Sfeerverslag van het 34ste Swing Wespelaar – België dat werd gehouden op 19, 20 en 21 Augustus 2022 jl. Onderstaand het verslag van Zaterdag 20 Augustus. Tekst Nicolette Johns en met foto’s van José Gallois. Klik HIER om het gehele album van José Gallois te kunnen bekijken.
Vol goede moed, al hopend dat de weergoden doen wat er wordt beloofd – geen regen – lopen we inmiddels met minder wee het plein onder de klokkentoren van Wespelaar op. Er wordt een mooi plekje voor de stoel uitgezocht en we peilen nog even wat meningen over de afgelopen festivalavond bij vrienden en bekenden.
De tijd vliegt weer voorbij zodat ongemerkt de opening door de vertrouwde MC een feit is. Hij kondigt de eerste band van de dag aan met de woorden “het Belgisch debuut van een explosieve band”. Het podium is voor de Nederlandse Gumbo Kings die ooit op het Mojo Jam Sessions podium op Blues Peer de aandacht trokken van de organisatoren van Swing Wespelaar!
Binnenkort leveren zanger/blues-harpist Boy Vielvoye die vele blues-adepten zullen herkennen als de frontman van Sugar Boy and The Sinners, zanger/gitarist is Marc ‘Magic Man’ Janssen zij worden ondersteund door ritme-sectie Remon ‘Mean Machine’ Hubert op drumms en bassist Jonne ‘Quartermaster’ Venmans, de man op toetsen heet ‘Saint’ Thomas Hanenberg.
Zoals aangekondigd en op de website van SW te lezen valt brengen deze jonge mannen een gumbo dat wordt gemengd met New Orleans funk, diepe Memphis soul en ruige good old Delta blues. Binnenkort vindt de release (8 Sept. a.s. Patronaat – Haarlem koop je kaarten hier) van In The Dark plaats en daar gaan ze op SW natuurlijk een aantal songs van laten horen.
Overigens waren de Gumbo Kings in 2019 de meest geboekte band van de Nederlandse Popronde, ‘t is maar een weetje toch zegt ‘t genoeg over de kwaliteit van deze gasten.
Weer geniet ik van Marc op zijn Rivolta, heerlijk geluid geeft deze gitaar. We horen een mix van de 2018 EP zoals het dap-sound achtige ‘Leave It Alone’ maar ook ‘In The Dark’ van het nieuwste kindje van de band in dit nummer zien we Boy als de blues-harpist en Marc Janssen als de vocalist en dat doet hij kicken wreed! Natuurlijk kunnen we er niet omheen om ook Jonne weer te noemen want wat is deze gast een geweldige bassist!
De lardering van Thomas Hanenberg op de keys en de back-bone van Remon Hubert zijn natuurlijk wat het plaatje compleet maakt. ‘Hot Damn’ gaan we aldus Boy horen in twee versies, ‘n rustige versie die de band de afgelopen nacht op Spotify heeft gezet én de up-tempo versie en weer concludeer ik dat dit onomstotelijk radiomateriaal is.
De set wordt een aaneenrijging van superbe nummers en diegenen die er niet vroeg voor uit de veren wilden hebben oprecht een kans gemist een fijne gumbo als ontbijt te smaken. De afsluiter heet ‘Rock ‘n Roll Juice’, de aansporing naar klassebak Marc door Boy Vielvoye is zowat de signatuur van deze band. Iedereen is gelijk en iedereen is onmisbaar om de Gumbo Kings te maken tot wat zij zijn, een zeer bijzonder collectief waar we nog lang plezier van kunnen hebben!
Het is rennen naar het Mojo Jam Sessions podium want op het terrein van SW gonst het van de geruchten dat er een supertalent van slechts 13 jaar staat te jammen met de gepokt en gemazelde oude rotten uit de locale muziek-scene. Het blijkt om een sympathieke maar nog wat verlegen Nederlander te gaan die uit het mooi Hollandse Limburg komt, zijn naam is Luca Holkenborg en ik kan weinig woorden vinden om op u over te brengen wat ik daar heb zien gebeuren. De muzikanten uit de locale muziek-scène zoals Wesley, Mike Matheve, Bart Cocquyt e.a. hebben een lach van oor tot oor om deze knaap in hun midden te hebben.
