Shawn Pittman & The Özdemirs speelden Dinsdag 21 Januari 2025 jl. in Muziekhuis Qbus – Leiden. Tekst Nicolette Johns en foto’s Paul de Vries. Klik HIER om zijn gehele album te kunnen bekijken.
Toen het bericht mij bereikte dat vrijwilliger/TBA? verslaggever Keimpe Sliep verhinderd bleek om het optreden in zijn zo geliefde Qbus te coveren was de keus ondanks de slepende blessure snel gemaakt….voor Shawn Pittman moest een uitzondering gemaakt worden! Deze Amerikaanse blues-rock vocalist en multi-instrumentalist, songwriter/producer van Native American (Choctaw) afkomst staat al zo’n vijfentwintig jaar op de planken, toerde o.a. met Susan Tedeschi, stond in de studio met Double Trouble, trad op met leden van The Fabulous Thunderbirds en wist een vijftiental rake albums uit te brengen. Zijn laatste wapenfeiten zijn Make It Right (2020), Hard Road (2022), het akoestische Peace Still (2024) werden in de media lovend ontvangen en ik ben er zeker van na een aantal sneak-peaks in zijn toekomstige release (maart 2025) My Journey dat ook dit album weer hoge ogen zal gaan gooien.
De uit Talihina, Oklahoma, sinds zijn tienerjaren in Texas residerende vijftiger bespeelt zijn gitaar in de stijl van Jimmie Vaughan en Albert King maar ook Mike Morgan die Pittman al op zeventienjarige leeftijd leerde kennen heeft een grote invloed op zijn spel. Met voorgenoemde zag yours truly de Pittman voor het eerst live optreden als bandlid van de Texas Blues Guitar Summit op het Moulin Blues van 2022 waar ook zijn andere guitar-hero Anson Funderburgh deel van uitmaakte. Het was kwalitatief een goed optreden maar naar mijn smaak wat te gepolijst en te braaf, hopende vanavond een vrijere Shawn Pittman te mogen zien optreden ben ik optimistisch en gezond gespannen voor wat komt. In de gezellige zaal van Qbus Leiden neemt het bezoekersaantal gestaag toe, gelukkig voor organisator want januari is niet alleen (alcohol)dry January maar ook financieel kan deze maand als dry betiteld worden. Pittman’s faam is hem gelukkig vooruitgesneld dat zélfs bevriende Belgen een reis van drie uur ondernomen hebben om de man dan eindelijk een eigen show op een podium in de Low Lands te zien geven.
Shawn Pittman wordt op deze korte promo-tour vergezeld door de uit Duitsland afkomstige band waarmee hij My Journey en Make It Right in Denemarken opnam The Özdemirs. We zien vader Erkan Özdemir op de bass, zonen Kenan Özdemir op gitaar en Levent Özdemir op drumms. De blues-adepten in de zaal herkennen bassist Erkan al snel van zijn tijd bij Texas blues-harp mastodont Memo Gonzalez.
Iets over half negen start deze tweede dag van de Leidse Jazzweek met een instrumentaal gitaarmeesterwerk (Tabletop?) en zijn de toeschouwers al snel mee. De opener wordt opgevolgd door een ‘gouwe ouwe’ uit 2009, het rock ‘n roll getinte ‘Almost Good’ van Edge Of The World. Het nummer maakt niet alleen de vingers van de gitaristen los maar ik zie ook heel wat heupen en schouders op de maat het nummer meebewegen. Ja dit wordt een heel ander optreden dan met de Texan Blues Guitar Summit; Pittman’s soulvolle warme stemgeluid maakt al snel furore in Leiden.
Dat Pittman niet alleen zelf in de spotlight wil staan wordt al bij ‘Something’s Gotta Give’ (2009 Edge Of The World) duidelijk als de jonge Kenan de lekkere groove mag neerleggen. Inmiddels heb ik Kenan in een paar jaar zien groeien tot een zelfverzekerde, getalenteerde gitarist maar ook broer Levent speelt graag een druistige drummpartij en het doet me deugd dat de jeugd nog échte muziek wil blijven maken. Hoe lekker wil je de reeks van “dolle dinsdagen in Qbus” beginnen?
