ze zelf schoonmaken, restaureren, ja zelfs enigszins aanpassen naar je eigen smaak. De bedoeling is dat ze in jouw eigen woning een mooi plekje gaan krijgen. En dat is nu precies wat Bettye Lavette heeft gedaan op haar nieuwe CD Interpretations, The British Rock Songbook. Een aantal van de mooiste songs uit de zestiger en begin zeventiger jaren zijn door haar opnieuw vormgegeven. Sommige zijn voorzien van een funky-er tempo, anderen zijn zelfs qua tekst enigszins aangepast aan de actualiteit.
Bettye opent de CD met een swingende funk-versie van “The Word”. Je zou eerder denken aan een origineel van James Brown dan aan een Beatlesnummer. Een groter muzikaal contrast is bijna niet denkbaar als we daarna overgaan naar de schitterende Traffic-klassieker, “No Time To Live”, die door Bettye heel ingetogen gebracht wordt. En dat is voor de zangeres die ook wel ‘powerhouse’ wordt genoemd bijna een prestatie van formaat.
Het tempo wordt langzaam aan weer opgevoerd met ”Don’t Let Me Be Misunderstood”. Een van de toppers op deze CD is het gevoelige “All of My Love”, oorspronkelijk door Robert Plant geschreven voor zijn overleden zoontje. Je kunt hier merken dat Bettye de teksten heeft geprojecteerd op haar eigen leven, om zo de songs meer betekenis te geven voor haarzelf. Zo heeft ze in dit nummer de tekst “Proud aryan” vervangen door “Proud black woman”.
Met een eenvoudig pianoakkoord, een enkelvoudige cimbaal-aanslag en bass-tone begint “Isn’t It A Pity”, de veelvuldig gecoverde classic van George Harrison. Wat kan Bettye Lavette daar nu nog aan toe voegen denk je nog? Wel nu, bereid je voor: gedurende deze song, waar Bettye de tekst door merg en been laat gaan, zit je voortdurend op het puntje van je stoel te wachten tot de apotheose komt. Maar ……. die komt niet, geen groot string-arrangement aan het eind, geen achtergrond koor. Bettye maakt de song af zoals ie begonnen is. Een, in een woord, schitterende vertolking !
In “Wish You Were Here” herken je nog wel de heldere gitaarsolo zo kenmerkend voor het Pink Foyd geluid, maar verder heeft Bettye ook deze song behoorlijk gereviseerd. Ik vind het een van de minder geslaagde interpretaties. Dit geldt eigenlijk ook voor het poppy “It Don’t Come Easy” van Ringo Starr. Muzikaal zit het prima in elkaar maar in de context van deze CD is ie wat minder interessant. Het klinkt in ieder geval beter dan het origineel. Maar dat geldt voor veel van de songs op deze CD.
Met “Maybe I’m Amazed” gaat Bettye de uitdaging weer aan. En -alhoewel hier sprake is van een prachtige vertolking- kan ik het orgineel van Paul McCartney niet uit mijn hoofd zetten. Voor “Salt Of The Earth” van de Stones geldt eigenlijk hetzelfde, ware het niet dat Bettye hier wel een heel andere, meer jazzy versie produceert. Met een heel mooie vertolking als resultaat.
Ook “White In Night Satin” is zo’n nummer die in mijn muzikale geheugen gegrifd staat en daarmee een nieuwe versie moeilijk toelatend. En toch lukt dat Betty, want zonder al te ver van het origineel te gaan, heeft ze hier toch haar eigen soulvolle draai aan gegeven.
Maar dan volgt -wat mij betreft- het juweel van deze CD. Een strakke funky bass-line opent “Why Does Love Got To Be So Sad”. Deze versie overstijgt het origineel van Derek And The Dominos. Ik zie al een volle swingende menigte in Paradiso voor me op 16 juni a.s. Om het contrast aan het begin van de CD te benadrukken eindigt Bettey de opnames met een schitterende ingetogen versie van “Don’t Let The Sun Go Down On Me”. Elton John vond dit een ‘amazing version’. Zou hij gewoon jaloers zijn?
Als bonus krijgen we nog te horen waar dit avontuur, Interpretations, The British Rock Songbook, mee begonnen is: Een fabuleuze live soul-versie van “Love, Reign o’er Me”. Gezongen tijdens de Kennedy Center Honors in 2008 voor Roger Daltrey en Pete Townshend. Het succes van deze vertolking zette producer Rob Mathes en Bettye Lavette ertoe deze schitterende CD op te nemen. Een muzikaal hoogstandje, zeker geen easy-listening, maar de moeite waard als je er aan toe bent oude kunstwerken een nieuw leven te geven: ‘… you have to resist the temptation to play them how they originally went, ….just let everything else go, use the notes and follow me”, zo geeft Bettye zelf de handreiking om deze CD te beluisteren.
De CD is op 24 mei j.l. uitgebracht en in juni zal ze een korte serie concerten in Europa geven, waaronder een optreden in Paradiso op 16 juni a.s. Daarna is ze door Robert Plant uitgenodigd om zijn Amerikaanse toernee te supporten.
