Een sfeerverslag van het 35ste Moulin Blues Festival te Ospel op 6 en 7 mei 2022. Een verslag van Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik HIER om het hele foto-album te bekijken.
Fris en monter weten we vandaag de ingang van het Moulin Blues terrein zonder omzwervingen te bereiken. Al lopend over de camping zie ik rond half twaalf nog heel wat kampeerders met natte haren rondlopen, sommigen moeten de reis naar de douches nog maken en zitten nog duf aan een versterkend bakkie koffie. Toch is het terrein op deze vroege zaterdag alweer behoorlijk bevolkt, de mensen hebben er zin in en als ik de geruchtenmachine mag geloven zijn er in 10 jaar tijd niet zoveel kaarten verkocht als voor deze jubileum editie van Moulin Blues.
De eerste act van vandaag zijn de Travellin’ Blue Kings, een band met leden uit Limburg en net over de grens in België.
We zien een aantal bekende gezichten zoals gitarist Jimmy Hontelé, toetsenist Patrick Cuyvers, drummer Marc Gijbels maar frontman/zanger/saxofonist JB Biesmans (vervanger van MB-mc Stephan Hermsen) en bassist Winne Penninckx ken ik nog niet.
De band opent zeer krachtig en ik ben onder de indruk van de combinatie die de heer Biesmans aan de dag legt. Over Jimmy heb ik op dit medium al eens lovend geschreven en ook hier op MB 2022 stelt hij weer niet teleur, wàt ‘n goede gitarist is deze kerel!
Patrick Cuyvers op toetsen geeft ‘t geheel een heerlijke ‘stut’ en de ritme-sectie doet er nog een schepje bovenop met een solide backbone. Travellin’ Blue Kings, die mogen ook boven de rivieren eens acte de présence maken!
De Moulin Blues Juke Joint wordt vandaag als eerste door Richville ingewijd. Richville geniet veel respect, respect voor de muzikaliteit maar ook respect voor het oeuvre wat wordt gebracht dat geïnspireerd is door gospel maar ook zeker door R.L. Burnside.
Frontman Richard van Bergen is echter naar MB gekomen zónder JJ Goossens die in de lockdown periode zijn trommels aan de wilgen heeft gehangen. Niet getreurd want van Bergen weet zich begeleid door niemand minder dan Jody van Ooijen, deze man werd maar liefst twee keer verkozen tot Best Blues Drummer van Nederland.
We hopen op een continuering van Richville want deze band van Neerlandse bodem die zich door ontwikkelt daar waar andere stagneren huist een van de betere vocalisten én gitaristen van ons kleine landje. Hoeveel geluid kunnen twee man produceren, nou heel veel!
De geluidsman weet van de hoed en de rand want ‘n klein kwartier in de set kunnen ik en het immer aanzwellende publiek constateren dat de kwaliteit in de kleine tent wederom top is. De frontman én ik pinken een traantje weg want Richville is BACK!
GA-20 komen uit Boston en werd opgericht door de vrienden Matthew Stubbs en Pat Faherty en werd gecompleteerd met drummer Tim Carman. De band brengt een mix van fifties/sixties rock ‘n roll, rhythm ‘n blues en traditionele blues. Zelf zeggen ze te zijn beïnvloed door iconen als Hound Dog Taylor, Buddy Guy en Junior Wells maar ook J.B. Lenoir en Lazy Lester worden genoemd.
Waar komt die naam vandaan zal u zich afvragen. Wel GA-20 was de naam van ‘n Gibson versterker in de jaren vijftig van de vorige eeuw. Deze kerels brengen rauwe, eerlijke uit het hart gegrepen Chicagoblues, zeer aanstekelijk uptempo blues en uitstekende slide partijen.
Al in het eerste nummer blijken GA-20 al hun versterker te hebben opgeblazen dus we krijgen na de vervanging een herstart. Op een of andere manier vind ik de heldere, fijne stem niet bij de donkerbebaarde met Afro coupe behepte frontman passen maar dit trio waarvan twee gitaristen hebben wel bij mij iets losgemaakt.
