Culemborg Blues vond zaterdag 24 Augustus 2024 jl. plaats. Onderstaand het verslag, tekst Ton Kok met foto’s van Paul de Vries. Klik HIER om zijn gehele album te kunnen bekijken.
Afgelopen weekend stond Culemborg weer in het teken van de Culemborg Blues, voor de 29e keer wel te verstaan. En uiteraard was uw verslaggever van The Blues Alone?, samen met fotograaf Paul de Vries, weer van de partij.
Er was weer een indrukwekkend programma samengesteld, wel met veel namen, die we deze zomer op veel festival tegenkwamen, maar de spoeling wordt wat dunner en de prijskaartjes, die aan buitenlandse acts hangen werken ook niet mee. Maar de vrijdagavond en zondagmiddag niet mee geteld stonden er
maar liefst 21 acts op de diverse podia.
De reis naar Culemborg verliep vlekkeloos en ook parkeren was geen probleem. Het zonnetje scheen heerlijk en de ontvangst door de mensen van de organisatie en de vele bekenden was aller hartelijkst.
Met 21 acts, diverse redelijk uit elkaar gelegen podia vereiste het wel enige planning, die helaas aan het begin van de avond (en in de loop van de avond) nog wel enige aanpassing behoefde door het weer. Zo heftig als enige jaren terug, de iconische foto van Rob Sneltjens kwam ook weer ter sprake, was het niet,
desalniettemin ……
Ik had dit jaar besloten voor diverse bands echt de tijd te nemen en had van tevoren al wat namen van mijn lijstje geschrapt en me aan de blues over te geven. De tijd dat ik in Culemborg alle bands aan het werk zag ligt ver achter me, maar toch was het van het begin tot het end was het genieten.
Aan Java I Webster de eer het festival te openen en dat deed dit geroutineerde gezelschap met verve. De combinatie Erwin Java (gitaar) en Sean Webster (zang/gitaar) staat als een huis en met Bas Mulder (toetsen/zang), Guus Strijbosch (bas) en Marcel Wolthof (drums) kan het niet misgaan.
Na een korte instrumentale opening gingen ze volledig los. Beide gitaristen geven elkaar de ruimte en complementeren elkaar uitstekend. De vorige keer dat ik ze zag vond ik het een (zij het muzikaal perfecte) coverband, maar met veel nieuw eigen werk van hun onlangs uitgebrachte CD lieten ze horen hun plaats in de vaderlandse bluesgeschiedenis helemaal waard te zijn.
De volgende twee uur bracht ik door op een terras met een koele versnapering bij de hand om te genieten van de Blues @ the Factory on Tour. De basisband bestond als vanouds uit Harm van Essen (gitaar), Walter Wilhelm (bas) en Paolo de Stigter (drums) met een aantal gasten, die ook al op de maandelijkse sessies in De Gelderlandfabriek (elke 4e donderdag van de maand) te gast geweest waren. Zo zagen we Raymond (‘Guitar Ray’) Nijenhuis, Jan Hidding, Boy Vielvoye, Roel Spanjers en ook Greg Izor voegde zich weer eens bij de band. Het neusje van de zalm met muzikanten, die hun instrument beheersen en weten waar de roots liggen en die in ere weten te houden.
Mojo Hand heeft mij er ook al lang geleden overtuigd van hun kwaliteiten, maar dit was de eerste keer dat ik ze zag met Luca Holkenborg. Deze jongeman (15 jaar) had ik ook al een paar keer aan het werk gezien, maar imponeerde me met de groei die hij had doorgemaakt. Aanvankelijk teveel SRV en Hendrix nootjes, maar vandaag kon je horen dat hij zich in de breedte sterk ontwikkeld had en ook ingetogen spelend wist te overtuigen. En natuurlijk valt er ook op Frank Reemers (gitaar/zang), Joep de Greef (zang/toetsen/harmonica), Jules van Bussel (bas) en Johan van Lanen (drums) niets aan te merken.
Mijn zus had een kraampje gehuurd op de markt en daar zat ik net even om een praatje te maken, toen er een wolkbreuk boven Culemborg losbarstte. Soms zit het mee, soms zit het tegen, maar met haar auto achter het kraampje geparkeerd hield ik het warm en droog.
Van Rob Orlemans (gitaar/zang) met zijn begeleiders bassist Piet Tromp en drummer Ernst van Ee (te) weinig meegekregen, maar ook zij moesten uiteindelijk dekking zoeken voor het noodweer.
