Johnny Mastro & Mama’s Boys speelden Zondag 01 September 2024 jl. in The Shack – Oude Meer. Tekst en foto’s door Keimpe Sliep.
Zondag 1 september stonden Johnny Mastro & Mama’s Boys op het programma van The Shack! Een oergezellige muziektent aan de oevers van de Ringvaart. Onder de bezielende gastvrijheid van Berry en Rian voorzien ze je daar van serieus zondagmiddagvertier. Onverwacht was The Blues Alone? hierbij aanwezig.
Johnny Mastro & Mama’s Boys uit New Orleans behoeven geen verdere introductie. Ze zijn een combi die je niet los van elkaar kan zien. Jaarlijks doen ze tweehonderdvijftig optredens in de VS en ver daarbuiten. Ben je op zoek naar de ultieme blueservaring dan heb je met Johnny Mastro in The Shack exact wat je nodig hebt.
Voor deze vier shows tellende tour door ons land zijn de jongens van Minko opgetrommeld om als backing band van Johnny Mastro te fungeren. Inderdaad, Darryl en Dusty Ciggaar en Nick Croes. Ook deze Dordtse topmuzikanten in hun genre behoeven geen verdere introductie. Er werd o.a. bekendheid vergaard door hun collaboratie met Ian Siegal in The Rhythm Chiefs.
Het was deze Engelsman Siegal die Mastro tipte om hen op sleeptouw te nemen voor dit deel van zijn Europese tour. (Momenteel is er trouwens een samenwerking gaande tussen Johnny Mastro en Ian Siegal wat later dit jaar moet resulteren in een plaat en enkele optredens, maar dit terzijde.)
De geheel in het zwart geklede Johnny Mastro begint dit uit twee sets bestaande optreden in zijn eentje. Uiteraard op de mondharmonica. Het is een mooie opwarmer in de van meet af aan snikhete The Shack en het duurt niet lang voor Mastro ‘the boys’ het podium op roept. De broertjes Ciggaar en hun boezemvriend Nick Croes, het voelt na de eerste akkoorden eigenlijk meteen vertrouwd.
De solide basis welke rhythmsectie Darryl en Dusty retestrak neerleggen voor Johnny’s messcherpe vocalen is genieten. Z’n verzameling mondharmonica’s worden gedurende liedjes als ‘Don’t Cry Mama,’ ‘Whiskey,’ en ‘Funky With Space” werkelijk aan gort geblazen. ‘Nicky’ Nick Croes ziet zijn kans schoon om met geweldig gitaarwerk die prachtige bottleneck solo’s uit zijn Dordtse mouw te schudden.
Het doet allemaal een beetje denken aan de oude bluesmannen als Hound Dog Taylor en Howlin’ Wolf. Ook Lester Butler is nooit ver weg maar Johnny Mastro laat bovenal een eigen herkenbaar bluesverhaal horen. Het is vaak heerlijk log en het scheurt en kraakt aan alle kanten!
Johnny Mastro uit New Orleans, Louisiana is een echte blueskrijger. Al meer dan 20 jaar maakt ‘ie op gepaste wijze de Louisiana blues zoals we die zo graag horen. Deze middag dus in een goed gevulde, bloedhete The Shack in Oude Meer. Hier en in deze temperaturen waan ik mij zowat in het Diepe Zuiden van de Verenigde Staten.
Mastro laat gedurende de show meerdere malen blijken zeer vereerd te zijn met dit Dordtse muziekgezelschap. Tevens bedankt hij de in de zaal aanwezige vader Ciggaar voor het op de wereld zetten van zulke fantastische muzikanten. Het is allemaal ineens heel aandoenlijk en zo puur Amerikaans.
Na de broodnodige drinkpauze zijn het vooral de liedjes van zijn laatste plaat ‘Elmore James for President’ die de klok slaan. Johnny Mastro maakt zich bijna onsterfelijk door ‘Rampart Street’, ‘One More Time’ en ‘Bottle Won’t Save You’ vol passie uit zijn mondharp te blazen. Het staat als een huis en er is een duidelijke chemie met de band.
Mastro zweet zich een ongeluk maar hij vertikt het verzoek van het publiek om zijn shirt uit te trekken. Gekscherend: “jullie willen niet weten hoe het er daar uitziet!”
Dan de toegift. Johnny heeft er nog steeds zin in en complimenteert nog maar eens de klasse van zijn gelegenheidsband. (“They learned the material, played their asses off and are awesome!). En Ian Siegal voor het hem opzadelen met deze topmuzikanten. “What a band!!, horen we verschillende keren uit de mond van Johnny Mastro en hij pakt er nog maar eens een andere mondharmonica bij.
En zo blaast hij met ‘Little Freddie is King’ de laatste tonen van dit memorabele optreden in een even zo memorabele muziektent. ‘Never trust the living, It’s almost sounding like no blues you’ve ever heard before!’
Zonder overdrijven waren we getuige van een machtig mooi middagje Louisiana blues van de bovenste plank.
