Sfeerverslag van het 34ste Swing Wespelaar – België dat werd gehouden op 19, 20 en 21 Augustus 2022 jl. Onderstaand het verslag van Vrijdag 19 Augustus. Tekst Nicolette Johns en met foto’s van José Gallois. Klik HIER om het gehele album van José Gallois te kunnen bekijken.
Na een bijtijds vertrek en een voorspoedige reis komen we ruim op tijd bij ons onderkomen voor dit week-end aan om vooraf vertrek naar het festivalterrein in Wespelaar nog een late lunch te kunnen nuttigen. Met een voldaan gevoel, gepakt en gezakt begroeten we de eerste bekenden onder de klokkentoren waarvan we de meesten toch drie jaar hebben moeten missen. Eenmaal geïnstalleerd is het tijd voor de eerste act van dit sympathieke en nog immer gratis bluesfestival. 
De aftrap wordt op vrijdag traditioneel verricht door een nationale act. Dit keer is het Wilk, een band uit Gent die het Wespelaarse grote podium na drie jaar stilte voor het eerst mag bemannen. Heel mooi dat onze MC Dirk Casteels tijdens zijn aankondiging van de band ook even de uit Gent afkomstige en helaas veel te jong overleden Tim de Grave a.k.a. Tiny Legs Tim memoreert. De frontman/gitarist/zanger van Wilk heet Jorg D’hondt die zijn sporen in de muziek naar verluidt al dik heeft verdiend in rock scène. Toch besluit hij tijdens de pandemie zijn eigen verhaal te willen vertellen en zet dit op muziek met de release van Running Man tot gevolg. Volgens de introductie staat Wilk garant voor rootsy blues met een vleugje rock, overgoten met een aanstekelijke groove.
Jorg kreeg nationale bekendheid tijdens zijn deelname aan het tv-programma Belgium’s Got Talent waar hij de halve finale bereikte. Nu staat hij voor de blues ‘jury’ om te worden beoordeeld en die zijn niet voor de poes! D’hondt wordt geflankeerd door ritme-sectie Natan Goessens (drumms) en Jef Ghijselen (bass) aan de keys zien we Jan Borré. 
Jorg heeft ook een heuse brass-sectie meegenomen die bestaat uit Siebe Duthoit op trompet, Stijn Despiegelaere hanteert de tenor sax en de dame van het stel – Katty van Kerkhove – is de ‘tough cookie’ want die blaast de bariton sax!
Jorg D’hondt opent met ‘Yes’ het nummer dat hij ook tijdens de halve finale bracht. Het gebodene ligt lekker nu al in het gehoor. 
Jorg is niet alleen een charismatische frontman maar kan ook nog eens mooie teksten schrijven concludeer ik als ik luister naar zijn song ‘Ceasar’ wat handelt over zijn grootvader Cesaro die hij in ‘t lied “stronger than a Viking” omschrijft. Ik geniet van het wat oriëntaals aandoende intermezzo van gitaar en toetsten in dit hele fijne nummer van het album Running Man. Echter de omlijsting door de blazerssectie is wat mij betreft noodzaak want ik vind de frontman wél een goede gitarist met stem-technisch is er nog wat verbetering nodig, zijn bereik en ook zijn intonatie en microfoon-controle kunnen stukken beter.
Blues móet vindt Jorg op een festival als SW en dus is ‘Less Is More’ een gepaste keuze, dit wordt opgevolgd door ‘No Stopping’ waarin er een mooie solo is weggelegd voor trompettist Siebe Duthoit. Tijdens de ballad ‘How Long’ gaan de vocalen alle kanten uit behalve de goede, jammer want tijdens het maken van m’n huiswerk vooraf het festival begon ik naar dit optreden uit te zien. Weer zulke mooie teksten horen we in het nummer ‘Worry Mama’ dat hij ter ere van zijn moederlief schreef voor de show van BGT en beter wordt gezongen. 
‘Stand Your Ground’ is de afsluiter van deze vijf kwartier durende set. Vol verwachting keek ik uit naar Wilk maar ben niet overtuigd geraakt. Naar mijn mening mag er wat extra aandacht uit gaan naar de vocalen. Ik zeg spelen, spelen, spelen, daar is een muzikant nog nooit slechter van geworden!
Het tweede optreden op deze regenachtige vrijdag komt van Harlem Lake die de vervangers zijn van The Atomic 44’s die hun reis naar SW moesten afzeggen. Weliswaar met enige vertraging door een – wat zou Wespelaar zijn zónder? – hevige wolkbreuk komt dit setje vrijwilligers van TBA? erin bij ‘Whiskey Drinkin’ Woman’ waar we getuige zijn van ‘n door het hart klievende Hammond solo van Dave Warmerdam. 
Warmerdam wordt bijgestaan door gitarist Sonny Ray van den Berg, drummer Benjamin Torbijn, bassist Kjelt Ostendorf, de blazerssectie bestaat uit saxofonist Jazzton Hulsebosch, trombonist Maarten Combrink en Thomas Heikoop zien we op trompet. De dame die samen met de band de Europese Blues Challenge 2022 in Malmö won stapt door het leven als Janne Timmer. 
Ja, ik houd wel van deze big band uitstraling, de sound is optimaal en ik mag vaststellen dat dit collectief behoorlijk is gegroeid sinds mijn laatste live ervaring in 2020 in performance, muzikaliteit en dan m.n. de vocalen van Janne Timmer.
