Op 4, 5 en 6 juni vond de 24e editie van Ribs & Blues, het grootste gratis open-air festival van Europa, plaats in Raalte. (Her)beleef de festivaldag van tweede Pinksterdag maandag 06 Juni 2022 in Raalte mee in ons sfeerverslag waarvan de teksten zijn geschreven door Ton Kok en Nicolette Johns. De foto’s zijn van Dick van der Wilt (klik HIER om zijn albums te bekijken) & José Gallois en voor zijn album kan je HIER klikken.
Dylan LeBlanc is een 32-jarige Amerikaan, die de laatste dag van het festival mocht openen. Ik was niet echt bekend met hem en hoewel ik best wat goed in het gehoor liggende songs voorbij hoorde komen, kon zijn stemgeluid mij niet echt pakken en hoewel er uitstekend gemusiceerd werd, werd het nergens echt spannend.
Grappig om te zien dat achter het drumstel Rafael Schwiddessen had plaatsgenomen, terwijl enkele maatjes van hem met Ian Siegal op het andere podium stonden. Best leuk zo’n onverwachte reünie. Helaas pakte de muziek me dus niet echt helemaal, dus toch maar weer richting hoofdpodium.
Zestig is ze al de nog immer hoogblonde Canadese – van origine uit Birmingham afkomstige – Sass Jordan maar dat is haar geenszins aan te zien, ook haar vocale kwaliteiten lijken niet onder haar leeftijd te lijden te hebben.
Met een gloednieuw album – Bitches Blues – op zak staat Jordan hier op het main stage al voor een tweede maal (ik zag haar eerder in 2016). Deze keer staat ze op ‘t Main stage zonder manlief Derek Sharp, waarschijnlijk is hij op tour met The Guess Who waar hij de zanger/gitarist van is.
Jammer genoeg krijg ik niet meer wie haar bandleden zijn maar genieten doe ik wél van de gitarist van de band die op een Danelectro musiceert. Voorheen was Sass meer rock georiënteerd maar haar leeftijd en haar diepgewortelde bewondering voor de bekende blues-legendes zorgde voor de opname van een bluesalbum.
Natuurlijk komen haar rocksongs ‘Make You A Believer’ en ‘Highroad Easy’ voorbij maar ook ‘You Gotta Move’ (Mississippi Fred McDowell) en Johnny Winter’s ‘Still Alive & Well’. Dat kunnen we ook concluderen over deze goedlachse en enthousiaste ‘rock bitch’. Sass Jordan, still alive and kicking!
Dan lopen we vandaag helaas weer tussen de druppels door richting Delta Stage alwaar Mell & Vintage Future zullen gaan beginnen aan hun set. Ook de kleindochter van de Cats frontman Piet Veerman stond al eerder geprogrammeerd op Ribs & Blues en dus is het een vertrouwd weerzien met haar Overijsselse fans.
TVOH-deelneemster Melanie Jonk zoals ze in het dagelijkse leven heet wordt nog steeds bijgestaan door dezelfde bandleden t.w. sessiemuzikanten Nico Brandsen op toetsen en drummer Ton Dijkman. Ik houd wel van haar stem al moet ik bekennen dat het lijkt of ze vandaag wat minder uitbundig zingt.
Zou het komen dat ze morgen als voorprogramma van Eric Clapton in de Ziggo Dome moet optreden? Enfin, we zullen het niet te weten komen, feit is wel dat ik weer geniet van deze dame met die fijne raspige stem. Voordat ik weer naar de grote tent verhuis hoor ik nog net de nieuwe single ‘Too Much Of A Woman’. Waarom zien we haar niet vaker op een festival?
Daar kregen we voorgeschoteld Ian presents B.L.U.E.S. met de gebroeders Dusty en Darryl Ciggaar (resp. bas en drums), Big Pete (Pieter van der Pluijm) (zang/harmonica), Mischa den Haring (gitaar) en Chris Rannenberg achter de piano.
Ian noemt zichzelf geen bluesman, maar een bluesfan en laat hier de muziek horen van de echte bluesmannen, wat de basis is voor zijn eigen muziek.
Alle muzikanten krijgen binnen dit collectief de kans hun klasse te tonen en dat doen ze dan uitstekend. De set zat strak in elkaar en het werk van Muddy Waters, Jimmy Rogers e.v.a. werd op vakkundige wijze met veel respect aan de originelen gebracht.
Ook hier dus weer een internationale class-act in Hollands gezelschap (+ Chris). Grappig dat na de nodige power drummers op het podium uitgerekend de wat subtieler drummende Darryl een drumvel aan flarden wist te beuken.
Harlem Lake is het momenteel helemaal in de Nederlandse bluesscene. Zaterdag won de band in Malmö de European Blues Challenge, zondag stonden ze op het podium in het Duitse Schöppingen.
De zegetocht werd voor het Pinksterweekend afgesloten in Raalte, waar Janne Timmer (zang), Dave Warmerdam (toetsen/zang/gitaar), Sonny Ray van den Berg (gitaar), Kjelt Ostendorf (bas) en Benjamin Torbijn (drums) aangevuld met een blazerssectie ook een prima show neerzette. Vanaf de opener ‘The River’ wist men de overvolle tent te pakken.
