Dom Martin - Buried Alive (2 CD)

Album: Buried Alive
Artist: Dom Martin
Record Label: Forty Below Records
Release Date: 13/12/2024

Recensie: Nicolette Johns

Photocredits: Paul de Vries

Walter Trout zei over hem “Dom Martin is amazing! At times, he seems to be channeling the spirit of some long-gone originator of this music, whilst putting his own modern stamp on it it. An unique, genuine, vital artist” en je hebt al zes British Blues Awards, UK Blues Hall of Fame Inductee én een European Blues Award op de schouw staan dan heb je een behoorlijk indrukwekkend visitekaartje.

De Ierse Dom Martin is een meermaals bekroonde gitarist/zanger uit Belfast, Noord-Ierland en tot voor een dikke vijf jaar geleden hadden wij op het ‘continent’ nog niet eerder van hem gehoord. Martin’s ster is rijzende en zal ook nà deze release van zijn live album ‘Buried Alive’ tot grotere faam uitgroeien. De 34-jarige maakt muziek wat geïnspireerd lijkt op wat de Keltische blues uit het verleden wereldkundig maakte, waarbij vele recensenten zijn stijl en podiumpresentatie vergelijken met die van wijlen grootheden Rory Gallagher, John Martyn en Gary Moore uit datzelfde Belfast. Dom Martin voelt zich net zo goed thuis op een akoestische gitaar als op zijn trouwe telecasters en Les Pauls. Welke Dom ook omhangt, tijdens liveshows hij weet altijd weer de harten van het publiek moeiteloos te veroveren.

Deze dubbelaar telt negen elektrisch versterkte live songs (schijfje 1) opgenomen tijdens optredens in de UK, Duitsland maar ook bij onze zuiderburen in België. Het tweede schijfje telt zeven akoestische songs die opgenomen werden tijdens optredens in de UK. Zelf ben ik mijn luistersessies begonnen met cd twee omdat in de verslagen van Ton Kok (klik HIER) en van Keimpe Sliep (klik HIER) te lezen viel dat Dom zijn optredens mee aangevangen had. Bovendien lijkt het me in deze volgorde meer naar de climax van een elektrisch versterkte set toe te werken.

‘Easy Way Out’ heet de opener van cd2, en begot wat een indrukwekkende rust gaat hiervan uit. De song dateert alweer uit 2019 en verscheen op Spain To Italy. Mijn ervaring van deze ‘acoustic storytelling’ via de koptelefoon is een bijzondere. Het is krachtig maar tegelijkertijd ingetogen. De song gaat onmerkbaar over in ‘Belfast Blues’ waarmee hij moeiteloos mijn aandacht weet te pakken door zijn sierlijke beroering van de zes snaren. Zijn stem is ongetemd maar tegelijkertijd beschaafd.

‘Hello In There’ kwam vorig jaar uit op Martin’s Buried In The Hail, de eerste tonen van het nummer doet me aan de ambient geluiden die m’n schoonheidspecialiste af laat spelen tijdens de massages. Martin’s tokkelen op de gitaar heeft iets van een soepel naar beneden vallende waterval, het is wonderschoon en het contrast met zijn in dit nummer wat Tom Waits lijkende stemgeluid kan niet groter zijn! Ook deze song gaat smaakvol over in zijn ‘The Fall’ en was ook te vinden op voorgenoemd studio album. Wat meer uptempo gaat het verder met ‘Daylight I Will Find’ waarin we de backing vocals en het gitaargeluid van Demi Marriner horen naast Dom’s slide op de resonatorgitaar, een song die veel herinneringen aan bijgewoonde optredens van Keb’ Mo oproept en dat is als compliment bedoeld!

