Op 4, 5 en 6 juni vond de 24e editie van Ribs & Blues, het grootste gratis open-air festival van Europa, plaats in Raalte. (Her)beleef de festivaldag van eerste Pinksterdag zondag 05 Juni 2022 in Raalte mee in ons sfeerverslag waarvan de teksten zijn geschreven door Ton Kok en Nicolette Johns. De foto’s zijn van Dick van der Wilt (klik HIER om zijn albums te bekijken) & José Gallois en voor zijn album kan je HIER klikken.
Daar sta je dan, eindelijk weer Ribs & Blues. Al in 2020 stonden we er klaar voor, maar uiteindelijk konden we toch afreizen naar Raalte. Eerst even inchecken in het hotel in Dalfsen en vervolgens door. De buienradar voorspelde niet veel goeds, maar onder een aangenaam zonnetje arriveerde het uit vier personen bestaande The Blues Alone?-team op de Domineeskamp in Raalte. Al bij binnenkomst voelde het allemaal weer heel vertrouwd aan. Onder het genot van een bak koffie nog even een kort werkoverleg. Wat kon er nog misgaan?
Om 13:15 uur was het dan zover. Het festival werd begonnen met het 5-man sterke gezelschap Her Majesty, bestaande uit de singer-songwriters-gitaristen Bertolf Lentink, Diederik Nomden (tevens toetsen) en Jelle Paulusma met tevens bassist/zanger Dirk Schreuders en drummer/zanger Bauke Bakker.
Ervaring hebben de diverse mannen opgedaan in bands als Daryll-Ann, Ilse de Lange Band en The Analogues. Het songwriter gedeelte speelde deze middag geen rol. De heren brachten een set met nummers van Crosby, Stills, Nash & Young. Niet direct de muziek voor deze blues die-hard, die ook weinig met tribute bands heeft, maar gezegd moet worden dat er prima muzikanten op het podium stonden, die vocaal ook heel sterk uit de verf kwamen.
Door mijn echtgenote werd destijds de LP ‘Déjà Vu’ met grote regelmaat opgezet, dus ook voor mij een hoge herkenningsgraad. Nog geen blues, maar wel een prima opening.
Op het Delta stage in de volksmond “de kleine tent” mag Krissy Matthews het feest vlottrekken. Aanvankelijk zou hier Catfish openen maar die moest helaas verstek laten gaan door een besmetting met het nog immer rondwarende virus. Matthews is nog maar net dertig maar wij van TBA? zagen de toen pukkelige jongeman al zo’n 12 jaar geleden musiceren tijdens het Blues MAEStricht festival in D’n Hiemel – Maastricht waar hij het podium deelde met King Mo, Dede Priest, Kellie Rucker en Ian Siegal.
Vooraf raak ik in gesprek met wellicht zijn oudste fan, de 85 jarige moeder van Marieke die ook een groot fan is. Al na een drietal nummers kan ik concluderen dat Brit met Noorse moeder behoorlijk volwassen is geworden en dat John Mayall die hem op zijn 12e al mee liet spelen gelijk heeft gekregen dat deze in Duitsland wonende Krissy zijn talenten met publiek móet delen. Ondanks dat de rookmachine bij de Brit op de keel slaat kan ik zeggen dat hij zowel in de vocalen als in spel mij bij tijd en wijle aan een jonge Jon Amor doet denken.
De set varieert van explosieve bluesrock tot een mooie vertolking van de slow blues ‘Every Day I Have The Blues’ maar ook eigen werk ‘The Man Said No’ wordt hier in Raalte gebracht. We zien Felix Dehmel op drumms en Joshua Rigal op de bass. Krissy Matthews leverde een goede set af, een gitarist die we hopelijk na dit optreden op Ribs & Blues 2022 meer in Nederland mogen gaan tegenkomen.
De pas erin om bij SLOPER op het main stage te gaan kijken. SLOPER is de band rond de bevriende drummers Cesar Zuiderwijk (Golden Earring) en Mario Goossens (Triggerfinger).
