Het 5e Holland International Blues Festival te Grolloo vond plaats op 9, 10 en 11 Juni 2022 jl.. Hieronder de reportage dat TBA? maakte van de tweede festivaldag, vrijdag 10 Juni. Een verslag van Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik HIER om het gehele fotoalbum te kunnen bekijken.
De uitverkochte tweede festivaldag zal voor de vroege vogels onder de toeschouwers beginnen met een feestje waarbij flink gedanst zal worden. Ik kan het weten want ik zag de zanger die het festival vandaag opent al ‘n drie keer eerder optreden en ik kan de lezer melden dat je gewoon mee gaat doen ook al was je iets anders van plan. De ‘dansmachine’ waar ik ‘t over hem stapt door de blues-scène als Sugaray Rayford maar kwam als Caron ‘Sugaray’ Rayford in 1969 ter wereld.
De man is niet alleen een dansmachine maar ook een gigant, zowel in gestalte als in charisma en bovenal zangkwaliteit; eerder zong hij ook al bij The Mannish Boys maar stond met zijn eigen band al in 2014 op het podium van Moulin Blues. Hij zegt dat hij country & western songs komt zingen want dit is toch Texas gezien de cowboy hoeden? Sugaray wordt deze Europese tour vergezeld door gitarist Danny Avila die u wellicht kent van The Imperial Crowns of Walter Trout waar ook zijn vader Sammy Avila op toetsen te zien was.
De goedlachse Rayford laat zich deze tour ook vergezellen door een blazerssectie, altijd lekker voor de heupen. Sugaray is zo’n man die het publiek meteen kan inpalmen en zijn toeschouwers kan laten beleven wat hij hen wil meegeven. Zo vertelt hij ons dat deze show “all about shakin’ your booty and wigglin’ those titties” zal gaan want met de handjes boven ‘t hoofd bewegen heet in zijn belevingswereld gewoon zwaaien. De opener is een cover van Bill Withers’ ‘Who Is He, What Is He to You’ waarin gelijk de kans voor Avila op gitaar zich bij het publiek te introduceren. ‘Big Legged Woman’ is de opvolger en na nog maar een kleine tien minuten op bühne van dit HIBF werkt deze teddybeer zich al in het zweet.
De verrassing is groot als hij zo vroeg in de show besluit de tent in te komen om zo zijn publiek bij de lurven te grijpen, het wordt gewaardeerd want overal komen de gsm te voorschijn om een selfie met de man te maken. De toehoorders zijn na twee nummers al uitzinnig. Deze stem die zonder twijfel gevormd is in de kerk van zijn grootmoeder die hem nadat zijn moeder al op jonge leeftijd aan kanker overleed opvoedde, heeft blues, soul maar vooral heeft zijn stem passie.
Naast Avila zien we ex Deep Purple en Al Green toetsenist Drake ‘Munkihaid’ Shining de man naar grotere muzikale hoogte brengen. De ritme-sectie wordt gevormd door Allen Markel op bass en Ramon Michel op de drumms, blazers zijn Julian Davis (trompet) en Derek Martin (sax). Er wordt volop geconverseerd met het aanwezige publiek maar vooral wordt er hele fijne muziek gemaakt die de soul met de blues verbind zoals het zelf gepende nummer ‘You and I’ over zijn invloeden in de muziek.
De charismatische Sugaray kwam, zag en overwon bluesvillage Grolloo!
Van de ene hartendief naar de volgende als we om kwart voor vijf ons opmaken voor Kat Riggins Feat. Mike Zito & The Wheel. Het publiek wordt zoals de Amerikanen plegen te doen opgewarmd om de ster van show te mogen verwelkomen en dus zien we de eerste paar nummers voor de rekening van Zito komen. Van deze frontman waren we een behoorlijk aantal jaren geleden al onder de indruk, in een klein postzegelzaaltje in België stal de gitarist uit St. Louis mijn hart.
Blues Music Award winner 2022 Mike Zito heeft inmiddels een zijn eigen platenlabel (Gulf Coast Records) en daar heeft de dame die met hem het komende uur – Kat Riggins – zojuist een album (Progeny) opgenomen. Mike’s leven ging niet over rozen met als gevolg hij vele verkeerde beslissingen in het verleden nam maar het heeft Zito, na zijn bezinning, vastberaden gemaakt zijn droom na te jagen en een succes te worden in de muziek.