De tiener leest geen noten en musiceert volledig op gehoor, zijn kwaliteit is dermate hoog dat ik durf te zeggen dat hij ‘n Dusty Ciggaar in de dop is! Niet zo gek dus dat hij al tijdens de afgelopen Southern Blues Night in Heerlen even mocht meespelen met niemand minder dan John Primer. De knaap neemt ook nog even de blues-harp ter hand en zuigt en blaast door de Mississippi Saxophone alsof hij deze al jaren bespeelt, niets is minder waar want hij pakte slechts een maand geleden het instrument voor het eerst in de hand! Emotioneel om zoveel moois mee te mogen maken, Luca Holkenborg onthoud die naam want daar gaan we nog veel van horen!
De tweede band op het affiche komt uit Frankrijk, meer precies gezegd uit de banlieue’s van Parijs. De winnaars van de prestigieuze Franse Blues Challenge noemen zich Jessie Lee & The Alchemists.
Recentelijk bliezen ze de toeschouwers en juryleden van de Europese Blues Challenge in Malmö de sokken uit de schoenen en behaalden daar de derde plaats. Ooit begon de frontvrouwe Jessie Lee met covertjes maar dat stadium is zij allang gepasseerd en brengt eigen composities die ze samen met haar mede-oprichter gitarist/(backing-)vocalist Alexis Didier schrijft. Jessie Lee Houllier werd in 2016 uitgeroepen tot winnares van The Voice France, The Alchemists zijn naast Alexis toestsenist Laurian Daire, Laurent Cokelaere bespeelt de bass en vormt samen met drummer Stephane Miñana-Ripoll de ritme-sectie.
Wij zagen deze band voor het eerst op Hookrock waar we de goede live reputatie die de band in korte tijd wist op te bouwen slechts beamen konden. Ook op SW zal het niet anders zijn want de band heeft een goede show neerzetten hoog in het vaandel staan. De band werd getekend bij Dixiefrog Records en bracht daar dit jaar Let It Shine uit maar ook de cover ‘Something Got A Hold On Me’ van Etta James de vrouw die Jessie Lee tijdens haar leven vaak muzikale troost heeft geboden tijdens moeilijke periodes van angstaanvallen.
Het nummer huist een werkelijk ff-ing Hammondsolo door geweldenaar (in positieve zin) toetsenist Daire waar niet alleen de toeschouwers van genieten maar ook de band zelf schijnt er geen genoeg van te kunnen krijgen. Robert Johnson’s ‘Come In My Kitchen’ is een gedurfde keuze voor dit met blues-police gevulde Grote Baan maar Jessie Lee krijgt grif de handen op elkaar. Een hartverscheurende zelfgeschreven song is ‘Sometimes’ dat de Française een paar jaar geleden schreef over haar geestesgesteldheid.
De song is meeslepend mede door de hoofdrol die Alexi met zijn gitaarsolo speelt die er en passant ook nog eens bij gaat liggen als hij de axe bespeelt. Jessie Lee & The Alchemists, Europa en de rest van de wereld liggen voor u!
Voor ‘t eerst deze zaterdag steken we de grote plas over naar de VS want daar komt Aki Kumar vandaan. Nou ja hij komt eigenlijk uit India maar trok ooit naar de States om in Silicon Valley als software engineer te gaan werken en op zijn vrije avonden bezocht hij muziek-venues. Daar kwam hij in aanraking met blues en de rest is historie.
Wij van The Blues Alone? zagen Aki Kumar al eens in een band (Chicago Blues Festival on Tour) tijdens een optreden van Chick Rodgers op Amstelveen City Blues 2015 de mondharmonica voor zijn rekening nemen maar inmiddels is Kumar dus zijn ‘eigen man’ geworden met alweer twee Chicago Blues en maar liefst drie Bollywood albums op zijn palmares staan.
Kumar trekt door Europa met een Finse band t.w. Tomi Leino op gitaar en de ritme-tandem bestaat uit drummer Mikko Peltola en bassist Jaakko Prepula. De veertiger laat het publiek eerst wat werk van zijn idolen horen, ‘Early In The Mornin’ van Waters maar ook werkjes van Little Walter en Junior Wells mochten niet ontbreken.
