32e An Evening With The Blues: Chicago aan de Maas

An Evening With The Blues vond plaats op zaterdag 23 Maart 2024 jl. in LantarenVenster – Rotterdam. Een verslag van Ton Kok met foto’s van Paul de Vries. Klik HIER om het gehele album te kunnen bekijken.

Tja, wat moet je doen als je van plan bent naar de 32e editie van dit fantastische festival te gaan op je verjaardag. Gelukkig had mijn omgeving er begrip voor en liet zich om vijf uur in de middag gewillig het huis uitzetten om mij nog even in de gelegenheid te stellen me op te frissen om naar Rotterdam te reizen. Ondanks alarmerende berichten over lange files en afgesloten tussen- en wegen kon ik deze keer zonder een enkel probleem naar de Kop van Zuid komen.

Bij binnenkomst in de grote zaal waren de meeste zitplaatsen al bezet, maar goed te zien dat de blues nog best leeft, als je weet dat het festival al maanden van tevoren uitverkocht was. Relatief weinig bekende gezichten van de bekende blues clan, maar dat mocht de pret niet drukken. Een uitstekend publiek, dat kwam om naar de muziek te luisteren, wat de Reverend Shawn Amos, die met zijn Brotherhood het festival mocht openen enigszins verbaasde en zich afvroeg of er wel mensen in de zaal zaten.

Henk Demper was vanouds de Master of Ceremonies, die om klokslag half acht de openingsact aankondigde: Reverend Shawn Amos & the Brotherhood. In de aankondiging van het festival werd de man geprezen om zijn onberispelijke kledingstijl, maar slechts gekleed in een tuinbroek en een spuuglelijke muts, die zijn gezicht iets verder van het podium af vrijwel onzichtbaar maakte, werd dit niet helemaal waar gemaakt.

Ik had de indruk dat veel mensen niet echt bekend waren met de muziek van Shawn Amos en de reacties waren achteraf een beetje wisselend, maar de man uit New York wist mij wel te overtuigen en liet zien een energieke performer te zijn, die bovendien prima songs schrijft. Naast songwriter is hij ook gewoon schrijver en digitaal markering ondernemer.

Van iemand, die zich dominee noemt mag je gospel verwachten, maar dit bleef beperkt. Wel uitte hij zich soms tussen de nummers door over de huidige staat van Amerika.

Hij werd begeleid door The Brotherhood, bestaande uit gitarist/zanger Chris ‘Doctor’ Roberts, bassist/zanger Christoper “CT” Thomas en drummer Brady Blade. Gitarist Roberts had een flink pedal-board voor zich liggen en leek in het begin elk pedaal uitgebreid te willen demonstreren. Gelukkig werd dit in de loop van de show van minder.

Heel even moest de set onderbroken worden, omdat iemand in het publiek onwel was geworden, maar al snel kon met een gerust hart de set worden afgemaakt. Op het bluesfestival begon hij met de Howlin’ Wolf/Willie Dixon klassieker ‘Spoonful’ en eindige met ‘Hoodoo Man’ van Sonny Boy Williamson I. Daar tussenin voornamelijk eigen werk, dat een mix is van soul. blues en Americana en wist me helemaal te overtuigen met nummers als ‘Hollywood Blues’, ‘Days Of Depression’. ‘You’re Gonna Miss Me (When I Get Home) en nieuw werk als ‘Stone Cold Love’.

De solo’s op harmonica en gitaar waren kort en puntig en waren meestal niet langer dan één rondje van twaalf maten. Zijn nieuwe CD “Soul Brother No. 1” verschijnt in mei en is iets om naar uit te kijken.

Nadat Shawn Amos en band in de coulissen verdwenen waren was het tijd voor Chicago om de verdere avond de dienst uit te maken op het podium. Niemand minder dan Toronzo Cannon, de gepensioneerde buschauffeur uit de windy city.

Mijn eerste live kennismaking met hem was nota bene in zijn woonplaats, maar ook zijn eerste optreden op An Evening With The Blues was ik bij. Nu weer in Rotterdam.

De man is een formidabele vertolker van de hedendaagse Chicago Blues van de jaren twintig in de 21e eeuw. Old school blues vermengd met soul, funk en rock en dat gemixt en je gaat denken dat de blues nog toekomst heeft.

Én, zeer belangrijk, alleen eigen werk en niet terugvallen op het overbekende werk uit zijn geboorteplaats. Zijn begeleiders, werkend onder de naam The Chicago Way LLC, bestaat uit toetsenist Adam Pryor, bassist Brian Quinn en drummer Donte Phillip Burgess en aan dit gezelschap klopte echt alles.

Quinn wist zelfs voor een bassolo te zorgen, waarbij iedereen klaarwakker bleef en ook de 25-jarige toetsenist Adam Pryor klonk alsof hij al vijftig jaar ervaring met deze muziek had.

Toronzo wist iedereen in te pakken met zijn warme stem en zijn indrukwekkende gitaarspel, dat toch nergens ‘over the top’ was. Blues uit Chicago leeft nog steeds, dat bewezen deze mannen.

Dan als afsluiter een dame, geboren on de southside van Chicago, Robbin Kapsalis met Giles Robson uit Jersey, Groot-Brittanië. Dit duo werd begeleid door drie Nederlanders en samen vormden zij een prima Internationale gumbo.

Fat Harry van Dorth (gitaar/zang), Remco Deijl (bas) en Jacco van den Heuvel (drums) trapten samen met zanger/harmonica wizzard Giles Robson af en nadat Giles de ‘Rotterdam Boogie’ (althans voor deze avond) inzette kon het eigenlijk niet meer fout gaan.

Vooraf had Giles me even voorgesteld aan Robbin, maar deze bescheiden dame explodeerde echt op het podium en gaf een prima visitekaartje af. De eerste nummers waren even schrikken met overbekend werk als ‘Messin’ With The Kid’, ‘Blues Is My Business’ en ‘Walking The Dog’.

De band en zangeres klonken energiek en fris, maar dat is van deze nummers niet echt meer te zeggen. Er volgden nog wat meer covers, maar gelukkig bleek de dame ook nog prima originals in petto te hebben.

Na de tweede serie obligate covers kwam Pascal Lanslots op toetsen het gezelschap nog even een power boost geven. Samen Giles vocht hij nog een heerlijk orgel/harmonica duel uit.

Een prima afsluiter, die het publiek tevreden naar huis stuurde, maar niet voordat het programma werd afgesloten met een heup schuddende Robbin Kapsalis met Slim Harpo’s ‘Shake Your Hips’.

Mede dankzij de programmeur Bert Lek kan ik terugkijken op een memorabele verjaardag. Volgend jaar op 22 maart de 33e editie. We kunnen weer terugkijken op een mooi avondje on the southside of Rotterdam.