See Me Dancing In The Water luidt de openingszin en dat gaf toch wel in het kort het weekend weer. De dame en heren zetten hier ook weer een professionele shown neer, waar weer de combinatie van emotie en muzikale klasse zijn werk deed.
De B.B. King Blues Band was de laatste band, die ik zag. De band arriveerde met klasse in een indrukwekkende toerbus. De band was behoorlijk afgeslankt ten opzichte van de bezetting op hun CD ‘The Soul Of The King’.
De band bestond uit Eric Demmer (sax/zang), John Del Toro Richardson (gitaar/zang), Darrell Lavigne (toetsen/zang), Russell Jackson (bas) en Brandon Jackson (drums). De eerste drie genoemden namen elk een van de eerste drie songs vocaal voor hun rekening, alvorens B.B.’s ‘little girl’ Claudette King op het podium verscheen.
Persoonlijk vond ik de naam B.B. King Blues Band wat te hoog gegrepen, maar het gezelschap zetten wel een professionele, energieke funky soulshow neer en de lichtshow op de achtergrond was van grote klasse. “The Thrill Is Gone” was een gepaste perfecte afsluiter.
Aan de spierpijn te voelen, was het moment aangebroken om nog even een bakje koffie te halen en de thuisreis in te zetten. Hoewel we even met de gedachten speelden om het na de eerste dag voor gezien te houden, was de tweede Pinksterdag toch zeker de moeite waard en als over een paar dagen de spierpijn volledig verdwenen is gaan de toch weer denken aan de 25e Editie in 2023.
Er staan nog twee optredens in onze spoorboekje en dat zijn op het Delta Stage The Sheepdogs en Paul Carrack op het Main Stage die deze editie van Ribs & Blues zal gaan afsluiten.
Dus de laatste keer door de regen naar het kleine podium. Als de band hun posities innemen op het podium blijkt het tentdoek ter hoogte van de drummer niet bestand tegen de vele regen die er is gevallen en nog steeds valt en drupt het op zijn drummstel en om elektrische schokken te voorkomen wordt het drummstel ietwat naar voren gehaald.
The Sheepdogs is een voor mij absoluut onbekende band maar wat een fijne kennismaking heb ik met deze vijf Canadezen. De opener is een toepasselijke, we horen ‘Stormy Weather’. De band brengt het toch wel heel fijne Southern Rock genre en doen dat onvoorstelbaar goed.
Zó goed dat ik m’n Maastrichtse vriendinnetje die nog in de grote tent vertoeft via de app maan metéén te komen kijken en luisteren. Soms voel ik de nostalgie opwellen omdat het oeuvre me aan The Band doet denken, maar ook wat ruiger werk kunnen de mannen met gemak aan en er zijn heel wat eigen werkjes bij.
‘Hole Where My Heart Should Be’ De wisselwerking tussen gitaristen/vocalisten Ewan Currie en Jimmy Bowskill werkt bijzonder aanstekelijk. Alweer heeft de organisatie een mooi – nog bij het grote publiek – onbekende act weten te strikken. ‘Rock and Roll Ain’t No Simple Thing’ belicht eens te meer de virtuose gitarist Bowskill.
The Sheepdogs kunnen zeker rekenen op mijn bezoek de volgende keer dat ze naar Europa komen!
Zoals te doen gebruikelijk is het TBA?-team ook dit jaar voornemens het festivalterrein voortijdig te verlaten maar niet voordat we toch een aantal songs van de laatste act mee hebben gemaakt.
De inmiddels 71 jarige in Sheffield geboren Paul Carrack heeft zijn sporen ruimschoots verdiend in de muziekindustrie. Ik zag de man al twee keer eerder in België optreden en ook al is Carrack geen blues het was verre van een teleurstelling.
De man brengt ook hier in Raalte weer een mooie harmonieuze set en ik denk dat de bezoekers van Ribs & Blues met dit optreden ook niet teleurgesteld werden. Na de cover van ‘Love Will Keep Us Alive’ (The Eagles) pakken wij ons boeltje op en lopen richting auto waar we nog nagenieten van Paul Carrack die de ene na de andere radio-hit ten gehore brengt.
We horen nog nét iedereen meezingen met ‘The Living Years’ uit 1988 van Carrack’s tijd bij Mike & The Mechanics.
Lees het verslag en bekijk de foto’s van Dag 1 van het Ribs & Blues 2022 HIER.
De aanwezige reporters van The Blues Alone? willen al die goedlachse jonge mensen van de diverse bevriende verenigingen uit de regio bedanken voor hun tomeloze inzet. Ook een grote merci aan al die ervaren vrijwilligers dat zij deze 24e editie van Ribs & Blues ook na de lockdown weer tot een feestje wisten te maken, dank aan allen voor het enthousiasme en de vriendelijkheid. Rob Telgenkamp en Frank Starink weer bedankt voor de verrassende programmering, Jaap Harmsen voor zijn aankondigingen én de de rijmelarij en natuurlijk de hoofdsponser met het muzikale hart op de goede plaats Klink Nijland Infra!
Graag zijn wij volgend jaar weer van de partij voor jullie zilveren jubileum!