Eenmaal daar aan gewend laat Kumar de Bollywood Blues op het publiek los; toegegeven ik moet even door het Hindi heen weten te prikken maar dan kan ik dan ook uit volle overtuiging melden dat je wiegje hoeft niet in de States gestaan te hebben om rasechte blues te kunnen verkondigen. Kumar geeft zijn publiek nog een pluim door te zeggen dat de Wespelaarse toehoorders de eersten zijn dat in de goede toonsoort meezingt maar men zingt niet alleen graag op de tonen van Kumar het publiek danst ook graag….
Als Kumar zijn song over ‘n liefde die het Indiase kastesysteem verbiedt ten gehore heeft gebracht is hij de eerste act van het week-end die een encore aan de set plakt.
Aki Kumar, een naam om te onderzoeken voor de die-hard blues-harp liefhebbers!
Ivy Ford is de tweede leading lady van de dag op dit 34ste Swing Wespelaar. Ze komt uit Illinois meer precies uit de regio Chicago waar ze als jong meisje al in aanraking kwam met muziek en zelf begon te musiceren. Naast haar tegenwoordige instrument de gitaar is ze ook bekwaam op de drumms, bass, saxofoon én piano. Ford is wat we noemen een multi-instrumentalist.
Tien jaar geleden stond de toen 19 jarige Ivy voor de eerste keer op de bühne met een bluesband en in slechts twee jaar wist ze het te schoppen tot bassiste bij J.B.Ritchie. Door haar deelname in de band, haar muzikaliteit én ongetwijfeld haar looks genereerde ze bekendheid bij de bluesclubs van Chicago dat haar in 2015 zelfs een optreden opleverde in Legends op Wabash Av. Wellicht is dit de reden dat ik haar backstage met een Buddy Guy polka-dot gitaar zie rondsjouwen. Na deze opsomming mag natuurlijk ook niet vergeten worden dat Ivy Ford in 2019 de finale van de International Blues Challenge wist te behalen.
Hoe dan ook ik ben klaar voor één van vrouwelijke topacts uit de Chicago blues-scene. Ford wordt begeleid door Denis Agenet op drumms, Abdell B Bop Bouyousfi op de up-right bass en Jean-Patrick Cosset op de keys. Openen doet Ford met een gouwe ouwe want zo win je zieltjes, we horen een bijzonder goede vertolking van ‘Let The Good Times Roll’ onder de volle zon laat zij het deze zaterdag in Wespelaar donderen en bliksemen, een bijzonder talent deze Ivy Ford.
Elk van haar begeleiders krijgen hun lime-light, zo geniet ik van de virtuoze Jean-Patrick op de B3 maar ook is er de spot-light voor Abdull B Bop zijn slam- en pluck-moment op de up-right bass waarbij drummer Denis Agenet een fijne mix van snare-drumm en hi-hat en cimbaalstandaard aflevert krijgt gehoor resulterend in een ovationeel applaus.
Daarna zien we nog een staaltje lenigheid waar menige dame in het publiek met enige jaloersheid naar zal gekeken hebben want Ford bespeelt niet alleen haar BG-gitaar achter het hoofd ze weet ook nog al limbo-dansend de podiumvloer te bereiken en speelt al achterover liggend vrolijk verder. Ford heeft de belofte een verpletterende indruk achter te laten volledig waar gemaakt. Deze ‘Chicago’s Blues Kitten’ mag de bühne niet verlaten alvorens een toegift – Got My Mojo Working – te geven. Wàt ‘n debuut! Ivy Ford zullen we zéker nog eens tegen gaan komen.
Heel kort gaan we nog even een kijkje nemen bij het Mojo Jam Sessions podium van Anna Lee en Walter Coolen.
Inmiddels herkennen we daar Liesbeth Sprangers (bassiste bij Steven Troch Band en Herman Brock Jr.) die samen met zanger/blues-harpist Wim de Vos a.k.a. Howlin’ Bill, toetsenist Edwin Risbourg, gitarist Wesley weer met Luca Holkenborg de menigte vermaken.
Toch moet er ook een hapje gegeten worden en dus laten we even het jam podium voor wat ‘t is en gaan even de innerlijke mens verwennen.