Ik ben al heel lang fan van Phil Bee, een fantastische soulvolle zanger, die er in geslaagd is de beste combinatie van muzikanten om zich heen te verzamelen: Guy Smeets en Niels van der Steenhoven (gitaren), Marco Ooninck (bas), Arie Verhaar (drums) en nieuweling (althans in deze band) Coen Molenaar achter de toetsen. Ook vanavond weer een indrukwekkend gespeelde aantal songs, maar toch … een super cover band.
Phil heeft in de loop der tijd fantastische pareltjes geschreven, maar ik vind het jammer dat dit aspect van zijn talent nauwelijks nog aan bod komt. Ook beide gitaristen hebben compositorische kwaliteiten, dus ik zou zeggen: ga hier na de komende Cocker theater tour weer eens mee aan de slag. Verder klasse. Al het succes van de laatste jaren is ze van harte gegund.
Robbert Duijf (zang/gitaar) zorgde met zoon Rubin Duijf (bas/zang) en drummer/zanger Robin Zalm voor een heerlijk rustpuntje met lekker authentiek klinkende songs. Helaas stond ik wat verderop te schuilen, maar dit trio wist toch een heerlijk overtuigende set neer te zetten en bewees eens te meer dat ze de verdiende winnaars waren van de meest recente Dutch Blues Challenge.
Dan Patlansky (gitaar/zang) liet horen een prima gitarist te zijn. Alleen draait het hier voornamelijk om zijn uitstekende gitaarspel. De dynamiek van de ritmesectie en de wisselende kwaliteit van de songs zorgden ervoor dat hij met dit keer niet helemaal wist te overtuigen.
Zo anders was het bij Marlon Pichel, die met zijn aanpak van soul me wel weer warm wist te krijgen. Marlon (drums/zang) werd bijgestaan door Stan Dekwaadsteniet (toetsen, en drums tijdens het openingsnummer), Marc Jansen (gitaar) en Brian Kuit (bas).
En een stuwende blazerssectie bestaande uit Paul van de Calseijde (tenor sax), Frank Groenendijk (bariton sax) en Bart van der List (trompet).
Ook hier weer hoge kwaliteit met mannen die weten hoe ze in dienst van een band moeten spelen en een charismatische frontman. Echt zo’n band, waarvan je het niet erg vindt dat je ze wat vaker tegenkomt.
A.J. Plug, blijft een fenomeen. Ze scoorde pas een minpuntje door Blondie te coveren (hoewel ze beter klonk dan het origineel), maar dat vergeven we haar, want ze wist in Culemborg toch weer een overtuigende set neer te zetten.
Het begon met ‘Free At Last’ dat eruit knalde en de lat gelijk hoog neerlegde en werkte zich door een prima uitgebalanceerde set heen. Hoogtepunt voor mij persoonlijk ‘Blues Village’ met de onovertroffen Roel Spanjers achter de piano. Verder hoorden we Sebastiaan Fledderman en Klaas Kuijt op gitaar, Tommy Parker Jr. achter de drums en Roelof Klijn op bas. Zeer overtuigend en we kijken uit naar de presentatie van de nieuwe CD.
Little Steve & the Big Beat helaas gemist.
Ik kwam net na hun laatste nummer bij het podium aan. Maar soms moet je kiezen en Matt Schofield zie je hier wat minder vaak. Deze zanger/gitarist was muzikaal gezien toch wel het hoogtepunt.
Matt Schofield werd vakkundig begeleid door de Kings Rhythm Crew, die zich wel helemaal in Schofield’s muziek wisten in te leven. Aan Govert van der Kolm achter de toetsen, Ruud Weber op bas en Marlon Pichel achter het drumstel is dit wel toevertrouwd. Ik moest wel twee keer kijken of het wel echt Matt Schofield was op het podium. Hij was wat uiterlijk wat veranderd en met een ongehavende witte Stratocaster was het even wennen, maar toen hij de snaren beroerde was het onmiskenbaar Matt! Een waardige afsluiter.
Het was een lange dag, koud en niet helemaal stevig ter been keerde ik terug naar de auto, maar al met al heb ik genoten van deze editie. Helaas teveel artiesten niet of nauwelijks gezien, maar wat ik gezien heb was genieten.
Merijn Bevelander
Zac Schulze Gang
De 30e editie is nog ver weg, maar 22 + 23 augustus 2025 staan alvast in de agenda.
De organisatie weer bedankt voor dit mooie festival en de vele bekenden in Culemborg: we plakken er weer een jaar aan vast. Hopelijk tot volgend jaar.