Natuurlijk komt ook het nieuwe album My Journey aan bod; we horen track nummer twee ‘Damage Is Done’ wat een lekkere uptempo song is geworden, een werkje waar Pittman trots op mag zijn maar toch zie ik nog geen ontspanning bij de frontman. Gelukkig zie ik wel een mooie glimlach op zijn gezicht als Kenan ook hierin weer een hele fijne solo geeft.
Tijdens ‘Until The Time Is Right’ – ook van het nieuwe album – wordt er even gezocht naar de cohesie binnen het collectief maar alleen een kritische luisteraar blijkt dat te merken want ook deze performance krijgt de handen van de bezoekers grif op elkaar.
Met ‘Blame It On Me’ – geschreven na een breuk met een vriendin die hem herhaaldelijk verwijten naar de kop smeet – maken we een stapje naar de southern soulsound van de sixties. Wàt een stem heeft die Pittman toch, hartverwarmend! Met ‘Go Down Swingin’ ‘ van Hard Road wordt dit nogmaals bevestigd, Kenan toont zich naast begenadigd gitarist ook een verfijnde vocalist als hij in dit nummer een lekker choruslijntje meepakt.
Het passievolle einde maakt de nieuwe Pittmanfans uitzinnig! Juist die appreciatie maakt dat Shawn wat losser wordt tegen het eind van de eerste set waarin we voortreffelijk gitaarwerk van Kenan en van frontman Pittman zelf gezien hebben. Naast zijn fantastisch stemgeluid mag natuurlijk ook de backbone van de band – Levent Özdemir op drumms maar ook de groove van de heer en meester op de dikke snaren van de bass Erkan Özdemir – niet onvermeld blijven, zij zijn een lust voor het oor.
Tijdens de pauze zie ik al veel bezoekers met een cd of vinyl – volgens eigen zeggen Pittman’s eerste vinyl ooit – van My Journey onder de arm terugkomen van de merchandise stand. Ik wens Pittman na de tweede set nóg meer klandizie want hij kan wel wat meer fame & fortune gebruiken na de moeilijke tijden die hij meemaakte met zijn tunnel carpaal syndroom blessures waardoor spelen een tijd onmogelijk was en natuurlijk de lock-down waarna hij voelde dat hij zich weer opnieuw in de kijker moest zien te spelen zo hij ooit tijdens een interview vertelde.
De tweede set wordt rond de klok van tien ingezet en ervaring leert ons dat we dan nog zo’n dikke drie kwartier mogen genieten van Shawn Pittman en zijn begeleiders The Özdemirs. Heel wat energieker en relaxter ogend staat Pittman nu op de bühne van dit sympathieke Qbus. Tijdens het funky ‘Tailspin’ (Hard Road 2022) is te merken dat de mannen er lekker inzitten, ondanks mijn blessure kan ik maar moeilijk stil staan!
De titeltrack van het nieuwe album ‘My Journey’ is een mooie slow blues en huis een voortreffelijke doch subtiele solo, zo goed dat het muisstil in de zaal wordt. Klasse! Tijd voor een shuffle met track tien van het nieuwe album ‘Somebody’s Gonna Lose, Somebody Gonna Win’. Ook hierin laat Pittman de spotlight aan Kenan Özdemir die een giganteske, glansrijke, goede gitaarsolo weggeeft.
De vaart wordt nog verder omhoog gestuwd met de openingstrack van Hard Road (’22) ‘Pocket Dial’, lekker funky met die bangelijk bombastische bass van Erkan. Wàt een feestje wordt hier in Leiden gebouwd, met recht een “dolle dinsdag” zoals onze MC eerder vanavond aankondigde!
