Lindsay Beaver & Brad Stivers speelden zaterdag 07 Mei jl. in de Haarlem Blues Club @ Circus Hakim – Haarlem. Tekst en foto’s Keimpe Sliep
Als je Darryl en Dusty Ciggaar en Thomas Toussaint uitnodigt om je begeleidingsband te zijn in een Hollandse bluesclub dan getuigd dat van kennis van de kwaliteit die er heerst in de Nederlandse rootsscene.
Het is dan ook met gepaste trots dat Thomas het Canadees/Amerikaanse blues, rock and roll duo Lindsey Beaver en Brad Stivers én de broertjes Ciggaar aankondigt en weet te vertellen dat ‘ie nog behoorlijk in de stress heeft gezeten. Uit een telefoontje van Brad eerder die week bleken er vaccinatieproblemen in de VS te zijn. Met als gevolg een bijna annulering van de vlucht naar Schiphol. Maar de prikken werden op tijd gezet en dus kon daags na de warming-up op Moulin Blues de avond in Haarlem gewoon van start.
Lindsay Beaver en Brad Stivers streken jaren geleden vanuit Halifax en Colorado neer in de rootsscene van Austin, Texas. Zoekende naar de stijl komen ze via de Memphis Soul en alles wat uit New Orleans komt uit op hoe ze nu spelen. Het liefste schrijven ze hun eigen nummers maar op het podium ontkomen ze er niet aan om ook andermans liedjes te spelen. Debet hieraan is hun afkomst en de vaak meer dan 2 uur durende sets. Deze professionals worden in Amerika “hard working musicians” genoemd en pakken alles aan om samen te spelen. Soms tot wel zeven of acht keer per week.
Darryl, Dusty en Thomas zijn geen onbekenden bij TBA? en hebben al meerdere malen in verschillende hoedanigheden fijne recensies via de site mogen ontvangen. Vanavond excelleert voor de gelegenheid dit ritmetandem en mondharmonicaspeler in de dienende rol van Beaver en Stivers. Maar houd me ten goede, het lijkt alsof ze al jaren samen op het podium staan.
De set-list voert ons deze avond door het oude Amerika met bij vlagen hele dikke vette knipogen naar Fats Domino, John Lee Hooker en Hound Dog Taylor.
Opener van de avond als ook van hun gezamenlijke plaat is ‘One Condition’. Deze doet mij zelfs heel even denken aan onze eigen DeWolff ten tijde van hun Tascam Tapes. Na de cover ‘Angeline’ worden er door Brad wat geluidsaanpassingen gevraagd en komt met ‘Should I Ever Love Again’ de boogie woogie om de hoek kijken. Zonder piano, dat wel.
‘Three Times a Fool’ is een Brad Stivers original die gaat over een van zijn door een ex gestolen gitaar die nog gesigneerd werd door BB King! Saillant detail is dat de ex niet eens gitaar kon spelen. Het zit ‘m blijkbaar nog steeds dwars want er zit behoorlijk wat kwaadheid in het nummer.
‘See You Again’ volgt op de introductie van de broertjes Ciggaar. Naar eigen zeggen is Brad al jaren fan van ze en voelt zich zeer vereerd om met ze samen te spelen.
‘Lonesome Whistle’ is een perfect uitgevoerde Freddie King cover. Dan wordt het tijd voor Lindsay om Darryl’s plek achter het drumstel in te nemen. De van oorsprong afgestudeerde drumster legt zich de laatste tijd steeds meer toe op de slaggitaar.
Ook Thomas wordt uit de zaal geroepen om ‘I Know What To Do’ van zijn mondharmonica te voorzien. Halifax’ John Murphy wordt nog even genoemd als de originele ‘mouthharp-player’ van deze song.
‘If You Don’t Wanna Love Me’ is een potentiële blues-klassieker geschreven door Lindsay herself. De rauwe stem van Lindsey Beaver doet in de verte bij vlagen herinneringen oproepen aan de legendarische stemmen van Janis Joplin en Bonnie Raitt. Brad laat in deze song zijn fantastische instrument beheersing zien door op z’n Hendrix’ zijn Gibson gitaar achter zijn hoofd te bespelen.
De sfeer in de zaal is om van te smullen maar dan komt toch die oervervelende maar kenmerkende pauze van de Haarlem Blues Club. Het haalt wat mij betreft een beetje de vaart uit het optreden. Maar een enkele kniesoor die er om maalt want als de eerste tonen van ‘I Believe I’m’ klinken en Thomas ook weer van de partij is staat de boel meteen weer op swing!
De covers ‘Magnolia’ van J.J. Cale en ‘Close to You’ van Muddy Waters, waarvan Brad gekscherend vindt dat iedere blanke op een podium dat moet kunnen zingen. Alsof de band inderdaad al jaren samen speelt wordt ‘Don’t Be Cruel’ omgezet in een zompige moerasblues. ‘Same Thing Could’ is de onvermijdelijke en onvervalste Texas rock and roll song en Lindsay brengt in een betoog een soort van ode aan de broertjes Ciggaar, “they are awesome!”
Lindsay zei nerveus te zijn voor de rehearsals voor dit optreden en dat ze heel veel respect heeft voor die twee. Ze hoopt Dusty ooit nog eens in plaats van op bas op zijn gitaar te zien spelen. Ook Thomas, die door Brad als een heuse huisvriend wordt onthaald en deze avond meerdere malen verzocht wordt om vooral niet te ver van het podium te zijn. Hij heeft hem nodig! Het is bijna ontroerend hoeveel toewijding en respect Lindsay en Brad voor deze klasse muzikanten tonen. Zo terecht!
‘Hesitate’ is de prachtige ballad van hun laatste plaat, simpelweg ‘Lindsay Beaver and Brad Stivers’ genoemd. Brad die dit nummer schreef geeft de credits aan Lindsay. Zonder haar had dit een hele andere impact gehad. Zoals al vermeld schrijven ze het liefst hun eigen nummers om vooral zo dicht mogelijk bij zichzelf te blijven. Johnny ‘Guitar’ Watsons ‘I Get a Feeling’ luidt de finale in van een marathonpartij die overigens geen seconde te lang duurde.
Met de aankondiging van Doug McLeod voor het volgende Haarlem Blues Club concert en het advies aan het publiek om vooral zoveel mogelijk cd’s aan te schaffen, ’cause it’s a long walk to Texas, wordt het allerlaatste nummer ingezet, ‘Slim Picking’.
Aan de avond lijkt een rockend einde te komen maar Lindsay Beaver en Brad Stivers besluiten de toegift over een andere boeg te gooien. Wat ze in een band niet kunnen doen maar met z’n tweetjes wel, is de uitleg. Het Texas van Willie en zoon Lucas Nelson wordt aangehaald en uitgelegd dat je niet uit Texas komt zonder een noot country te spelen! Lucas Nelson’s liefdesliedje ‘Just Outside of Austin’ wordt door het duo met een ongekende schoonheid gebracht.
Maar ondanks alle prachtige bluesballads en schitterende rock and roll swingers die de avond onvergetelijk maakten is deze Austin country song de persoonlijke favoriet van uw verslaggever. Het laat schijnbaar een doorgaans coole Lindsay Beaver ook niet onberoerd.
En zo kwam er uiteindelijk dus echt een einde aan een enerverende bluesavond van een groep enerverende rasmuzikanten. Blues muziek gemaakt door mooie jonge dertigers. De vraag is ook vanavond weer wat het toch is dat er hoofdzakelijk ‘grijs’ publiek op dit soort evenementen afkomt en niet ook die dertigers waardoor het zo mooi gemaakt wordt.
