Shawn Pittman – My Journey - The Blues Alone?

Album: My Journey
Artist: Shawn Pittman
Record Label: Must Have Music/Continental Record Services
Release Date: 14/03/2025

Recensie: Nicolette Johns

Shawn (James) Pittman – geboren in Talihina, Oklahoma op 13/10/1974 – is een Amerikaanse blues-rock vocalist en multi-instrumentalist, songwriter en producer van Native American (Choctaw) afkomst die toen hij zeventien was naar Dallas – Texas verhuisde. De man studeerde muziek aan de Booker T. Washington High School of the Performing Arts welke hij niet afmaakte doordat hij de praktijklessen in het clubcircuit interessanter vond. Pittman toerde met Susan Tedeschi, stond in de studio met Double Trouble en trad op met leden van The Fabulous Thunderbirds. In 1996 zag zijn eerste album ‘Blues From Dallas’ het levenslicht, My Journey is alweer zijn zestiende schijf tot nu.

Pittman’s keuze was snel gemaakt voor een hernieuwde samenwerking met de Duitse-/Turkse Erkan Özdemir zonen Kenan en Levent Özdemir nadat er tijdens een Europese tour in 2019 uit een Deense studio het in slechts twee dagen opgenomen album Make It Right! kwam rollen. Een album dat zo goed in de media werd ontvangen dat er een kleine vijf jaar later alweer een nieuwe schijf werd vastgelegd. Deze keer in de Hansahaus Studios in Bonn met gastmusici als Roel Spanjers en Simon Oslender op toetsen en Mark Kazanoff en John Mills a.k.a. The Texas Horns.

De opener van het album ‘Until The Time Is Right’ doet zijn titel eer aan, het moment is nu aan Shawn Pittman om zijn eerdere werk die hij de laatste vijf jaar uitbracht te consolideren. Alle schijven inclusief het solo album Stompin’ Solo werden overladen met lovende kritieken. In dit fijne uptempo nummer zingt Pittman “good things come to those who wait” en daar kon de charismatische, goed gevooisde, geschoolde gitarist wel eens gelijk in krijgen. Meteen maken in dit nummer kennis met Simon Oslender op toetsen. Simon Oslender zag TBA? 12 jaar geleden voor het eerst op SBN als 15 jarig ventje tijdens de jam. Ik bleef hem volgens en zag dat hij zelfs met Bill Evans op tour ging en op twee van zijn albums participeerde met o.a. Victor Wooten, John Medeski. Ook op album met Joe Brucati waarop ook Steve Gadd meespeelt en natuurlijk met The Ozdemirs.

‘Damage Is Done’ heeft een levensluchtig karakter en is doorspekt met gedegen gitaarsolo’s. De ritme-sectie houdt het geheel strak en benadrukt waar nodig. De stem van Pittman is zoals de kenner van hem is gewend, warm en tekstueel goed verstaanbaar. Bij ‘Add It Up’ en ‘Heartbreak in East Dallas’ maakt onze ‘eigen’ toetsenvirtuoos Roel Spanjers zijn entree. Vooral het laatstgenoemde druipt van de Texas blues vibes, de door Spanjers toegevoegde accordeon maakt het zelfs Texy-Mexy!

‘Blame It On Me’ krijgt een heel andere vibe mee door de versterking van The Texas Horns. Het nummer heeft southern soulsound van de sixties, huist de puntige piano ondersteuning van Roel Spanjers maar natuurlijk ook gracieuze gitaarpartijen. Toch is het die hartverwarmende stem van Pittman die mij altijd weer over de streep weet te trekken. ‘Tabletop’ is het enige instrumentale nummer van dit album. Ik hoorde het nummer live bij Qbus- Leiden en was daar zeer verguld mee, de bevrijdende bassloopjes van Erkan Özdemir zijn soepel en bekwaam. Ook hier weer de sublieme Hammond beroering van Simon Oslender, onthoud die naam want die knaap gaat een grote toekomst tegemoet. Ondanks ‘Tabletop’ instrumentaal is behoort dit nummer tot een van mijn persoonlijke favorieten. Een muzikaal meesterwerkje!

Met ‘Low No More’ overpeinst Pittman de verkeerde beslissingen die hij in een vorig leven maakte. De beslissing om met The Özdemirs een tweede plaat op te nemen is alvast een hele goede want ook in deze song is de cohesie tussen de bandleden tussen de noten goed waarneembaar. ‘Countin’ Them Days’ is een meeslepend, wervelend up-tempo song waarbij Pittman zijn opgedane ervaring bij The Fabulous Thunderbirds aan ten grondslag ligt. Ook hier mag het orgelwerk van Oslender weer een hoofdrol mag spelen. Vlak natuurlijk niet de genadige gitaarskills van Kenan Özdemir uit alsmede de dynamische drumms van broeder Levent.

De titeltrack van het nieuwe album ‘My Journey’ is een mooie slow blues en huist een voortreffelijke doch subtiele solo, zo goed dat het kippenvel me hoog op de armen staat. Zoals gezegd was ik in Januari live bij het optreden in Leiden en ik kan u vertellen dat je tijdens deze song een speld kon horen vallen in de zaal!

Tijd voor een shuffle met ‘Somebody’s Gonna Lose, Somebody Gonna Win’. Het pulserende ritme pompt de gemoederen tijdens het beluisteren op en ook hierin is weer een gulle, grandiose gitaarsolo te genieten. Wàt een samenwerking heeft daar in Bonn plaats gehad. Hulde ook voor de sound-engineer Klaus Genuit, klasse opname dit album!

My Journey wordt afgesloten met een cover van Little Milton’s ‘That’s What Love Will Make You Do’ een song dat meestal in de live-shows die Pittman geeft op de set-list prijkt. Pittman’s verfijnde, vakbekwame vocals, zijn bezielende bekwaamheid, de hetrogene solo’s van deze Kenan en Shawn en de bonafide back-bone van de ritme-sectie vader Erkan en zoon Levent maken Pittman’s ‘My Journey’ nù al tot een moderne bluesklassieker. Ik zeg snel kopen deze ‘My Journey’, on-line óf op Zaterdag 03 Mei a.s. op Moulin Blues waar u meteen het album kan laten signeren.