Zo’n vijftien jaar geleden tijdens de eerste afleveringen van de tv talentenshow American Idol vertrouwt Pittman zijn publiek toe schreef hij ‘Fortune & Fame’ dat op Meridian het levenslicht zag.
De tekst “I don’t want to be on American Idol, I don’t need to be a overnight succes. I’d like to play the blues” geeft het schrille contrast weer tussen de gelukzoekers, de commercieel ingestelde muzikanten (vaak en vooral hun managers) en die – zoals Pittman – passievolle maar oprechte muziek willen blijven maken ongeacht het gewin. Deze song hakt er bij mij even goed in, niet in het minst door de weergaloze solo van Kenan!
De cohesie tussen The Özdemirs en Pittman is een lust voor oor en oog, het toont de hechte vriendschap die Pittman al tijdens de tienerjaren van Kenan en Levent opbouwde. Hij vertelt zijn publiek maar wat graag dat hij zelf ook bijna een Özdemir is geworden om zo de liefde van/voor deze mannen te benadrukken.
Inmiddels wijst de klok tien voor elf aan en dus zijn we alweer aan het einde van het optreden aangekomen dat doet Shawn met het eren van Little Milton met de laatste track van het nieuwe album ‘That’s What Love Will Make You Do’ een song wat al sinds jaar en dag op de shows die Pittman geeft voorbij komt. Pittman’s verstaanbare, soulvolle doch krachtige vocalen, zijn technische virtuositeit, de gevarieerde solo’s van beiden generaties gitaristen en de solide back-bone van de ritme-sectie vader Erkan en zoon Levent maken dat deze doordeweekse avond omvloog én dat ik even op de plaats een dansje waagde!
De eerst volgende keer dat Pittman in het land is en het herstel van de blessure een feit is zal benut worden om dit fijne collectief nogmaals – dan mét manlief!! – te gaan beleven. Wij van TBA? hopen dat we dan nóg meer bevriende blues-adepten mogen spotten en dat Shawn Pittman ook door de andere zalen en festivals die Nederland en België rijk zijn geprogrammeerd zal worden. Ik zou zeggen snel boeken (via erkan@gmx.net) die Shawn Pittman & The Özdemirs, u zult niet ontgoocheld raken. De organisatoren van Moulin Blues zijn u alvast voorgegaan door Shawn Pittman & The Özdemirs op vrijdag 02 Mei a.s. op de line-up te zetten. Mis dit niet!
Natuurlijk komen Pittman en z’n Özdemirs er niet zonder toegift vanaf; na een oorverdovend applaus wordt het uitzinnige publiek niet verrast op één maar zelfs op twee toegiften. Zonder begeleiding maakt er zich een opzwepende boogie van ons meester, Pittman gaat helemaal op in ‘Backsliding’ (Hard Road 2022) en neemt met gemak zijn toehoorders op sleeptouw met zijn gruizige gitaargeweld.
De onvermijdelijk absolute afsluiter is dan het eerbetoon aan Muddy Waters met Pittman’s vertolking van ‘Hoochie Coochie Man’. Voor diegene die er niet waren, zij hadden ongelijk en hebben deze keer hun kans verkeken deze godgenadige (betekenis Shawn) gitarist en instandhouder van de Texas blues aan het werk te zien.
Ook zo’n fijne ‘dolle dinsdag’ in Leiden beleven? Check dan HIER de programmering die Van Polanen Presenteert op de rol heeft staan. We zien veel Americana maar ook blues-acts als Chris Bergson & Ellis Hooks, JJ Thames & The Luca Giordano Band, Curtis Salgado én op 3 Juni a.s. beklimt een oude bekende, graag geziene gast van Qbus ook weer het podium, blokken die agenda en houd dus de website in de gaten!
Een dikke merci aan Van Polanen Presenteert voor de gastvrijheid, graag zijn de vrijwilligers van TBA? er een volgend optreden weer bij.
