Het Bluezy Blues Festival vond plaats op zaterdag 05 April 2025 jl. in Sporthal De Fakkel van Ridderkerk. Een verslag in woord en beeld van Dick van der Wilt. Klik HIER om zijn gehele album te kunnen bekijken.
De presentatie van deze twintigste editie van Bluezy Blues lag ook dit jaar weer in handen van Jan Valster.
De eerste band die we mogen begroeten op het podium is Morblus. Morblus staat voor “American Blues made in Italy” en verovert het publiek met zijn uitzonderlijke sound van funk, blues, rhythm & blues en soul. De band, opgericht in 1991, heeft een breed repertoire van bluesklassiekers, moderne soulstukken en eigen composities. Met een tomeloze hoeveelheid adrenaline roept het kwartet, rond frontman Roberto Morbioli, een onvergetelijke muziekervaring op. Het Morblus-geluid is uniek.
De kracht en groove, doordrenkt met zijn vele muzikale invloeden, neemt zijn publiek meer mee dan welke andere act in de Europese muziekscene dan ook. In Spanje, Nederland en zelfs in de Home of Blues, de VS, heeft Morblus zijn stempel gedrukt als de meest vurige Funky Blues Export uit Italië.
Door op te treden met verschillende internationale Bluesartiesten is het Morblus-geluid uitgegroeid tot een individuele en onderscheidende blues die de fans vanaf het begin pakt. Wanneer leadzanger en gitarist Morbioli het podium verlaat en met zijn Telecaster het publiek in duikt, is er grote opwinding. Een aantal bezoekers weet niet hoe snel ze de telefoon uit de zak moeten halen om een opname te maken hoe hij zich door de zaal manoeuvreert. Roberto weet alle aandacht te trekken van zijn fans, die zijn er overigens in grote getale, ik hoorde diverse fans in het Italiaans met hem spreken.
Morbioli vermaakt zijn fans op een kostelijke manier. Het publiek geniet van dit moment en luistert naar zijn gitaarsolo die hij tussen de toeschouwers ten gehore brengt. Na zijn uitstapje in de zaal klimt hij weer terug het podium op en schittert daar voor zijn dol enthousiaste fans.
Hij maakt er voor velen een een geweldige show van en geniet er zelf ook zichtbaar. Zijn band zet er een krachtig geluid neer waar een ieder van geniet; een fijn optreden vol vuur en vlam!
Om kwart over vijf gaan we door naar het volgende optreden, deze band is voor bezoekers nieuw, dus stel ik ze even voor. David Ronaldo & The Dice is een rauwe Southern Rock band uit België, gevormd rond David Ronaldo, lid van de beroemde Circus Ronaldo familie waarmee hij de halve wereld over tourt. De band werd opgericht in 2019 en bracht vier studioalbums en een livealbum uit, allemaal onder het label Fandango Music. Inmiddels is er een vijfde album uit Six String Preacher.
De gitaar-georiënteerde Southern roots-rockmuziek met Davids herkenbare hese stem is al jaren het handelsmerk van de band. De stemming van hun muziek varieert van donker, onheilspellend bluesy tot funky en speels, waarbij de gitaren van het duo (Charly) Verbinnen-(Dirk) Lekenne altijd centraal staan, de strakke ritmesectie van Hans Boeye en Ilse Van den Broeck als een locomotief voorbij raast en het vette, groovy geluid van een Hammondorgel alles aan elkaar lijmt. David Ronaldo & The Dice zijn graag geziene gasten in clubs en op festivals, zowel in binnen- als buitenland. Hun albums krijgen lovende recensies en live wordt hun Southern roots-rock-georiënteerde Americanageluid zeer gewaardeerd.
Deze band drukt echt een stempel op hun optreden, het geluid staat als een huis en je ziet de bezoekers echt denken wat is dit? Men staat vol bewondering te kijken naar de kunsten van zang, en gitaarwerk. Bezoekers zijn onder de indruk van deze band en hadden dit niet zien aankomen.
Dit alles ondersteund door de strakke bas van Ilse Van den Broeck en geweldig slagwerk van Hans Boeye.
Persoonlijk heb ik de band en de leden al diverse keren mogen zien optreden en elke keer ben ik weer onder de indruk wat deze band weet neer te zetten. Maar volgens mij zijn er na dit optreden op het Bluezy Bluesfestival er nóg meer aanhangers bijgekomen, er werd nog lang over nagepraat.