Doordat de tracks op de dubbelaar bestaan uit live opnames van verschillende optredens zijn veel songs aan elkaar vergroeid, zo ook ‘Here Comes The River’ dat overgaat in ’12 Gauge’. Het begint teder maar ontwikkelt zich in de uptempo akoestisch blues-rock song ’12 Gauge’. Ik heb – door omstandigheden – Dom Martin nog steeds niet live op een bühne gezien maar ik ben ervan overtuigd dat hij live op mij een verbluffende indruk zal gaan maken mocht ik hem volgend jaar op een mooi podium/festival kunnen treffen. Zijn stem is innemend alsook zijn gitaarbeheersing. ‘Dog Eat Dog’ is ook weer zo’n ingetogen bewijs van Martin’s schrijvers- en componeerkwaliteiten. De voorlaatste track op deze tweede schijf van dubbelaar Buried Alive heet ‘Hell For You’ maar het zou net zo goed een Paco Peña beïnvloed nummer kunnen zijn door het Spaans aandoende intro. Allereerste associatie bij het horen van de vocalen in ‘Hell For You’ is aan Chris Rea, Martin’s bijna fluisterende klaagzang met de transparante klanken van de akoestische gitaar worden opgebouwd tot een krachtige climax. Ook hier wordt er weer overgegaan in een andere song met de titel ‘Mercy’ (beiden Spain To Italy – 2019). Wat mij betreft had Martin de akoestische cd hiermee afgesloten want ik vind ‘Dealer’ ‘n beetje ‘the odd one out’, tuurlijk is het een display van zijn capaciteiten krachtig gitaarspel neer te kunnen zetten maar het gerag op de zes snaren is ‘not my cup-o-tea’.

Zoals gezegd heb ik cd één voor het laatst bewaard tijdens mijn luistersessies, opener heet ‘Daylight I Will Find’ en was ook al te vinden op het studioalbum ‘Buried In The Hail’. Een nummer gestoeld op de blues originals uit verre slavenverleden getuige de herhalende duistere resonator klanken versterkt door Dom Martin’s ritme-sectie Aaron McLaughlin op drumms en Ben Graham op de bass. ‘Government’ zal geschreven zijn als een maatschappijkritische song maar door zijn monotone stemgeluid in dit nummer vind ik het een van de mindere songs op deze dubbelaar. De tekst is dan wél weer goed gevonden “your new trick makes me sick to my stomach”. Het sinistere slide-intro naar ‘Buried In Hail’ is een indrukwekkend bewijs van Martin’s diepste zielenroerselen omgezet in muziek. Het nummer zou niet verkeerd staan als filmtrack van een film-noir. Wàt een geweldige nummer is dit!

Uptempo wordt er opgevolgd met ‘Howlin’, sterke vocalen worden omlijst door een fijne, pakkende riff waarbij de ritme-sectie ongetwijfeld een groot deel zijn van het succes het nummer live op een podium is. De schaamteloze, superieure solo is het hoogtepunt van het nummer. ‘Belfast Blues’ had ik op de akoestische schijf al beluisterd maar mét band heeft het nummer nóg meer impact. De bezwerende groove met Martin’s rauwe vocalen in dit ‘Belfast Blues’ missen hun uitwerking niet.

Met ‘Unhinged’ bereikt dit Dom Martin trio probleemloos de blues-rock fans, de song huist verzengend hete, gekruide gitaarsolo’s en zal voor vele Rory Gallagher adepten hét bewijs aanleveren dat er een nieuwe Ierse Rory is opgestaan. IJzingwekkend en dreigend is de opbouw in ‘Lefty 2 Guns’, de glorieuze gitaarsolo is ook live – het nummer komt van het studio album Buried In The Hail – genadeloos mooi gespeeld.

Het ZZ Top aandoende ’12 Gauge’ werd op deze dubbelaar gezet met een opname van het optreden in het Belgische Rijkevorsel en man oh man wàt een bluesrocker is dat live zeg! Daar had ik graag bij geweest maar een live-ervaring van Dom Martin’s gitaarsouplesse zal moeten wachten tot 2025 wanneer de band na de UK Buried Alive Promo Tour eerder dit jaar ook uitgebreid door Europa zal toeren om dit nieuwe album te presenteren. Als u hieronder op de foto klikt kunt alvast een voorproefje beluisteren van wat u daarbij kan verwachten:

Krachtig wordt cd nummer één afgesloten met ‘Dixie Black Hand’ ook een opname van de uitverkochte show in Rijkevorsel, België. De groovende basslijn van Graham is mijn cadeautje van deze zeer fijne kennismaking met het live oeuvre van Dom Martin.

Overigens is Buried Alive ook verkrijgbaar op vinyl, check uw vaste ‘music pusherman’ of de grootgrutters Sounds of Bol.com.