Het 5e Holland International Blues Festival te Grolloo vond plaats op 9, 10 en 11 Juni 2022 jl.. Hieronder de reportage dat TBA? maakte van de eerste festivaldag, donderdag 09 Juni. Een verslag van Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik HIER om het gehele fotoalbum te kunnen bekijken.
Ook dit jaar wordt het 600 inwoners tellende Grolloo uitgebreid met gemiddeld 13.000 bezoekers per dag maar in de twee horeca gelegenheden blijven de bestellingen met een grote glimlach opgenomen worden. HIBF 2022 zal het zonder MC Johan Derksen moeten doen want die staat even ‘geparkeerd’ na zijn controversiële uitlatingen op nationale tv. Gek genoeg wordt Derksen niet vervangen en dus moet de eerste artiest het publiek nog ietwat naar binnen spelen. Curtis Salgado, de man die nog steeds ‘going strong’ is ondanks zijn levertransplantatie ten gevolge van een tumor in de lever in 2006. Twee jaar later kwam de ziekte terug, dit keer in de vorm van een tumor in de long, een halve long werd verwijderd. Ook werd de 68 jarige Salgado nog getroffen door een hart-infarct en onderging een drievoudige bypass-operatie in Maart van 2017. Een vechter dus deze Salgado en dat zal hij op de lustrum editie van het HIBF ook muzikaal gaan bewijzen.
Zoals aangegeven de man onderging de blues aan de lijve kan je wel zeggen en dat werd kennelijk z’n vruchten af. Salgado grossiert n.l. in awards, 4 Soul Blues Male Artist of the Year (2010, 2012, 2013 en 2022), zijn albums kregen ook al vele awards (2013, 2017). Ook hier in Grolloo staat Salgado weer op de bühne met zijn Franse band bestaande uit gitarist Alan Hager, Fabrice Bessouat op drumms, Damien Cornelis (Malted Milk) op toetsen, bass, trombonist Dieter Kuhlmann, trompettist Gary Winters en saxofonist Tommy Schneller.
Curtis staat ook vandaag weer in ‘t Drentse schone land garant voor souvolle vocals en hier en daar een fijne blues-harp intermezzo! Salgado neemt ons mee op reis naar Soulville natuurlijk begeleid door die fantastische gitarist Alan Hager die met grote regelmaat de ruimte krijgt zijn solo’s over de vandaag 11.000 bezoekers uit te strooien. Met een nieuw album – Damage Control – op zak krijgen zullen we hiervan ongetwijfeld een aantal songs gaan horen. We komen in de stemming voor de zomer met ‘Summertime Life’ wat van Soul Activated uit 2001 komt en huist een mooie gitaarsolo van Hager.
De Nola sound is vertegenwoordigd met ‘Hail Mighty Caesar’ waar ook de heupen van het inmiddels massaal toegestroomd publiek worden losgemaakt. ‘The Longer I Live’ werd al als single in 2020 uitgebracht maar haalde het ook tot het nieuwe album Damage Control ook hier in Grolloo gooit ‘t live hoge ogen mede door de B3 van Damien Cornelis. Wij – de iets oudere jongere – zitten op de stoeltjes te wippen en de bewegen op de klanken van deze Curtis en zijn eminente band.
En Salgado? Die geniet van ook zijn begeleiders en springt en danst over het podium. M’n muzikale vrienden, publiek en ik zijn het erover eens Curtis Salgado heeft al zijn awards dubbel en dwars verdiend!
Borreltijd is gereserveerd voor Danielle Nicole en haar band. Zangeres en bassiste Danielle Nicole Schnebelen (1982) komt uit Kansas en de muziek werd haar met de paplepel in gegoten doordat vader en moeder samen in een bluesband musiceerden en grootmoeder van moederskant een jazz zangeres was. Danielle Nicole werd bekend als een van de oprichters van Trampled Under Foot, de band die ze vormde met haar broers Nick en Kris. Hoewel ze eigenlijk alleen maar de bass oppakte zodat Trampled Under Foot een familieband kon blijven, omarmde ze haar instrument, met als resultaat dat ze de eerste vrouwelijke winnaar werd van de Blues Foundation’s Blues Music Award voor Beste Instrumentalist, Bass in 2014, nog eens in 2019 en vorige maand mocht ze nog eens deze award in ontvangst nemen.
Danielle wordt op het HIBF 2022 begeleid door haar partner gitarist Brandon Miller en drummer Go-Go Ray. Dat de linkshandige Danielle zo enthousiast haar publiek verwelkomt is een prestatie op zich want ze maakt een moeilijke tijd door na het verlies van haar veel te jong (41 jr) overleden broer Kris Schnebelen januari jl. die drummer was in de familie band TUF. Er wordt geopend met ‘t krachtige ‘Wolf Den’ uit 2015 en ja dat roept enthousiasme op bij het toesnellende publiek. ‘It Ain’t You’ mist wel ‘n beetje het orgeltje live maar Brandon Miller maakt veel goed.