Graag wens ik hen wat meer optredens in Nederland toe. Overigens zijn David Ronaldo & The Dice ook weer te zien op Swing Wespelaar, wat voor de bandleden als een thuiswedstrijd zal aanvoelen. Ik ga ze zéker weer zien!
Inmiddels is het om kwart voor zeven alweer tijd voor de derde band – Cecilya & The Candy Kings – deze band trad volgens eigen zeggen nog nooit eerder in Nederland op. Mij zijn ze ook totaal onbekend.
De Spaanse zangeres Cecilia Mestres groeide op in Vilafranca Del Penedès, Barcelona en verblijft tegenwoordig in Parijs. Als kind al had zij één grote wens: zangeres worden! En dat is haar dan ook gelukt. Na haar deelname aan de Spaanse versie van The Voice (La Voz) begon zij de band Los Hot Tamales en nu is er haar nieuwste album met haar Candy Kings. Zoals de albumtitel al doet vermoeden heeft Cecilya een voorliefde voor de muziek uit de fifties en daarbij kan je denken aan jump-blues, rhythm & blues en rockabilly. Samen met Rodolphe Dumont (gitaar), Ani Fabiani (piano), Jean-Marie Labbé (saxofoon), Cyrille Catois (contrabas) en Pascal Mucci (drums) begint het enthousiast.
Ik wist niet wat ik hier van kon verwachten maar toen men begon te spelen voelde ik me direct in een verleden tijd. Ouderwetse muziek die je tegenwoordig nog bij oude zwart/wit films hoort. Voor veel mensen was het even wat anders na het gitaargeweld van de voorgangers en nemen even de tijd te gaan eten.
Nadat ik ook even een hapje heb gedaan en weer terug de zaal inkom hoor ik mensen toch reageren dat het even wennen was maar zodra je in de bubbel van Cecilya & The Candy Kings zit is het best wel lekker. Echte ouderwetse muziek met een rock randje, voor velen erg verrassend maar toch heel erg goed ontvangen. Zo is er toch voor ieder wat wils!
We zijn alweer toegekomen aan de vierde band; de Errol Linton Band. Mondharmonicafenomeen Errol Linton is geboren en getogen in de kleurrijke Londense wijk Brixton. Hij groeide op met de ska- en Louis Jordan-platen van zijn pa, maar verloor als tiener zijn hart aan de blues. Al ruim dertig jaar verpakt hij zijn roots en passie in een originele mix van Chicago blues en reggae.
Linton begon op straathoeken en in de ‘underground’ van Londen, tot hij werd opgemerkt door John Walters – de gevierde producent van John Peel. Imiddels won hij drie keer de British Best Harmonica Player Of The Year Blues Awards en bracht hij vijf albums uit.
Errol maakt er een echt feestje van, zijn muziek is eerste instantie echt muziek die je op de hoek van de straat zou kunnen horen. Het is nooit oververhit en blijft in een heel erg relaxte sound doorgaan.
In het begin zijn er wel wat problemen met het geluid met name voor de drummer Gary Williams, deze maakt eerste instantie niet een prettige indruk, wat zijn geluid aangaat. Maar zodra dit is opgelost loopt het als een trein en de bezoekers genieten van de verschillende muziek soorten die voorbij komen.
Als frontman Linton vertelt dat zijn ouders Jamaicaanse roots hebben laat hij het publiek passende muziek horen, we gaan van straat muziek naar reggae. Dit valt bij het aanwezige publek goed in de smaak.
Het harmonicaspel van Errol is lekker in het gehoorliggend en de gitarist Richey Green maakt er ook zijn eigen feestje van. Deze man heeft zo’n lol en vermaakt zich kostelijk. De toetsenist Petar Zivkovic daarentegen is echt geconcentreerd met zijn spel.
De bassist Lance Rose heeft een opvallende bas die je niet veel tegen komt en maakt ook zijn eigen show en houdt Errol goed in de gaten zodat hij hem constant kan volgen.
Kortom dit is een goed samengestelde voorstelling met diverse genres. Erg leuk om een keer mee te maken, het publiek vermaakt zich prima er wordt gelachen en gedanst waarvan Errol ziender ogen geniet.
Dan komen we toe aan de laatste band van de avond waar veel mensen op staan te wachten; traditiegetrouw neemt Nico Bravenboer dan het woord en bedankt iedereen voor zijn inzet. Het is tijd voor de José Ramirez Band.