Hij veroverde een platen-contract bij RUF records en de festivals stonden zich te verdringen om hem te mogen contracteren. Mike is in het bezit van een mooie warme stem met een rauw kantje daarnaast is Zito ook een zeer begenadigd gitarist en heeft een ‘bad’ slide in ‘da fingr’! Zito kent u wellicht ook van het helaas ter ziele gegane Royal Southern Brotherhood van Devon Allman en Cyrill Neville.
Vandaag bestaat de band uit Lewis Stephens op toetsen, Doug Byrkit op de bass, drummer is Matthew Johnson. Al meteen bij aanvang wordt het wah-wah pedaal en de distortion rijkelijk gebruikt. Kat Riggins voegt zich ook bij het gezelschap en die is vandaag wel heel uitdagend gekleed in een togajurk die weinig aan de verbeelding overlaat.
‘Nipple gate’ is 1 mm verwijderd van te gebeuren dus de aanwezige dames die zich vooraan bij het podium hebben geïnstalleerd zijn als het ware haar “nipple-brigade” want er kan zomaar bij een iets te wild dansje ‘iets’ om de hoek komen kijken.
Kittige Kat zoals ik haar nog immer noem opent met ‘Walk On’ een nummer wat op het nieuwe album Progeny onder label van Zito binnenkort (Juni) verschijnt. Een krachtig nummer wat onmiddellijk de laatste twijfelaars naar binnen brengt, de opvolger is ‘Cry Out’ van het gelijknamige album uit 2020 en laat ons even op adem komen. ‘Espresso’ is een nummer waar ook Zito zijn kwaliteiten weer kan etaleren, wàt een combinatie deze twee muzikanten.
De lieftallige uit Miami afkomstige Riggins laat het podium aan Zito waar hij met veel soundeffecten ‘Judgement Day’ over laat vloeien in een stukje ‘Whole Lotta Lovin”. Vooraf ‘Heavy’ horen waarom deze song haar zo aan het hart ligt, haar petekinderen zingen mee en zo blijven voor altijd “little children and cute”. De song is wer-ke-lijk prachtig en ik zie velen zacht meedeinen op de melodie van deze song. Krachtig gezongen en het publiek bespelend komen ook ‘Blues Is My Business’ en ‘Warriors’ de laatste gaat over dat we nooit écht alleen zijn hoe eenzaam we ons soms voelen.
Mooie strekking, gelukkig kunnen we deze song nóg eens beluisteren als ‘t album uitkomt. Een goede set van twee ras-artiesten die overal ter wereld op zo’n groot podium te zien zouden moeten zijn!
Dan de benjamin van het festival, een jongen die er impressionant uitziet maar nog veel impressionanter is zijn spel en benadering van de blues. Christone Kingfish Ingram is wat we noemen een oude ziel in een jong lijf, de nog maar 23 jaar oude Kingfish is afkomstig uit Clarksdale – Mississippi en de blues-kenners weten dan dat de blues waarschijnlijk onderdeel van het huishouden uitmaakt.
Hij werd getekend op ‘t Alligator Records label en de rest is geschiedenis, overal waar hij optreedt verdringen de blues-adepten zich om kaarten te bemachtigen. Zijn optreden in de Melkweg (dat overigens door Covid geen doorgang vond) was al heel snel uitverkocht. Ingram is misschien pas 23 jaar, maar mag al een indrukwekkende lijst van samenwerkingen afvinken. De jonge vocalist/gitarist speelt op het debuutalbum met niemand minder dan Keb’ Mo en…….Buddy Guy! Hij mocht meewerken aan het album van neef Eric Gales Middle Of The Road.
Dit enorme talent is alweer zo’n 8 jaar actief in de blues-scène en bewijst ook hier in Grolloo met recht een geboren bluesmuzikant is. Inmiddels kan Ingram putten uit twee albums waarvan 662 de meest recente is. Wij van TBA? zagen de jongeman al in 2016 op Moulin Blues optreden waar ik niet hem ‘t voordeel van de twijfel gaf omdat hij toen met 17 jaar nog zijn balans in geluid, noten per seconde en zang moest vinden maar vandaag kan ik m’n mening over het gebodene maar moeilijk voor me houden.