Zij worden bijgestaan door zanger/gitarist Pete Shoulder (The Union, Winterville, Silverthorne) en gitarist Fabio Canini. Slopen doen de mannen vooral de gevestigde orde van bandopbouw waar een bass altijd deel van uit maakt. Canini is al jaren de protegé van Zuiderwijk en ik moet zeggen dat zijn spel deze dame ook bekoort.
Helaas kan ik dat niet zeggen van de Brit Pete Shoulder, natuurlijk kan de man wél gitaarspelen maar zijn stem is zo schel dat ik al snel naar de oordoppen grijp. Het trommelen speelt natuurlijk de hoofdrol en dat is een spektakel bij deze mannen maar met blues heeft ‘t weinig te doen.
Gelukkig nemen ‘slopers’ Zuiderwijk en Goossens ook even de percussie ter hand zodat het publiek even op adem kan komen.
De Leif de Leeuw Band was de volgende band op mijn lijstje en hoewel de Allman Brothers Band zo af en toe best doorklonk in de muziek, dit keer was de band weer terug bij het grotendeels eigen repertoire.
Ofschoon ze een pluim verdienen voor hun gitaarpartijen à la Duane Allman/Dickey Betts, voegen ze met hun eigen werk toch wel iets toe een de muziekgeschiedenis. Hoge school muziek van gitarist Leif de Leeuw, zanger/gitarist Sem Jansen, Boris Oud op bas, toetsenist Willem ‘t Hart en de drummers Joran Bemelmans en Tim Koning.
Het is dat het allemaal Nederlanders zijn, maar ze hebben zich het Southern Rock idioom uitstekend eigen gemaakt. Terecht dat een jonge band als Harlem Lake momenteel veel aandacht krijgt, maar de Leif de Leeuw Band doet daar zeker niet voor onder.
Still Believe is een band rond saxofonist/zanger Bertus Borgers en drummer Hans Lafaille en hun verleden met groepen als Sweet d’Buster, Herman Brood en Cuby+Blizzards vormen de basis voor dit gezelschap.
Aangevuld met gitarist Cedric Siegers, Herman Wolters achter de toetsen, Feico Nijdam op bas en de achtergrondzangeressen The Ones.
Zangeres Lana Wolf, inmiddels bekend door haar optreden op TV en in theaters heeft een flinke staat van dienst en was de speciale gaste vandaag en dat ging haar uitstekend af.
Bertus Borgers is sowieso een uitstekende zanger/saxofonist en songwriter en gezamenlijk zetten een prima show neer en ook een hoog herkenbaarheidsgehalte. Het geluid was niet altijd even optimaal en verrassend en vernieuwend is het ook niet echt te noemen, maar wel gewoon een degelijk stuk vakmanschap.
En toen sloeg het noodlot toe. Bij een opstapje zakte ik (TK) door mijn been en was niet meer in staat op zonder hulp overeind te komen. Mijn heupblessure speelde weer even op en mijn rechterbeen bleek nog ver van het oude niveau vandaan te zitten. Dus helaas de rest van de avond wat minder mobiel en een beetje aan de grote tent gebonden.
Gelukkig werd dat leed een beetje verzacht door het noodweer dat het terrein zou treffen, waardoor het verkeer tussen de beide tenten toch ook op natuurlijke wijze werd stilgelegd.
Danny Bryant is een gevestigde naam in het blues-circuit en toch is dit meisje er niet vaak erop uit getrokken om de man te zien spelen. Wellicht komt ‘t omdat bluesrock niet echt mijn ding is, maar wat ik wel weet is dat de Brit een begenadigd gitarist is die graag zoveel mogelijk noten in een paar minuten propt.
Als zanger stelt Bryant niet veel voor, toch is hij razend populair bij de bluesfanaat. Zijn contact met het publiek houdt eerlijk gezegd ook niet over ook al zoekt hij in Raalte keer op keer de rand van het podium op waar hij helaas niet uitgelicht wordt. Het geluid is snoeihard waardoor er hier en daar vervorming waar te nemen is.
De Brit speelt het toepasselijke ‘Stop Raining’ – inmiddels komt het met bakken de hemel uit – onder pompend ritme van de bass/drumms tandem maar er wordt toch wel een beetje makkelijk over de set gedacht als ik Bryant zo bezig zie.