Sonny Ray speelt de sterren van de hemel in ‘The Mirrored Mask’ waarbij ik geniet van de mooie sound die deze crème Fender heeft. Het geheel zal wat meer dansbaar worden belooft Janne Timmer als ‘Beware’ wordt ingezet, de tweede stem van Dave is de kers op de muzikale Belgische wafel. 
Het vele spelen betaalt uit, dit is een band die staat als een huis. Er staat ook ‘n rocker op de set-list als ik luister naar ‘Deaf & Blind’ waarbij de saxofonist Jazzton op het drummer’s podium van Benjamin klimt en de cimbalen van jetje geeft tijdens alweer een heftige Hammondsolo onder de bezieling van Dave Warmerdam.
De inspiratie voor ‘t schrijven van ‘Guide Me Home’ vindt Janne net na de lock-down als zij eindelijk weer eens op een podium met live publiek staat. De dankbaarheid wordt mooi in de song verwoord maar de hoge noten blijken hier en daar nog een obstakel. Ondanks dat hebben wij van TBA? hebben zeker groei geconstateerd. 
Onze MC Dirk Casteels is alweer aan de laatste aankondiging toe van deze eerste festivaldag van Swing Wespelaar 2022.
Een van de grotere namen van dit SW-affiche, de klapper van de avond…Walter Trout. Kort geleden zagen we deze 71 jarige virtuoos op de zes snaren acte de présence geven op het Holland International Blues Festival in Grolloo waar ik eerlijk gezegd niet erg onder de indruk was van de sound. 
Trout is voormalig bandlid van o.a. Louisiana Red, Canned Heat en John Mayall & The Bluesbreakers die besloot in 1990 met eigen band op te gaan treden; inmiddels is de aimabele Trout een graag geziene gast in menige concertzaal en op de grote festivals van Europa. Trout wordt vandaag net als in Grolloo vergezeld door drummer Michael Leasure.
De gitarist/tourmanager is zoals zo vele jaren nog immer Andrew Elt en Trout’s bassist Johnny Griparic is er ook weer bij. 
De man op de keys is onze eigen Bob Fridzema. Ook nu wordt geopend met ‘I Can Tell’ en deze wordt opgevolgd door ‘I Got A Feeling’ songs die allebei een kwart eeuw oud zijn, never change a winning team zeggen ze wel eens.
Walter Trout staat erom bekend dat zijn sets hard zijn, loeihard en zo ook in Wespelaar. Alweer moeten weer de oordoppen opgezocht worden want zelfs onder de sterrenhemel is het niet te doen zónder. Acht jaar geleden nam het leven van Trout een volledige andere wending toen hij de dood in de ogen keek na de diagnose dat het leven zonder levertransplantatie niet lang meer ging duren. De revalidatie behelsde niet alleen lichamelijk weer fit worden, maar Trout moest ook opnieuw gitaar leren spelen en oefende zo’n zeven uur per dag vertelt hij zijn publiek. Toch kreeg hij voor elkaar en maakte hij zo’n zeven jaar geleden zijn comeback in de Londense Royal Albert Hall. 
Inmiddels heeft Trout een gezonde levensstijl zodat hij het intensieve tourschema op zijn 71ste vol kan houden. Juist vandaag – vrijdag 19 Augustus 2022- komt zijn 30ste album ‘Ride’ uit. Trout krijst het publiek dat tot aan halverwege de Grote Baan staat toe dat hij wil rocken en of we dat ‘n goed idee vinden, de meesten beamen deze vraag.
Zij kunnen aan de reactie te horen maar maar niet genoeg krijgen van de rockers Elt en Griparic. Voor vele toeschouwers genieten met een grote G maar zelf ben ik iets minder van de rock en wacht ik eigenlijk op wat het nieuwe album te bieden heeft. 
Daarvan hoor ik dan na veel snerpende, overstuurd gitaargeluid een mooie ballad die onder de titel ‘Waiting For The Dawn’ op het nieuwe album is te vinden. Het duel met Bob Fridzema op de toetsen wordt gezocht in ‘Broken Heart’.
Als Trout ons toevertrouwt dat hij ‘Ride Until I’m Satisfied’ is geïnspireerd door een uitspraak van de 90 jarige Willy die nog steeds zijn Harley Davidson blijft bestijgen totdat hij erbij neervalt krijgt hij van een aantal bikers fiks de handen op elkaar….Harley Davidson, a way of life! 
Om middernacht komen normaliter de weerwolven tot leven, deze nacht zijn het de oudere wolf Walter én de door Trout bewonderde jonge welp Sonny Ray van den Berg! 
Zij vechten samen een gitaarduel uit van grootste klasse mede opgezweept door bassist Griparic die er klaarblijkelijk net als het uitzinnige publiek geen genoeg van kan krijgen. 
Tóch wordt er na zoveel moois gekozen voor een afsluitende slowblues om deze eerste festivaldag stemmig af te sluiten. Na drie jaar afwezigheid was het een fijn weerzien met Swing Wespelaar en haar gedreven maar onbaatzuchtige vrijwilligers. Vandaag geen nazit want de rug schreeuwt om rust, fingers crossed voor een goede en helende nachtrust.
Lees het verslag en bekijk de foto’s van Dag 2 van Swing Wespelaar 2022 HIER en van Dag 3 HIER.