We horen ‘Too Young To Remember’ wat een funky ondertoon heeft. De verbazing is groot als deze Kingfish net als Rayford besluit het podium te verlaten en een rondje door de tent te lopen. Al spelend overtuigt hij de twijfelaar in het publiek, sterker nog de jongeman houdt halt op de tribune naast de fotograaf van dienst.
Daar zo te midden van de toeschouwers horen we de ene na de ander gitaarlick, mijn vrienden kregen zo een fan-tas-tische vuurdoop. Als hij in een nummer zingt “I’m not going to last” kan ik alleen denken dat het zeker het tegenovergestelde zal zijn.
Kingfish gaat een mooie toekomst tegemoet en de blues is zeker gesteld met de komst van deze bluesman. Kingfish is gegroeid door het vele optreden en brengt een set met hartverscheurende bluessongs, gelardeerd met gevoelige gitaarsolo’s. Afscheid wordt er genomen met een klassieker, we horen ‘Hey Joe’ van Jimi Hendrix en tjonge wàt een gevoelige uitvoering zet deze jongeman neer. Wij van TBA? hebben genoten van Ingram’s spel maar bovenal van zijn indringende stem, CKI heeft er zéker 10.000 fans bij!
Inmiddels is ook de laatste op het buitenplein vertoevende muziekfanaat ook naar binnen gekomen waardoor ‘t verzengend warm in de tent is geworden, er kan geen kat meer bij. Voor velen geen reden om te verkassen want de show van legende Walter Trout staat te gebeuren.
Voor hem nog niet kende (kan ‘t me moeilijk voorstellen), Trout is voormalig bandlid van o.a. Louisiana Red, Canned Heat en The Bluesbreakers besloot in 1990 met eigen band op te gaan treden; inmiddels is de aimabele Trout een graag geziene gast in menige concertzaal en op de grote festivals van Europa. Trout was al eens te gast in Grolloo en wel op de eerste editie van dit fijne HIBF maar toen met de Supersonic Blues Machine (waar ook Billy Gibbons deel van uit maakte) en kwam terug met z’n eigen band in 2018.
Trout – die “happy to be anywhere” is wordt vandaag vergezeld door onze eigen Bob Fridzema op toesten, drummer Michael Leasure, gitarist/tourmanager Andrew Elt en bassist Johnny Griparic. Ook nu wordt er weer met ‘I Can Tell’ geopend en de opvolger heet ‘I Got A Feeling’ die beiden alweer meer dan 25 jaar oud zijn. Walter Trout staat erom bekend dat zijn sets hard zijn, loeihard en dus moeten weer de oordoppen opgezocht worden. Helaas moet ik ook vermelden dat het geluid een beetje brij is van overlappende instrumenten daardoor is genieten van ‘Wanna Dance’ wat moeilijker. ‘All Out Of Tears’ werd in Nederland al zes keer verkozen to beste blues song ooit wordt opgedragen aan allen niet Corona niet overleefden.
Trout (1951) wordt beschouwd als legende bij leven want de man had bijna niet meer onder ons geweest, dat weten de blues-adepten in Nederland inmiddels heel goed. Tóch blijft Trout dit tot vervelends toe herhalen waar hij ook maar optreedt, jammer. M’n muzikale vrienden uit Stadskanaal en ik weten al welke song er volgt…..’Almost Gone’ van Battle Scarrs uit 2015, nog steeds ‘n top song voor de blues-rock aanhangers maar voorspelbaar wordt ‘t wel.
Wat we wel hoopten maar niet te voorspellen was door het strakke speelschema op het HIBF 2022 is dat Mike Zito op ‘t podium wordt uitgenodigd. Samen spelen ze ‘We’re All In This Together’ (2017), een song dat voortvloeide uit een samenwerking met Joe Bonamassa, Kenny Wayne Shepherd, Warren Haynes, Eric Gales en Mike Zito. Via het grote scherm kan ik helaas weer waarnemen dat Trout zichtbaar met de handen trilt; de laatste keer was ‘t dus duidelijk niet de adrenaline of de afnemende kracht die hem parten speelde.