Om dit festival nóg internationaler te maken dan de acts en bezoekers uit Europa en de VS besloot de programmeur ook maar een act te boeken uit het verre Brazilië (Fortaleza) maar die tegenwoordig zijn habitat in Los Angeles heeft. Arthur Menezes is een van de rijzende sterren in het blues-rock segment naar het schijnt.
Nu weet de trouwe lezer dat ik niet zo heel erg veel heb met blues-rock dus ik had voor de reis naar SW nog niet eerder van de man gehoord. Toch is hij ook een IBC deelnemer en wel in 2018 waar hij met de derde prijs ging lopen. Menezes blijkt al een vijftal albums te hebben uitgebracht en waarop de laatste uit 202o niemand minder dan Joe Bonamassa meespeelt.
Menezes wordt in Wespelaar bijgestaan door drummer en Belg Samuel Rafalowicz en zijn Braziliaanse vriendin bassiste Poliana Magelhães. De twee vonden elkaar in de muziek vertelt Menezes zijn publiek want ze komen uit verschillende delen (noord en zuid) van Brazilië en hebben zelfs beiden verschillende accenten. Jammer dat TBA?-vrijwilliger Ton Kok er vandaag niet is want hij had zéker genoten van alweer een cover van ‘Little Wing’, veel noten in weinig minuten luidt ook hier het devies. Allemaal spetterend en bekwaam maar mijn aandacht kan het niet vasthouden.
De dame op de bass vind ik dan wel weer een top muzikante, stiekem ben ik ‘n beetje jaloers op haar kunsten. Goede act voor wie de blues-rock een warm hart toedraagt en voor de programmeur die de geijkte acts eens wil vervangen door nieuw talent.
Kwart over negen is de tijd om een legende aan het werk te zien, vroege afspraak aan het hek dus voor de vele toeschouwers die niets willen missen van de inmiddels 88 jarige Bobby Rush en zijn band. Rush heeft de naam een showman ‘pur sang’ te zijn en wordt zelfs liefkozend de James Brown van de blues genoemd.
Rush maakt al meer dan 7 (!!) decennia muziek en heeft meer dan 25 studio albums uitgebracht. Wij van TBA? zagen de man in 2016 tijdens zijn optreden in de North Sea Jazz club van Amsterdam waar hij zijn album Porcupine Meat kwam promoten. Dit album won in 2017 een Grammy award voor Best Traditional Blues Album en in 2020 resulteerde de release van Rawer Than Raw een zelfde award. Naast deze twee Grammy’s staan er in zijn prijzenkast ook nog 13 (!!) Blues Music Awards.
Volgens zeggen beleeft Rush de laatste jaren zijn meest creatieve en succesvolste periode. Bobby Rush is een zanger/blues-harpist uit de categorie van Muddy Waters, Sonny Boy Williamson, Buddy Guy en B.B. King. Emmit Ellis Jr. a.k.a. Bobby Rush werd in Louisiana geboren en ook hij is zoals zovelen tijdsgenoten naar Chicago getrokken.
Rush wordt net als zes jaar geleden bijgestaan door een danseres – Mizz Lowe – die niet achteraan heeft gestaan toen ‘the booties’ werden uitgedeeld. Net zo goed als Rush’s repertoire van bijzonder grote proportie is, zo ook Mizz Lowe’s “fine brown frame”.
Rush wordt omringd door zijn band waarvan we wellicht niet alle namen correct hebben kunnen noteren wat ik denk verstaan te hebben is dat Fred T. de bassist is, de gitarist doet al 30 jaar zijn ding bij de koning van het Chitlin circuit en heet Kenny Ray, Bruce Howard zien we op drumms én Bluesbones toetsenist Edwin Risbourg die de Hammond bespeelt.
‘What ‘Bout You’ wordt gelardeerd met ‘n snippet ‘Get On The Good Foot’ van James Brown. ‘Evil’ en ’19 Years Old’ gaan er bij het in grote getale aanwezige publiek in als warme broodjes. ‘Take My Love’ komt voor rekening van Mizz Lowe maar die schiet vocaal vol-le-dig uit de bocht. Vanavond kan zij het beter bij dansen en wisselen van outfits houden.
Rush is met zijn 88 jaar nog immer ondeugend, lenig, goed bij stem en oogt zodra er dames in zijn vizier zijn springlevend. Ook al heeft hij bijna de negentig jarige leeftijd bereikt de man danst dat ‘t ‘n lieve lust is en geeft ook nu nog karatetrappen al zijn ze iets miner hoog dat zes jaar geleden.