Even voorstellen; in 2020 vertegenwoordigde José Ramirez de DC Blues Society op de International Blues Challenge in Memphis en eindigde op de tweede plaats in de bandcompetitie. Hij werd ook genomineerd voor een 2021 Blues Music Award voor zijn debuutalbum ‘Here I Come’, dat werd geproducet door de legendarische Anson Funderburgh. Op 34 jarige leeftijd is José Ramirez toch wel de belangrijkste blues artiest uit Costa Rica, al woont hij al een tijdje in The States.
Hij verkocht bijna alles wat hij bezat in Costa Rica. Zijn auto, PA-systeem en zelfs zijn gitaarversterker. José kwam in de Verenigde Staten aan met een halve koffer vol kleren en een gitaar en belandde in Florida. Ramirez explodeerde zo in het voorjaar van 2017 in de muziekscène van de Golfcoast. Hij was een korte periode leadgitarist bij Lauren Mitchell Band, voordat hij gestaag aan een solocarrière werkte.
Ramirez is een autodidact gitarist/vocalist die met enkele van de grootste namen in de blues industrie speelde, waaronder Buddy Guy, Anson Funderburgh, Janiva Magness, Mark Hummel, Mike Wheeleer en Bryan Lee. José is ook de eerste Latijns-Amerikaanse bluesartiest die een platencontract ondertekende bij het gerenommeerde Chicago jazz en blues label Delmark Records. Tijdens deze historische sessies, die plaatsvonden in de zomer van 2021 in Delmark Records Riverside Studio, ontving José zegeningen van de 93-jarige Jimmy Johnson en de 90-jarige Bob Stroger, twee van de meest gerespecteerde legendarische artiesten in de blueswereld. Die sessies met The Delmark All-Star Band bevestigden dat José een volle honderd procent Major League Blues artiest.
Dus maak je borst maar nat, deze man weet wat gitaar spelen is. Ik herken overigens een Nederlander op het podium achter de toetsen, die worden bespeeld door Matthijs Stauttener ook wel bekend als Matt Daniel.
Achter de drums zien we Marcus Weymaere en de bas wordt bemand door Carlo van Belleghem. Dit zijn twee Belgische muzikanten die elkaar goed aanvoelen en een strakke basis neerzetten zodat José zijn show kan maken.
Het samenspel met de toetsen verloopt af en toe wat stroef doordat José volop in zijn nummer opgaat en moedigt dan aan wat meer power te geven. Wat dan ook naar tevredenheid wordt ingevuld. Er worden diverse nummers gespeeld van zijn nieuw live cd die zeker het beluisteren waard is. Ook een aantal nummers bij die best wel gevoelig zijn en me flink weten te raken, misschien heeft het met mijn stemming te maken maar Ramirez kan me ontroeren.
Ramirez stoort zich zichtbaar aan het gepraat achterin de zaal en ik moet zeggen het is ook enorm storend; hij maakt er zelfs een paar keer een opmerking over! Dan besluit hij het anders aan te pakken en komt het podium af om een toer door de zaal doen. En jawel hij krijgt de zaal steeds stiller.
De telefoons zie je overal aangaan en dan heeft men wel oog voor de gitarist die ineens naast je staat. Als de frontman weer richting het podium gaat speelt hij daar nog een aantal nummers en wederom wordt het gepraat steeds erger. Tot ergernis van een aantal bezoekers vooraan die wél komen voor een geweldige show.
Opnieuw besluit José nog eens een keer de zaal in te gaan, eindelijk wordt het dan echt helemaal stil, José bestijgt zelfs de trappen de tribune en herkent ook nog wat bekenden onderweg terug naar het podium. De toon is dan gezet men blijft stil.
Hierna speelt hij nog wat rustige nummers die men ook echt beluistert. Ik vind dat José een geweldige show neer heeft gezet en dat hij precies weet hoe je met publiek om moet gaan. Alleen goed spelen op een gitaar is misschien in Nederland net niet genoeg, je moet ook met je publiek spelen en het aandacht geven en dan zijn de toeschouwers wel rustig.
Graag wil ik iedereen bedanken voor hun gastvrijheid en hopelijk tot een volgende keer. Misschien een puntje van aandacht; alleen de achtergrond gekleurd licht en het podium en de band in helder zacht licht. Het geluid was overigens prettig.
>