Hoe lang kan de man dit nog volhouden om te soleren zoals voor zijn transplantatie? Het publiek is niet te houden en zo ook Trout, hij is de enige die een toegift speelt en niet een maar twee. Het was een aanslag op de oren maar hoe dan ook, ook nu werd er weer met volle teugen genoten van deze powerset van Walter Trout, laten we de man koesteren zolang hij de gitaar nog om wil hangen!
Dan het moeilijkste wat een afgevaardigde van een festival ooit moet doen is het publiek een nare tijding brengen en die tijding hier op de lustrum editie van HIBF 2022 is het melden dat de afsluiter Beth Hart te ziek is om op te treden.
Een verschrikkelijke mededeling voor velen die speciaal voor dit festival een ticket kochten om haar te zien optreden. De teleurstelling in de tent is bijna te proeven, op de tribunes is het een geschuifel van bezoekers die moeten opstaan voor diegenen die het voor gezien houden. Er is een uittocht waar te nemen maar toch blijft twee derde van de bezoekers om te zien wat er door de organisatoren wordt bedacht om deze festivaldag toch als een feestje te laten eindigen.
Na een kleine pauze zien we op ‘t scherm dat er een Holland International Blues Jam zal gaan plaatsvinden met Mike Zito en Christone Kingfish Ingram en hun bandleden én Kat Riggins die natuurlijk ook als dank voor wat de mannen achter HIBF voor haar Europese carrière hebben betekend de boel wil redden.
Opener is Zito die de jam vlot trekt met ‘Every Day I Have The Blues’, persoonlijk vind ik ‘t jammer dat zoon Zach niet is meegekomen want zo had de beginnende gitarist net als ooit op Blues Peer wat exposure gehad.
Heerlijk om te zien dat de jonge toetsenist van CKI en van MZ de oudere Lewis Stephens zulke interactie hebben. Zito becommentarieert het spel van de jonge toetsenist “sounds like Jimmy Smith has reincarnated”. CKI en MZ genieten duidelijk van het jammen, het spelen Freddie King’s ‘So Sweet’ tovert een lach van oor tot oor bij beide gitaristen.
Ook de toeschouwers die gebleven zijn hebben ‘t naar hun zin, zoiets als het zien van deze twee gitaar virtuosi maak je maar eens mee. Mike Zito zingt niet alleen vol passie maar ook zijn gitaarspel is hartstochtelijk als hij de snaren met de tanden en zélfs met de tong bespeelt. Kat Riggins komt de boel versterken gehesen in een Beth Hart singlet van de merch-stand, wat ‘n humor heeft dit kittige katje toch.
Zij zet ‘t jammen door met de vertolking van Koko Taylor’s ‘Wang Dang Doodle’ en eindelijk is de CKI bassist op de voorgrond te zien als hij door Riggins naar de rand van het podium wordt gedirigeerd. Bad Ass deze bassist, wow!
Guy/Well’s ‘Love Her With A Feeling’ ne een hele mooi uitgelichte ‘Life Is Hard ‘ van Johnny Winter kan niet toepasselijker zijn op ‘t leven van een muzikant de afgelopen twee jaar. Ja CKI bewijst hier in Grolloo waarom zijn Grammy award voor zijn album 662 gerechtvaardigd is, een heule beste muzikant deze Kingfish. Deze hele fijne jam wordt afgesloten met ‘Born Under A Bad Sign’ en ‘Thrill Is Gone’ en zo hebben de drie koningen ieder hun eerbetoon gehad.
Het publiek krijgt er geen genoeg van en dus vervolgen CKI en MZ met de aller-aller-aller laatste van de tweede festivaldag ‘Voodoo Chile’ van de meester zelf. Een jonge muzikant duellerende tegen een wat doorgewinterde muzikant en het publiek zag dat ‘t goed was. Hulde, hulde, hulde aan deze muzikanten die de kater van het uitvallen van Beth Hart helemaal hebben goed gemaakt!
Wij van TBA? sloffen moe maar voldaan bijtijds naar de uitgang want morgen willen we weer op tijd aanwezig zijn om de laatste festivaldag met het speciale optreden ter nagedachtenis aan wijlen Harry Muskee te mogen meemaken.
Lees het verslag en bekijk de foto’s van Dag 1 van het HIBF 2022 HIER.