Het is voor mij nu duidelijk waarom er al is samengewerkt met ‘n Dickinson. Als ik wat beter zicht op het podium krijg kan ik de aantrekkingskracht op mij door het beluisterde verklaren, Pat Faherty hanteert een Harmony gitaar…. Snel naar de merchandise-stand want ik móet deze mannen nog eens thuis beluisteren, toppers!
Jeremie Albino staat om kwart over twee geprogrammeerd in de Moulin Blues Juke Joint om ons een inkijkje in zijn zielenroerselen op muziek te geven. Deze uit Canada afkomstige jonge man wordt genoemd als een verrassende nieuwkomer in de roots en blues.
Dat willen we graag beluisteren, allereerst veel respect dat Albino op een festival van dit formaat alleen het podium betreedt en zich breekbaar durft op te stellen. Toch hoor ik niet alleen maar roots en blues want ook rock ‘n roll durft de Canadees helemaal alleen aan. Ik ben getuige van ‘n fijne set maar toch lijkt ‘t over Jeremie zich bij tijd en wijle wat aan ‘t overschreeuwen is maar wellicht is de vintage microfoon daar debet aan.
Ook al zou je door de bandopstelling denken dat je naar ‘n Chicago-based staat te kijken en luisteren de mannen van de Altered Five Blues Band komen uit Milwaukee.
Wij hadden deze blues-en soulband al wel beluisterd maar nog niet eerder live zien optreden. Wel gek als je bedenkt dat de band al vijftien jaar optreedt maar gelukkig is de organisatie van Moulin Blues bereid gevonden ons deze mannen bij het grotere publiek te introduceren.
De band kan putten uit lekkere soul maar ook voor een powerblues draaien zij hun hand niet voor om. De imposante frontman/zanger stapt door het leven als Jeff Taylor en wordt geflankeerd door gitarist Jeff Schroedl die mij kippenvel op het warmst van de dag bezorgt.
Ja ik kan mezelf wel vinden in de soulvolle variant van de blues, het is lekker dansbaar getuige de vele danskoppeltjes en de uitdrukking ‘Wall Of Sound’ is zeker toepasselijk bij deze Altered Five Blues Band. Fijne kennismaking!
Dan naar de Juke Joint om een paar bekenden te gaan zien optreden in alweer een nieuw project. Het zijn de Lowland Brothers uit Frankrijk die vandaag The Bluesanovas vervangen die door ziekte verhinderd bleken.
Lowland Brothers is een collectief gevormd door, daar is ‘ie weer en inmiddels weer zonder hipster-baard, Nico Duportal uit Duinkerken en leden van het nog immer in Nederland vrij onbekende Malted Milk. Zoals gezegd Nico op gitaar en vocals, bassist Max Genouel zagen we al eens bij Whitney Shay op Swing Wespelaar.
Drummer Fabrice Bessouat en toetsenist Damien Cornelis hebben we bij Curtis Salgado op het HIBF nog zien musiceren en drummer Hugo Deviers is voor TBA? een nieuw gezicht. Hoe fijn klinken deze mannen al moet ik wel eerlijk bekennen dat de sound van Duportal & His Rhythm Dudes volledig losgelaten dient te worden want de stijl is totaal anders.
Het oeuvre behelst meer soulblues dan rhythm ‘n blues maar ik kan wel genieten van deze stijl, wie had gedacht dat die Fransen zo Amerikaans klinken konden? Ik geniet van een bijna Prince-achtige kopstem van de frontman maar ook zéker van het overige vijftal muzikanten.
Whoop whoop wat ‘n lekker optreden!
Ook al heb ik Happy Blues Reunion als titel van deze verslagen gekozen, er was wel een zwart randje aan die vrolijke blues reünie en dat was het overlijden van programmeur en mede-initiator Fons Daamen. Hij bezweek slechts vijf weken voor aanvang van deze 35ste editie aan de gevolgen van kanker. Als een mokerslag sloeg bij mij het nieuws in en ik kan me slechts half voorstellen hoe groot het verdriet voor zijn muziekvrienden en familie moet zijn.