Superbe muzikant is deze Miller, zijn gitaarskills op de Gibson Standard Les Paul zijn niet te versmaden. Hij is ook een begenadigd vocalist waar we regelmatig getuige van zijn zoals in de vocale uitdaging die Danielle en Brandon aan de dag leggen. ‘Save Me’ en ‘Cry No More’ komen van ‘t 2018 album Cry No More en weer ben ik onder de indruk van haar vocale kwaliteiten maar boven alles van haar tomeloze inzet.
Deze show is net als die andere vijf keer dat ik haar zag musiceren alwéér van hoog niveau, we zien Miller nog de talkbox hanteren maar hij draait zijn hand ook niet om voor ‘n mooi bijna klassiek oriëntaals aandoende gitaarstuk. ‘Pusher Man’ is opzwepend, deze Danielle Nicole geeft écht alles wat ze in zich heeft. Haar klasse bewijst zich ook in haar acties zoals tijdens de drummsolo van Go-Go Ray waarbij zij zich achter de versterker opstelt om zo de drummer – die als een majorette de baton zijn drummsticks hanteert – in de spotlight te zetten.
Weer gutst de transpiratie rijkelijk en plakken de haren aan het gezicht, het speeksel loopt uit haar mond, het kan haar niet boeien, entertainen dat is waar ze voor op ‘t podium staat en muziek is haar leven. Deze vrouw doet geen kunstje, deze vrouw is geen muzikante nee zij is een artieste! Rijst de vraag waarom we haar niet vaker in concertzalen dan wel festivals zien, Blues Peer wellicht volgend jaar?
Als trouwe lezer van The Blues Alone? weet u dat ik de jongere generatie musici graag voor het voetlicht haal en hen een warm hart toedraag en dus had Southern Avenue al in 2016 mijn interesse gewekt en nu zie ik ze dit jaar alweer voor de tweede keer op een toonaangevend blues festival. Southern Avenue is met de blues opgegroeid doordat drie leden van de band afkomstig zijn uit Memphis-Tennessee en met de aanvulling van de Israelisch gitarist die daar na de International Blues Challenge ooit bleef hangen zijn de bezoekers van HIBF 2022 in voor een uurtje ‘new generation’ blues.
De band bestaande uit de zusjes Jackson, Tikyra op drumms en vocals en Tirinii is de wervelende frontvrouw en zangeres en wordt aangevuld met bassist is Evan Sarver, toetsenist is Jeremy Powell en de backing vocals worden verzorgd door Ava Jackson ongetwijfeld familie van de zusjes. De begenadigde gitarist is de man van Tirinii en heet Ori Naftaly.
Power heeft de band en dat willen ze met ons delen, ze beginnen met ‘Push Now’ van het 2021 album Be The Love You Want. Zangeres Tierinii is wat je noemt een ‘hot thang’ zich hiervan bewust gooit de kersverse mama haar looks in de strijd maar ook heeft het kleine, kittige zangeresje een boel charisma met een perfecte podium présence.
Na de krachtige opener is het tijd voor een slow blues waar Ori zijn virtuositeit op de zes snaren met de bezoekers van Bluesvillage Grolloo kan delen, we horen ‘We’re Gonna Make It’ van Keep On uit 2019. Zeer bijzondere mooie uitvoering mede door de backing vocals van Tikyra en Ava. Uptempo gaat het verder met hoofdrollen voor B3 bespeler Jeremy Powell en Ori Naftaly in ‘Rock Steady’ (A. Franklin cover). Bij de vertolking van ‘Don’t Give Up’ (2017) wordt de participatie van het publiek gevraagd, bij de traditional aandoende song wil de dartele Tirinii dat we allemaal meezingen en klappen.
Het publiek is als was in haar handen en doet gewillig wat van haar gevraagd wordt. Eindigen doet Southern Avenue a capella met ‘Heathen Hearts’van het meest recente album Be The Love You Want uit 2021, het publiek kan er geen genoeg van krijgen en dus krijgen we nog een liefdesverklaring aan hun stad Memphis waarbij ik voor de laatste keer op m’n stoeltje meedans. Southern Avenue heeft bewezen met gemak een groot festival aan te kunnen!
DeWolff is vandaag de tweede jonge band die hier in de de grootste tent van Europa en nog niet eerder op het HIBF heeft aangetreden zal gaan trachten bruggen te bouwen tussen de jongere generatie muzikanten en het toch nog steeds overwegend wat ouder publiek van dit festival. De band bestaat uit de gebroeders Pablo (gitaar/vocals) en Luka (drumms/vocals) van de Poel en Robin Piso op de B3 die al een dikke tien jaar aan de weg timmeren. De wolvenwelpen vielen al meerdere keren in prijzen waaronder een heuse een Edison voor hun album ‘Thrust’ twee jaar geleden. Overal waar de band aantreedt hebben de drie een behoorlijk effect op hun toehoorders en op dit groots opgezette HIBF zal hun uur speeltijd met psychedelische, vette en ruige southern rock geen andere uitwerking hebben.