Zoals gezegd Rush is nog heel erg stem-vast, bezit over een indrukwekkende timing maar is vooral de showman waarvoor hij overal ter wereld wordt geroemd. Ook bespeelt hij de blues-harp nog steeds alsof hij door de duivel wordt achterna gezeten.
Als de speeltijd er bijna op zit komt Rush nog even de podiumtrap af om langs de hekken de bezoekers een handje te geven, leniger en soepeler dan dit setje van TBA? sprint hij vervolgens de trap weer op en is het gedaan met de show van een legende bij leve. Je zou denken dat een bijna negentig jarige na zo’n show z’n zakken vol zou hebben maar niets is minder waar, de ‘baas’ komt ook nog naar de merchandise-stand om daar geduldig zijn cd’s te signeren en met wie het wil op de foto te gaan.
Bobby Rush you make music that made my soul smile tonight, thank you!
Vanessa Collier zagen wij van TBA? voor het eerst toen ze na het toeren met Joe Louis Walker in 2017 op Moulin Blues optrad als deel van de Ruf’s Blues Caravan met Big Daddy Wilson en Si Cranstoun. Ook al kwam ze toen nog erg verlegen op me over toch was saxofoniste/zangeres Vanessa Collier een wel een erg mooie afwisseling van de gitaristen en blues-harpisten die we de dag hadden zien passeren.
Tóch moesten de Europeanen tot vandaag wachten op een vervolg optreden. In de VS bleef ze als muzikante aan de weg timmeren en groeide Collier uit tot één van de meest succesvolle vrouwelijke performers. Inmiddels heeft ze vier in de media zeer goed ontvangen albums op haar naam geschreven waarbij soul, jazz en funk niet worden geschuwd maar waarbij nummers altijd op de blues gestoeld blijven. Collier kreeg in 2019 en 2020 de Blues Music Award voor ‘Horn Player of the Year’ uitgereikt en eerder dit jaar nog eens een Blues Music Award voor ‘Contemporary Blues Female Artist of the Year’.
Vanessa wordt op gitaar begeleid door Chris Vitarello, Will Gorman op keys, bassist Andrew Crane en Byron Cage is de drummer. De lieftallige Collier blaast met haar alt-sax de laatste indommelende bezoeker meteen bij aanvang van haar set weer klaarwakker. Zelf spits ik de oren bij de cover van ‘I Can’t Stand The Rain’ een van m’n favoriete dansnummers uit m’n jeugd eerst gecoverd door Eruption waar ik op danste, later door Tina Turner maar het origineel is natuurlijk van Ann Peebles. De cover is re-te goed!
Ook de Hammond solo van de Brit Will Gorman is om de vingers bij af te likken. In de afzondering van haar slaapkamer schreef Collier tijdens de lock-down haar Heart On The Line waarbij ze alle instrumenten zelf bespeelde en ze produceerde het album ook nog eens zelf. Op datzelfde album staat een song getiteld ‘What Makes You Beautiful’.
Ze schreef het nummer voor haar zusjes van 15, 13 en 10 jaar oud, een pareltje! De afwisseling tussen de vocals, alt-sax en de gitaar van Vitarello maakt dat de menigte op deze zomernacht uitzinnig wordt.
Als ik inmiddels de stoel heb ingeklapt en richting back-stage loop bots ik bijna tegen deze goedlachse en charmante Vanessa op die het plan heeft opgepakt het publiek op de Grote Baan van Wespelaar te gaan verbazen met haar skills op de sax en haar charisma, als dat geen geen showmanship is. Ik zeg hardop “great show Vanessa, great evolution”!
Wàt een enerverende dag heeft dit setje TBA?-ers weer beleefd, dank aan de vrijwilligers voor goede zorgen en speciale dank aan al die mannen en vrouwen die ieder jaar weer een mooi programma weten samen te stellen. Ook vandaag geen nazit maar proberen de genezende vibe van de muziek vast te houden tot de laastste festivaldag die morgen zal beginnen met alweer een ‘national treasure’.
Lees het verslag en bekijk de foto’s van Dag 1 van Swing Wespelaar 2022 HIER en van Dag 3 HIER.