Back-stage was een smaakvol altaartje voor Fons ingericht waarbij ikzelf ook traantje liet mede veroorzaakt door een recent persoonlijk verlies. Het bestuur van Moulin Blues heeft gemeend Fons te herdenken en dat doen ze op ‘t grote podium waar Bywater Call staat te gebeuren. Harald Moonen spreekt ‘t publiek toe, vraagt om gepaste stilte gevolgd door een daverend applaus voor wijlen Fons Daamen. De tien stoere mannen, opbouwers, MC’s, bestuursleden allen hebben ze ‘n brok in de keel en worden er traantjes weggeveegd.
Een passend eerbetoon aan de man die zich meer dan dertig jaar bezig hield met ons te voorzien van muzikale ontdekkingen en wist samen met zijn team Moulin Blues tot een in de wereld gerenommeerd festival te maken.
Het Canadese Bywater Call is hot, zo hot dat het na hun debuut in 2017 nu al op ‘t grote podium van Moulin Blues staat. De kleine Meghan Parnell wordt nu al door ‘n paar collega’s genoemd als de beste zangeres in de blues.
Bywater Call mixen funk met soul, southern-rock met blues en hebben daar nog eens veel plezier in ook. Het is een flinke band wat er hier op ‘t grote podium staat met dienovereenkomstig volume. Het is alweer een fijne kennismaking met een band die TBA? niet eerder de kans had live te mogen zien optreden, natuurlijk dit alles onderhevig aan de afgelopen lockdown periode. De band mét blazers zijn werkelijk heel goed ware ‘t niet dat haar stem niet de mooiste mix van de man achter de knoppen meekrijgt.
Wat is dit blikkerig zeg, gelukkig wordt inmiddels het geluid wat meer geabsorbeerd door de toestromende bezoekers want het regent op het buitenterrein. Leuk voor de band natuurlijk maar iets minder voor de liefhebbers want de socializer kakelt er weer volop doorheen. Bywater Call een band ‘hors categorie’ maar ik wil de kleine Meghan en de zeer begaafde gitarist Dave Barnes nog eens in een concertzaal zien om écht te beoordelen of zij de vergelijking met Tedeschi-Trucks waarmaken.
PM Warson komen uit de UK en eerlijk gezegd had ik niet zoveel muzikanten op ‘t podium van de Moulin Blues Juke Joint verwacht. Waar aanvankelijk de Italiaanse bluesband van Dani Franchi zou staan staat nu een Londense band, het is even aanpassen maar we geven PM Warson carte blanche.
Er zijn wat problemen met het geluid van de Hammond en dat zorgt voor bijna 15 minuten vertraging. Eerlijk gezegd kan ik in de eerste nummers niet de fijne sound van de officiële clip behorend bij de release van ‘True Story’ in 2021 ontwaren maar ik kan zijn sound wel waarderen. Tóch had ik de man liever solo getroffen want ik vind de omlijsting vooral afleiden van het geboden ‘oude blues’ genre.
Tja en dan naar die ‘superband’ uit de UK, de band die eigenlijk geen band is maar een vriendencollectief die tijdens de lockdown wat samen wilden spelen en hoorden dat de gezamenlijke gepende songs potentie hadden om uitgebracht te worden. Ze noemden zichzelf Birdmens en ‘Lockdown Loaded’ (lees hier de recensie van het album) zag het levenslicht tijdens de eerste maanden van de pandemie. De vrienden zijn niet de meest onbekenden in de blues-scène. De twee bekendste zijn vocalisten/gitaristen Jon Amor en Ian Siegal maar ook drummer Mark Barrett en toetsenist Jonny Henderson zijn in de Lage Landen bekend, gitarist Dave Doherty kennen we weer uit Amor’s band JABG en Rob ‘Tank’ Barry zien we op bass. Wie missen we dan nog van ‘t schijfje? Wel, Joel Fisk is er niet bij op MB, blues-harpist Giles King is helaas na een zeer lange ziekenhuisopname nog niet volledig hersteld dat hij de reis naar het mooie zuiden van Nederland kon ondernemen en Bob Fridzema speelt momenteel bij Robert Jon & The Wreck die we later nog op ditzelfde podium zullen aantreffen.