Muzikaal, gitaarbeheersing is allemaal dik in orde maar toch mis ik wat….stem, charisma en podium présence.
Gelukkig stonden er twee absolute toppers op het podium in de grote tent, die de aandacht volledig wisten vast te houden, te beginnen met zanger Malford Milligan, een man gezegend met een gouden stem vol emotie om de combinatie van blues/soul/America/gospel perfect te kunnen vertolken.
Hij werd begeleid door de Southern Aces met zanger/gitarist Jack Hustinx, achter de toetsen Roel Spanjers, bassist Roelof Klijn, drummer Fokke de Jong en gitarist Eric van Dijsseldonk.
Met zijn emotionele zang en aangrijpende teksten weet hij je vanaf de eerste tonen volledig bij de strot te grijpen. De klik tussen de Amerikaan en zijn oer Hollandse begeleiders is perfect.
Zijn ‘Good Day For The Blues’ (geschreven door Dave Grissom) en de afsluiter/toegift ‘Feel Like Going Home’ en alle andere nummers zaten tegen perfectie aan en naast Malford verdient Roel Spanjers op Hammond, piano en accordeon zeker een eervolle vermelding.
Even dacht ik even dat het niet beter kon: dan had ik buiten de North Mississippi Allstars gerekend. Wat een power van deze mannen.
Veel fantastische gitaristen op het festival, maar Luther Dickinson liet toch even horen dat er altijd een baas boven baas is.
Luther Dickinson (zang/gitaar) en Cody Dickinson (drums/zang) werden in Raalte bijgestaan door Lamar Williams Jr. (zang) en bassist Jesse Williams.
Lamar Williams Jr. is de zoon van voormalige Allman Brothers Band bassist Lamar Williams en in de loop der avond (“Up And Away”) werd er kwistig gestrooid met heerlijke Allman Brothers licks.
Luther was dé gitarist op het festival, waar alle anderen toch wel wat van konden opsteken. Het gemak waarmee hij ogenschijnlijk de snaren beroerde was indrukwekkend.
Met enige minuten vertraging en zonder introductie van MC Jaap Harmsen komen de afsluiters van deze eerste Pinksterdag in Raalte de Drive-By Truckers het podium op.
The Wall Of Sound is misschien niet door de DBT uitgevonden maar dat is het hier in de grote tent wel. Wat is dit hard! Met een kleine vijftien albums weten de uit Alabama afkomstige mannen Mike Cooley and Patterson Hood (zoon van Muscle Shoals Rhythm Section bassist David Hood) wel waar Abraham de mosterd haalt.
De set begint met een klassieker ‘Lookout Mountain’ maar laat ook jonger werk horen. Natuurlijk komt de titeltrack van het nieuwste album Welcome 2 Club XIII voorbij en Billy Ringo In The Dark. Toch eist de kou en wellicht de reis vanuit België zijn tol en besluiten we het festival wat vroeger te verlaten om de regen te trotseren en de auto op te gaan zoeken om het warme hotelbed in te duiken.
Jammer dat ik ‘t niet meer trek want ik had hier erg naar uit gekeken, ook jammer dat ik Boogie Monster die op het Delta Stage musiceerde tijdens de wolkbreuk niet heb kunnen zien want naar verluidt is dit een hele fijne band om te zien optreden.
Vooraan binnen had ik er nauwelijks iets van gemerkt, maar toen bleek dat bij het verlaten van de tent bleek dat droge voeten houden een onmogelijke opgave was werd de omvang van de regenbui duidelijk. Met dit weer terugkomen bij het hotel bleek een avontuur op zich.
Dient nog vermeld te worden dat ik van de Brit Errol Linton heel weinig en van Darlyn en Ralph de Jongh niets heb meegekregen.
Linton klonk ok, maar niet echt speciaal, hoewel hij met het vleugje reggae toch wel wat meerwaarde wist te creëren.
Lees het verslag en bekijk de foto’s van Dag 2 van het Ribs & Blues 2022 HIER.