Ook in Grolloo wordt net als op Blues Peer krachtig geopend met ‘Live Like You’ dat op hun 2020 album Tascam Tapes is verschenen, het podium van Grolloo is meer geschikt voor dit trio dan het kleinere van Peer want Pablo is een beweeglijk typetje die graag en met veel verve zijn publiek bespeelt. Ondanks dat ‘t gros van de bezoekers aanhangers zijn van de traditionele blues en blues-rock constateer ik dat DeWolff de harten van de aanwezigen hand over hand stelen. De tent staat propvol met toeschouwers waarvan velen dit trio slechts kennen van naam.
Gewapend met een jankende gitaar, een soulvolle stem, ‘n gillend Hammond-orgel en donderende drumms nemen de mannen van DeWolff je mee terug naar de sixties zoals ze zelf zeggen. Frontman Pablo geselt ook in Grolloo de vintage Gibson weer dat ‘t een lieve lust is ondertussen weet hij de pedaal op zijn wah-wah blind te vinden, Luka kadreert de set met hardhandige beats op de drummvellen.
De B3 Hammond solo’s van Robin klieven de ziel door twee. Ondanks veel overeenkomsten met de set-list van Blues Peer vertoont de set in Grolloo in de songkeuze tóch een aantal andere – naar mijn bescheiden mening goed gekozen – songs zoals Little Richard’s ‘Keep On Knocking But You Can’t Come In’ en het nummer waar vele trouwe fans van Harry Muskee’s Cuby + Blizzards bij stonden te watertanden ‘Distant Smile’ dat speciaal aldus Pablo ter ere van Cuby gespeeld wordt.
De set vertoont nieuwer werk van het nog uit te brengen album dat zojuist werd opgenomen in Frankrijk en ouder werk. Feit is dat DeWolff de harten van de oudere jongere op dit HIBF 2022 moeiteloos wist te winnen; DeWolff zijn met recht de bruggen bouwers onder de nieuwe generatie blues-muzikanten.
Ondanks dat ik de band hier voor de derde keer in één week zie optreden heb ik toch weer enorm genoten van hun tomeloze energie. Nederland is om, Europa ligt aan hun voeten en wie weet volgt de VS!
De afsluiter is deze eerste festivaldag Danny Vera die zijn big band heeft meegenomen om ons gedurende het laatste uur te entertainen.
Vera, een man die naar eigen zeggen heel veel aan de bekendste inwoner van Grolloo – nà Harry Muskee – te danken heeft. Die man is natuurlijk Johan Derksen die op dit weekend niet rond het festivalterrein gespot zal worden want omdat hij niet welkom was om het festival aan elkaar te praten heeft hij besloten Bluesvillage voor een paar dagen te verlaten. Derksen draaide zijn songs in Muziek Voor Volwassenen, maakte hem frontman van de huisband van VI en vertelt iedereen die het horen wil hoe geweldige tekstschrijver Vera is.
De crooner setting van Vera doet me meteen denken aan de rat pack, de set begint met ‘Sorrow’s Leaving Town’ en ik stel vast dat Vera goed heeft gekeken naar clipjes van Dean Martin. Het is ‘smooth & mellow’ mede door de blazerssectie die hij achter hem heeft staan. De opvolger is een meer uptempo song – ‘How The Dice Will Roll’ en komt van Distant Rumble uit 2013. De soepele maar passievolle ondersteuning van ex Ralph de Jongh gitarist Maarten Ouweneel (dank Herman Huizenga) op de Gretsch is een mooie toevoeging.
Het wordt muisstil onder de 11.000 toeschouwers met hier en daar goedkeurend gefluit als Vera ‘Hold On To Let Go’ zingt en speelt op de akoestische gitaar. Vera zou niet Vera zijn als hij ook nog even van zich liet horen over het ‘gedoe’ rond Derksen “25 jaar op de bühne en niemand vond er een reet aan” “zonder hem was ik hier niet geraakt” wat met groot applaus en gejuich door vrijwel alle aanwezigen wordt ontvangen. ‘Pressure Make Diamonds’ wordt werkelijk subliem omlijst door de tenor-saxofonist.
Ook de anderen uit de blazerssectie worden door Danny voor ‘t voetlicht gehaald. Trompettist Fred speelt speciaal voor de dochter van Danny en Escha ook in Grolloo ‘La Vie En Rose’. ‘Rollercoaster’ mag natuurlijk in geen enkele show ontbreken en ook hier het Drentse bluesvillage stromen er weer tranen bij sommigen van de toehoorders. Zoals altijd wordt de show van Vera beëindigd met L.O.V.E. wat ook deze keer participatie van het publiek oplevert.
Meezingen doen we allemaal bij Jackie Wilson’s ‘Your Love Keeps Lifting Me Higher’. Deze big band met 3 violisten, 1 cellist, 3 blazers, 2 backing vocals, toetsenist, drummer en natuurlijk gitarist Maarten Ouweneel zette samen met Danny Vera een gelikte show neer, met blues heeft ‘t weinig te doen gehad maar ondanks de muzikale voorkeur kan men niet ontkennen dat Vera een artiest ‘pur sang’ is!
Wij van TBA? lopen langzaam de nacht in om morgen weer fris en monter de tweede festivaldag weer aan te kunnen.
Lees het verslag en bekijk de foto’s van Dag 2 van het HIBF 2022 HIER.