Er wordt krachtig geopend met ‘Cat Drugged Up’ waarbij Siegal en Amor wisselen in vocals, de gitaarsolo komt voor rekening van Amor. Het album is ‘n toffe mix van soul, roots en blues en ook live is dat ‘t geval. ‘What’s The Name’ wordt gezongen door Amor en vind ik ‘n lekkere meezinger.
Siegal schreeuwt de nog buiten vertoevende bezoeker met zijn voodoo-spell ‘Hollar’ met gemak naar binnen. De Hammond solo van Jonny Henderson in ‘Star’ doorklieft de ziel in twee.
Het door mij als een van de favorieten aangewezen tracks ‘Heal Thyself’ kent een hoog Curtis Mayfield gehalte en Siegal doet ook live het nummer eer aan en noemt zichzelf gekscherend “the tambourine guy” omdat de gitaar even ter zijde is gelegd.
Ondanks de pijn aan m’n eigen heupgewricht kan ik toch niet stilstaan op ‘Hipbone’ waarin Amor en Siegal als tweede stem deze set laten aanvoelen alsof ‘t een avondvullend concert betreft. Beide frontmannen nemen ook wat eigen werk voor hun rekening.
Zo horen we een behoorlijk versnelde uitvoering van ‘Hard Pressed’. Ook staat in “the medley of my hits” aldus Siegal ‘Falling On Down Again’ (de afstand tot de mic is weer impressionant) op de set-list.
Jon Amor zingt zijn ‘Red Telephone’ uit 2018 waar overigens een bijzonder goede clip op YouTube van te vinden is. Bij het beluisteren van ‘Diggin’ That Rut’ noteer ik dat Dave Doherty “the funk” is.
Wàt ‘n topoptreden hebben deze Britten in 75 minuten hier op MB gegeven. Ondanks na veel aandringen volgt er geen toegift maar wel een flinterdunne kans dat Birdmens nog eens in de Lage Landen te bewonderen zal zijn.
Birdmens….de filosofen van de 21-ste eeuw, zij die samenleving tegen het licht houden, ze zijn ook predikers van het goede….goede muziek in dit geval. Top set van ‘n collectief hele beste musici!
Nadat we zijn bijgekomen van de opwinding en wat hebben gegeten is het alweer rond de klok van acht en dus is het tijd om de Texas Blues Guitar Summit te gaan bekijken.
Shawn Pittman is mijn persoonlijke favoriet (lees de recensie van Make It Right hier) maar genieten kan ik ook van de andere gitaarfenomenen Anson Funderburgh en Mike Morgan.
Laatstgenoemden hebben al ruimschoots hun sporen verdiend maar de 44 jarige Pittman is een veelbelovend gitarist die behept is met ‘n zeer aangenaam stemgeluid. Morgan speelt bij aanvang een goede uitvoering van ‘Sugar Coated Love’, Pittman volgt met ‘n fijne vertolking van ‘That’s What Love Will Make You Do’ maar ‘t blijft allemaal erg braaf.
Zou Funderburgh ‘t dan aandurven de tent op z’n kop te zetten? Gelukkig dat durft Anson en zo krijgt de set ‘n beetje meer lef en kunnen de inmiddels zeer enthousiaste toehoorders niets anders dan om een toegift scanderen.
The Achievers staan inmiddels hun tweede set te spelen in de Moulin Blues Juke Joint en ik weet eerlijk gezegd niet goed of ik nu naar een bluesband of een Londonbeat c.q. punkband sta te luisteren.
Zij werden genomineerd voor maar liefst drie British Blues Awards en werden in 2019 uitverkoren om op de Europese Blues Challenge van 2020 deel te nemen. Ik beluister ‘No One Remembers’, ‘Everybody Loves You When Your Dead’ en ‘Careful Sabrina’ maar het kan me niet overhalen te blijven kijken en luisteren naar meer. Persoonlijk doet het me teveel punky aan.
De volgende artiesten staan niet voor ‘t eerst op het grote podium van Moulin Blues. Robert Jon & The Wreck stonden al eens in 2018 voor het Ospelse publiek. Wijzelf hebben de band al een keer of vier mogen zien optreden maar constateren iedere keer weer dat deze band zich steeds weer weet te verbeteren en professionaliseren. Deze Southern rock/soul band bestaat inmiddels alweer een dikke tien jaar en kunnen op een vaste schare fans in de Low Lands van België en Nederland vertrouwen.
Frontman/zanger/gitarist is Robert Jon Burrison maar wordt op fe-no-me-nale wijze bijgestaan door Henry James, de ritme-tandem wordt bepaald door bassist Warren Murrel en drummer Andrew Espantman deze formatie wordt aangevuld met Bob Fridzema op toetsen die veelvuldig een hoofdrol met solopartijen krijgt toebedeeld. Het geluid is hard achterin, wellicht is het vooraan bij het podium beter uit te houden maar er is geen doorkomen aan. De tent staat nokkie, nokkie vol. Die andere succesvolle muzikanten van Teenage Head Music – Meghan en Dave van Bywater Call – komen ook nog even meespelen maar dan gaan we toch écht voor de laatste keer dit weekend naar de Moulin Blues Juke Joint….
Want daar staat Cedric Burnside, kleinzoon van R.L. Burnside en kersverse winnaar van een Grammy Award geprogrammeerd. We gaan samen met een deel van Birdmens genieten van ‘old skool’ blues uit de Mississipppi Hill Country. Eerlijk, vuige, rauwe blues staat er op ‘t repertoire van Burnside.
Bij de start van de set zit de boomlange Burnside voor een ademloos publiek zijn ‘finger picking’ blues te spelen en begeleidt zichzelf met het zo bekende footstompin’. Cedric begon zijn carrière bij zijn grootvader als drummer waarmee hij ooit in mijn eigen Rotterdam in Rotown als jong ventje optrad en van wie hij de trance-blues leerde.
Intussen heeft Burnside zich bekwaamd op gitaar zowel akoestisch als de elektrische variant. Ook hier kan ik niet stilstaan en wieg zo goed en kwaad als ‘t kan mee op de tonen van Burnside die inmiddels de stoel naar achter heeft geschoven en zijn drummentor op het podium heeft uitgenodigd.
Deze Artemas LeSueur won zelf afgelopen jaar nog de Clarksdale Drummer Award en ja de synergie tussen deze twee mannen komt over op ‘t publiek wat er blijkbaar geen genoeg van kan krijgen.
Ik ook eigenlijk niet maar er moet toch nog even de weide overgestoken worden om naar de afsluiter van de 35ste editie van Moulin Blues te gaan kijken. Ik zeg tot spoedig Cedric, tot Peer!
Nikki Hill is de afsluiter maar als wij arriveren is er vooraan in de tent al niet meer door te komen en besluiten we het geheel te volgen vanaf gepaste afstand.
Haar stemgeluid wat veelvuldig werd vergeleken met die van Little Richard is wat veranderd maar nog steeds brengen de leden van Nikki Hill een wervelende show.
Naast echtgenoot en gitarist Matt Hill zien we ook Laura Chavez op gitaar en die aanvulling is meteen merkbaar. Echter aan alles komt een eind en voordat we ook nog eens in de nacht in de file geraken verlaat dit setje van The Blues Alone? het festivalterrein aan De Stenenburg voortijdig en kijken terug op een bijzonder festival.
De datum van volgend jaar kan al in de agenda worden gezet: 5 en 6 Mei 2023!
Deze keer wil ik de verslagen van twee dagen Moulin Blues opdragen aan de veel te vroeg overleden Fons Daamen en zijn nabestaanden. Rust zacht Fons, u heeft een mooi festival nagelaten.
Lees HIER het verslag van Dag 1.
